Dolomity - skalne twierdze

Widzę, że już tylko nieliczni zabrali się ze mną w dalszą drogę.
Cóż... obiecuję, że bezpiecznie sprowadzę w doliny.

Poniżej progu otwiera się dolina Pradidali.



Zanim się w nią zanurzę, ostatnie spojrzenia za siebie. Bywaj, Cimon della Pala! Żegnaj Cima della Vezzana !



Hejjj! Turnie Bureloni, Focobon, Zopel! Nie mieliśmy okazji do zawarcia bliższej znajomości. Może następnym razem...



Schodzę z progu, noszącego nazwę Przełączki Pradidali. Nieco w dół, po czym ląduję na zupełnie płaskim, kamienistym terenie.
Z prawej wyłaniają się turnie di Ball, Val di Roda.



Ale mój wzrok najbardziej przyciąga wspaniała konstrukcja natury, jaką jest grupa turni Sass Maor, Cima della Stanga i Cima della Madonna.



Podchodzę na kolejny próg, skąd znowu w dół. Teraz widać już przycupnięte pod dolomitową cytadelą maleńkie schronisko.



Schronisko, oczywiście, nie jest małe, ale takie sprawia wrażenie w otoczeniu potężnych górskich baszt.

Po prawej ręce mam Cimę di Ball i Cimę Val di Roda.



Po lewej zostaje Cima Canali.



Wygodna ścieżka pośród piargów sprowadza coraz niżej w dolinę Pradidali. Poza nią, na horyzoncie widoczna grań należąca do Dolomiti Bellunesi - południowo wschodniej części Dolomitów.



Spojrzenie za siebie - kolejne tarasy w górnej części doliny, a nad nimi Cima Pradidali i Cima Wilma.



Dochodzę do schroniska Pradidali. Według pierwotnego planu tu miałem zanocować. Ale - schronisko w remoncie.



Robota wre, a ja zasiadam do pikniku.



Ponad zielonymi, niższymi partiami doliny wznoszą się dalsze turnie. Ale to nie one są moim najbliższym celem. Czas na zmierzenie się z kolejną żelazną percią.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

O tej porze normalni turyści już zakończyli swoje trasy. Ale nie verrückter Klettersteiger aus Polen - jak to mialem kiedyś w Austrii przyjemność usłyszeć. Oczywiście - powiedziane z przyjaznym uśmiechem.

Przede mną dwie kolejne ferraty, które muszę przed zmrokiem przejść. Przynajmniej wiadomo, że całe Dolomity będę miał dla siebie.

O pierwszej z nich tak pisze Tkaczyk w przewodniku:
Ferrata Porton jest jedną z najciekawszych ubezpieczonych dróg wspinaczkowych, nie tylko grupy Pala. Trudności techniczne nie są duże, ale występują głównie podczas przechodzenia przepaścistych odcinków.

Wystarczy, by zachęcić. W drogę!



Najpierw schodzę do głębokiego żlebu. Trzeba się łapać nawet luźnych kamieni bo stromo i łatwo zjechać.



Niżej żleb wpada w dolinę Pradidali, która otwiera się dokładnie w jego przedłużeniu.



Słońce już dosyć nisko, więc poniżej jasno oświetlonych turni głębokie cienie nisko spadających ścian.



Dochodzę do początku ferraty. czas się okulbaczyć. Na lewo od potężnej rozpadliny widzę żelazne klamry.



Dziwne uczucie mmnie ogarnia, gdy trasa kieruje się pod ziejącą czernią czeluść.
A ta wygięta klamra?.. To pewnie jakiś głaz się otarł...



Początek trasy już pode mną.



Klamry się kończą i teraz przyjemność wspinaczki w skale. Droga odchyla się w lewo.

Z prawdziwą przyjemnością spoglądam na turnie, u których stóp wcześniej wędrowałem.





Po krótkim trawersie znowu w górę. Teraz skrajem zacięcia.



W dole widać ścieżkę, którą podchodziłem poprzedniego dnia.



Ponownie szereg klamer, a nad nimi obiecujący błękit nieba.



Przepływające niebem obłoki przeganiają swoje cienie po skalnych ścianach turni.



Jestem juz blisko grani, gdy musze przejść kilka kolejnych, wąskich zacięć.



Lubię takie widoki - strzeliste turnie niczym malowidła ujęte w pionowe ramy bliskich ścian.
Ostatnie metry do przełęczy Porton.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

i ja wędruję z Tobą
a Dolomity są w niedalekich planach do zrealizowania, jednak nie w tak "fachowym" wydaniu
Pozdrawiam

Fajnie wygląda ta "ważka" na tle szczytów !

Leszek Skupin napisał(a):Wojtku często tu zaglądam i oglądam z podziwem.... nie odzywam się, bo na takiej wspinaczce się nie znam, ale widoki piękne, dla takich widoków warto leźć w góry. No i podziwiam, że Ci się CHCE

A któż to po Orlej Perci biegał?!
W Dolomitach mozna znaleźć pełną gamę dróg, począwszy od szerokich dróg szutrowych.

trinity napisał(a): Dolomity są w niedalekich planach do zrealizowania, jednak nie w tak "fachowym" wydaniu

Nie ma czegos takiego, jak mniej czy bardziej fachowe wędrowanie. Ważne jest, by to sprawiało frajdę.
Za realizację Twoich planów trzymam kciuki!

mariusz-w napisał(a):Fajnie wygląda ta "ważka" na tle szczytów !

