DOLOMITY ... Les plus belles architectures du monde ...

weldon napisał(a):Na drugim, w zasadzie też na trzecim zdjęciu od góry widać coś, jakby sztuczne twory.
To pozostałości po jakichś umocnieniach, bunkrach?

Taaa ... wojna 1914-1918 ... w Dolomitach sporo tego.
Często naturalne warunki jak skałka, grota były lekko obudowywane i przystosowywane jako punkty obserwacyjne, stanowiska strzelnicze, a nawet na działa lżejszej artylerii.
Tu na grzbiecie "I Varosc" mieli doskonały widok praktycznie na wszystkie strony, a szczególnie w kierunku Marmolady i Costabella ... tam przebiegały główne linie frontu włosko-austriackiego w tym rejonie.

pozdrawiam

weldon napisał(a):Na trzecim są kamienie, a to na drugim wygląda trochę jak żelbetowy blok.

Musieli się namęczyć przy tym

No tak było ciężko i straszno.
Szczególnie zimą. Dużo więcej żołnierzy w tej wojnie zginęło właśnie przez warunki (nazwijmy je) naturalne jak lawiny, wypadki w górach etc. niż od prawdziwych działań wojennych.

pozdrawiam.

Bardzo tam pięknie. Zapatrzyłem się i na Królową ( widać stąd trasę ferraty na Punta Penia ) i na będący w cieniu Col Ombert, ale najdłużej wędrowałem po Cima Ombretta - to moje marzenie od "pierwszego czytania"
Pierwszy raz widzę te okolice i jest w nich moc !
Będę tam kiedyś - tzn bardzo chcę ...

Pozdrawiam

plavac napisał(a):Pierwszy raz widzę te okolice i jest w nich moc !
Będę tam kiedyś - tzn bardzo chcę ...

Przyznam się Piotrze, że dla mnie okolice Val S.Nicolo były dużym zaskoczeniem.
Wiele czytałem ... o wielu dolomitowych miejscach. Parę cudnych zobaczyliśmy w poprzednich wyjazdach, ale zupełnie się nie spodziewałem, że ta dolina (i jej otoczenie) zrobi na nas takie wrażenie i dostarczy tyle krajoznawczych atrakcji.
Szukając miejsca na "bazę wypadową" myślałem początkowo o Canazei ... ale jakoś nie mogłem trafić na ciekawy apartament.
W końcu padło na Pozza di Fassa i po późniejszej inspekcji terenu, stwierdzam teraz , że dobrze się stało jak się stało. Mieszkając w Pozza ma się naprawdę wszędzie doskonały, a co najważniejsze niedaleki dojazd we wszystkie rejony powiązane z doliną Val di Fiemme. Blisko stąd w najważniejsze grupy, a rodzynkiem jest właśnie dolina S.Nicolo i jej naturalność.
Jeśli "wyczystko" pozwoli nam w Dolomity wrócić ... to następny raz ponownie się zakotwiczymy w Pozza di Fassa.
Tym bardziej, że mam ogromną ochotę na "Dolomiti di Primiero e Gruppo delle Pale" ... a z Pozza do "Pale San Martino" to już rzut kamieniem.

pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):... to prawda my też z Wojtkiem dziwiliśmy się, że Tkaczyk o niej nie wspomina.
Za chwilę w okolice Col Ombert dojdziemy.

Gdyby mi Mariusz o niej nie przypomniał, to pewnie bym na nią nie wlazł.

plavac napisał(a):Bardzo tam pięknie. Zapatrzyłem się i na Królową ( widać stąd trasę ferraty na Punta Penia ) i na będący w cieniu Col Ombert, ale najdłużej wędrowałem po Cima Ombretta - to moje marzenie od "pierwszego czytania"
Pierwszy raz widzę te okolice i jest w nich moc !

Są już w jednym wątku na forum fotki z tamtych okolic.

Pozdrawiam,
Wojtek

mariusz-w napisał(a):Jeśli "wyczystko" pozwoli nam w Dolomity wrócić ... to następny raz ponownie się zakotwiczymy w Pozza di Fassa.
Tym bardziej, że mam ogromną ochotę na "Dolomiti di Primiero e Gruppo delle Pale" ... a z Pozza do "Pale San Martino" to już rzut kamieniem.

Trzymam mocno kciuki A Passo Rolle to moja pierwsza dolomitowa przełęcz i choć było to zimą, do tej pory żadne inne miejsce nie wywarło na mnie takiego wrażenia - pomarańczowy Matterhorn Dolomitów na tle głębokiego błękitu nieba ... Ilekroć tamtędy przejeżdżałem, mocniej biło mi serce. Może też i dlatego, że skręciłem tam kiedyś we mgle kolano ...

