Dolny Śląsk i nieco dalej... (Sokołowsko)

Musisz mieć duużo czasu i na zwiedzanie i pisanie W każdym razie wielki szacun Mam wrażenie, że znajdą sie tacy, którzy przez Twoje tak bliskie doskonałości opisy i zdjęcia nie ruszą tyłka bo po co......... na Cro jest wszystko opisane i sfotografowane

Szczawnica to dla mnie rzut beretem czesto bywam na rowerze, polecam przejście lub przejazd rowerem ale dla zaawansowanych od Durbaszki (skręca się ok. 1 km przed wejściem do wąwozu Homole w prawo) do Szczawnicy połoniną kapitalne widoki zarówno na polską jak i słowacką stronę

longtom napisał(a): Zameczkom bardzo "do twarzy" z powierzchnią zalewu u stóp.

Z poziomu kajaka wyglądałyby jeszcze lepiej.

bluesman napisał(a): Musisz mieć duużo czasu

Z czasem to aż tak dobrze nie jest, ale cóż począć, jak się wpadło w nałóg ?

bluesman napisał(a): nie ruszą tyłka bo po co.........

Na mnie akurat działa to inaczej . Dokładne relacje Croplowiczów zdopingowały mnie do zwiedzenia wielu miejsc, z wakacyjnych przykładowo ubiegłoroczny Milos, a w poprzednich latach Peloponez i Rumunia. Planów po lekturze mam znacznie więcej, niż możliwości ich realizacji, ale nigdy nie odpuszczam z tego powodu, że

bluesman napisał(a): na Cro jest wszystko opisane i sfotografowane

bluesman napisał(a): polecam przejście lub przejazd rowerem ale dla zaawansowanych od Durbaszki (skręca się ok. 1 km przed wejściem do wąwozu Homole w prawo) do Szczawnicy połoniną kapitalne widoki zarówno na polską jak i słowacką stronę

Pełna zgoda, co do widoków z trasy grzbietowej. W moim przypadku pokonanej na piechotę (na rowerze co najwyżej pagórki na Gochach), z początkiem przez Homole.

Obecnie najładniejszym budynkiem na placu ( konkretnie w jego pn.wsch. części) jest Dom Nad Zdrojami z pijalnią wód mineralnych. Willę wybudowano w 1863 r. wg projektu Józefa Szalaya. Malowidła na elewacji przedstawiające św, Kingę i św. Barbarę, pojawiły się w 1897 r.
Pijalnia wód była nieczynna od 1984 r., wodę wydawano wówczas w sąsiednim budynku kawiarni. W 2002 r. Dom Nad Zdrojami spłonął, odbudowano go w 2008 r. w jego historycznej formie, znów działa tam uzdrowiskowa pijalnia.



Do Domu Nad Zdrojami przylega kawiarnia „Helenka”, mieszcząca się w zabudowanej w 1960 r. dawnej galerii spacerowej dla kuracjuszy. Galeria ta powstała w latach 1857–1858 pomiędzy późniejszym Domem nad Zdrojami (wcześniej w tym miejscu była uzdrowiskowa altana) a willą Szwajcarka Górna” (zbudowaną w 1852 r. wg projektu J. Szalaya), stanowiąca obecnie zaplecze „Helenki”. Fajnie byłoby wypić kawkę w takim miejscu, ale jakoś tak się składało, że nigdy nie byłyśmy tu o kawkowej porze.






Powyżej Szwajcarki Górnej stoi Kaplica Zdrojowa pw. Matki Bożej Królowej Nieba. Kaplica została zbudowana w latach 1844-1847 wg projektu (jakże mogłoby być inaczej?) Józefa Szalaya.







Ładnych domów na terenie zdroju jest oczywiście więcej… Część z nich jest pięknie odnowiona, ale niektóre niszczeją, aż żal…
Żeby jednak nie było, że Szczawnica to tylko fajna zabudowa! Parki też są ładne , a w wielu miejscach miasta postawiono ozdoby w formie „zwierzęcych” kwietników. Poniżej fotki kilku z nich – na razie roślinki dopiero co posadzone, więc na miłe oku efekty trzeba poczekać do lata.

