DOLOMITY ... Les plus belles architectures du monde ...

Lidia K napisał(a):Ale się deserowo zrobiło.
Nasza polska szarlotka ma nieco inny smak. Ciasto nie jest takie wydelikacone

... no i w naszych piniowych orzeszków oraz miodu (chyba ) nie ma, bo cynamon z reguły jest !
A ciasto to tylko "koperta" ... ale tak jak Piotrek mówi ... na ciepło smak i zapach po prostu obłędny !

pozdrawiam.

Ostatni rzut oka na skalną rynnę, którą niedawno pokonaliśmy ...





...i C.Mugoni.



Opuszczamy halę i idziemy szlakiem biegnącym wzdłuż ściany Roda di Vael.

mariusz-w napisał(a):

Fajne rumowisko.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Fajne rumowisko.

Oj też takie miejsca lubimy !
Miło wspominamy i te przy "5wieżach" i "Skalne miasto" pod Sassolungo, a także to na Passo Giau.

pozdrawiam.

Przyjemna wędrówka ścieżką wijąca się wśród wszelkiej maści i wielkości skał, doprowadza nas po około 30 minutach do schroniska Rif. Roda de Vael (2280m). Miejsce to z uwagi na panujący tutaj ścisk, mijamy praktycznie w biegu.
W końcu zbiega oraz krzyżuje się tu kilka tras ... a i zdobywcy okolicznych ferrat moją tu swoje miejsce na wymianę spostrzeżeń i wrażeń przy piwku.
Ten turystyczny harmider powoduje, że nawet mu fotki nie pstryknąłem, ale jakby co to można podejrzeć je na całkiem bogatej internetowej stronie schroniska ... a wygląda tak.





Tu znowu tablice pokazujące szlaki tam skąd dotarliśmy ...






... i tam gdzie idziemy.



W pewnym momencie w oddali ukazuje nam się grupa Sella.








Od schroniska trasa obiega grań Masare od południa, by po 20 minutach doprowadzić nas po raz drugi w dniu dzisiejszym do pomnika „Christomannosa”.
Ten odcinek był bardzo oblegany, zmuszało to nas do praktycznie slalomu między innymi wędrującymi ... a przy orle to już był prawdziwy korek.





Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):
Pogoda jak widać się poprawia, chmury się przerzedzają, wychodzi słońce ... krajobraz zamienia się w mozaikę światła i cieni.
Dzięki temu się on uplastycznia, podkreślając fakturę skał, biel piarżysk, zieleń hali ... a i na horyzoncie widać coraz więcej.

Bardzo lubię takie widoczki....a opisem spowodowałeś że bez fotki bym to "zobaczył ".....
Pięknie i pięknie "wykiwaliście" mgłę ......

mariusz-w napisał(a):Ten turystyczny harmider powoduje, że nawet mu fotki nie pstryknąłem

Znalazłem w Skalnych twierdzach, ale takie malutkie, że Cię nie wesprę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Ten turystyczny harmider powoduje, że nawet mu fotki nie pstryknąłem

Znalazłem w Skalnych twierdzach, ale takie malutkie, że Cię nie wesprę.

... ale wtedy zapewne lokalizacja/położenie z "lotu ptaka" ( jak mniemam ) by było widoczne !

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... ale wtedy zapewne lokalizacja/położenie z "lotu ptaka" ( jak mniemam ) by było widoczne !

Z podejścia na ferratę Masare.

Pozdrawiam,
Wojtek

CROberto napisał(a):[
Bardzo lubię takie widoczki....a opisem spowodowałeś że bez fotki bym to "zobaczył ".....

To się cieszę ... i obiecuję, że słońca od teraz będzie już zdecydowanie więcej !

Franz napisał(a):Z podejścia na ferratę Masare.

Tak się domyślałem ...

Jednak pozwolę sobie je tu zacytować , bo faktycznie widać i schronisko Roda di Vael i Baite Pederiva stojącą po sąsiedzku, a o której nie wspomniałem.
W tle natomiast misteczka/wsie Vigo i Pozza di Fassa.



pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Jednak pozwolę sobie je tu zacytować

Pozdrawiam,
Wojtek

Rifugio Roda di Vael ...
Wypiliśmy cappuccino w tym schronisku Taki nasz dolomitowy zwyczaj
I piccolo birra Taki mój dolomitowy zwyczaj

Ruch tam rzeczywiście ogromny,ale miejsce urokliwe ...





Pozdrawiam

Super …

... te trzy Wasze fotki po prostu dopełniają całości !
Co do kawy i piwa mamy to samo.
Tutaj jednak ... o tym czasie, było za gęsto !

