Dolomity - skalne twierdze

mysza73 napisał(a):No biorąc pod uwagę, że byłeś tam pewnie dziesiąt razy, to faktycznie często korzystasz .

Jedną w górę (już opisałem), dwoma innymi w dół - to będzie w tym sezonie.

FUX napisał(a):No kamieni kupa...

Nawet kilka.
I po co się tam ludziska pchają

Pozdrawiam,
Wojtek

Dojrzałem już do kolejnego posiłku, a że teren sprzyjający, więc roztasowuję się wygodnie.

Rzadko kiedy zdarza się restauracja z takim widokiem...

Franz napisał(a):Rzadko kiedy zdarza się restauracja z takim widokiem...

A świstaki nie podsłuchują .

mysza73 napisał(a):A świstaki nie podsłuchują .

Nie wiem, czy potem jakieś mlaskanie nie ukaże się w Świstaczych Nowinach...



Pozdrawiam,
Wojtek

Po posiłku - nie tracąc więcej czasu, niż to konieczne - zarzucam garb na plecy i ruszam w dalszą drogę. Jeszcze mi jej sporo pozostało. A wody? Już widać dno drugiej flaszki, czyli dwie trzecie zapasów już zużyłem. Wystarczy do końca? Oby...
Przede mną strome podejście obsypującym się piargiem, wyciągam zatem kijki, które zdecydowanie ułatwiają poruszanie się takim terenem. Dosyć mozolny, chociaż niezbyt długi odcinek i wydostaję się na przełączkę z kolejnymi wspaniałościami w zasięgu wzroku, a więc wykorzystuję to miejsce do fotki z samowyzwalaczem.

Ile razy „dnia zabrakło" na dotarcie na nocleg w schronisku?

FUX napisał(a):Ile razy „dnia zabrakło" na dotarcie na nocleg w schronisku?

Chodzi Ci o takie przypadki, kiedy z konieczności rezygnowałem z dotarcia do schroniska, czy tylko o to, że musiałem drałować po zmroku?

Pozdrawiam,
Wojtek

Pierwsze.
Iż czołówkę miałeś, to nie wątpię.

FUX napisał(a):Pierwsze.
Iż czołówkę miałeś, to nie wątpię.

No, tak - czołówkę mam zawsze przy sobie. Nawet, kiedy wychodzę raptem na kilka godzin.
Natomiast nie zdarzyło mi się, bym rezygnował z dotarcia na zaplanowany nocleg, kiedy nie mam ze sobą sprzętu biwakowego.
A kiedy takowy ze sobą targam, nie interesują mnie schroniska...

Pozdrawiam,
Wojtek

Teraz trawers pozwala ominąć jakiś pipant w grani, po czym zaczyna się nieco nieprzyjemne zejście stromym terenem, gdzie obsypujące się drobne kamyki leżą na sporych głazach, zatem tylko czekają na zabawę, polegającą na szybkim ślizgu w dół. Powoli i ostrożnie pokonuję ten fragment drogi - tu kijki na zbyt wiele się nie przydają - aż wreszcie osiągam łatwiejszy odcinek szlaku. W pewnym momencie docieram na krawędź, poniżej której urzędują kozice i tym razem to ja jestem tym, który pierwszy zauważa to spotkanie.

Franz napisał(a):Rzadko kiedy zdarza się restauracja z takim widokiem...

... a pobyt w niej zostaje w pamięci na całe życie ... no i ta dokumentacja fotograficzna ...
... po prostu - cudnie !

Kozice faktycznie - zupełnie się Ciebie z tej strony nie spodziewały .

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Kozice faktycznie - zupełnie się Ciebie z tej strony nie spodziewały .

Ich zdaniem powinienem podchodzić z dołu.


Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Kozice faktycznie - zupełnie się Ciebie z tej strony nie spodziewały .

Ich zdaniem powinienem podchodzić z dołu.


Pozdrawiam,
Wojtek

Ja kozic też nie widziałam ,
no ale one po szosach nie brykają .

mysza73 napisał(a):Ja kozic też nie widziałam ,
no ale one po szosach nie brykają .

Co innego sarny...

Pozdrawiam,
Wojtek