W ramach rozeznania terenu, na Flisacką wracamy nie deptakiem, lecz ulicą Główną. Chcemy bowiem zlokalizować przystanki busów, gdyż auto ma pozostać na parkingu przed naszym pensjonatem aż (a raczej tylko , bo przed nami jedynie trzy dni) do niedzieli.

Willa Marta na skraju Parku Dolnego powstała w 1876 r, Oprócz pensjonatu, ”od zawsze” mieściła się tam cukiernia i restauracja.





Kapliczki przy ul. Głównej:





Ta kapliczka znajduje się przy wejściu na cmentarz:



Upał zelżał, więc zanim wrócimy do pokojów, jeszcze kilka chwil nad Grajcarkiem…

Ścisłego planu na kolejne trzy dni nie mamy. Owszem, spływ Dunajcem będzie , ale nie wiemy jeszcze, czy nastąpi to w piątek, czy dopiero w sobotę. Wszystko zależy od tego, jak wpasujemy się górskimi wędrówkami w zastaną aurę, wycieczkę grzbietem Małych Pienin „rezerwujemy” bowiem na dzień z dobrą widocznością . Oby tylko taka była! Przecież pomimo środowego słońca, z Czorsztyna Tatr nie widziałyśmy…

Czwartek budzi się z lekko zachmurzonym niebem. Cóż wobec tego? Najlepiej byłoby podjechać do Sromowiec Niżnych, zobaczyć Czerwony Klasztor, a potem (górkami po słowackiej stronie) wrócić do Szczawnicy. Tyle tylko, że to Boże Ciało, busiki nie kursują, a PKS-ów jak na lekarstwo. Na wszelki wypadek jednak sprawdzamy , ale niestety na „spływowym” parkingu pusto…

Realizujemy więc wariant zastępczy (planu niby nie było, ale różne ewentualności jeszcze w domu jednak rozważałam ) , zaczynający się wjazdem kanapą na Palenicę. Mogłybyśmy podejść na piechotę, ale… Nie możemy się wykończyć już na pierwszej wędrówce. Szczególnie ja muszę uważać, gdyż kilka tygodni temu odnowiły mi się problemy z kręgosłupem. Rehabilitacja w trakcie, nie mogę zmarnować jej dotychczasowych efektów. Zamiast więc pokonywać na krótkim odcinku prawie 300 metrów różnicy wysokości, lepiej w tym wypadku wywindować się wyciągiem . Pozostała część babskiej ekipy również jest za takim rozwiązaniem, więc wkrótce jesteśmy na górze .

Przed nami widać płytką przełęcz Maćkówki, za nią Szafranówka, ciut wyższa od Palenicy. Jeszcze chwilka i tam będziemy, najpierw jednak przysiądziemy na kawkę w barze Groń. Kawka wprawdzie taka sobie, ale na piwko jeszcze nie zasłużyłyśmy.



Podejście na Szafranówkę jest krótkie, ale obfitujące w widoki. Byłoby widać jeszcze więcej, gdyby niebo nie było ciut zachmurzone…





Osiągamy grzbiet Małych Pienin, żegnamy szlak żółty (nim wiedzie dojście z Palenicy) i witamy niebieski, którym teraz idziemy w prawo, krótko podchodząc na skryty w lesie szczyt Szafranówki. Zejście jest strome, na szczęście nie jest po deszczu, bo inaczej byłoby bardzo ślisko.
Na poniższej fotce stromizny nie widać, gdyż zrobiłam ją już z miejsca, gdzie zaczęła się łagodna grzbietówka. Tam, gdzie był prawie pion, wolałam nie bawić się aparatem . Na szczęście stromy odcinek nie był długi…



Gdy wyszłyśmy z lasu okazało się, że stromy odcinek można było pominąć, idąc z rejonu Maćkówek nieznakowaną ścieżką, przechodzącą potem w błotnistą drogę dochodzącą do grzbietowego szlaku. Chyba jednak zamiast błota, wolę krótkie stromizny …



Wkrótce docieramy na Siodło Pod Bystrzykiem (zwane też Siodłem Pod Szafranówką), na którym od niebieskiego szlaku grzbietowego odchodzi w lewo żółty szlak słowacki. Tym szlakiem będziemy schodzić do Leśnicy, najpierw jednak popatrzymy z góry na zamglone Krościenko. Widać też troszkę Szczawnicy i odpuszczoną Sokolicę.