---------------------------------------------------------

Dalej, wprost pod słońce, schodzimy znaną nam już ścieżką w stronę kolejki i schroniska Paolina .




Kawałek dalej mijamy dumną autochtonkę, a że stoi ciut dalej od orła „Christomannosa”, ale także nad Passo Costalunga ... to ona również w pomnikowej pozie ... a cooo !



Zostawiamy za plecami skały Catinaccio ...





Zachodnie zbocze Catinaccio tonie w słońcu, chmury go praktycznie nie przesłaniają.
Tylko ostanie przepływające „karawele” rzucają jeszcze od czasu do czasu cień na skały.

Jest bardzo cieplutko, bezwietrznie, postanawiamy jeszcze trochę tu zostać.
W tym celu wspinamy się ponownie kawałeczek w górę trawiastego zbocza ... tym razem na „przełaj” ... by w bezpiecznej odległości od ścieżki urządzić sobie piknik.
Przy piwku, kanapkach, owocach … podziwiamy i komentujemy ten piękny spektakl natury, który w tym czasie odgrywa się przed, z boku i za nami.


















Było świetnie … taki odpoczynek, na takim tarasie to cudne zwieńczenie dnia.
Dzisiejsza wędrówka zaczynająca się i kończąca przy kolejce i Rif. Paolina, to jak wspominałem pętla o długości
ok. 6,5 kilometra wyglądająca tak jak poniżej … z tą tylko małą różnicą, że my przeszliśmy początkowo ścieżkę 549
(Via del Majare-Hirzlweg), a nie zaznaczoną tu 552.




Cała trasa to suma podejść i zejść (góra-dół/dół-góra) o wielkości 900 metrów w pionie ... i takim profilu :




W tym miejscu jeszcze raz wrócę do wspinaczy pokonujących ścianę Roda de Vael.
Już jako ciekawostka … sposób w jaki oni opisują trasę swoich „wędrówek” :




Tak … kilometry i metry w poziomie i pionie, można w miarę dokładnie podać/opisać … ale jeśli chodzi o wrażenia i radość z wyprawy, którą tego dnia zrobiliśmy … niestety ani słowa, ani zdjęcia nie są wstanie tego oddać.

W końcu ruszamy do kolejki, by odbyć ponownie kilkuminutową, wygodną podróż.









Docierając na dół, my kończymy wycieczkę … a golfiści rozgrywkę.



Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... piękny spektakl natury,

to prawda

pzdr

mariusz-w napisał(a):Jest bardzo cieplutko, bezwietrznie, postanawiamy jeszcze trochę tu zostać.
W tym celu wspinamy się ponownie kawałeczek w górę trawiastego zbocza ... tym razem na „przełaj” ... by w bezpiecznej odległości od ścieżki urządzić sobie piknik.
Przy piwku, kanapkach, owocach … podziwiamy i komentujemy ten piękny spektakl natury, który w tym czasie odgrywa się przed, z boku i za nami.



Było świetnie … taki odpoczynek, na takim tarasie to cudne zwieńczenie dnia.

To można tak po łąkach poza szlak na przełaj sobie pójść.
Wiosną zeszłego roku szliśmy szlakiem zaczynającym się koło świątyni Wang do schroniska Samotnia w Karkonoszach Był ładny widok na dolinę i gdy chciałam odejść pół metra z drogi i stanąć na kamieniu aby zrobić zdjęcie z nieobciętymi nogami zostałam pouczona przez młodego człowieka - wolontariusza że to jest zabronione

mariusz-w napisał(a):Dzisiejsza wędrówka zaczynająca się i kończąca przy kolejce i Rif. Paolina, to jak wspominałem pętla o długości
ok. 6,5 kilometra wyglądająca tak jak poniżej … z tą tylko małą różnicą, że my przeszliśmy początkowo ścieżkę 549
Cała trasa to suma podejść i zejść (góra-dół/dół-góra) o wielkości 900 metrów w pionie ... i takim profilu :

Nie spodziewałam się, że aż 900 m ale doczytałam na mapce jak to wyglądało. Wejścia i zejścia. To mnie zmyliło.

mariusz-w napisał(a):Tak … kilometry i metry w poziomie i pionie, można w miarę dokładnie podać/opisać … ale jeśli chodzi o wrażenia i radość z wyprawy, którą tego dnia zrobiliśmy … niestety ani słowa, ani zdjęcia nie są wstanie tego oddać.

Nie do końca to jest prawda. Bo ja chodząc tak tu z Wami w relacji dzięki zdjęciom (i swoim podobnym przeżyciom) czuję się obecna na tym szlaku. W każdym razie fajnie było