Też mi się podobała ta ważka. Dlatego aż dwie fotki tu zamieściłem.
Teraz już chyba wszystkie alpejskie schroniska korzystają ze smigłowców podczas remontu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Leszek Skupin napisał(a):Wojtku często tu zaglądam i oglądam z podziwem.... nie odzywam się, bo na takiej wspinaczce się nie znam, ale widoki piękne, dla takich widoków warto leźć w góry. No i podziwiam, że Ci się CHCE

A któż to po Orlej Perci biegał?!
W Dolomitach mozna znaleźć pełną gamę dróg, począwszy od szerokich dróg szutrowych.
....
Pozdrawiam,
Wojtek

No nieeee raczej Orlej nie porównuj do tego co tu pokazujesz, bo to chyba nie ta skala trudności No i wysokość chyba też inna a kondycja (moja) wciąż ta sama.... czyli prawie zerowa

EDIT: i nie biegał tylko sapał

Leszek Skupin napisał(a):No nieeee raczej Orlej nie porównuj do tego co tu pokazujesz, bo to chyba nie ta skala trudności

Powiedzmy, skala jest szersza. Znacznie.
Czasem porównuję jakąś drogę, odnosząc ją właśnie do trudności Orlej Perci. Fakt, że to te najłatwiejsze, niemniej - noszące nazwę ferraty.

Leszek Skupin napisał(a):i nie biegał tylko sapał

A wiesz, jak mnie się zdarza czasem sapać?! Są takie odcinki, że po przejściu kilku metrów mam zupełnie wysuszone gardło. Chociaż, częściej się to zdarza w Austrii, gdzie jest wiele ferrat trudniejszych od tych w Dolomitach.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):...

Leszek Skupin napisał(a):i nie biegał tylko sapał

A wiesz, jak mnie się zdarza czasem sapać?! Są takie odcinki, że po przejściu kilku metrów mam zupełnie wysuszone gardło. Chociaż, częściej się to zdarza w Austrii, gdzie jest wiele ferrat trudniejszych od tych w Dolomitach.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wojtku, uwierz mi, patrzę na to gdzie chadzasz i jakie góry zdobywasz....... tam gdzie Ty sapiesz ja bym nogi nie postawił.....
Cieszę się, że pokazujesz to co zobaczyłeś.... choć w części mogę tam się przenieść . Przy niektórych zdjęciach to ciary po skórze chodzą

Pozdrawiam
Leszek

Leszek Skupin napisał(a):Cieszę się, że pokazujesz to co zobaczyłeś.... choć w części mogę tam się przenieść . Przy niektórych zdjęciach to ciary po skórze chodzą

Mnie z kolei miło, jeśli mogę pozytywnych (nawet ciarkowych) wrażeń dostarczyć.
Mój pobyt w grupie Pala już zmierza ku końcowi. Potem przeniosę się w Brentę, gdzie - mam nadzieję - i Piotrek (plavac) ze swoimi wspomnieniami aktywnie się włączy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Płytowym trawersem osiągam wąski żleb, spadający z przełęczy Porton.



Jego piarżystym dnem stromo w górę, a tuż przed przełęczą drabina skierowuje w lewo na ścianę.



Głębokie wcięcie przełęczy.



Wdrapuję się na nią i wzrok pada od razu na Sas Maor i Cima della Madonna.



Spojrzenie na drugą stronę grani.



A po prawej Cima di Ball.



Ten fragment drogi już za mną.



Teraz łatwy odcinek trawersujący w stronę cokołu Cimy della Madonna. Nie zdejmuję uprzęży, gdyż czeka mnie jeszcze trzecia, ostatnia ferrata tego dnia - ferrata Velo, czyli Welon.

Nagle - niczym zjawa - wyrasta na mojej drodze taka postać. Bez plecaka, bez żadnego sprzętu - ot, ktoś wyskoczył na popołudniowy jogging.
Już po chwili przebiegł obok mnie tak lekko, tak zwiewnie, jakby płynął w powietrzu. Skąd się tu wziął? Dokąd zmierza??.. Nawet nie zdążyłem spytać. Nazwałem go sobie w myślach: Gabriel.



Trudności zaczynają stopniowo wzrastać. Hmmm... on tędy przebiegł?



Teraz prawie pionowo w dół. Gabriel tędy musiał też przebiec. Przebiec? Może jednak przepłynął w górę, nie dotykając skały...



Po pionowym fragmencie, prawie poziomy trawers. Czy ja na pewno kogoś widziałem?? Chyba miałem tylko przywidzenia...



Słońce powoli skałnia się ku zachodowi.



Na Turni Marii Panny gra świateł i cieni. Przede mną jedno z ostatnich podejść.



To już ostatni fragment drogi na dziś. Czuję zmęczenie. Cieszę się już na leniwy wieczór w schronisku Velo della Madonna (Welon Marii Panny).



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Czy to jednak Gabriela?