Wiem, że były już zdjęcia okolicy Cime Ombreta, ale tak plastycznie i poglądowo to dopiero widać z sentiero Lino Pederiva.

Pozdrawiam

plavac napisał(a):Trzymam mocno kciuki A Passo Rolle to moja pierwsza dolomitowa przełęcz i choć było to zimą, do tej pory żadne inne miejsce nie wywarło na mnie takiego wrażenia - pomarańczowy Matterhorn Dolomitów na tle głębokiego błękitu nieba ...

... dzięki ... a o Passo Rolle, to się w tym roku tylko otarliśmy, a właściwie o drogowskaz i skrzyżowanie na nie prowadzące !


----------------------------------------------

Wchodzimy na przełęcz S. NIcolo, ale nie skręcamy do doliny, lecz mijamy schronisko i podchodzimy "do stóp" Col Ombert.

























Tu na wygodnej skalno-trawiastej półce leżącej na skraju stromego piarżyska organizujemy sobie spokojny piknik. W końcu kawałek drogi przeszliśmy, a więc zapragnęliśmy coś zjeść, a także trochę odpocząć przed dalszą wędrówką.



pozdrawiam.

Piękne miejsce na piknik

Ostatnie zdjęcie takie . . . zjazdowe


Pozdrawiam
Piotr

A mnie urzekła południowa ściana Marmolady ... I ładne złączenie z łąkami u podnóża

Col Ombert taki niby niewielki , a taki groźny ...

Pozdrawiam ( i smacznego ! )

plavac napisał(a):A mnie urzekła południowa ściana Marmolady ... I ładne złączenie z łąkami u podnóża

Świetne zdjęcie!

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):Piękne miejsce na piknik

Ostatnie zdjęcie takie . . . zjazdowe

Faktycznie ... miejsce piękne, pogoda pogoda piękna ... a i w plecaku coś smacznego na ząb i do popicia się znalazło.
Na zdjęciu tego tak nie widać, fotka jednak spłaszcza perspektywę "dziury", ale spadek jest bardzo mocny.
Schodzić tamtędy by się nie dało .... faktycznie zjazdowo i to "na łeb, na szyję".
Nogi nam zwisały za próg skarpy ... niby było bezpiecznie, ale i tak cały czas "marudziłem" Gosi, by się za bardzo nie wychylała i siedziała blisko mnie.

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):A mnie urzekła południowa ściana Marmolady ... I ładne złączenie z łąkami u podnóża

Świetne zdjęcie!

Widoki na Marmoladę i okolice faktycznie stąd są świetne ... zresztą i inne kierunki niewiele tej panoramie ustępują.
Ładny balkon ... zresztą wędrówka całym grzbietem to jak długometrażowy film rodem z "NG".

pozdrawiam.

No to sobie tak siedzimy ... ale nie przestajemy rozglądać się dookoła.
Jak wspomniałem jest co podziwiać ... dalsze panoramy, a także skalne "mozaiki" i " paczworki".
Płynące po niebie chmury dodatkowo malują krajobraz.






















W końcu wreszcie podchodzimy jeszcze bliżej pod Col Ombert, by podejrzeć to o czym pisał wcześniej Piotr, a co Wojtek testował kilka dni później.

plavac napisał(a):Ta ferrata na koniec takiego nie małego bądź co bądź "spaceru" to raczej dla twardzieli
Znalazłem opis ( nie w Tkaczyku - ale wiedziałem, że gdzieś go czytałem ... ) , który nie pozostawia wątpliwości co do "obiektu pożądania"

ferrata Kaiserjager (Col Ombert 2670m)
(grupa Marmolada)

Kolejna ekstremalna ferrata z książki "Extreme Klettersteige in den Ostalpen" - pozycja 66. Nie ma jej co szukać w polskich przewodnikach, chociaż okoliczne ferraty w nich występują. Piękna droga urwistą ścianą Col Ombert. Kluczowe miejsce decydujące o całościowym stopniu trudności znajduje się na początku drogi - jest to przewieszka bez sztucznych stopni, tylko lina. Jak my to przechodziliśmy to wisiała tam wspomagająca pętla z taśmy... ułatwia przejście tego siłowego miejsca. Dalej jest łatwiej ale nadal bardzo trudno. Sama ferrata nie jest długa.

Słabo, ale już ich widać.













pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):W końcu wreszcie podchodzimy jeszcze bliżej pod Col Ombert, by podejrzeć to o czym pisał wcześniej Piotr, a co Wojtek testował kilka dni później.

Poczekałbyś te kilka dni, to miałbym fajne zdjęcie.

Pozdrawiam,
Wojtek