DOLOMITY ... Les plus belles architectures du monde ...

Franz napisał(a):Ty się ciesz, że palec trzymała pod kontrolą.

Cieszę się !

kaszubskiexpress napisał(a):U mnie już też wszystko OK !

To dobrze !

piotrf napisał(a):A tym mikrokosmosem też przybiłeś mnie do monitora

Miło, że się podobało !

No to dobrnęliśmy do ostatniego dolomitowego dnia wakacji.
Co prawda odwiedzimy je "przelotem" w drodze powrotnej ... no ale to już tylko tranzyt.

Kolejny piękny ranek, zapowiada kolejny piękny ciepły dzień.



Po śniadaniu w końcu postanowiliśmy odwiedzić jedna z atrakcji najbliższej okolicy.
Cel to ponownie wodospad, ale tym razem o nazwie La Cascata di Ru de Assola.

Mimo, że to miejsce praktycznie nie występuje w przewodnikach, to uznaliśmy za atrakcyjne choćby z tego powodu, iż jest to jeden z tych wyższych wodospadów Dolomitów - ok. 80 metrów, a takich w tych górach za wiele nie ma.

Wyruszamy z apartamentu , by po jakiś 500 metrach dotrzeć do kościoła parafialnego, później wzdłuż rzeki Boite, przez most i skręcamy najpierw w lewo, później w prawo ... mała hala, pastwisko i po chwili wchodzimy do lasu.







Stąd widać i drugi kościół, ten z aniołem !



... pogawędka.






Od tego miejsca szlak zaczyna się wspinać, różnica poziomów między miejscem startu , a wodospadem to tylko jakieś 230 metrów ... a długość trasy to niecałe cztery kilometry.
Od pewnego czasu w wędrówce towarzyszy oprócz zapachu wilgotnego, ciepłego lasu także szum potoku de Assola.
Trasa łatwa, spacerowa ... do przejścia w jedną stronę praktycznie w godzinę.







Drogę raz po raz przecinają wartkie potoki ...









... a za nami od czasu do czasu między drzewami pojawia się Antelao i Sorapis.

mariusz-w napisał(a):... a za nami od czasu do czasu między drzewami pojawia się Antelao i Sorapis.

Sorapis szczegółowo już kolejnego dnia u mnie. Zaś od Antelao zacznie się następny sezon...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):ote]
Sorapis szczegółowo już kolejnego dnia u mnie. Zaś od Antelao zacznie się następny sezon...

Będzie gdzie "wędrować" !

.........................................................

W końcu widać i wodospad.
Głęboki kanion powoduje, że słońce omiata tylko praktycznie jego górną krawędź i czubki drzew.



Dojście pod sam wodospad bezpieczne, aczkolwiek trzeba uważać na śliskie skały i kamienie.

























Spędzamy tu trochę czasu, jest przyjemnie rześko i spokojnie.
Spacerujemy trochę po okolicy następnie wracamy.
Cała wycieczka trwała około trzech godzin.









Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

Zacne.

Pozdrawiam,
Wojtek

mariusz-w napisał(a):No to dobrnęliśmy do ostatniego dolomitowego dnia wakacji.

Szkoda, jedyna pociecha, że coś nizinnego jeszcze nas czeka
pzdr

longtom napisał(a):

mariusz-w napisał(a):No to dobrnęliśmy do ostatniego dolomitowego dnia wakacji.

Szkoda, jedyna pociecha, że coś nizinnego jeszcze nas czeka
pzdr

Ja tam się cieszę...

Fajne te wodospady.
Takie spływające mleko...

Franz napisał(a):Zacne.

... dzięki !
Podobał mi się ten mroczno-prysznicowo-saunowy klimat.
Takie bardzo klimatyczne SPA.

longtom napisał(a):
Szkoda, jedyna pociecha, że coś nizinnego jeszcze nas czeka
pzdr

Jacek S napisał(a):Ja tam się cieszę...

No niestety i 14 dni w końcu muszą minąć.
Coś tam znajdziemy i na nizinach.

Roxi napisał(a):Fajne te wodospady.
Takie spływające mleko...

... ale w smaku jednak woda !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... ale w smaku jednak woda !

Zupełnie tak samo, jak to mleko 0.5 %

Tylko trzy godziny spaceru , a tyle wspaniałych widoków

Kusicie tymi górami straaaaaaaasznie


Pozdrawiam
Piotr

Lokalna atrakcja zaliczona, odhaczona ... poszło nam to sprawnie i szybko.

Wracamy do pensjonatu na kawę i lancz, a później postanawiamy "popełnić" jeszcze jeden spacer.
Pogoda piękna do końca dnia zostało jeszcze trochę czasu, żal go spędzić na tarasie ... na plażowanie jeszcze przyjdzie czas.

Tym razem wsiadamy do auta i jedziemy w okolice jeziora Landro, tam gdzie rozpoczynaliśmy wędrówkę doliną Rinbon pod Tre Cime di Lavaredo.
Wybraliśmy to miejsce, by urządzić sobie na koniec swoistą "ścieżkę zdrowia" ... co przy upale tego dnia, nawiasem mówiąc udało się w stu procentach.

Z parkingu tym razem kierujemy się nie do doliny, a szlakiem nr 6 na zachodnią ścianę Monte Piana.

Zdajemy sobie sprawę, że z uwagi na czas i upał na platou góry nie dotrzemy (w końcu byliśmy tam w zeszłym roku), ale postanawiamy wejść tak wysoko jak tylko się da, by raz jeszcze w te wakacje zakosztować wspinaczkowego zmęczenia.

No to w drogę ...



Tre Cime ... stoją tam gdzie stały ...



... przed nami Monte Piana ...





... po drodze w zagajniku, znajome nam już stadko, tym razem odpoczywające ... w końcu czas sjesty.







... potem mostek nad prawie suchym o tej porze roku korytem potoku.





... i w górę !



W dole Lago Landro, również ono teraz ubogie w wodę.





Zaczynamy powolną wspinaczkę ...





... upał jednak daje się we znaki !

Jezioro coraz niżej ...



... parking i dolina coraz dalej ...



... no to dalej w górę ...



... ale odetchnąć trzeba ...

Czas sjesty się skończył, niektórzy zabrali się ponownie do pracy.





W końcu pozytywnie zmęczeni, robimy odwrót ... 3/4 zbocza pokonane, na dzisiaj starczy.

No to w dół ...



... na pamiątkę !





... i zadowoleni ze spaceru ... rączo, nawet w podskokach ... coraz niżej.



... jeszcze dno potoku ...





... jeszcze Tre Cime



... na rozstaju szlaków delikatnie dokładamy swój kamyk, na czubku piramidki.

Z sukcesem ... nie rozsypała się !





Monte Piana za nami ...



Przed nami parking .... i koniec dnia ... oraz naszej dolomitowej opowieści 2011 roku !




Dziękujemy Wam za towarzystwo !

Pozdrawiamy.

Jak to koniec?
Jak pisałem, że się cieszę to miałem nadzieję na więcej nizinnych klimatów...przeliczyłem się jakoś.