DOLOMITY ... Les plus belles architectures du monde ...

No to teraz mogę zaśpiewać niczym komisarz Ryba.



Pozdrawiam

Franz napisał(a):Iść, żeby widzieć.

... i tak jest najlepiej !

Lidia K napisał(a):Z tego zdjęcia wywnioskowałam że orzeł źle patrzy.
Gdyby zamiast wąskiej ścieżki była autostrada na której można się spodziewać ofiar wypadków mógłby sobie tak siedzieć, ale orzeł ma za swoimi plecami opadająca ścianę więc nie patrzy na bardziej rozległą stronę. Czyli źle patrzy

No może to tak się wydawać, ale jednak za plecami orła jest przełęcz, a nie rozległa dolina, tę ma po prawej swojej stronie.
Choć może faktycznie tak to wygląda ... no bo w końcu orzeł siedzi na 2280 metrach n.p.m.
Poza tym w Dolomitach na dobrą sprawę, gdzie nie spojrzysz to jakaś dolina jest !

Jacek S napisał(a):No to teraz mogę zaśpiewać niczym komisarz Ryba.

Witaj !

... ... Stuhr to Stuhr ... cokolwiek by nie śpiewał !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):
... ... Stuhr to Stuhr ... cokolwiek by nie śpiewał !

. . . a orzeł to orzeł . . . gdziekolwiek by nie patrzył


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):. . . a orzeł to orzeł . . . gdziekolwiek by nie patrzył

... co prawda to prawda !


------------------------------------------------------------------

Niespiesznie kontynuujemy nasz spacer, mając cały czas z prawej strony widok na o tej porze dnia co prawda zacienioną, ale może dlatego wyglądającą jeszcze bardziej potężnie, gładką ścianę Roda di Vael.



Równocześnie podziwiamy rozległe widoki na lewą stronę, które zmieniają się w zależności od ilości wznoszących się mgieł
i płynących po niebie chmur.



Wreszcie przechodzimy obok potężnego głazu, do którego przytwierdzona jest metalowa drabinka.
Przez chwilkę zastanawiamy się, czy się po niej nie wspiąć.
Widząc jednak zbliżającą się z przeciwka sporą grupkę turystów (to ci co poszli w lewo od stacji wyciągu), a wyraźnie podekscytowaną skorzystaniem z tej atrakcji … my rezygnujemy ...



… i po chwili stajemy przed kolejnym drogowskazem ustawionym w miejscu nazwanym Parete Rossa .
Szlak -509 – Hirzelweg biegnie stąd dalej w kierunku kolejnego schroniska , po drodze łącząc się właśnie z dolnym szlakiem nr 552.



My jednak zgodnie z inną przymocowaną tu tabliczką, opuszczamy dotychczasowy szlak i skręcamy w prawo by zacząć się wspinać w tym kierunku …

.

No to teraz tą dziewiątką ostro w górę …



… zostawiając za sobą grupę turystów , charakterystyczny głaz i jego zdobywców.











… chwilę trzeba odsapnąć, bo przed nami dalsza wspinaczka …

… na razie gdzieś tam !



Ponad nami widzimy parę, która już jest sporo wyżej.



Ruszamy ich śladem …



Jesteśmy coraz wyżej … przez jakąś chwilę ponownie ukazało się słonce … a więc i widoki piękne …







Zbliżamy się do groźnie wyglądających ścian … także niebo stara się ten klimat podkreślić.





W końcu docieramy, do miejsca gdzie powoli zaczyna skalne rumowisko.











Patrząc na przebytą drogę … jednocześnie uzupełniamy kalorie, aby nabrać sił przed decydującym "atakiem" na przełęcz.





Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

W Wojtkowej relacji ja jestem, czy w Mariuszowej

Jeszcze dzień lub dwa i jakieś jeże będą

pzdr

longtom napisał(a):
Jeszcze dzień lub dwa i jakieś jeże będą

Jeże , liny i drabiny ( ta ostatnia już była )
No i przepaść jest gdzie . . .


