Dolny Śląsk i nieco dalej... (Sokołowsko)

Iwona75 napisał(a): Do tej pory milczałam, ale dzisiaj informuję że czytam

Cieszę się

Wprawdzie nasza dość liczna grupka podróżuje bez pilota, ale przewodnik sudecki najczęściej jest z nami - bo jedna z koleżanek jest nim już od wielu lat .

Wydaje się wręcz niesamowite, że w środku zimy pod Kłodzkiem bieli jak na lekarstwo (ale i tak śniegu ciut więcej niż miesiąc temu )… Zapewne prawie cały śnieg spadł na Lubelszczyźnie!

dangol napisał(a):

Iwona75 napisał(a): Do tej pory milczałam, ale dzisiaj informuję że czytam

Cieszę się !

I ja dodam, że temat przeczytałem od początku do końca. Tereny dobrze mi znane więc z przyjemnością poczytałem sobie o Waszych wypadach
A widząc dzisiejszy podtytuł o Pasterce kojarzy mi się tylko to

Serce pozostawione w Pasterce było na swoim miejscu , a obok pasły się konie.
Jeden z nich biały, z daleka wyglądał jak jednorożec z Narni , i gdyby był nim faktycznie, to wcale nie byłoby czymś dziwnym, skoro opowieści o Księciu Kaspianie kręcono w tych okolicach

Pierwszy weekend lutego spędziliśmy w Pasterce, na dach nad głową wybierając tamtejsze schronisko .



Skoro nie było szans na użycie biegówek, trzeba było założyć trapery i ruszyć z buta .
Początkowo trasą przebytą miesiąc wcześniej…

Zanim „pójdziemy” dalej, słów kilka o kamiennym drogowskazie dawnego szlaku turystycznego, jaki pokazałam na ostatniej fotce ze spaceru szlakiem granicznym...
Wyryty znak H oznacza Szczeliniec (Heuscheuer), natomiast znak * to oczywiście Gwiazda – czyli szczyt Hvězda, nazwany tak od ustawionego w 1670 r. krzyża z pozłacaną pięcioramienną gwiazdą, później stanęła tam także kaplica Matki Boskiej Śnieżnej (rzecz jasna na rzucie pięcioramiennej gwiady), a jeszcze później schronisko o stosownej nawie.
Do Gwiazdy jak dotąd nie dotarłam , chociaż któregoś roku byłam dość blisko .

Jeszcze o kamieniach granicznych… Wyciosano je w 1918 roku, biała i czerwona farba znalazła się nań znacznie później. Ze względu na datę wykonania kamieni, od strony Czech wyryte jest CS (kto by tam wymieniał kamienie, gdy przestała istnieć Czechosłowacja?), od strony północnej P – Polska.

Tyle, że przed 1945 było to D (Deutschland), potem przekute przez dodanie nóżki do D, przez co P jest znacznie wyższe od CS. Jakiś czas temu (ale wcale nie tak dawno) wyciosane znaki przemalowano czarną farbą na wyraźniejsze C i P, stare symbole wciąż jednak są czytelne w wielu miejscach .

Machovský kříž:











Gdyby nie wiało tak okrutnie, zapewne poszlibyśmy na Božanovsky Špičák, który przegrał z Koruną tuż przed Sylwestrem. Do trzech razy sztuka? Trzeba będzie ponownie wybrać się do Pasterki!
Tak więc, zamiast oglądania skalnego zwierzyńca, postanowiliśmy wypić piwko w Machovie .
Poszliśmy więc szlakiem czerwonym przez rozdroże U Zabitého.

dangol napisał(a):
Tuż przed rozdrożem:



Rok 2011:

Ledwo 3 lata a daszek szlachetnej "patyny" nabrał.

pzdr

W Kłodzku byłem trzykrotnie - wszystko w dawnych latach młodości - więc teraz też sobie z przyjemnością to miasto przypomniałem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): W Kłodzku byłem trzykrotnie - wszystko w dawnych latach młodości - więc teraz też sobie z przyjemnością to miasto przypomniałem.

