DOLOMITY ... Les plus belles architectures du monde ...

mariusz-w napisał(a):

przypomina mi JABBĘ

a to ... BUKĘ

mariusz-w napisał(a):

Crayfish napisał(a):przypomina mi JABBĘ

a to ... BUKĘ

Musiałem w googlach sprawdzić ... co to !!!

mariusz-w napisał(a):

Crayfish napisał(a):przypomina mi JABBĘ

a to ... BUKĘ

Musiałem w googlach sprawdzić ... co to !!!

Jabbę, to jeszcze, ale Buki nie znać ...

weldon napisał(a):Jabbę, to jeszcze, ale Buki nie znać ...

Buki znam. Z liściastych najbardziej lubię buki i brzozy. Ale i tak wolę iglaste, zwłaszcza sosny.

Witaj, Mariusz, tym razem już z kraju.
Cieszę się, że moje drogowskazy potrafią się przydać.

Pozdrawiam,
Wojtek

mariusz-w napisał(a):

Crayfish napisał(a):przypomina mi JABBĘ

a to ... BUKĘ

Musiałem w googlach sprawdzić ... co to !!!

BUKA straszniejsza od Jabby ...
Han Solo tak łatwo by się nie wykaraskał ...

Mariusz czekam na c.d. niecierpliwie ... już zacieram łapki ... co dalej zwiedzicie?

No, to się będzie działo!

Zdjęcia obejrzałem - super. Czytać będę po remoncie . Nie pisz za szybko.

Nam to przypomina całą twarz King-Konga zakamuflowanego tak, żeby go niezauważyła Straż Leśna nadlatującazielonym helikoperem, o tu z prawej ...

mariusz-w napisał(a):

Jestem pod wrażeniem celu wycieczki ! Pokazuje to, jak wiele inspiracji oferują Dolomity

Miałem się jak zwykle na razie nie odzywać i poczekać do końca, ale moja góralska dusza nie zdzierżyła, kopnęła mnie w kostkę i kazała tu i teraz napisać parę ochów i achów ...
Teraz razem przebieramy nóżkami (tzn. ja i moja dusza) na ciąg dalszy z niecierpliwością oczekując ...

weldon napisał(a):Jabbę, to jeszcze, ale Buki nie znać ...

... ano wstyd !

Franz napisał(a):Witaj, Mariusz, tym razem już z kraju.
Cieszę się, że moje drogowskazy potrafią się przydać.

Witaj !
... no tak, drogowskazy i wskazówki ... nie mogło być inaczej.

Poza tym szukaliśmy Twoich śladów !
... ale niekoniecznie, by po nich chodzić.

Buber napisał(a):
Mariusz czekam na c.d. niecierpliwie ... już zacieram łapki ... co dalej zwiedzicie?

Najpierw to musimy zejść ! ...
... a w górach, wcale to nie jest takie jednoznaczne, że będzie łatwiej niż przy wchodzeniu !

jan_s1 napisał(a): Czytać będę po remoncie . Nie pisz za szybko.

Ok ... dobrze ... będzie powoli i najpierw "na brudno" !

plavac napisał(a):Nam to przypomina całą twarz King-Konga zakamuflowanego tak, żeby go niezauważyła Straż Leśna nadlatującazielonym helikoperem,

Coś w tym jest, bo ta kępa, mnie też z helikopterem się kojarzyła, a dodatkowo, te kolorowe kropki w środku zdjęcia (turyści) ... to jak desant.
Daje to, też pojęcie o wielkości głazów i góry.

(krop ze zdjęcia) ...

plavac napisał(a):Jestem pod wrażeniem celu wycieczki ! Pokazuje to, jak wiele inspiracji oferują Dolomity

Ano tak ... każdemu według możliwości !
A inspiracja ... to wynika z magicznej duszy Dolomitów ... i oczywiście rodzi się dzięki, tam bywającym i ich opowieściom!

wojan napisał(a):Miałem się jak zwykle na razie nie odzywać i poczekać do końca, ale moja góralska dusza nie zdzierżyła,

No wiesz ... jak mógłbyś, nie przyłączyć się już do tej całkiem sporej wycieczki.