Pozdrawiam
Piotr

longtom napisał(a):W Wojtkowej relacji ja jestem, czy w Mariuszowej

Jeszcze dzień lub dwa i jakieś jeże będą

Nasze ścieżki się przecinają.
Wkrótce sposób ich pokonywania też...

Pozdrawiam,
Wojtek

Długo mnie nie było, ale objechanie całej Wielkiej Drogi Dolomickiej ( i pół Polski ...) trochę mi zajęło Bardzo sentymentalna ta strona o czasach dawnych i obecnych. Długo ją sobie studiowałem. Potwierdziła moje spostrzeżenie, że góry fotografowane w czerni i bieli wyglądają bardziej majestatycznie/groźnie/niedostępnie niż na fotografii kolorowej.
Może to kwestia większego kontrastu, a może pamięć moich pierwszych zdjęć wywoływanych w domowej ciemni ... i co za tym idzie czystość pierwszych górskich wspomnień

Moje wrażenie na widok orła "Christomannosa" było podobne - nie wiem, co tak zniesmaczyło Tkaczyka. Ale o gustach się nie dyskutuje. Sądząc jednak po opisie człowieka będącego bądź co bądź dolomitowym autorytetem, spodziewałem się szkaradzieństwa. Mój kolega w tym roku na kempinguw San Martino di Castrozza sąsiadował z p.Tkaczykiem. Mogli porozmawiać o rozumieniu sztuki - a nie tylko o górach

Hirzelwegiem nie wędrowałem, ale od Parete Rossa znów idziemy razem. Piknik mieliśmy w tym samym miejscu , "jakoś tak" samo się narzuca
Na głaz też nie wchodziliśmy - po co,skoro ...

Ale że nie używacie kijków, to sam nie wiem, czy zazdrościć czy nie zazdrościć

pozdrawiam

longtom napisał(a):W Wojtkowej relacji ja jestem, czy w Mariuszowej
Jeszcze dzień lub dwa i jakieś jeże będą

Tomku … informuję, że w naszej !
Wojtek poszedł dalej, jeszcze trochę ścieżką biegnącą prosto ... na północ !
Tylko to było dużo, dużo wcześniej ... tak gdzieś 1/3 "Dolomitów - skalnych twierdzy", a konkretnie na stronie 45.
My natomiast odbiliśmy w górę i na wschód.

... a aby na jeże ... to my musimy najpierw w uprzęże zainwestować.

piotrf napisał(a):... liny i drabiny ...

... te już prędzej !

Franz napisał(a):Nasze ścieżki się przecinają.

Wojtku ... a nawet się zbiegły gdzieś koło "Spar"-a w Pozza ...

plavac napisał(a):Długo mnie nie było, ale objechanie całej Wielkiej Drogi Dolomickiej ( i pół Polski ...) trochę mi zajęło

No tak ... podejrzewam, że dolomicką trasę szybciej pokonałeś niż tę naszą.
Na tej stronce "dawniej-dzisiaj" , to ja też trochę czasu spędziłem, a później jeszcze szukałem podobnych i zabawiałem się w odgadywanie miejsc gdzie fotki lub pocztówki były robione.

Co do orła, to faktycznie Tkaczyka zdanie jakieś odosobniane, bo Tobie nie przeszkadza, nam się podoba, a i innych krytycznych głosów nie spotkałem.
Dlatego byłem zdziwiony. Tym bardziej, że bardzo cenię jego przewodniki i to nie tylko za to, iż praktycznie to jedyne polskie, ale dlatego bo ciekawie są napisane, a co najważniejsze bardzo przydatne w planowaniu i realizacji wędrówek.
Po prostu lubię je czytać i wędrować choćby po mapie.

Mówisz Piotrze piknik w tym samym miejscu ... no proszę ! ... może faktycznie miejsce się samo narzuca.
Pewnie dlatego, że to praktycznie ostatnie takie wygodne przed żlebem.

Co do kijków ... to bardzo rzadko ... ale ostatnio częściej, głównie przy schodzeniu.

Pozdrawiam.
------------------------------------------------------------------

Dalej kawałek po piarżysku ...



Ooo proszę ... para przed nami też odpoczywała ... bo się do nich zdecydowanie zbliżyliśmy !



