Dolny Śląsk i nieco dalej... (Sokołowsko)

W lesie mocnego wiatru się nie czuło, ale oblodzenie szlaku już tutaj przeszkadzało w szuraniu...



Polana już cała była owiewana wiatrem, ale tuż nad nią stoi drewniana wiara, więc tam się schowaliśmy na krótką odsapkę .





Do Strzechy Akademickiej doszliśmy drogą zimową, a nie niebieskim szlakiem prowadzącym tuż pod lawiniastymi Kotłem Małego Stawu...
Na polanie Złotówka śnieg zmieniony był w lodowe tafle, a wiatr dochodził do 22-23 m/s. Jak się potem okazało, to jeszcze było zaledwie lekkie muskanie .





W schronisku zatrzymaliśmy się na rozgrzewkę.







Widok przez okno na oblepione śniegiem żleby Kotła Małego Stawu...





W schronisku siedziało się przyjemnie, ale przed nami był jeszcze szmat drogi, więc nadeszła chwila wyjścia...

Od schroniska na Równię pod Śnieżką poszliśmy szlakiem niebieskim, czyli dalej drogą jezdną, o tej porze roku wykorzystywaną co najwyżej przez skutery śnieżne .











Im wyżej, tym było bardziej wichurzasto i przeraźliwie zimno...







Brakowało jednak malowniczej szadzi, która często raduje oczy podczas zimowych karkonoskich wędrówek...

Fotka Z. (2005):

Fotka Z. (2005):

Główny grzbiet Karkonoszy osiągnęliśmy w rejonie tzw. Spalonej Strażnicy (ok. 1430 m)



Fotka Z.: (2005)

Wreszcie dało się założyć narty .



Grzbietowym szlakiem czerwonym poszuraliśmy krótko na zachód...





Wkrótce zboczyliśmy w lewo żółtym szlakiem lekko opadającym Białą Łąką (Bílá louka) do ogromnego schroniska Luči Bouda (1410 m). Wichura pełna, ale wyjątkowo podczas tego krótkiego zjazdu pomocna , gdyż wiało w plecy.

Fotka z netu:

Schronisko (a zasadzie hotel górski ) stoi w miejscu, w którym już około 1625 roku powstało gospodarstwo pasterskie. W 1914 roku zakończono przebudowę pierwotnej chaty, dzięki czemu znalazły się w niej miejsca noclegowe dla turystów. Chata spłonęła w 1938 roku, odbudowano ją w 1940 roku na potrzeby niemieckiego wojska. Stacjonował tu oddział komandosów, który na Śnieżce i jej zboczach odbywał ćwiczenia przed atakiem na Norwegię. Niemcy szkolili żołnierzy, ponieważ klimat tu panujący i średnia roczna temperatura stwarzają warunki podobne do strefy koła podbiegunowego.
Obecny wygląd pochodzi z przebudowy trwającej od jesieni 2002 r. do lata 2004 r.

Luči Bouda widziana z drogi na Śnieżkę (obie fotki Z. , 2005):





Przy schronisku:



Tuż obok schroniska tej zimy funkcjonuje fajny bar lodowy .





Tyle, że o tej porze nie było barmana (a nie mieliśmy czasu, żeby czekać do godziny 15-tej, od której bar jest otwierany), napić się można było tylko tego, co się samemu przyniosło ...

Czy ja dobrze pamiętam, że do Akademickiej dochodzi się ścieżką po wzgórzu powyżej schroniska?

Jak szliśmy, to była taka mgła, że nie widzieliśmy schroniska poniżej.
Ba, nie widzieliśmy uzbrojonych żołnierzy, którzy pilnie strzegli nas przed zakusami wybrania wolności i szukania azylu w Czechosłowacji

To były pierwsze, może drugie wakacje od wprowadzenia stanu wojennego.

W każdym razie mieliście lepsza pogodę, niż my w lipcu - woda nam zamarzała w bukłakach


W każdym razie informuję, że zaglądam, zaglądam ...

maslinka napisał(a): Przypomniało mi się ubiegłoroczne igloo z Zillertal.

Barowi przy Łąkowej budzie bardzo daleko do "Twojego" igloo (nawet dachu nie ma ), ale zawsze to jakiaś namiastka

weldon napisał(a):Czy ja dobrze pamiętam, że do Akademickiej dochodzi się ścieżką po wzgórzu powyżej schroniska?