Zejście żółtym szlakiem w dolinę Leśnego Potoku jest łagodne. Początek wiedzie nieciekawą, rozjeżdżoną błotnistą drogą, stokami Szafranówki i Czerwonej Góry (Červená hora).
Po wyjściu z lasu na łąki, droga staje się przyjemniejsza. No i rzecz jasna widokowa . Postanawiamy to wykorzystać na miłą przerwę w wędrówce. Nie, żebyśmy były zmęczone, ale po co się śpieszyć , mając przed oczyma takie panoramki? Oprócz Bystrzyka i Sokolicy, od d… strony pojawiają się Trzy Korony. Tam się nie wybieramy (jakoś nie nęci nas tłum na platformie widokowej), więc chociaż popatrzymy z oddali.

Trasa taka sama, jaką pokonaliśmy z Mężem w Listopadzie, wiec miło popatrzeć na znajome szlaki My Palenicę zdobyliśmy pieszo, polecam Zejście z Szafranówki rzeczywiście robi wrażenie na żywo

Tereny nieźle mi znane, albowiem w Szczawnicy stacjonowałem dwa razy zimowo
Raz nawet korzystaliśmy wydatnie z dobrodziejstw okolicznych Hoteli z inhalacjami

Pijalnię wód w Szczawnicy znam jak własną kieszeń

ewuniag napisał(a): Trasa taka sama, jaką pokonaliśmy z Mężem w Listopadzie

tony montana napisał(a): Tereny nieźle mi znane, albowiem w Szczawnicy stacjonowałem dwa razy zimowo

Coś tam pamiętałam z Twojej relacji, ale muszę zaglądnąć raz jeszcze, żeby porównać widoczki wiosenno-letnie z zimowymi.

tony montana napisał(a): Pijalnię wód w Szczawnicy znam jak własną kieszeń

Tylko nie mów, że rozsmakowałeś się w Józefinie. Bo mnie ani ona, ani Józef, zupełnie nie przypadły do gustu.

Widoki towarzyszą nam przez cały czas dalszego zejścia do Leśnicy.





Szlak żółty kończy się w przy szkole, w dolnym krańcu wsi Leśnica, dochodząc do szlaku niebieskiego.



Dotąd dotarłybyśmy także wówczas, gdyby wypalił pomysł wędrówki od Czerwonego Klasztoru… Wtedy na naszej trasie znalazłaby się cała wieś Leśnica, do której wprawdzie mogłybyśmy podejść i teraz, ale w międzyczasie pojawił się pomysł na dodatkowy spacer, już po powrocie „do domu”. Rezygnujemy więc z możliwości z oględzin leśnickiego XVIII-wiecznego kościoła św. Michała Archanioła , idziemy od razu w stronę granicy nad Dunajcem.

Zamiast w jakiejś gospodzie w Leśnicy, na uzupełnienie płynów zatrzymamy się w Chacie Pieniny, położonej w dolnym biegu Leśnickiego Potoku u stóp Bystrzyka.



Pierwszym pomysłem było zimne piwko, ostatecznie jednak zwycięża sentyment do veltlinskeho zeleneho.



Szlak od Szafranówki był prawie bezludny (tylko kilka osób tam spotkaliśmy), przed Pienińską Chatą jest zupełnie inaczej. Głównie Słowacy, ale i naszych sporo, bo przecież ze Szczawnicy wzdłuż Dunajca, a potem przełomem Leśnickiego Potoku, do niemęczący spacerek, ewentualnie podjazd rowerem (mnóstwo ich w szczawnickich wypożyczalniach). Winko dobre, nastroju dopełnia góralska muzyka na żywo, mogłybyśmy tak siedzieć i siedzieć... Jednakże nie po to jechałyśmy tyle kilometrów od domu. Podnosimy więc dupska i ruszamy dalej, w międzyczasie oglądając kolekcję drewnianych rzeźb na terenie naprzeciwko chaty. Poniżej fotki kilku z nich.









