DOLOMITY ... Les plus belles architectures du monde ...

weldon napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Przestają działać niektóre mniej popularne wyciągi, kolejki ...

Mam wrażenie, że to nie jest dla niego przeszkoda, a nawet, w pewnym sensie, zaleta

Tak jak Wojtek gdzieś wspominał, jeśli już z nich korzysta to po to by skrócić powrót.
No ale kto za Franzem nadąży !

Muszę jednak powiedzieć, że my już teraz też korzystamy z tych ułatwień tylko tam, gdzie Tkaczyk takie rozwiązanie proponuje w swoich przewodnikach.
Taka forma pokonania pewnego odcinka, pozwala skrócić mozolne, często mało ciekawe podejścia i zejścia.
Wyciągi/kolejki szczególnie przydatne są wówczas, gdy jest to wycieczka jednodniowa, bez noclegu w schronisku lub biwaku ... a takie właśnie my odbywamy.
Ale generalnie to kolejki fajne są ... spora zabawa, a i niekiedy emocje.
Uważam, że trzeba wszystkiego spróbować.

Pozdrawiam.

Ruszamy dalej ...

Teraz dokładnie wzdłuż oznaczeń szlaku numer 608, który rozpoczął się już dużo wcześniej przy Baita Ciampie, ale do tej pory biegł dnem doliny.
Po chwili zagłębiamy się w wysoki urozmaicony las. Droga jest ciekawa, wśród różnorodnych iglastych drzew. Trawersując tym razem dość szybko się wznosimy, zostawiając dno doliny coraz niżej za sobą. Po pewnym czasie jesteśmy już na wysokości przeszło 2000 metrów i docieramy do miejsca oznaczonego na mapie jako La Roisch da Giaf.
To stąd płynie ten niebogaty w wodę potok, który przekraczaliśmy wcześniej.

[/url]

Podchodzimy powoli, co jakiś czas przystając, by podziwiać kolorowe i ciekawe w kształcie skalne osuwisko.















l

Pozdrawiam.

Widzę, że poświęciłeś tej odsłoniętej pogmatwanej rzeźbie nawet więcej uwagi, niż ja.
Fajna jest.

Pozdrawiam,
Wojtek

Naprawdę fajna - długo się można wpatrywać i co chwilę co innego przykuwa uwagę ...

Czy to przypadek, że podobnie jak rok temu rozpoczynacie dolomitowe przygody od geologii/prehistorii ?

P.S. Jak to milo wracać z pracy z myślą o zanurzeniu się w bliski sercu świat Już teraz dzięki za trud relacji ...

Franz napisał(a):Widzę, że poświęciłeś tej odsłoniętej pogmatwanej rzeźbie nawet więcej uwagi, niż ja.
Fajna jest.

Spodobała się nam bardzo, tak bardzo, że mocno nasze tempo podejścia spadło w tym miejscu.

plavac napisał(a): Już teraz dzięki za trud relacji ...

Aaaa ... jaki trud ... to sama przyjemność.
Ja również, chętnie tam wracam ... bo to piękne dni były i żadne późniejsze przygody ich blasku nie zgaszą.
Do tego mając tak wiernych czytelników ... to już już komplet przyjemności.

plavac napisał(a):Czy to przypadek, że podobnie jak rok temu rozpoczynacie dolomitowe przygody od geologii/prehistorii ?

Faktycznie ! ... ale to jednak przypadek, bo o tych "pogmatwanych rzeźbach" nie wiedzieliśmy, a o dinozaurowo-geologicznym miejscu już tak.
Kolejnymi wspólnymi rzeczami tamtej i tej wycieczki, była taka sama pogoda i łany kwitnących zimowitów.

Pozdrawiam.

Geologiczne mozaiki za nami, teraz zaczyna się dość mozolne podejście po długim trawiastym zboczu.
Zaczyna trochę przeszkadzać wiejący od wschodu wiatr, a to dlatego, że właśnie w tą stronę zmierzamy.
Zatrzymujemy się co pewien czas, by złapać oddech i porobić zdjęcia.
W końcu to pierwsza nasza tegoroczna wycieczka i trochę odczuwamy trudy podejścia.



Mijamy stare, w nie najlepszym stanie zachowane pasterskie szałasy i pniemy się cały czas w górę.



Tam gdzie najjaśniejsze miejsce na zdjęciu, powinniśmy widzieć masyw Catinaccio, ale nie dzisiaj.
Dzisiaj jednak tam nic nie ma oprócz jasnej plamy.









W pewnym momencie zauważamy, że nie jesteśmy jedynymi , którzy podjęli próbę wejścia na grzbiet dzielący doliny Val San Nicolò i Val de Contrin.

Przedtem skręcając na szlak, widzieliśmy parę osób spacerujących doliną, ale ich celem była Baita alla Cascate , leżąca na jej końcu w pobliżu kaskad będących początkiem Rio San Nicolò.
Na szlak 608 wyruszaliśmy sami … tylko wzrokiem odprowadzani przez podążających w kierunku wodospadu.

Teraz widzimy, że jednak ktoś wybrał się także tą trasą.
Dokładnie naszym śladem, także powoli krok za krokiem, wspinały się osoby pragnące osiągnąć przełęcz. Widać je na tej fotce jako maleńkie punkciki … dokładniej w jej centralnej części.



W końcu grzbiet już na wyciągniecie ręki ...



Niestety po drugiej strony widoki też nie za szerokie … ale to nie znaczy, że brzydko.
Dokładnie widać tylko grzbiet Varos i kawałek doliny Contrin.
Trudno, po prostu będzie trzeba któregoś dnia zrobić poprawkę, zdobywając ten punkt inną trasą.





