DOLOMITY ... Les plus belles architectures du monde ...

Po wejściu na szlak 641 ponownie kontynuujemy wspinaczkę, tym razem w kierunku kolejnej przełęczy - Sela de la Palacia.





Zostawiamy za sobą widok na Catinaccio i wiszące nad nim chmury.
Wiatr wieje od wschodu, więc może zostaną przewiane.



Mamy nadzieję , że nie tak jak w wypadku tego mijanego szałasu.







Robi się groźnie ...



... ale tylko przez moment ...





... jest ciepło, nie pada ... a i ponownie niebieskie i ciut słońca próbuje się przebić.







Dochodzimy na przełęcz Sela de la Palacia (2259m n.p.m.) ...







Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

Chyba zapomnieliście plecaka. Już drugi odcinek go nie widać.

pzdr

Lidia K napisał(a):Zawsze myślałam, że to małe zwierzątka jak wiewiórki ale z tych zdjęć wynika, że są tak wielkie jak dorodne koty. Musi ich sporo być skoro można je spotkać. Nam się zdarzało w górach tylko słyszeć świsty. Mogły to być ptaki a nie świstaki.

Długość ciała do przeszło pół metra , a waga dochodzi do powyżej pięciu kg.
We wrześniu szczególnie dorodnie wyglądają, bo "najedzone" i "napuszone", by przetrwać, przespać zimę.
Sporo jest ich tam, aczkolwiek płochliwe i z reguły trzymają się poza bardzo popularnymi szlakami.
Natomiast słychać je często. Zwłaszcza przy ładnej pogodzie, gdy żerują i baraszkują poza norkami.

longtom napisał(a):Chyba zapomnieliście plecaka. Już drugi odcinek go nie widać.

... aż się obejrzałem !
Nie, nie ... mam go na plecach !

Pozdrawiam.

Tym razem u Ciebie znacznie więcej chmur, niż u mnie.

Ale przyzwoicie się prezentują.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Tym razem u Ciebie znacznie więcej chmur, niż u mnie.

Ale przyzwoicie się prezentują.

Dzięki w imieniu dolomitowych chmur !

W sumie na tego rodzaju wycieczkę, to masz rację ... nie było tak źle.
Dobrze, że nie zrobiło się tak, jak na przytoczonych zrzutach z kamerek na poprzedniej stronie.
Bo prognozy, dwa dni wcześniej ciekawe nie były ... a nawet lekko stresujące, gdyż o ewentualnych opadach śniegu, zamiast deszczu w wyższych partiach ... przebąkiwali.
Na szczęście się nie sprawdziło.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Bo prognozy, dwa dni wcześniej ciekawe nie były ... a nawet lekko stresujące, gdyż o ewentualnych opadach śniegu, zamiast deszczu w wyższych partiach ... przebąkiwali.
Na szczęście się nie sprawdziło.

Spadł nieco później...

Pozdrawiam,
Wojtek

Chmury dodają pięknej oprawy górskim pejzażom. Za moim oknem jeszcze gorzej niż w Val di Fassa - może dlatego te zielenie i szarości tak mnie rozanielają

Mam dla Was wiele uznania za wrześniowe eskapady w Dolomity. Ponieważ mam dla nich tylko tydzień w roku, nie stać mnie na ryzyko załamania pogody, chociaż jesienne góry to co uwielbiam.

Ale nie zapomnę walki na Orlej Perci w sypiącym śniegu 11.09. w czasach, kiedy prognozy pogody traktowało się z przymrużeniem oka. Wyszliśmy po skale,trawersowaliśmy Zamarłą już w 30 cm pokrywie śnieżnej, schodziliśmy Zawratowym Żlebem brodząc po kolana - lekko spłoszeni, żeby nie ruszyło z nami ...

Ale kiedyś powędruję jesiennymi Dolomitami. Tylko najpierw się nimi nasycę latem ... ...

pozdrawiam

Franz napisał(a):Spadł nieco później...

... no tak !

plavac napisał(a):Chmury dodają pięknej oprawy górskim pejzażom.

To prawda ... byle nie za gęste i nie za nisko.

plavac napisał(a):Mam dla Was wiele uznania za wrześniowe eskapady w Dolomity. Ponieważ mam dla nich tylko tydzień w roku, nie stać mnie na ryzyko załamania pogody, chociaż jesienne góry to co uwielbiam.

... najpierw się nimi nasycę latem ... ...

My wrzesień wybieramy z kilku powodów.
Wtedy jest w naszym przypadku (apartamenty) zdecydowanie taniej.
Także pewne znaczenie ma to, że jest luźniej, a więc na popularnych szlakach bardziej pusto.
No i właśnie pogoda.
Najmniejsza ilość deszczowych dni w Dolomitach przypada właśnie na sierpień i wrzesień.
Latem (lipiec/sierpień) to okres częstych burz.
Natomiast dobowe wrześniowe temperatury i tak powodują, że często wędrujemy z przysłowiowym "wywieszonym językiem".
Wrzesień między innymi z uwagi na pogodę także Tkaczyk zachwala.
Suma summarum, biorąc pod uwagę te trzy dłuższe nasze tam pobyty ... to stosunek kiepskiej pogody do dobrej wynosi jak 1 do 10 na rzecz tej drugiej.

… a w Twoje nasycenie Dolomitami … letnie czy nie letnie … to ja nie wierzę i nie uwierzę !

Pozdrawiam.

---------------------------------------------------------


Zmęczeni !
Jak tak , to obiecuję, że podchodzenia na tej wycieczce koniec … teraz już cały czas w dół …

Chyba się zagapiłem … bo Gosia jakaś malutka się zrobiła.