Zapewne dochodziłeś do schroniska ścieżką, którą my podchodziliśmy od niego

A co do mgły... Chyba największą, jaka mi się kiedykolwiek trafiła na wycieczce, była ta podczas wycieczki na Śnieżnik jeszcze w czasach licealnych . Schronisko na Hali pod Śnieżnikiem zobaczyliśmy dopiero wtedy, gdy jeden z kolegów nabił sobie guza trafiając w ściany chaty.

weldon napisał(a):W każdym razie mieliście lepsza pogodę, niż my w lipcu - woda nam zamarzała w bukłakach

Zapewnie lepszą, gdyż woda nam nie zamarzła . No bo zamiast wody mieliśmy w plecakach zupełnie co innego

Dalsza trasa to "tyczkowy" szlak zimowy biegnący w przez Stříbrné návrší i Čertovo návrší.
Początkowo sunęliśmy łagodnie w górę na nartach, ale co chwilka ktoś odpadał i narty ściągał, gdyż w tej wichurze (tym razem wiatr prosto w mordę do samego Odrodzenia) i na lodzie na szurać się nie dało...

Nie wiemy jaka była maksymalna siła wiatru, ale na pewno sporo wyższa od tej, której doświadczyliśmy pod Strzechą. Czuliśmy się tak, jakbyśmy naprawdę zdobywali biegun północny. Wiatr błyskawicznie porywał wszystko, co się nieopatrznie wypuściło z rąk - łącznie z nartami . Pechowcy musieli gonić w dół aby dopaść uciekające elementy ubioru czy wyposażenia, a potem mozolnie znów iść do góry...

Po krótkim odpoczynku na małej przełączce pomiędzy Srebrnym i Czarcim Wzgórzem ( jak na polarne warunki, było tam prawie zacisznie ), musieliśmy pokonać kolejne podejście jeszcze gorsze, gdyż tu przeżyliśmy apogeum wichury...
Pewnie w bezwietrzny dzień byłby to relaksacyjny spacerek .

Niestety nie było to podejście ostatnie, gdyż po dość sporym obniżeniu się, musieliśmy jeszcze wznieść się do góry (na szczeście tylko troszkę ) na małą przełączkę pomiędzy Tępym Szczytem i Małym Szyszakiem.

Odpoczynek imieliśmy w zacisznym miejscu (z widokiem na Čertův důl) tuż przed tym ostatnim podejściem.

Jeszcze tylko na strome i śliskie obejście szczytu Mały Szyszak (już granicznym szlakiem czerwonym, a potem strome zejście (zjazd na biegówkach byłby karkołomny) zapadając się po kolana w śniegu, ale już ze świadomością szybkiego zakończenia mordęgi, gdyż widać Przełęcz Karkonoską oraz znajdujące się nań czeskie budy. Wkrótce też zza choinek wyłania się dach naszego ocalenia -Odrodzenia (1234 m).

To chyba cud, że dotarłam do celu bez poważniejszych uszczerbków na ciele . Kilka nabytych na lodzie siniaków to w sumie pryszcz...

Budynek schroniska Odrodzenie wzniesiono w 1928 roku. W 1933 naziści przejęli schronisko na obiekt dla Hitlerjugend noszący nazwę Jugendkammhaus Rübezahl. Podczas wojny pokoje udostępniono jako miejsce wypoczynku dla niemieckich wojskowych. Po wojnie i zmianie granic schronisko trafiło w polskie ręce, w 1949 r. uruchomiono schronisko.

Fotka M. (2008):

Po zajęciu miejsc w pokojach (dostaliśmy do dyspozycji ósemkę i trójkę) poszliśmy do bufetu na zasłużone piwko lub herbatkę z rumem (ta wydała mi się baqrdziej odpowiednia po tylu godzinach na wygwizdowie ) oraz na ciepłą zupę. Potem było jeszcze pół godzinki dla słoninki, a następnie znów poopatulaliśmy się cieplutko i wyruszyliśmy a w drogę (na szczęście króciutką ) na czeskie piwko i kolejne bardziej treściwe danie...

W siodle Przełęczy Karkonoskiej (Slezské sedlo, 1198 m) stoi dawny budynek straży granicznej oraz górski Špindlerova bouda , w ktrórego restauracji zasiadasmy za każdym razem, gdy znajdziemy się na przełęczy .



Oprócz obowiązkowego piwka była oczywiście rozgrzewająca herbatka, a do tego sałatka. Niektórzy nakarmili się bardziej treściwie (co w Czechach jest raczej regułą), ja jednak postanowiłam zrzucić do lata kilka kilogramów .




Ukoronowaniem dnia byłarozgrzewająca regeneracja w saunie w Odrodzeniu, a potem mocny sen…

Gdyby sobota nie była taka mordercza, , w niedzielę pewnie ześliznęliśbyśmy się do Jagniątkowa. Rano jednak chyba każdego bolały jakieś elementy ciała , dlatego postanowiliśmy zrobić sporo lżejszą trasę. Na taką decyzję wpłynęło dodatkowo to, co zobaczyliśmy za oknem schroniskowego pokoju... A w zasadzie to nie zobaczyliśmy nic , taka była mgła i zadymka. W sumie to poprzedniego dnia mieliśmy farta , pomimo tego wiatru...

W Odrodzeniu jajeczniczka bądź parówki, a na kawkę i piwko znów do Špindlerovki, która przecież była nam po drodze .