W końcu wdrapujemy się do miejsca, gdzie zaczyna się żleb, wyglądający jak wielka skalna rynna.
W związku z tym, że przez zdecydowaną większość dnia jest on zacieniony, podobno czasami nawet latem potrafią utrzymywać się w nim płaty śniegu.
Ale widocznie lato było bardzo ciepłe, bo my na niego nie natrafiamy.





Zaczynają się skałki zmuszające do bardziej skupionej uwagi, oraz pomocy rąk ... a także krótkie ubezpieczenia nie wymagające dodatkowej asekuracji.

Panie przodem ! ... więc fotki mało twarzowe !










Potem kawałek znowu prawie na czworakach ...







i żleb prawie za nami ...










Widać już przełęcz Passo Vaiolon (2560 m n.p.m.) … za chwilę i my na niej staniemy.



... i kolejne 300 metrów w pionie za nami ...



Na przełęczy niektórzy tylko się rozglądają, ale niektórzy szykują się do wędrówki jeszcze wyżej, rozpoczynającą się tu ferratą Vael-Majare ... więc atmosfera trochę jak w szatni.

Przebieranie ... ubieranie ... dopasowywanie … dopinanie ...

... a para widoczna na zdjęciu, prosi nas o zrobienie im, ich aparatem pamiątkowej fotki .
Pozują do niej naturalnie w ferrytowym rynsztunku.



Oczywiście jak to na przełęczy … patrzymy raz za siebie czyli na zachód, skąd dotarliśmy ...
Co tam się z widokiem zrobiło ! ... Gdzie jest Latamer ?



... i na wschód, gdzie za chwilę pójdziemy ... tutaj widoczność lepsza !

Tego dnia mieliśmy sporo szczęścia ... chmury nad nami krążyły, czasami deptały nam po piętach, ale w skutku udawało nam się przed nimi uciec.

Albo my tacy szybcy byliśmy, albo one takie powolne.





Pozdrawiam.

Za ciepło nie było, pod górę w kurtce?

Na takim szlaku kijki byłyby bardzo przydatne.
Ja inaczej już z 10 lat nie chodzę, bo inaczej góry byłyby nie dla mnie. A dzięki nim gdzieś się mimo kłopotów ze stawami udaje wejść i zejść.
Na pewno fajnie mieć swobodne ręce, choćby po to żeby w każdej chwili zrobić zdjęcie. Ja muszę nosić w tym celu plecak bo w rękach trzymam kije. Na każde zdjęcie robię postój. Wyciągam aparat, pstrykam kilka zdjęć i pakuję go do plecaka.

Dobrze, że nie pada, ciekawe czy te skały są śliskie

Lidia K napisał(a):Za ciepło nie było, pod górę w kurtce?

Ciepło, a na pewno nie zimno ... tak ok.20 stopni.
Blisko przełęczy, miejsce zacienione przez zdecydowaną większość dnia ... także ciąg powietrza w tej rynnie/kominie był większy.
Gosi kurtka to taki ważący parę gram ocieplacz ... leciutki, oddychający, ale bardzo dobrze chroniący od wiatru i zimna.
Po zwinięciu mimo, że "puchaty" to mieści się w kieszeni.
Doskonałe te dzisiejsze wynalazki ! ... pod nim nosiła tylko krótki rękawek.

Lidia K napisał(a):Na takim szlaku kijki byłyby bardzo przydatne.

Prawda, pomagają ... dlatego pomału się do nich przyzwyczajamy.

Lidia K napisał(a):Dobrze, że nie pada, ciekawe czy te skały są śliskie

No tak ... mimo, groźnych przepływających chmur kropla nie spadła.
Skały nie ... szczeble drabinki tak, lecz nie od wilgoci ... ale dlatego, że gładkie i wyślizgane.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):...
Gosi kurtka to taki ważący parę gram ocieplacz ... leciutki, oddychający, ale bardzo dobrze chroniący od wiatru i zimna.
Po zwinięciu mimo, że "puchaty" to mieści się w kieszeni.
Doskonałe te dzisiejsze wynalazki ! ... pod nim nosiła tylko krótki rękawek.

pozdrawiam.