Jak już Ci się znudzi (w co oczywiście nie wierzę ) zwiedzanie obcych krajów, to może znajdziesz czas na „czwarte” Kłodzko… Chyba, że wcześniej zahaczysz jakoś po drodze?

longtom napisał(a): Ledwo 3 lata a daszek szlachetnej "patyny" nabrał

A my wciąż tacy sami .

Poszliśmy łagodnie w dół…
Kolejne charakterystyczne miejsce przy czerwonym szlaku to dawna gajówka na górnym skraju osady Řeřišný, składającej się z około dziesięciu domów i zapewne podobnej liczby stałych mieszkańców . My spotkaliśmy tylko jednego, za to z koniem , którego użyczył córce naszych znajomych.





Řeřišný należą do wioski Bělý (obecnie część Machova), a nazwa pochodzi od rzeżuchy łąkowej (řeřišnice luční) lub rukwii wodnej (řeřišnice bílá, řeřicha potoční) - tę drugą wersję potwierdza dawna niemiecka nazwa osady Brunnkress (brunnenkress = rukiew wodna).

W latach 1654-1727 na prawym brzegu potoku Stekelnice stanęły dwie chałupy, kolejne dwie zbudowano wkrótce na lewym brzegu. Potok Stekelnice zwał się wówczas Grenz Flössel, gdyż nim przebiegała granica państwowa. 1930 r. (a może 1933 ? na mocy porozumienia miedzy Czechosłowacją i Rzeszą Niemiecką, klin ziemi z pruskimi chałupami przyłączono do Czechosłowacji, w zamian za inne tereny.

Najokazalszą budowlą osady Řeřišný jest oczywiście wspomniana wcześniej gajówka zbudowana w 1852 r. w stylu późnoklasycystycznym. Nad wejściem widnieje herb Jana Nepomucena Rottera - opata klasztoru benedyktynów z Broumova.



Taki sam znak ozdabia stojący w pobliżu krzyż z 1858 r.





Otoczenie gajówki:







Łąki nad potokiem Stekelnice są siedliskiem wielu roślin, m.in. spotkać tu można rosiczkę okrągłolistną. Oczywiście, nie na początku lutego...



I tak oto dotarliśmy do Machova.

W zasadzie to nie zamierzaliśmy pójść do centrum Machova, lecz od razu do Machovskiej Lhoty, aby zasiąść w gospodzie U Lidmanů, którą miło wspominamy z poprzedniej bytności. Okazało się jednak, że tego dnia było tam zamknięte , wobec czego skierowaliśmy się na machovski ryneczek, gdzie coś miało być czynne.

Wzmianki o wsi Machov pochodzą z połowy XIV w., a powstała zapewne na początku XIII wieku. W wiosce, położonej w dolinie Židovky, jest sporo zrębowych domów oraz stara kuźnia. Nie było jednak czasu na dokładne oględziny, bo piwko czekało, a dzień się kończył...

Kościół św. Wacława zbudowany w 1675 r. w miejscu starszego drewnianego.



Barokowa kolumna maryjna (1761 r.) , w tle Błędne Skały:





Przy rynku znaleźliśmy Obecní dům, a w nim restaurację U Hubku. Nie jest wprawdzie tak przytulna jak U Lidmanů, ale nie mogliśmy narzekać .





Menu po polsku, płacić złotówkami można, a na koniec dostaliśmy od „bonusa” czyli stosownego rozchodniaczka (małolaty, zamiast płynu z procentami, po batoniku ).

Na drogę powrotną obraliśmy żółty szlak przez łąki ponad Machovską Lhotą. Po dotarciu do dawnej drogi granicznej – poszliśmy nią właśnie, bo po ciemku tak było wygodniej dotrzeć do wiaty przy szlaku w pobliżu Pasterki.
Żółty szlak schodzi tu dotychczasową drogą lekko w dół do rozdroża U Zabitého, a potem dalej szlakiem czerwonym dociera się (zgodnie z tym, co wskazuje stary drogowskaz ) do pokazanej w poprzednim odcinku osady Řeřišný ( Brunnkress).
My natomiast poszliśmy leśną drogą lekko w górę, już po polskiej stronie .