Zadowoleni z osiągnięcia przełęczy Passo San Nicolò (2398 m n.p.m. ) kierujemy się do leżącego na niej schroniska.



Wchodzimy do środka, by się trochę schronić przed wiatrem i oczywiście wzmocnić kawą i piwem.
Schronisko początkowo puste, powoli zapełnia się także innym docierającymi na przełęcz.
Jest spokojnie, nastrojowo … słychać przyciszone rozmowy w różnych językach, a po sali roznosi się przyjemny zapach parzonej kawy. Po chwili praktycznie wszyscy odpoczywający z „rumieńcami na twarzach” przeglądają mapy i podglądają w aparatach zrobione po drodze zdjęcia.

Po kilkudziesięciu minutach opuszczamy schronisko, robimy fotkę górującemu nad przełęczą szczytowi Col Ombert (2670 m n.p.m.).
Wyglądał pięknie, nawet w tych warunkach.



Powoli, bardzo spacerowo wracamy do doliny, ale to już w następnym odcinku.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Trudno, po prostu będzie trzeba któregoś dnia zrobić poprawkę, zdobywając ten punkt inną trasą.

Poprawkę wykonałem. W pięknej pogodzie.

mariusz-w napisał(a):Zadowoleni z osiągnięcia przełęczy Passo San Nicolò (2398 m n.p.m. ) kierujemy się do leżącego na niej schroniska.
Wchodzimy do środka, by się trochę schronić przed wiatrem i oczywiście wzmocnić kawą i piwem.

Jesteście lepsi - ja nie wszedłem do środka. Ale upewniłem się, ze mogę własny prowiant wchłonąć przy stole ustawionym na zewnątrz.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Poprawkę wykonałem. W pięknej pogodzie.

No właśnie ! ... pamiętamy dobrze !

... to było wówczas, gdy Gosia "szukała" cię na Sas da le Doudesc ... a Ty "uciekłeś" na Col Ombert.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

Ponownie pięknie i ekscytująco się zapowiada...
Miałem dylemat którą fotkę zacytować - na każdej widoki jakie lubię....padło na pierwszą - oj powędrował bym tą ścieżką

CROberto napisał(a):... - na każdej widoki jakie lubię....padło na pierwszą - oj powędrował bym tą ścieżką

Witaj ... ja natomiast odrabiam zaległości i wędruję po Twoim Hvarze.
Z uwagi na przeszło trzydzieści stron relacji, to aby być w niej na bieżąco, jeszcze ciut mi zostało.


Pozdrawiam.

Po prostu pięknie ...

Żebyś mnie teraz widział Usadowiony na kanapie, z laptopem na kolanach, w ciszy śpiącego domu, wędruję razem z Wami czytając fragment tekstu -a potem biorę przed oczy Tabacco 06 , odpalam podświetlaną lupę i krok za krokiem przemierzam poziomicami szlak nr 608 ... Jakbym tam był ...

Cóż, że widoki ograniczone ... Za ścianą chmur - nieznane, tajemnicze piękno - nadal między ustami a brzegiem pucharu ...
Za to ciepło i nastrój schroniska - namacalne, tak dobrze znane, takie miłe ...

I naprawdę nie trzeba tej sączonej lampki koniaku, by to odczuć. Chociaż - dzięki niej - łatwiej znieść tęsknotę

Pozdrawiam

dangol napisał(a):Po prostu pięknie ...

Taaa ... czyli podobnie jak w Twojej Grecji, brak słońca nie zawsze pozbawia odwiedzane miejsca uroku.

plavac napisał(a):Żebyś mnie teraz widział Usadowiony na kanapie, z laptopem na kolanach, w ciszy śpiącego domu, wędruję razem z Wami czytając fragment tekstu -a potem biorę przed oczy Tabacco 06 , odpalam podświetlaną lupę i krok za krokiem przemierzam poziomicami szlak nr 608 ... Jakbym tam był ...

No nie winem czy to dobrze ! … i że w związku z tym nie podpadnę domownikom, a i mam skrupuły czy Twoja forma w dniu następnym na tym nie traci.

plavac napisał(a):Cóż, że widoki ograniczone ... Za ścianą chmur - nieznane, tajemnicze piękno - nadal między ustami a brzegiem pucharu ...
Za to ciepło i nastrój schroniska - namacalne, tak dobrze znane, takie miłe ...

Takie miejsca, szczególnie w nie najpewniejsze pogodowo dni bardzo się w górach przydają.
Jak zapewne zauważyłeś passo i schronisko San Nicolò, to swoiste skrzyżowanie wielu szlaków. Prowadzą one tu i stąd, praktycznie we wszystkich kierunkach. Znajduje się tu też krótka, ale podobno ciekawa ferrata na Col Ombert ... ale ona była dla Wojtka, nam pozostały „wilcze” szlaki !

Pozdrawiam.

Opuszczamy przełęcz, wracając na jej zachodnią stronę. Staramy się to zrobić szybko, by uciec przed wiatrem.
Po chwili jest już dobrze, osłonięci grzbietem, już w swoim normalnym tempie ... czyli powoli, schodzimy do doliny.
Po drodze oczywiście cały czas robiąc okolicznościowe i dokumentacyjne fotki.

Tym razem plecak na trochę trafił się Gosi.
Trochę o niego walczyliśmy ... ale w końcu ustąpiłem na jej argument, że powstrzymuje ją on przed automatycznym przyspieszaniem podczas schodzenia.













Po drodze przerwa na małej polance porośniętej kępami Goryczki trojeściowej, na krótką sesyjkę.













Pozdrawiam.