Dolomity - skalne twierdze

Jakoś nie doczytałem, czy wybierając konsekwentnie lewoskręty - to one były oznakowane ?
Bo wiesz, jak to na skróty, to znam takie przysłowie ...

Ale przygoda jest !

Pozdrawiam.

blackmore2k3 napisał(a):Jednym słowem, piękne te Dolomity

Oj taaa ... wszystkie fotki z tej trasy to potwierdzają.

pozdrawiam

Franz napisał(a):To pewnie przypadłyby Ci do gustu i takie klimaty.

Rumuńskie wyrypy... Oj tak. Muszę kiedyś "ogarnąć" ten wątek. Zdjęcia zachęcają

plavac napisał(a):Jakoś nie doczytałem, czy wybierając konsekwentnie lewoskręty - to one były oznakowane ?

Tak. Szlakiem szedłem.

blackmore2k3 napisał(a):Rumuńskie wyrypy... Oj tak. Muszę kiedyś "ogarnąć" ten wątek. Zdjęcia zachęcają

Mnóstwo pięknych gór. Chociaż mniej alpejskie kształty.

mariusz-w napisał(a):

blackmore2k3 napisał(a):Jednym słowem, piękne te Dolomity

Oj taaa ... wszystkie fotki z tej trasy to potwierdzają.

Z prawdziwą przyjemnością mogę zaprosić na zakończenie tego dnia.

Pozdrawiam,
Wojtek

Trzecia próba, jeszcze wyżej, kończy się wreszcie powodzeniem. Wracam do ścieżki, którą pokonuję za chwilę następny żlebik, tym razem suchy i bez takich atrakcji. Jeszcze kilka podobnych koryt muszę przejść i dopiero ostatnie z nich podnosi znowu adrenalinę. By się obniżyć na dno, asekuruję się chwytem na sporym kamieniu, stawiam jedną stopę, potem drugą i wtedy wszystko rusza w dół - łącznie z głazem, który miał stanowić moją opokę. Szczęście mnie jednak nie opuszcza i mała lawina stacza się do koryta, ale bez strat w ludziach - udaje mi się odskoczyć z powrotem.

Nieco wyżej przekraczam tę przeszkodę i dalej już kończą się takie atrakcje. Wkraczam w tereny zielone i bardziej połogie. Pojawia się kosówka i pojedyncze drzewa. Dochodzę do dużego osuwiska, ale tu ścieżka jest dobrze umocniona drewnianymi belkami. Trawersuję je i zaraz pojawia się następne, którego skrajem schodzę zakosami na dno i po chwili jestem już na szosie. Teraz jeszcze kilka minut i docieram do wozu.

Przy kawce sprawdzam na mapie trasę przejazdu, po czym zjeżdżam do głównej szosy. Zatrzymuję się jeszcze na podziwianie wspaniałego widoku turni Odle w promieniach chylącego się ku zachodowi słońca i w zapadającym powoli zmroku docieram do kolejnego górskiego gniazda.









Przed Alpe di Siusi znajdują się bramki wjazdowe, czynne od 9:00 do 17:00. Jest znacznie później, więc przejeżdżam bez zatrzymywania się. Mijam dolny parking - darmowy - i dojeżdżam półtora kilometra dalej na górny, który kosztuje 12 euro. Wracam więc na dolny i roztasowuję się na noc. Jutro grupa Sciliar (Schlern).

Ale miałeś prezent od Natury z tym zachodem słońca !
Cudowne ...

Schlern ... Tyle razy na nartach i na butach na Alpe di Siusi - ani razu latem wyżej niż hale ...
Z ciekawością podążam ...

P.

plavac napisał(a):Cudowne ...


Z ciekawością podążam ...

P.

I ja podążam. Dla mnie , wędrowca nizinnego, a może nawet tylko "spacerowicza", wszelkie wyprawy w góry, to już wyczyn ekstremalny. Podziwiam i "zazdraszczam" wrażeń.
Pozdrawiam

plavac napisał(a):Ale miałeś prezent od Natury z tym zachodem słońca !
Cudowne ...

Aż żal było odjeżdżać...

Iwona Baśka napisał(a):I ja podążam. Dla mnie , wędrowca nizinnego, a może nawet tylko "spacerowicza", wszelkie wyprawy w góry, to już wyczyn ekstremalny.

Bardzo się cieszę, że i tu dotarłaś.
Na moich ścieżkach wykruszyło się wielu takich, co góry lubią, tym bardziej więc doceniam obecność Nizinnego Wędrowca.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień 4: Schlern(Sciliar), Maximiliansteig

Na mapce poglądowej grupa znajduje się po lewej - zachodniej - stronie.

Wyruszam parę minut przed siódmą. Najpierw polnymi drogami do górnego parkingu, gdzie kieruję się na południe. Chcę się dostać do wysoko położonego schroniska Alpe di Tires, do którego nie ma tu akurat żadnych drogowskazów. Jest mnóstwo tabliczek, strzałek na schroniska prywatne, hotele mniejsze i większe, restauracje - a mojego schroniska brak. Obieram więc kierunek południowy, licząc na to, że nie będę specjalnie błądził pośród licznych, krzyżujących się dróg i ścieżek na tej, największej ponoć, wysokogórskiej hali w Alpach.

Kiedy mam już za sobą pajęczynę szerszych i węższych dróg oraz skrzyżowań, obrana przeze mnie trasa zaczyna się zbytnio wyginać w prawo, tak że w końcu idę prawie prostopadle do zamierzonego kierunku. Zbaczam więc z niej wprost na łąki, w stronę zabudowań, przy których spodziewam się drogi. Gdy przekraczam niewielkie obniżenie, coraz bardziej uginająca się pod stopami łąka zaczyna cicho chlupotać. Od zabudowań prowadzi znów dobra droga, którą trafiam na szlak, z liczbą "2". A więc jestem na właściwej trasie.

Są moje turniczki ! Santner i Euringer !
Jak swojsko ...
Jak ślicznie ...

Pozdrawiam

P.S. Maximilian jest ferratą, którą chcę pokazać Żonie. Na wszelki wypadek wykasuj wszystkie trudniejsze miejsca ...

plavac napisał(a):Są moje turniczki ! Santner i Euringer !

Świetne są.

plavac napisał(a):Maximilian jest ferratą, którą chcę pokazać Żonie. Na wszelki wypadek wykasuj wszystkie trudniejsze miejsca ...

Tam nie ma trudniejszych miejsc.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nizinny Wędrowiec, pełen podziwu...

Iwona Baśka napisał(a):Nizinny Wędrowiec, pełen podziwu...

Piękne oświetlenie tych turni o wschodzie słońca...

Pozdrawiam,
Wojtek

Nachylenie hali zaczyna się zwiększać i mimo panującego chłodu, stopniowo się rozgrzewam. Przed moimi oczami rośnie mur Zębów Ziemi Czerwonej (Denti di Terrarossa), z lewej strony nad masywem Sassolungo błękit nieba rozświetla złota kula wstającego słońca, zaś po prawej zostaje w tyle podświetlony na czerwono płaskowyż Schlern z fantazyjnie odstrzelonymi turniami Euringer i Santner. Wchodzę w cień grzbietu, który wybrzuszając się stromo, znów zabiera mi i tak słabo jeszcze grzejące słońce, ale ścieżka staje teraz dęba, więc wewnętrzna temperatura jednak wzrasta.