Dolny Śląsk i nieco dalej... (Sokołowsko)

longtom napisał(a):Długi czas była też i moją.

...To jeszcze może wyjdzie,że się znamy...

Dociekajcie dalej, może faktycznie się znacie?
Kiedyś w tej relacji okazało się, ze Slapol zna(ł) mojego Grześka

dangol napisał(a):Dociekajcie dalej, może faktycznie się znacie?
Kiedyś w tej relacji okazało się, ze Slapol zna(ł) mojego Grześka

Nawet jeśli się nie znamy, to łatwo możemy to nadrobić.

longtom napisał(a): Nawet jeśli się nie znamy, to łatwo możemy to nadrobić.

Poznańskie spotkanie grekomaniaków

Na przerwę obiadową wybrałyśmy karczmę usytuowaną na Polanie Szymkówka raz, że blisko drogi (ale jednak nie przy niej samej), dwa – rewelacyjne WIDOKI od Czerwonych Wierchów i Giewontu, przez Orlą Perć, Rysy, Gerlach i Lodowy, po Hawrań i Murań.

Panoramka ze strony http://www.olaieryk.webd.pl/panoramy/panwidokowa.html



Auto zostawiłyśmy na parkingu przy drodze (nie to zawieszenie, żeby dojechać do samej restauracji) i zeszłyśmy nieco w dół po schodkach.

Zimą można podziwiać Tatry z wnętrza, przez wielkie szyby, ale teraz lepiej było siedzieć w słońcu na tarasie.













Opinie na temat karczmy są różniaste, często mocno krytyczne, ale nam się podobało . Było sympatycznie i smakowicie – szczególnie w porównaniu z ubiegłorocznymi doświadczeniami Krupówkowymi.



Koleżanki wybrały pulpeciki jagnięce z kaszą jęczmienną i sosem borowikowym, ja natomiast skusiłam się na gołąbki z jagnięciną.

dangol napisał(a):Zimą można podziwiać Tatry z wnętrza, przez wielkie szyby, ale teraz lepiej było siedzieć w słońcu na tarasie.

Lepiej teraz niż zimą.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zimą też można z tarasu , jak ktoś się mrozu nie boi

Panorama z Głodówki tego samego autorstwa, jak wcześniej z Szymkówki, zamieszczona na stronie http://www.olaieryk.webd.pl/panoramy/panglodowka2.html



Ujęcia z drogi nieco na południe od Głodówki:

















Przed Wierch Porońcem miałyśmy zjechać w prawo na Zakopane, ale przejazdu nie było, bo na rozwidleniu trwają prace związane z budową ronda. W Bukowinie nie zauważyłyśmy informacji o zamknięciu drogi (co oczywiście nie oznacza, że jej nie było, raczej że jesteśmy gapcie ), ale nie ma tego złego… Gdybyśmy znak zobaczyły, najprawdopodobniej odpuściłybyśmy Szymkówkę i Głodówkę.

Wracając do Bukowiny, zatrzymałyśmy się przy oscypkowym straganie Bacówki „U Jancoka” należącej do bacy z pobliskich Brzegów . Jakiś serek oczywiście nabyłyśmy, akurat na przekąskę na czwartkową wycieczkę , ale po zaopatrzenie w oscypki na poczęstunek dla reszty rodziny wracać tu nie zamierzałyśmy. Preferujemy bowiem takie bardzo lekko podwędzone, a tutaj takich akurat nie było . Fakt, można byłoby zamówić lekko podwędzone oscypki i podjechać po nie, ale wracać do domu przez Bukowinę nie chciałyśmy.





No a potem przez Murzasichle i Cyrhlę dotarłyśmy na Chabówkę Wyżnią, gdzie miałyśmy zaklepane cztery noclegi .

dangol napisał(a):Tegoroczny weekend rozpoczęłyśmy już w środę, a dwie z nas w zasadzie już we wtorkowy wieczór, gdyż we wtorek wyruszyłyśmy z Wrocławia i dotarłyśmy do trzeciej z uczestniczek babskiego wypadu, mieszkającej w okolicach Nysy..

Jak babski to się też z Wami zabieram.

Pierwsze zdjęcia z baranami, zielonymi łąkami, zasypanymi śniegiem żlebami bardzo fajne. Raz się wybraliśmy w Tatry w czerwcu w podobnym terminie. Śniegu było znacznie mniej, nawet się wydawało że nie ma go wcale. A tu na na Twoich zdjęciach jest to bardzo dużo.
Przespaceruję się chętnie zwłaszcza że na pewno to nie mnie będą boleć nogi

longtom napisał(a):Nawet jeśli się nie znamy, to łatwo możemy to nadrobić.

Nie widzę żadnych przeciwwskazań

dangol napisał(a):Poznańskie spotkanie grekomaniaków

...A podobno świat jest taki duży...

