Dolomity - skalne twierdze

Franz napisał(a):następnego dnia postanowiłem przejść ponownie ferratę, przeszukując wzrokiem całą okolicę - może gdzieś te cholerne kluczyki będą leżały...

I leżały ?


tym razem nie mogę się zdecydować, które zdjęcie wygrywa, bo wszystkie cudne ,
ale kluczyków nie widać .

mysza73 napisał(a):I leżały ?

Gdzieś zapewne w tym olbrzymim stogu siana leżały...

mysza73 napisał(a):kluczyków nie widać .

Oj, nie widać...

Pozdrawiam,
Wojtek

mysza73 napisał(a):

Franz napisał(a):następnego dnia postanowiłem przejść ponownie ferratę, przeszukując wzrokiem całą okolicę - może gdzieś te cholerne kluczyki będą leżały...

I leżały ?

tym razem nie mogę się zdecydować, które zdjęcie wygrywa, bo wszystkie cudne ,

Już wiem, po co była ta niemiła przygoda ...
Powtórzyłeś jeszcze kiedyś tą samą ferratę dzień po dniu ?

Zdjęcia potwierdzają odwieczną prawdę - góry nigdy nie są takie same.

Pozdrawiam

plavac napisał(a):Już wiem, po co była ta niemiła przygoda ...
Powtórzyłeś jeszcze kiedyś tą samą ferratę dzień po dniu ?

W ogóle nigdy nie zdarzyło mi się powtórzyć ferraty. To był ten jedyny wyjątek.

plavac napisał(a):Zdjęcia potwierdzają odwieczną prawdę - góry nigdy nie są takie same.

Powoli, acz nieubłaganie, nadchodził front...

Pozdrawiam,
Wojtek

W miarę, jak pokonuję trasę, słabnie we mnie nadzieja na znalezienie wczorajszej zguby. Jeszcze na zwykłej ścieżce byłyby jakieś szanse, ale tutaj? Jeśli mi wypadły z kieszeni, to mogły polecieć nawet kilkaset metrów w dół...

Mimo to przy każdym kroku głowa kręci mi się dookoła, a oczy wypatrują podejrzanego kształtu. W ten sposób przechodzę całą ferratę, a drogę zejściową wydłużam o zajrzenie do schroniska na Passo di San Nicolo. Akurat zwijają majdan i zamykają obiekt do następnego sezonu. Kluczyki? Nie, nikt czegoś takiego tu nie przyniósł...

Powtarzam krok po kroku resztę trasy, ale efekt do przewidzenia. Kluczyki do samochodu pozostaną już na zawsze w Dolomitach...













Dla mnie to nie tylko brak możliwości ruszenia się z tego miejsca, to również konieczność kolejnego noclegu w pensjonacie. Mój kumpel Grzegorz wysłał już zapasowe kluczyki kurierem - dotrą następnego dnia na adres posterunku w Canazei. Karabinierzy dadzą mi znać, gdy przesyłka do nich dotrze.

Długo stoję pod gorącym prysznicem, starając się docenić dobre strony tej sytuacji. Potem kładę się w wygodnym łóżku - co by nie mówić o moich zwykłych noclegach, tu jednak jest przyjemniej. Chyba się starzeję...

Franz napisał(a):
Długo stoję pod gorącym prysznicem, starając się docenić dobre strony tej sytuacji. Potem kładę się w wygodnym łóżku - co by nie mówić o moich zwykłych noclegach, tu jednak jest przyjemniej. Chyba się starzeję...

Eeeeeeeee, chyba dramatyzujesz ,

no i ostatnie zdjęcie - bajka ,
mogę tam skoczyć i poszukać tych kluczyków .

mysza73 napisał(a):ostatnie zdjęcie - bajka ,
mogę tam skoczyć i poszukać tych kluczyków .

Val di San Nicolo. Piękna...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mysza73 napisał(a):ostatnie zdjęcie - bajka ,
mogę tam skoczyć i poszukać tych kluczyków .

Val di San Nicolo. Piękna...

Pozdrawiam,
Wojtek

Wrrrrrrrr ,
jak Ty mi nie ułatwiasz życia ,
zapisane .

mysza73 napisał(a):zapisane .

A tak wygląda ta dolina z parteru:



Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień 6 - Sella: przez Cresta Strenta na Piz Boe

Na mapce poglądowej zamieszczonej tutaj grupę można znaleźć blisko środka, odrobinę w kierunku lewego górnego rogu.

Po smacznym śniadaniu, serwowanym w pensjonacie, wyruszam w drogę. Najpierw muszę się dostać na Passo Pordoi, ale o tej porze roku nie kursują już autobusy. Pozostają taksówki - co skreślam z góry - oraz autostop. Jako jednak, że nie cierpię sterczenia w miejscu, ruszam szosą w górę, próbując zatrzymywać, rzadkie o porannej godzinie, samochody. Nie mam za sobą jeszcze nawet kilometra drogi, a już udaje mi się zatrzymać wóz. Niestety, jedzie na Sellajoch, ale to i tak już połowa dystansu. Znów więc asfaltem na piechotę, a tutaj ruch jeszcze bardziej znikomy. Trzy wozy przejeżdżają, nie reagując na moją wystawioną rękę, w końcu ktoś zwalnia, ale rozkłada bezradnie ręce. Skłaniam go jednak do zatrzymania i w efekcie podwozi mnie kilkaset metrów, gdyż jedzie tylko do stojących tam hoteli. Znowu więc dreptanie asfaltem, ale już po chwili zatrzymuje się dwoje Austriaków, jadących właśnie na Passo Pordoi. Zamierzają też wejść na Piz Boe, tyle że trasą, którą ja planuję dopiero na zejście z gór.









Życzymy sobie szczęścia, po czym ruszam w kierunku cmentarza z rodzajem mauzoleum, poświęconego ofiarom wojny - Ossario del Pordoi.









Wchodzę do środka - wprawdzie jest poświęcone głównie Niemcom, poległym w obu wojnach, ale każda wojna jest równie tragiczna i bezsensowna, wszystkie ofiary niepotrzebne; nachodzą mnie więc te same refleksje o ludzkiej, niezmierzonej głupocie.

Zostawiając mauzoleum za sobą, podążam trawiastą ścieżką w stronę coraz bliższych skał, pośród których snują się mgiełki i obłoki, nie pozwalając objąć wzrokiem potęgi skalnej cytadeli Selli.

Trzecie od końca znowu cudne ,
ale ostatnie jest wręcz przecudne .

Ja kiedyś zgubiłem kluczyki od auta na przymarketowym parkingu lub w samym sklepie.

O cudzie jakaś dobra dusza odniosła je do punktu info.

Nawet nie wiem kto.

pzdr

mysza73 napisał(a):Trzecie od końca znowu cudne ,
ale ostatnie jest wręcz przecudne .

Ale to, co ze sobą niosły, już takie cudne nie było...

longtom napisał(a):Ja kiedyś zgubiłem kluczyki od auta na przymarketowym parkingu lub w samym sklepie.

O cudzie jakaś dobra dusza odniosła je do punktu info.

Tiaa... ja od razu na głęboką wodę się rzuciłem.

Pozdrawiam,
Wojtek