Pozdrawiam.

Po jakimś czasie zauważamy, że Civetta znów zaczyna pokrywać się groźnie wyglądającymi chmurami, a co gorsza, także Monte Pelmo zaczyna ginąć w muślinowym welonie i gdzieś w oddali słychać delikatne pomruki.

Czy to głos Ducha Gór !

Czy to jakiś Rübezahl, Rzepiór czy inny Liczyrzepa ?

Czy tutaj zawsze tak jest ?

Pamiętamy przecież, że gdy Wojtek zdobywał Pelmo ... to też mruczało !



Chyba jednak prognoza była prawdziwa i metrolodzy się nie mylili.

Postanawiamy wracać.
Droga powrotna to około 750 metrów w pionie, no ale szlakiem to około pięć kilometrów .
Więc co prawda spokojne i ostrożnie ... (jak to Wojtek mówi) ... trawersujemy zbocze ! ... co by "nie lecieć na łeb, na szyję" i nie potracić paznokci już po pierwszym dniu - kierujemy się w stronę przełęczy oraz parkingu.









Oglądamy się za siebie, gdzie jeszcze widać Pelmo ... ale czy jeszcze długo.
Po chwili z południowego-wschodu nadciągają i na ten szczyt chmury, które dość szczelnie zaczynają go zakrywać.



Civetta ... już się ponownie zagotowała.



... a to co się nad nami pojawia ... to już chyba żarty nie są !



Z coraz mniej pewnymi minami ... przyspieszamy kroku !

W pewnym momencie oglądamy się za siebie ... a od południa wygląda już tak !

... a właściwie południe już nie wygląda !




Nagle jak nie huuuknie, potem drugi raz i trzeci !!!

... a po chwili poczuliśmy pierwsze krople deszczu.

Rzuciliśmy się do wyciągania i wbijania się w niesione w plecaku "szaoliny", a ja dodatkowo do chowania aparatu.

W następnej minucie grzmotnęło raz jeszcze i z nieba popłynął deszcz ...


... a tam popłynął deszcz !!! ... zwalił się po prostu z nieba wodospad.

Podwinęliśmy nogawki spodni ... i zaczęliśmy schodzić.

... a tam schodzić ...

- biec !
- lecieć !
- skakać !
- zjeżdżać!
- spływać !

... niby znanym nam już szlakiem, a jak zupełnie innym.

No bo to nie był już szlak, droga, ścieżka ... to był regularny, szalony, rwący górski potok.

Dalej w strefie wysokiego lasu, czuliśmy się już jak na raftingu w rwącej rzece.

Do samochodu zostało nam ok. godziny drogi (według tabliczki), ale my osiągnęliśmy ten cel po kilkudziesięciu minutach.

Mimo tego, że buty ważyły zapewne 100% więcej niż normalnie ... a może właśnie dlatego ? ! ...

... docieramy szczęśliwie, bez upadków do samochodu.
jednocześnie cały czas zastanawialiśmy się jak do niego w takim stanie wsiądziemy. ...............................

.......... i nagle ! ...

.......... przestaje lać, a nawet padać czy kropić.

Burza przeszła, ulewa się skończyła !!!


Otwieramy auto i wyciągamy wodę by się napić ... w końcu spragnieni jesteśmy.
Co prawda z zewnątrz mokrzy, ale od wewnątrz wysuszeni.

Już spokojnie, zwijamy plastikowe płaszcze i chowamy plecaki do auta.
Plecaki na szczęście suche.
Większy miał osobisty "ortalion", mniejszy wędrował pod moim "szaolinem" ... no w końcu tam był aparat !

Wycierając się będącymi "na stanie samochodu" ręcznikiem, pomału dochodzimy do siebie ... by po chwili, rozbawieni całą sytuacją opuścić przełęcz Staulanza (1773 m).

