Dolomity - skalne twierdze

A ktory region Francji tym razem odwiedziles?

tony montana napisał(a):A ktory region Francji tym razem odwiedziles?

Dwa lata temu zaczęliśmy od Alzacji, objechaliśmy bardziej południowe rejony Francji i zakończyliśmy w Alzacji.
Tym razem zaczęliśmy od... Alzacji, objechaliśmy północne rejony, a zakończyliśmy w... Alzacji.

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a): ... oglądałem kilka dni temu Wielką Wojnę w Dolomitach i chyba mogę go polecić .

Pierwszy raz oglądałem ten film po naszej wędrówce po Lagazuoi ... a że to było już dość dawno, to pewnie obejrzę sobie jeszcze raz.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Pierwszy raz oglądałem ten film po naszej wędrówce po Lagazuoi

Można było w ciemno obstawiać, że widziałeś.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jeszcze trafiają się krótkie odcinki trudniejsze, w tym jeden żlebik na tyle wąski i stromy, że przypomina kominek, jednak całość nie jest już generalnie zbyt wymagająca. Zawijam się ostro na grani i opadającym trawersem zbliżam się do dna Val Grande. Pojawiają się pierwsze choiny i wtedy właśnie spostrzegam dwóch osobników, sunących w górę doliny, zapewne do bivacco Voltolina. Powyżej schronu nieznakowana ścieżka prowadzi przez główną grań Marmaroli na południową stronę. Nawet ją rozważałem, planując te turę, jednak odrzuciłem taki pomysł, decydując się na znacznie dłuższą pętlę.

Wkrótce osiągam dno doliny, natykając się na Włocha w czerwonym swetrze.

- Gdzie będziesz spał? - pada pierwsze pytanie.

Uspokajam, że nie w schronie, tylko idę dalej. Wtedy zadaje mi kolejne - jak na mój gust, najistotniejsze - pytanie:

- Widziałeś może gdzieś wodę?..

Tu jest pies pogrzebany. Nie widziałem. I to właśnie jest powód, dla którego nie zdecydowałem się na spanie w jednym z paru, całkiem porządnie przygotowanych schronów, tylko próbuję dwudniową trasę przejść na jeden raz. Prawie pięć litrów wody wystarczy mi na jeden dzień, ale na nic więcej, a już przed załadunkiem kolejnych butelek mineralki do plecaka mój kręgosłup mocno by się buntował.

Włoch z kumplem będą w tej sytuacji wytapiać wodę ze zleżałych płatów śniegu. Wprawdzie zdarzało mi się pozyskiwać w ten sposób życiodajny płyn, jednak sięgałem po śnieg o czystości wyraźnie lepszej, a i tak pływało w wodzie mnóstwo paprochów. Wydaje mi się, iż nie jestem nazbyt obrzydliwy, jednak ten śnieg, który dawno już przestał być biały? Nie... Pas.

Rozstajemy się. Udaje mi się znaleźć mały skrót do szlaku, którym ostro w górę i trafiam na pięknie poprowadzoną znakowaną ścieżkę, którą docieram na opadający ze szczytu Corno del Doge fragment grani Costa Bel Pra. Minęła 18:00. Pora na posiłek.

Gdyż góry fajne są, choć nie koniecznie dolomitowe...

Moje marzenie wyjazdowe, bo co poniektórzy pooglądali je sobie z poziomu 0 n.p.m.

mysza73 napisał(a):Ostatnie jest przepiękne .

Z tych ośmiu mnie się najbardziej podoba pierwsze, ale bez trudu przewidziałbym Twój wybór.

FUX napisał(a):Moje marzenie wyjazdowe, bo co poniektórzy pooglądali je sobie z poziomu 0 n.p.m.

Mam cichą nadzieję, że jeszcze kiedyś powrócę do Norwegii...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mysza73 napisał(a):Ostatnie jest przepiękne .

Z tych ośmiu mnie się najbardziej podoba pierwsze, ale bez trudu przewidziałbym Twój wybór.

To ja wybieram jak Ty, ale "myszowate" zaraz obok, na drugiej pozycji.

pzdr

Franz napisał(a):Można było w ciemno obstawiać, że widziałeś.

...

Franz napisał(a): Prawie pięć litrów wody ...

... i to już sporo waży.
... a i zapewne (tak jak ja zresztą ) jeszcze jakieś małe piwko targałeś.

pozdrawiam.

longtom napisał(a):To ja wybieram jak Ty, ale "myszowate" zaraz obok, na drugiej pozycji.

Jakoś nam się te gusta zbiegają...

mysza73 napisał(a):Znaczy bardzo przewidywalna jestem .

Eeech, ta zieleń...

mariusz-w napisał(a):a i zapewne (tak jak ja zresztą ) jeszcze jakieś małe piwko targałeś.

Akurat na tej trasie nie miałem ze sobą.
To pół kilo więcej, a do tego musiałbym wypić duszkiem.

Pozdrawiam,
Wojtek

To już ostatni posiłek przed planowanym miejscem noclegu. Czuję już trochę zmęczenie, ale zegarek podpowiada, że mam tylko minimalne opóźnienie w stosunku do założonego czasu przejścia. Ruszam w ostatni etap dzisiejszej trasy, a zza załomu pojawia się znana sprzed paru lat, piękna turnia Sabbioni.

Szlak - teraz już zupełnie łatwy - zawija się w kierunku południowo-zachodnim i najpierw lekko opada, później trawersuje ponad podchodzącym stopniowo dnem Valle di San Vito. A kiedy spoglądam za siebie, wzrok przyciągają, przybierające powoli wieczorne barwy, turnie Cadini...