Dolomity - skalne twierdze

mariusz-w napisał(a):Eleganckie te skalne płyty ... szczyty również.
No i ta pustka, spokój ... nawet zbliżająca się siwa chmura, jakoś mniej straszy w tych okolicznościach.

Jednak nie taka pustka, jak poprzedniego dnia w Marmarolach.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mimo, iż zbliżam się do skalnej ściany, decyduję się wyjąć kijki. Odczuwam zmęczenie wczorajszego dnia, szkoda mi kolan - wiem, ze za chwilę będę je chował, jednak odczuwam potrzebę wspomagania. Wtedy dochodzą do mnie dwaj Włosi i zagadują.

- Skąd?
- Z San Marco.
- A wczoraj?

Moja odpowiedź wywołuje na ich twarzy spodziewaną reakcję. Wiem, wiem - kawał drogi...
Dalsza rozmowa toczy się w języku francuskim, uzupełnianym włoskimi słowami tam, gdzie moim rozmówcom brakuje francuskich odpowiedników. Dowiaduję się, że są tu co roku od wielu lat, że obserwują, jak zmniejsza się lodowiec pod Antelao, że był jeden duży, z którego teraz już zostały tylko dwa małe. Poza tym podają też inne ciekawostki - na przykład, że załamało się w zimie pod ciężarem śniegu lodowisku w Alleghe.

Krótko po rozstaniu docieram do podnóża skały.

Poręczówki na całego.

FUX napisał(a):Poręczówki na całego.

Przydatne głównie, kiedy skała byłaby mokra.

Pozdrawiam,
Wojtek

Składam kijki i mocuję do plecaka. Uprzęży ze sobą nie mam, ale to żadna ferrata - w trudniejszych miejscach zapewne wystarczy przytrzymać się stalowej liny.

Trasa najpierw wiedzie skosem w lewo, by przed skalnym uskokiem odbić z powrotem. Po chwili robi się odrobinę wymagająco.

Szlak prowadzi tuż ponad szczeliną, w po chwili nawet zanurza się w niej częściowo. Przydaje się lina, a także stalowe bolce.

Po chwili szczelina zostaje za mną, a ja znów staję pewną stopą na pochyłej, ale szorstkiej skale.

Szybko posuwam się do przodu i już chwilami zaczyna być widoczny lodowczyk Antelao. Zaś do podnóża ściany dociera ojciec z synem i zaczynają zbroić się w uprząż.

Franz napisał(a):Szlak prowadzi tuż ponad szczeliną, w po chwili nawet zanurza się w niej częściowo. Przydaje się lina, a także stalowe bolce.

Uff...daleko można by "odlecieć" myślę że wielu ( tym mniej zaprawionym) przydałby się jeszcze produkt Procter&Gamble na P

Wciąż szałowo

CROberto napisał(a):Uff...daleko można by "odlecieć" myślę że wielu ( tym mniej zaprawionym) przydałby się jeszcze produkt Procter&Gamble na P

Wprawdzie nie mam pojęcia, co to za produkt, ale jeśli chodzi o trudność trasy, to wiesz - ona żadna była.
Prawdziwe ferraty dopiero w nadchodzących odcinkach...

CROberto napisał(a):Wciąż szałowo

Nie wiem, czy miałeś czas zajrzeć do poprzedniego dnia. Tam były cudne widoki.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pokonuję jeszcze dwie analogiczne szczeliny skalne i docieram na wąski grzbiecik. Odcinek, który przeszedłem, ma w przewodniku podany stopień trudności "A", ale muszę przyznać, że niejedno "B" by się nie powstydziło tej trasy. Jednak to już za mną, zaś przede mną otwiera się wspaniały widok.

Poorany licznymi szczelinami - w niektórych widać wytopioną z lodu wodę - przysypany drobniutkim skalnym gruzem, Ghiacciaio dell'Antelao.