Ta zielona kurteczka Gosi już dawno wpadła mi w oko ,
naprowadzisz mnie jakoś bardziej na ten "puchaty wynalazek" ,
tylko nie wiem, czy to znowu nie będzie reklama .


Wróciłam do Twoich relacji o Jeziorze Garda, bo właśnie zarezerwowałam tam apartman, na wiosnę ,
pewnie tydzień to będzie mało , ale postaram się zobaczyć jak najwięcej ,
no i wreszcie jest konkretny termin i mogą rozpocząć odliczanie .

mariusz-w napisał(a):Wojtek poszedł dalej, jeszcze trochę ścieżką biegnącą prosto ... na północ !
Tylko to było dużo, dużo wcześniej ... tak gdzieś 1/3 "Dolomitów - skalnych twierdzy", a konkretnie na stronie 45.

Jesteś bardziej na bieżąco, niż ja.

mariusz-w napisał(a):Wojtku ... a nawet się zbiegły gdzieś koło "Spar"-a w Pozza ...

Jak najbardziej!
Ale tutaj:

mariusz-w napisał(a):Na przełęczy niektórzy tylko się rozglądają, ale niektórzy szykują się do wędrówki jeszcze wyżej, rozpoczynającą się tu ferratą Vael-Majare ... więc atmosfera trochę jak w szatni.

znów się nasze ścieżki przecięły.

Pozdrawiam,
Wojtek

mysza73 napisał(a):... naprowadzisz mnie jakoś bardziej na ten "puchaty wynalazek" ,
tylko nie wiem, czy to znowu nie będzie reklama .

No przecież to nie apartament w Cro !
Kurteczka nabyta tam na miejscu w "górskim" sklepie … znaczy się w Dolomitach.

"Salewa" … model Maoli Down.
waga : kurtka + etui 345 g
tkanina: - Ripstop DWR Downproof / 100% DRM 90/10 / izolacja 70g / sprężystość 650 cuin
zastosowanie : góry/wspinaczki/4 sezony
cechy: wiatro i wodoodporna , oddychająca, zatrzymująca ciepło.

Gosia jest bardzo z niej zadowolona.

mysza73 napisał(a):Wróciłam do Twoich relacji o Jeziorze Garda, bo właśnie zarezerwowałam tam apartman, na wiosnę ,
pewnie tydzień to będzie mało , ale postaram się zobaczyć jak najwięcej . ,

Super ! ... a konkretniej miejscowość jaka ?
Zresztą tam wszędzie pięknie.

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Na przełęczy niektórzy tylko się rozglądają, ale niektórzy szykują się do wędrówki jeszcze wyżej, rozpoczynającą się tu ferratą Vael-Majare ... więc atmosfera trochę jak w szatni.

znów się nasze ścieżki przecięły.

Wiesz ... tak sobie myślę, że w Dolomitach, to pomału nie jest to takie specjalnie trudne!

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

mysza73 napisał(a):... naprowadzisz mnie jakoś bardziej na ten "puchaty wynalazek" ,
tylko nie wiem, czy to znowu nie będzie reklama .

No przecież to nie apartament w Cro !
Kurteczka nabyta tam na miejscu w "górskim" sklepie … znaczy się w Dolomitach.

"Salewa" … model Maoli Down.
waga : kurtka + etui 345 g
tkanina: - Ripstop DWR Downproof / 100% DRM 90/10 / izolacja 70g / sprężystość 650 cuin
zastosowanie : góry/wspinaczki/4 sezony
cechy: wiatro i wodoodporna , oddychająca, zatrzymująca ciepło.

Gosia jest bardzo z niej zadowolona.

Dzięki ,
rozejrzę się za podobną

mariusz-w napisał(a):

mysza73 napisał(a):Wróciłam do Twoich relacji o Jeziorze Garda, bo właśnie zarezerwowałam tam apartman, na wiosnę ,
pewnie tydzień to będzie mało , ale postaram się zobaczyć jak najwięcej . ,

Super ! ... a konkretniej miejscowość jaka ?
Zresztą tam wszędzie pięknie.

Pozdrawiam.

Magugnano
22.04-29.04

teraz czytam, oglądam i robię notatki