W Pasterce czekał ciepły obiad (tyle, że o kolacyjnej porze), a na deser…

W niedzielę wiało sporo słabiej , ale było zimniej. Oczywiście, śniegu nadal nie było.



Zdecydowaliśmy się na spacer po polskiej stronie, a konkretnie do Wodospadów Pośny. Będzie chyba ze 30 lat, jak widziałam je poprzednim razem...

Najpierw przez łąki szlakiem rowerowo-narciarskim...



… a potem pieszym szlakiem niebieskim.

Minęliśmy zejście żółtym szlakiem bezpośrednio do wodospadów – tędy będzie powrót.
Niebieski szlak doprowadził nas w miejsce, w którym widać ruiny dawnej osady Karłówek (Mały Karłów, Klein Karlsberg) założonej w połowie XVIII w. Domów nie było tu dużo, liczba mieszkańców Karłówka nigdy nie przekroczyła 50 osób, a gdy po 1945 dotychczasowi mieszkańcy wyjechali do Niemiec, opuszczone zabudowania podpadły w ruinę. O najważniejszym domostwie Karłówka będzie jeszcze kilka słów w którymś z kolejnych odcinków, w drodze powrotnej z wodospadów.

Od rozdroża szlaków niebieskiego i czerwonego, rozpoczęliśmy strome zejście Pustą Ścieżką przez malownicze Skalne Wrota. Tego dnia śliskie jak diabli, dlatego zdjęć niewiele, bo zamiast łapać chwile w aparacie, musiałam łapać samą siebie , żeby nie ześliznąć się w przepaścisty skalisty wąwozik…











Końcówka zejścia do parkingu przy Drodze Stu Zakrętów to już pestka .

Zielonym szlakiem, biegnącym łagodnie w górę szeroką leśną drogą, wkrótce dotarliśmy do wodospadów.

Wodospady Pośny położone są na krawędzi środkowego piętra stoliwa Gór Stołowych. Jest to ciąg kilku małych wodospadów w kamiennym wąwozie potoku Pośna. Dla zwiększenia atrakcyjności kaskad stosowano drewniane zastawki, potęgujace efekt spływającej wody. Kiedyś było to bardzo malownicze miejsce...

No właśnie, kiedyś … Teraz, szczerze mówiąc, byłam zawiedziona…

To, że wody o tej porze roku nie będzie zbyt wiele, mogłam się spodziewać. Zwłaszcza że wiem, że w wodospadach nie może jej być wiele również z powodu zbudowanego powyżej ujęcia wody pitnej dla Radkowa. Zawód był spowodowany zwłaszcza obecnym przebiegiem żółtego szlaku… Kiedy dawno temu kilka razy tędy wędrowałam, od Pasterki do Radkowa schodziło się dokładnie przy wodospadach, oddzielonych od szlaku tylko drewnianymi barierkami. Może dlatego wydawało mi się, że są one efektowniejsze? Teraz wodospadziki można sobie pooglądać jedynie od dołu, z mostku przy szerokie leśnej drodze, a podejście żółtym szlakiem w stronę Pasterki omija wodospady z daleka szerokim łukiem…

Podejście żółtym szlakiem do rozdroża w Karłówku:







Tu kiedyś stała gospoda”Carls Rast” (przydałaby się teraz po tym stromym i śliskim podejściu!):



Dalej żółtym szlakiem pod Ściankami...





Dawny drogowskaz do wodospadów i Radkowa oraz bliskiej już Pasterki:





Schronisko w Pasterce oznacza koniec weekendowego wypadu…





Kolejne bliskie spotkanie z górami to już chyba wiosną .

Danusiu,zima w górach jest piękna, nie czekaj do wiosny ! W sobotę zdobywaliśmy z mężem Turbacz i do dzisiaj nie mogę wyjść z zachwytu. Pierwszy raz tego roku widziałam prawdziwą zimę. Mnóstwo białego puchu, -2 stopnie i cudowne słoneczko.