Zaczyna ponownie podać, a może po prostu doganiamy deszcz ?

Możliwe że dlatego, że nie wracamy drogą , która przybyliśmy, a jedziemy w drugą stronę, kierując się na północ, na Passo Giau (2236m).

Drogę do przełęczy, niezliczone serpentyny i samą przełęcz Giau pokonujemy w mlecznej chmurze.

O tym, że dobrze jedziemy upewniało nas to , że innej drogi tu nie ma, oraz wyskakujące od czasu do czasu z mgły, tablice z nazwami mijanych miejsc.
W takich mglistych, parnych, ale po pewnym czasie ponownie już bez deszczu warunkach, docieramy do Cortiny d'Ampezzo, a potem do apartamentu w Borca di Cadore, by rozpocząć odwirowywanie i suszenie butów.

Przejeżdżając przez Borcę widzimy, jak Anioł pokazuje, tym razem południową stronę, tam skąd przyszła burza, a może także pokazywał nam kierunek następnej wycieczki ?






Wieczorem po zrobionej oczywiście we włoskim stylu obiadokolacji, już na tarasie oglądając zdjęcia przy lampce wina (no może lampkach) ... wspominamy dzisiejszą przygodę.
Dopełnieniem tej wieczornej biesiady, był widok zanurzającego się w oświetlonych zachodzącym słońcem chmurach ... Monte Pelmo.





Żałowałem trochę braku zdjęć ze "spływu" z Pelmo ... no, ale ryzyko utraty aparatu było za duże.
Rozsądek i strach o niego zwyciężył, nad chęcią uwiecznienia ulewy.


No nic ... ale wspomnienia zostaną, pierwsza (i jak do tej pory jedyna) dolomitowa burzo-ulewa zaliczona !

Popijając wino wspominamy tę przygodę, trochę analogiczną , do naszej pierwszej wyprawy do Chorwacji, a odbytej z przyjaciółmi jachtowym rejsem na "Sun Odyssey".
Wówczas w okolicach Korćuli, też przeżyliśmy pierwszą morską i to na morzu ... burzę i nawałnicę o sile 9 stopni w skali Beauforta, którą to przypominamy sobie od czasu do czasu z rozrzewnieniem.

Wrażenia tego i tamtego dnia ... były dla nas równie "ekscytujące".


Koniec ...............................




... pierwszego dnia naszych wakacji.


Pozdrawiam.

No to Wam pogoda sprawiła figla
Ale za to fotki z tymi chmurami w tle... nieziemskie.

mariusz-w napisał(a):Pamiętamy przecież, że gdy Wojtek zdobywał Pelmo ... to też mruczało !

Gdy sobie przypomnę, jak wtedy walczyłem z tą nieszczęsną peleryną...

mariusz-w napisał(a):Do samochodu zostało nam ok. godziny drogi (według tabliczki), ale my osiągnęliśmy ten cel po kilkudziesięciu minutach.

Sprawnie Wam idzie pływanie!

Pozdrawiam,
Wojtek

mariusz-w napisał(a):Żałowałem trochę braku zdjęć ze "spływu" z Pelmo ... no, ale ryzyko utraty aparatu było za duże.
Rozsądek i strach o niego zwyciężył, nad chęcią uwiecznienia ulewy.

Nie żałuj ... i tak będziecie bardzo długo to wspominać.
Ja też kiedyś uciekałem jak kozica w burzy i wspomnienie to -
bez fotografii - i tak mam najwyraźniejsze z całego pobytu.

Dobrze, że się szczęśliwie skończyło.
Podczas takich pospiesznych zejść różne nieprzyjemności mogą się zdarzyć.
Widoczki chmur przeraźliwe.

PZDR.

mariusz-w napisał(a):Żałowałem trochę braku zdjęć ze "spływu" z Pelmo ...

Na drugi raz pamiętaj od dziecka aparat pożyczyć

Pozdrawiam