Dolny Śląsk i nieco dalej... (Sokołowsko)

Aranżacji wnętrz muzealnych dokonał Władysław Hasior, on też jest autorem prezentacji kolekcji etnograficznej Zygmunta Gatowskiego (pierwszego właściciela „Koliby’, ziemianina z Jakimówki na Ukrainie, rozmiłowanego w góralszczyźnie) znajdującej się w "izbie góralskiej", na prawo od wejścia.









Na parterze zwiedza się także salon (meble w większości zaprojektowane zostały przez Stanisława Witkiewicza), jadalnię oraz sypialnię (tu meble autorstwa Wojciecha Brzegi). Na piętrze zwiedza się pokój Zygmunta Gnatowskiego i sąsiadujący z nim "pokój służącego".

Kilka pomieszczeń na piętrze przeznaczono na zmienne wystawy plastyczne. W jednym z pokoi dawniej można było oglądać portrety wykonane przez Witkacego (obecnie przeniesiono je do willi „Oksza”), aktualnie prezentowane są karykatury autorstwa Kazimierza Sichulskiego - dzieła z lat 1914-1917, gdy artysta przebywał w Zakopanem. Początkowo mieszkał u Pawlikowskiego w willi „Pod Jedlami”, potem w hotelu „Sport” Stanisława Karpowicza na Krupówkach. Tam właśnie powstała kolekcja karykatur , która przez lata zdobiła nieistniejącą już restaurację Karpowicza, niegdyś najsłynniejszą zakopiańską knajpę „Przełęcz”.

Kolekcja składa się z 48 portretów znanych osobistości ze świata literackiego, malarskiego, muzycznego, aktorskiego i politycznego – na karykaturach znaleźli się m.in. Jan Kasprowicz, Kazimierz Tetmajer, Stefan Żeromski, Jacek Malczewski, Wacław Sieroszewski i Józef Piłsudski…

Pomysł utworzenia „u Karpia” galerii karykatur wyszedł od Ludwika Solskiego, który wówczas był duszą tajnych (z powodu godziny policyjnej) spotkań na zapleczu restauracji, gromadzących lokalną inteligencję i uciekinierów wojennych.
Przypuszczalnie właśnie karykatura Solskiego była pierwszą w tej kolekcji (aktor żongluje wieńcami laurowymi na szczytach sławy).

Moje zdjęcia karykatur niestety są takie sobie …

Mieczysław Jakimowicz (ten rozczochrany ) oraz Aleksander Augustynowicz (napuszony indyk)…



Jedyna karykatura kobieca przedstawia Irenę Solską - jako urodziwą Damę Pikową.



Karykatura Stanisława Witkiewicza (autor stylu zakopiańskiego w „obrzędzie” przemienienia budownictwa góralskiego w polską architekturę narodową).



Stanisław Karpowicz - właściciel restauracji, w której powstała kolekcja karykatur



Jacek Malczewski



Jan Kasprowicz



Stefan Żeromski, Józef Piłsudski oraz Jerzy Żuławski



Kazimierz Tetmajer



Wacław Sieroszewski (ten z zakrytą głową) , a obok niego Ignacy Daszyński (ze sztandarem)



Ferdynand Hoesick

Restaurację U Wnuka tym razem minęłyśmy bez wchodzenia…



Stary kościółek oglądałyśmy dokładniej w ubiegłym roku, toteż na tegorocznym spacerze zrobiłam tylko jedną fotkę, z przeciwległej strony ulicy.



Poprzednio nie weszłyśmy do „nowego” (1877-1896) kościoła Św. Rodziny na Krupówkach, więc nadrobiłyśmy w tym roku. Niestety nie było nam dane zobaczenie najciekawszego miejsca w świątyni – kaplicy św. Jana Chrzciciela wg projektu Stanisława Witkiewicza.











Ołtarz główny z 1903 r. ( wykonany w krakowskim warsztacie Kazimierza Wakulskiego) to tryptyk z figurami Świętej Rodziny w centrum.
Skrzydła tryptyku ozdobione zostały płaskorzeźbami Zwiastowanie NMP i Nawiedzenie św. Elżbiety. Poniżej umieszczono figury św. Jadwigi Śląskiej i św. Władysława Węgierskiego.



Kaplica Matki Bożej Różańcowej została zaprojektowania przez Stanisława Witkiewicza, figury wyrzeźbił Jan Nalborczyk, a ornamenty – Wojciech Brzega. Końce różańców znajdujących się w dłoniach Matki Bożej i Dzieciątka, podtrzymują klęczący święci – Katarzyna i Dominik ( „obdarzony” rysami Stanisława Witkiewicza)

Po zwiedzeniu kościoła przysiadłyśmy w „Samancie” …



… a potem zaliczyłyśmy ostatni spacer Krupówkami, zaglądając do galerii położonej nieco w głębi, tuż obok Cafe Piano.









Jako drogę powrotną obrałyśmy spacer ulicami Zamoyskiego i Chałubińskiego do Ronda, skąd dalej na Chłabówkę drogą znaną z pierwszego dnia długiego weekendu.

Pomnik hrabiego Zamoyskiego:



Willa Ślimak zbudowana 1900-1903 podobno wg wskazówek Witkiewicza. W mieszczącym się tu pensjonacie (prowadzonym wówczas przez Marię Witkiewiczową) mieszkał w latach 1925-1930 Witkacy, tu mieściła się jego „Firma Portretowa”



Willa Oksza zbudowana 1894-1895 wg projektu Witkiewicza. Obecnie mieści się tu wystawa „Artyści i sztuka w Zakopanem” (m.in. kolekcja portretów Witkacego, obrazy Rafała Malczewskiego, Zofii Stryjeńskiej…) – ale było już za późno na wejście.



