Dolomity - skalne twierdze

Jacek S napisał(a):Czy to jednak Gabriela?

Jakby nie było - zastanawiałem się potem, czy skrzydła nie pomagały w pokonaniu tej trasy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Jacek S napisał(a):Czy to jednak Gabriela?

Jakby nie było - zastanawiałem się potem, czy skrzydła nie pomagały w pokonaniu tej trasy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nie ma anielic. Jeżeli byście takie spotkali, w czasie podróży po górach,
to znaczy, że tlenu wam brakuje ...

Znaczy się, ten ze skrzydłami, to On.

Franz napisał(a):Niżej żleb wpada w dolinę Pradidali, która otwiera się dokładnie w jego przedłużeniu.

A w tle Schiara?

weldon napisał(a):Nie ma anielic.

Najwyraźniej, panie tu nie zaglądają.

Fatamorgana napisał(a):A w tle Schiara?

Schiara jest bardziej na wschód, czyli - w tym przypadku - w lewo.

Widoczne szczyty to Piz di Sagron i Sas de Mura z grupy, do której nikt się nie przyznaje. Czasami określa się ten rejon jako Piani Eterni - Erreri - Val Falcina.
Tak czy owak, podobnie jak Schiara, wchodzą w skład Dolomiti Bellunesi.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wczesnym rankiem opuszczam schronisko.



Mimo iż Rosengarten słynie z czerwonych ścian o zachodzie słońca, ja mam okazję zobaczyć go z przeciwnej strony - o wschodzie.



W kierunku południowo-wschodnim zachodzą za siebie - w miarę ich oddalenia - coraz bardziej bladoniebieskie, szczerbate łańcuchy gór.



Za mną, na przeciwległym stoku, kurczą się cienie tej odnogi Pale di San Martino. Całkiem z lewej zarys turni Cima della Stanga, Sass Maor i Cima della Madonna.



A bezpośrednio nade mną sterczą oryginały.



Słońce wdziera się już w wąskie szczeliny pomiędzy basztami.



Schodzę niżej, gdzie już zaczyna dominować zieleń.

Ale wciąż ciężko oderwać wzrok od świata skalnych turni.





Górna partia doliny Pradidali - nią schodziłem wczoraj.



Opadająca grań obfituje w wąziutkie szczerbiny.



Rozdielone takimi oto strażnikami.



Stalowa lina znika za zakrętem. Czyżbym miał się pchać pod ten głaz?



Owszem, ale miejsca tu sporo. Czeka mnie spojrzenie w kolejną szczerbinę.



Ale teraz... to chyba już lekka przesada! Naprawdę tam się mam wepchać??...



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

To jaka to ferratka tym razem?

Fatamorgana napisał(a):To jaka to ferratka tym razem?

Fakt, nie wspomniałem. To dlatego, że już konie stajnię poczuły.
To Sentiero Dino Buzzati - łatwa ferratka o stopniu "B", czyli "dosyć trudna". Kierunek: dolina.

Pozdrawiam,
Wojtek

Schodzę, asekurując się jak należy. Teraz trochę niepewny moment zrobienia dużego kroku i postawienia stopy na szczeblu drabiny.



Zanurzam się w ciemność i tylko plecak na grabiecie ociera mi się o skałę za mną.



Przesiadka na kolejną drabinę i dalej w dół.



Stanąłem na twardym gruncie. Próbuję się odwrócić w kierunku marszu, ale nic z tego. Za ciasno! Bez plecaka bym dał radę. Trudno, wycofuję się rakiem.



Wreszcie szczelina się poszerza i będę mógł spojrzeć na świat poza nią.



A tak to wygląda po zejściu kilkunastu metrów w dół.



A świat? No cóż - też mogę go obserwować przez większe i mniejsze szczeliny.





Dwie niewysokie, ale wspaniale kontrastujące turnie.

Ostatnia ścianka i docieram do terenu, gdzie już prowadzi zwykła, choć miejscami bardzo stroma ścieżka.
Za mną akurat dwójka rozpoczyna wspinaczkę trasą, którą właśnie zszedłem.



Niestety, zaczynam odczuwać niewielki ból w kolanach, a przede mną jeszcze sporo metrów do stracenia.
Cicho, kolana! Patrcie, jak tu pięknie wokół!





Dalsze, skalne grzebienie znikają za bliskimi, niewysokimi graniami.



Teraz stromym trawiasto-piarżystym żlebem w dół.



I docieram wreszcie na łagodniejszy teren. Niestety, muszę znacznie zwolnić. Ból w kolanach narasta. Ale stąd już blisko do samochodu. A do jutra - może jakoś się wszystko ułoży?..



Przy aucie zwyczajowe piwko i zjazd w doliny. Następnie kurs przez San Martino di Castrozza na Passo di Rolle.
Krótki przystanek - takiego widoku nie można puścić plazem.



Ostatnie spojrzenia na Cima della Vezzana.



Ostatnie spojrzenia na Cimon della Pala i w drogę.
Kierunek: Madonna di Campiglio. Przenoszę się w Brentę.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Franz napisał(a):Krótki przystanek - takiego widoku nie można puścić płazem.

Znaczy się ... z tego "poziomu" też się da podziwiać !

No to nadzieja !!!



Pięknie ... i pogoda piękna.

Pozdrawiam.

Nawet z największym pampersem nie dałbym rady tam wejść.

A ten przystanek San Martino di Castrozza na Passo di Rolle podobny do Arthurhaus u stóp Hochkonig.

mariusz-w napisał(a):Znaczy się ... z tego "poziomu" też się da podziwiać !

Crayfish napisał(a):Nawet z największym pampersem nie dałbym rady tam wejść.

Ano, z szosy też pięknie widać. Wtedy, gdy coś widać

Pozdrawiam,
Wojtek

Rolle jest jedną z dwóch wysokich przełęczy Dolomitów, gdzie mnie jeszcze nie było.
Wkrótce się to zmieni- poniekąd przez Wojtka.

Franz napisał(a):

weldon napisał(a):Nie ma anielic.

Najwyraźniej, panie tu nie zaglądają.

zaglądają, zaglądają i podziwiają...
pozdrawiam
Asia