Co do fotek jako "PYRKA" z nizin proszę o więcej fotek z pięknych polskich gór

Serdecznie pozdrawiam

Lidia K napisał(a): Raz się wybraliśmy w Tatry w czerwcu w podobnym terminie. Śniegu było znacznie mniej, nawet się wydawało że nie ma go wcale. A tu na na Twoich zdjęciach jest to bardzo dużo.
Przespaceruję się chętnie zwłaszcza że na pewno to nie mnie będą boleć nogi

Nogi bolały tylko po jednym dniu, bo w pozostałe - ze względu na pogodę, za którą nie przepadamy - spacerki byłu delikatne .
A śnieg widziałyśmy tylko z daleka...

Korzystając z długiego czerwcowego dnia i przyzwoitej pogody , ruszyłyśmy na niezbyt męczący spacerek po zakopiańskich osiedlach.

Widok z Chłabówki Górnej kierunku Toporowej Cyrhli:



Widoczek z dolnej części Chłabówki Górnej :



Gdy skończyła się asfaltowa uliczka, zarośniętą kamienistą dróżką zeszłyśmy na skraj Chłabówki Dolnej, skąd poszłyśmy w prawo, aż dotarłyśmy do potoczku. Dalsza część gruntowej dróżki była widoczna po jego drugiej stronie, tyle że nie było mostku. Na szczęście głęboko nie było , więc zdjęłyśmy buty i … krioterapia za darmochę .



Dobrze, że wówczas nie wiedziałyśmy, czym mogło się to skończyć …



Dróżka doprowadziła nas na pd. skraj osiedla Huty.
Uwaga na puszczone samopas psy przy ostatnim zabudowaniu - lubią dziabnąć w łydkę, a gospodarz nie zawsze w porę odwoła zwierzaka!

Dalej (już wyasfaltowaną uliczką) na Olczę, przez moment z widokiem na kościół Matki Boskiej Niepokalanej Objawiającej Cudowny Medalik



Zanim skręciłyśmy na Antałówkę, musiałyśmy iść chodnikiem wzdłuż niestety dość ruchliwej ulicy. Ten minus łagodziły co nieco widoczki …

Skręciłyśmy ulicą Salwatoriańską i wkrótce dotarłyśmy na Antałówkę. Tyle, że nie na jej szczyt , bo … wystarczył nam szczyt lenistwa . No i rzut oka na Witkiewiczówkę .

Dom został wybudowany w latach 1903-1904 wg projektu Jana Koszczyca-Witkiewicza , bratanka Stanisława Witkiewicza, nie dziwi więc styl zakopiański.
Przez wiele lat mieścił się tu pensjonat prowadzony przez siostrę Stanisława Witkiewicza - Marię Witkiewiczównę. Przez ostatnich osiem lat swego życie mieszkał w "Witkiewiczówce" (oraz miał pracownię swojej „Firmy Portretowej”) Witkacy.
W związku z przedwakacyjną przerwą Teatr Witkacego był aktualnie nieczynny, więc chociaż w ten sposób mogłyśmy mieć „kontakt” ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem. No więc, na willę sobie popatrzyłyśmy i (jak napisał Witkacy do Worcella, kończąc z nim znajomość) SZLUS!

Willę chętnie oglądnęłybyśmy z bliska, ale się nie dało. – własność prywatna, chroniona wysokim ogrodzeniem. No więc, fotki tylko z daleka, przez wysoki płot.



Na moment brama się otwarła, gdyż akurat wyjeżdżał jakiś wypasiony samochód… No ale nie ryzykowałam zamknięcia po tamtej stronie bramy.



Giewont widziany ze skrzyżowania Drogi na Antałówkę z ul. Broniewskiego:





Kolejna perełka stylu zakopiańskiego – Willa pod Jedlami na Kozińcu:



To największy (a jak dla mnie - także najładniejszy) dom zaprojektowany przez Stanisława Witkiewicza, który osobiście wybrał miejsce na budowę. Powstał w latach 1896-1897 dla Jana Gwalberta Pawlikowskiego. Niestety, tu też nie mogłyśmy podejść bliżej…



Piękną studnię (także projektu Witkiewicza) również zobaczyłam wyłącznie przez ogrodzenie…



Schodząc w dół Kozińcem minęłyśmy Galerię im. Władysława i Jerzego Kulczyckich, ale o tej porze już nieczynną, więc nie zobaczyłyśmy ani zgromadzonych przez Kulczyckich orientalnych kobierców (można je oglądać tylko latem, więc może w Bożocielny weekend jeszcze nie były wystawione? ), ani czasowej wystawy „Dzieciństwo pod Tatrami”.

dangol napisał(a): No i rzut oka na Witkiewiczówkę .

Na moment brama się otwarła, gdyż akurat wyjeżdzał jakiś wypasiony samochód…

Dawno temu jeździliśmy do Zakopanego aby pochodzić po górach. Mieszkaliśmy na Antałówce gdzieś w pobliżu Witkiewiczówki.
Zachowało się zdjęcie tej chałupy z początku nowego tysiąclecia (o rany ale to brzmi), z nieco inną bramą i niższym płotem. Niestety pochodzi z czasów analogowych stąd na pierwszym planie oczywiście nie jest ani brama ani chałupa.