Kościół św. Krzyża (1982-1991):



Pomnik Chałubińskiego i Sabały:

Sobotni poranek dawał nadzieję na to, że może uda nam się z Kopieńcem...





Tyle, że przed wyruszeniem na szlak, chciałyśmy najpierw załatwić oscypkowe zapasy do domu. Żałowałyśmy, że nie na Rusinowej… No to może w bacówce na skraju parku narodowego, w pobliżu Murzasichla? Zwróciłyśmy na nią uwagę, gdy jechałyśmy busikiem na Palenicę Białczańską. Jeśli tam udałoby nam się zrobić zaopatrzenie, nie musiałybyśmy jechać aż za Kościelisko, do sprawdzonej rok temu bacówki na Białym Potoku.

Najpierw jednak (raz już odpuszczone) Siedem Kotów z Toporowej Cyrhli, gdzie kawkę czasem popijał ponoć Karol Szymanowski.





Nie udało się jednakże i tym razem , gdyż lokal szykowano właśnie do popołudniowego weseliska.



Pech na tym jednak się nie skończył, bo właśnie z nieba lunął deszcz, zrobiło się mokro i szaro. No nie, aż tak zdesperowane nie byłyśmy, żeby w taką pluchę zdobywać Kopieniec! Musiałyśmy znaleźć coś w zastępstwie . Zanim podjęłyśmy decyzję, najpierw podeszłyśmy sobie (skoro byłyśmy już tak blisko ) do współczesnego Kościoła Miłosierdzia Bożego, którym opiekują się mieszkający tuż obok księża Marianie. Kamień węgielny pod budowę kościoła (składający się z trzech części: z kamienia z Golgoty z Ziemi Świętej, kamienia z fundamentu kaplicy Matki Boskiej Ostrobramskiej z Wilna oraz z kamienia z cyrhlańskiej ziemi ) poświęcił Jan Paweł II w Wadowicach w 1991 r.





Widok od kościoła na „naszą” Chłabówkę.





W bacówce też się nam nie udało , bo zostały tam tylko dwa oscypki, resztę wykupiła rano jakaś przejeżdżająca tamtędy wycieczka autokarowa.





Pogadałyśmy jednak z bacą, który dał nam namiary na inną bacówkę. Mniej popularną, bo z dala od uczęszczanych dróg, za to na pewno wyrabiającą autentyczne oscypki .
Najpierw jednak była pora na jakiś spacerek - byle nie po błocie!

Ostatecznie zdecydowałyśmy się na spacerek po Murzasichlu

Jadąc od Drogi Oswalda Balzera, logiczne było zaparkowanie auta w górnej części ulicy Sądelskiej ( czyli w osiedlu Capówki) i rozpoczęcie spaceru właśnie stamtąd. Dogodne miejsce znalazłyśmy naprzeciwko restauracji "U Studniara". Zamierzałyśmy wypić tam kawkę, ale było jeszcze nieczynne - takie z nas ranne ptaszki .





W poszukiwaniu miejsca z kawusią, ruszyłyśmy przez Za Sichłą, czyli centralną część Murzasichla położoną wzgórzu ciągnącym się wzdłuż ul. Sądelskiej. Normalnie powinny się stamtąd roztaczać wspaniałe widoki na Tatry, no ale w taką zamgloną (a często i pokrapywaną ) pogodę, nie miałyśmy na co liczyć .











Potwierdzenie na to, że był Bożocielny weekend…



Dotarłyśmy pod „La Chalette” – pizzerię i restaurację z kuchnią włoską. „Włosi” powinni serwować dobrą kawkę! No ale tu też było jeszcze zamknięte…



No to poszyłyśmy dalej – cały czas w dół, więc nogi same niosły , pomimo braku kawkowego „napędu”.

W centralnej części Murzasichla stoi drewniany kościół Najświętszej Marii Panny Królowej























Odsapnęłyśmy troszkę (chociaż nie było po czym ) i ruszyłyśmy dalej

W końcu udało się z kawką, bo właśnie wybiła godzina 11-ta i otwarto „Kolibę” Uznałyśmy, że zasłużyłyśmy na coś słodkiego . Domowy jabłecznik z lodami mogę polecić z czystym sumieniem - nie może nie smakować!













Kapliczka w pobliżu skrętu z ulicy Sądelskiej na uliczkę Wielhorskiego:



A to jeden z domów przy tej ostatnio wspomnianej uliczce, przechodzącej nieco dalej w kamienistą polną dróżkę.

Wszystkie obrazki zniknęły.

Już wróciły , na szczęście to była jakaś chwilowa niedyspozycja serwera ze zdjęciami.

dangol napisał(a):Już wróciły , ...

No i dobrze, bo fajny odcinek.

pzdr

Minęło niezbyt wiele czasu, a już byłyśmy… w Poroninie, taki bowiem adres nosi ośrodek wypoczynkowy Orle Gniazdo.



Do Poronina należy także przysiółek Majerczykówka, przez który wiodała nasza dalsza droga. Troszkę szkoda, że nie było tego dnia takiej widoczności, żeby w pełni nacieszyć się widokami, jakie to miejsce oferuje…

Do Majerczykówki przylegają zabudowania Budzowego Wierchu, który administracyjnie należy już do Murzasichla . To również bardzo widokowe miejsce, tyle że nie w wilgotną pogodę...
Trochę czasu już minęło, więc w sumie to nie pamiętam, czy poniższe fotki były zrobione jeszcze na Majerczykówce, czy już z Budzowego Wierchu?

Jakże tam było cicho i miło …