Drewniane dzieła ludzkich rąk to jednak pryszcz w porównaniu z tym, co wokół stworzyła natura . Zanim jednak wejdziemy w ciasny wąwóz końcowego odcinka Leśnickiego Potoku, rozkoszuję się łanami kwitnącego orlika…

Od Chaty Pieniny do Szczawnicy cały czas idzie się utwardzonym chodnikiem, w traperach na nogach jest to raczej mało przyjemne. No cóż, jakoś przez to przebrniemy, bo poza tym trasa jest fajna. Jedno jest pewne, że zanim rozpoczniemy spacer przewidziany na popołudnie, zmienimy obuwie na lżejsze.

Póki co jednak, wędrujemy przełomem Leśnickiego Potoku, u podnóży wapiennych i dolomitowych skał (od południowej strony Sama Jedna, od północnej Wylizana i Bystrzyk).





Wkrótce osiągamy skrzyżowanie z Drogą Pienińską, którą wzdłuż Dunajca dojdziemy do Szczawnicy. Obok znajduje się dolna przystań słowackich flisaków, postój dorożek konnych (aby „strudzeni“ mogli dobie dojechać do Chaty Pieniny i Leśnicy) oraz pawilon parku narodowego.

Szosa jest obecnie trasą rowerową, dla pieszych wydzielona jest jej część, a miejscami oddzielny chodniczek oddzielony barierką. Gdyby nie to, że w Bożocielny weekend jest tu spory ruch, byłoby super .



Mijamy przeprawę przed Dunajec do szlaku na Sokolicę, po chwili kolejny parkowy pawilon wystawowy (jest w nim m.in. fajna makieta, można też oglądnąć filmik o Pieninach) i odgałęzienie drogi do pobliskiego schroniska „Orlica”. Jeszcze moment i jesteśmy z powrotem w Szczawnicy.

Po wymianie traperów na adidasy (a nawet tylko sandały ), idziemy dalej. Początkowo do zdroju, a więc przez miejsca już nam znane.





Pierwszym celem jest pijalnia wód, no bo jakże nie skorzystać z dobrodziejstw uzdrowiska? Na długotrwałą kurację czasu nie mamy, ale popróbować smaków trzeba koniecznie!



Smakujemy więc każdej z oferowanych sześciu wód. Na szczęście jest nas cztery, więc nie ma potrzeby wlewania w każdą aż sześciu kubeczków. Lepiej się podzielić, a pełny kubek wypić już ten, który nam najlepiej odpowiada smakiem oraz zaleceniom zdrowotnościowym. Józefina i Józef odpadają definitywnie, zdecydowanie zbyt słone. Jan troszkę solą zalatuje, ale da się przełknąć. Nasze kubki smakowe wybrały Magdalenę, Stefana i Helenę. Niekoniecznie w tej kolejności, bo jednak gust mamy różny. U mnie „zwyciężył” Stefan, tuż za nim Helena.

Opite jak bąki, ruszamy dalej – tym razem celem jest nie napitek, lecz jadło. Tyle, że nie przysiądziemy od razu, ale po spacerze. Już w domu (po konsultacjach z kolegą, który przed rokiem urlopował w Szczawnicy) postanowiłam, że któregoś popołudnia trafimy na obiad do Czardy. Początkowo miało to być w dzień spływu Dunajcem, bo po ponad dwóch godzinach siedzenia, spacer jak najbardziej wskazany , ale niekoniecznie gdzieś wyżej w górki. No ale skoro dziś mamy jeszcze siły, a nieupalna pogoda spacerom sprzyja, więc niebiesko oznakowana trasa jest dla nas idealna .

Szlak niebieski wiedzie ze Szczawnicy przez Park Górny, potem przekracza małe wzniesienie (niestety, asfaltem) i dociera do doliny Sopotnickiego Potoku i osiedla Sewerynówka (na jego pn. końcu znajduje się Czarda), aby potem (już normalnymi ścieżkami) podejść na Przehybę . Beskid Sądecki jednakże nie tym razem, my dotrzemy jedynie do Czardy.

Najpierw jednak Park Górny – czyli sanatoria, wille uzdrowiskowe, muszla koncertowa, popiersie Józefa Szalaja, inhalarorium…









No i oczywiście Dworek Gościnny.

Kilka zdjęć z trasy, z widokiem w kierunku najwyższego szczytu Pienin – Wysokiej. Czy jednak na nią wejdziemy, to okaże się dopiero jutro…









A na razie, już w Serwerynówce, przydrożna kapliczka…