… doganiam !





W pewnym momencie wymieniamy pozdrowienia, z takim oto panem …



On do góry, my na dół …

Jeszcze ostatni kontakt wzrokowy i kiwamy sobie na pożegnanie.



Pogoda się ponownie poprawia, widoki na północ oraz rozleglejsze, wiec postanawiamy znaleźć dogodne miejsce na krótką przerwę i kolejne uzupełnienie kalorii.
Nie jest to łatwe, bo ponownie w tym miejscu stromizna stoku jest znaczna.





W końcu się udaje … siadamy.
W sumie to bardzo wygodna loża. Zapierając się pietami o kępy traw, odpoczywamy w pozycji na wpół leżąco-siedzącej i podziwiamy dolinę, oraz to co po drugiej jej stronie.
W oddali słyszymy strzały z broni myśliwskiej.
Znaczy się nasz myśliwy miał szczęście … a jakaś zwierzyna pecha !

Opierając łokcie na kolanach, można skorzystać także z maksymalnych możliwości HS-owego zooma.
… i dzięki niemu przyjrzeć się szczytowi Col Ombert, oraz przełęczy i schronisku San Nikolò, które wizytowaliśmy poprzednio.



Widać też to, co nie pokazało się nam wówczas (mimo, że byliśmy dużo, dużo bliżej )… a więc szczyty grupy Marmolady.









Także ponownie podziwiamy skalne mozaiki La Roisch da Giaf , które moim zdaniem stąd wyglądają równie efektownie.









Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):W oddali słyszymy strzały z broni myśliwskiej.
Znaczy się nasz myśliwy miał szczęście … a jakaś zwierzyna pecha !

Pewnie spudłował.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):W oddali słyszymy strzały z broni myśliwskiej.
Znaczy się nasz myśliwy miał szczęście … a jakaś zwierzyna pecha !

Pewnie spudłował.

... ta koncepcja mi się podoba !

Pozdrawiam.

Pogoda z minuty na minutę się poprawia o 360 stopni ... no może 180.

Ruszamy więc dalej ... wschodnie dno doliny jeszcze przed nami daleko !









Po pewnym czasie wychodzimy na niewielką polankę, stoi tu nieduży domek, na którym wiszą oznaczenia jednoznacznie wskazujące, że to domek myśliwski.
Znaczy się stąd nasz spotkany na szlaku myśliwy, wybrał się na polowanie. Na granicy lasu i polanki, ustawiono także paśniki dla płowej zwierzyny.

Miejsce to jest osłonięte ze wszystkich stron lasem, a do tego grzbietem góry. ... więc dzięki temu, że wyszło słonce jest tu ciepło ... wprost błogo.
Postanawiamy trochę z tego luksusu skorzystać.
W tym celu wybieramy wygodną, częściowo porośniętą wysoką trawą skałkę.



W końcu opuszczamy to solarium ...



... i niespiesznie dochodzimy do miejsca oznaczonego jako Strada di Rusci..
Jak wynika z podanej wysokości na tablicy ... od przełęczy Sela de la Palacia "opuściliśmy się" 363 metry.



Teraz jeszcze mostek nad Ruf San Nicolò ...



Stop ! ... będzie fotka !





Potem spory odcinek przez wysoki las i przekraczamy suche koryto sezonowego dopływu potoku Nicolò.
W tle zamykający dolinę Col Ombert.

mariusz-w napisał(a):opuściliśmy się

Wszystko jest do nadrobienia.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Wszystko jest do nadrobienia.

... to już w czasie kolejnej wędrówki !

... bo teraz !

---------------------------------------------------------------

Ponownie przez las ... teraz już szerszym szlakiem.



W końcu Malga Mesa selva.
I kto by uwierzył, że parę godzin temu niebo wyglądało tak groźnie.



Do tego miejsca z Vigo i Pozza di Fassa w sezonie (do 15 września) kursuje taki o to środek lokomocji.
Zaobserwowaliśmy, że często korzystają z niego rodziny z małymi dziećmi (takimi w wózeczkach), także osoby starsze oraz niepełnosprawne. Wędrują sobie później dnem doliny w kierunku wodospadów, by chłonąć choć trochę górską atmosferę i korzystając z dobrodziejstwa świeżego górskiego powietrza.
Fajna sprawa moim zdaniem ... tego typu odwiedzających było tam całkiem sporo.



... no ale my idziemy dalej ...







... schodzimy z głównej drogi, by ponownie przejść północną stroną doliny ...



... jeszcze raz rzut oka do tyłu ...



... i powoli zbliżamy się do parkingu, w miejscu nazwanym Sauh u podnóża bliźniaczych skał.

W stojącej w tym miejscu chacie próbujemy miód z lokalnej pasieki ... jest pyszny.
Pełen smaku i aromatu pyłków zebranych z okolicznych łąk i lasu.
Kupujemy trzy słoje tej delicji.
W taki to "słodki " sposób mija nam kolejna wycieczka.



Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Opierając łokcie na kolanach, można skorzystać także z maksymalnych możliwości HS-owego zooma.

O, tak, to ogromna zaleta Fujika. Chociaż ostatnio wydaje mi się, że marketingowy wyścig producentów kompaktów toczy się właśnie na odcinku zoomu optycznego (już nie pikseli czy absurdalnego zoomu cyfrowego ). Widziałem parę naprawdę maleńkich aparatów z zoomem 20-krotnym.

mariusz-w napisał(a):Także ponownie podziwiamy skalne mozaiki La Roisch da Giaf , które moim zdaniem stąd wyglądają równie efektownie.

To prawda!

Pozdrawiam