Widok na Špindlerovą boudę i Odrodzenie z marcowej wycieczki 2008 (fotka M.):



Fotka z aktualnie opisywanej wycieczki :



W ramach któtkiej notki historycznej Pierwszy budynek Špindlerovej boudy został zbudowany w 1784 r. Obecna nazwa pochodzi od Františka Špindlera, sołtysa z Bedřichova, który przebudował schronisko w 1824 r. W XIX wieku obiekt dwukrotnies płonął (w 1826 oraz w 1885 r.), na szczęście za każdym razem został odbudowany. Od 1997 r. dawne schronisko funkcjonuje jako górski hotel, odbudowany po pożarze w 2005 r.

Ciekawe, czy zostanie odbudowana widoczna z przełęczy Petrovka, która spłonęła w ubiegłym roku

Historyczne zdjęcie z 2008 roku (bieżącego na pozostałości schroniska nie mam, gdyż w sobotę schodząc stokiem Małego Szyszaka nie miałam już sił na focenie, a w niedzielę z przyczyn obiektywnych nie było już szans na uwiecznienie Petrovej boudy).:



Ostateczny wariany trasy sprowadzającej nas w doliny ustaliliśmy przy kawce , niektórzy także przy deserze .

Mapka niedzielnej trasy:





Zdjęcia z 2008 r.:



Fotka M.:



Odcinek niebieskiego szlaku z przełęczy do rozdroża z Drogą Sudecką był całkiem przyjemny , pomimo mleka na samej górze. Nie licząc stromych fragmentów zaraz po zejściu na szlak w rejonie dawnej strażnicy oraz końcówki przed krzyżówką z Drogą Sudecką, środkowa część trasy jestg idealna do zjazdu na biegówkach, zwlaszcza po świeżutkim śniegu, jaki nam się trafił . Odważniejsi zjeżdżali zrestą cały czas, ja jednak (ale osamotniona w tym nie byłam ) momentami wolałam nosić narty.









Niebieski szlak biegnie cały czas afaltową drogą (chociaż stan nawierzchni ma już z asfaltem niewiele wspólnego ), tak się jednak złożyło, że ostatnimi czasy przemierzamy tę trasę zawsze w zimowych warunkach. Większa część tej drogi jest co prawda niedostepna dla samochodów, ale gdyby można było nią jechać (mogą rowerzyści!), to byłby najtrudniejszy asfaltowy podjazd w Polsce. Różnica wysokości licząc od Podgorzyna na przełęcz to 891 m na dlugości 12,44 km. Nachylenie drogi dochodzi miejscami do 29%, a średnia najbardziej stromego odcinka wynosi 16%.



Drogą Sudecką już łagodnie zjechaliśmy do skraju Borowic.



Kilka słów o powstaniu Drogi Sudeckiej, która miała połączyć Borowice z Przełęczą Karkonoską. Budowę drogi rozpoczęto jeszcze przed II wojną światową, prace kontynuowano podczas wojny, wykorzystując do pracy jeńców wojennych z całej Europy, przetrzymywanych w wyjątkowo trudnych warunkach w znajdujących się w okolicznych lasach kilkunastu drewnianych barakach. Nieopodal drogi znajduje się symboliczny leśny cmentarz jeńców zmarłych w wyniku ciężkiej pracy, zimna, wycieńczenia i chorób. Obóz jeniecki zlikwidowano na przełomie lat 1944-1945 w związku z przybliżaniem się frontu. Pozostałych przy życiu jeńców, którzy szczęśliwie przetrwali głód i maltretowanie - rozstrzelano.

Fotka z netu:

Borowice to pięknie położona (w Dolinie Pięciu Potoków) spora górska wioska (625-710 m), w której jednakże dzieje się niezbyt wiele. O ile dobrze pamiętam, zawsze tak było... Dawno temu nocowaliśmy tu w jakimś dość sporym ośrodku, a kilka razy przechodziliśmy przy okazji wycieczek.











Tym razem nie mieliśmy czasu i sił na przypomnienie sobie wyglądu Borowic, ze skaraju wioski zeszliśmy asfaltem (o tej porze autobus z Borowic do Jeleniej Góry to dziwny pomysł ) do krzyżówki w Podgórznie Górnym.



Znajdujący się na rozdrożu bar "Pod Skałką" był niestety nieczynny.



Na szczęście otwarty był sklepik naprzeciwko .
Obok sklepu, pod skałą, stoi wagon tramwajowy. Tramwaj jest pozostałością po linii z Jeleniej Góry przez Cieplice do Podgórzyna Górnego, jaka funkcjonowała do 1964 roku. Linia była w zimie wykorzystywana przez narciarzy udających się w Karkonosze - do wagonów doczepiano specjalnie uchwyty do przewozu nart.



Do zobaczenia na kolejnych dolnośląskich trasach .