Dolny Śląsk i nieco dalej... (Sokołowsko)

"Nasze" tegoroczne kleszcze wybrały sobie na popas bardziej trywialne miejsca .

Stawy Mały Drozd i Zakrzewo …

Upał od rana. Nie chce się wsiadać na rower, ale trzeba . Trasa na dziś - około 35 km. Dla wielu z Was, pewnie to niewiele, dla mnie wręcz przeciwnie...

Początkowo szosą, potem betonówką przechodzącą w asfalt, aż do wsi Poręby. Dalej polno-leśnymi ścieżkami za znakami niebieskiego szlaku pieszego.
Ten odcinek trasy jest dosyć piaszczysty, na dokładkę dróżki mocno wertepiaste. Za mocno!
Gdzieś na tej leśnej dróżce zmieniamy województwo dolnośląskie na wielkopolskie .

Chwilka odsapki na małym odcinku biegnącym szosą, potem znów leśne ścieżki, na szczęście o bardziej przyjaznym charakterze. Docieramy nimi na groblę pomiędzy Stawem Górnym i Stawem Spiek.





Za nimi na zakręcie rośnie dąb z uchem:

Tuż obok, przy dwóch niewielkich stawkach (jeden zarośnięty, drugi właśnie pogłębiony, ale jeszcze nie zarybiony) znajduje się rybakówka.









Dalej szlakiem niebieskim, docieramy do wsi Janisławice położonej w pobliżu Stawów Możdżanowskich. Szosą jedziemy w kierunku wsi Sośnie.





Mostek na Młyńskiej Wodzie:



Wkrótce dojedziemy do wioski, w której chcemy zobaczyć architektoniczną ciekawostkę... Zanim jednak tam dotrzemy, zatrzymujemy się na moment przy leśniczówce i Ptasim Budziku:

dangol napisał(a):Upał od rana. Nie chce się wsiadać na rower, ale trzeba . Trasa na dziś - około 35 km. Dla wielu z Was, pewnie to niewiele, dla mnie wręcz przeciwnie...

Wygląda na to, że po płaskim, dasz radę.
Oby piachu nie było.
pzdr

longtom napisał(a): Wygląda na to, że po płaskim, dasz radę.

Nie miałam wyjścia . Zresztą, ta wycieczka po płaskim to był trening do kolejnej, bardziej pofalowanej, na dokładkę dwudniowej, więc z rowerem objuczonym sakwą. Ale to też już tylko wspomnienie

W centrum wioski Moja Wola skręcamy w lewo przez most na Młyńskiej Wodzie i zaraz za tym mostem, przy tablicy ścieżki przyrodniczej, znów w lewo na boczny marny asfalcie wiodący do pałacu.

Najważniejsze fakty z historii wioski i pałacyku przeczytać można na tablicy informacyjnej, więc ja już w zasadzie nic pisać nie muszę .



A oto i pałacyk myśliwski księcia Wilhelma niestety od lat bez gospodarza, coraz bardziej niszczejący... Wielka szkoda, bo ponoć zewnętrzna okładzina ścian korą dębu korkowego to unikat w skali europejskiej. Oprócz Mojej Woli, prawdopodobnie jest jeszcze tylko jeden taki pałacyk (ale nie powiem Wam gdzie, bo nie wiem).





Wejść do środka nie wolno (w kilku miejscach są żółte tabliczki informujące o zakazie!), respektujemy zakaz i pałacyk oglądamy jedynie z zewnątrz.

Po zobaczeniu Mojej Woli, ruszamy nad zalew w pobliżu wioski Sośnie. Ze względu na tłumy korzystające tam z ochłody wciąż zimnej (w każdym bądź razie jak dla mnie) wody, rezygnujemy z zanurzenia się...





Na ochłodę wybieramy lody , ale po nie musimy podjechać do sklepu w wiosce. Wzmocnieni, wracamy.... Pierwszych kilka kilometrów to nudna prosta w stronę Cieszyna i Dobrzca, a potem już sympatycznie : trochę leśnymi dukatami, ale głównie bocznymi zacienionymi asfalcikami przez Dobrzec, Brzeziny i Łazisko.

Zwijamy namioty i pakujemy się do auta. W drodze powrotnej zatrzymujemy się na chwilkę w wiosce Goszcz, bo chociaż tutejszy pałac to mocno zdewastowana budowla, to i tak warto zobaczyć ruiny jednej z niegdyś najpiękniejszych dolnośląskich rezydencji.

W znacznie lepszym stanie od zrujnowanego pałacu są pozostałe zabudowania zespołu pałacowego - oficyny i domy gościnne, w których obecnie znajdują się tam mieszkania i pomieszczenia gospodarcze.





Pierwsze wzmianki o miejscowości (wówczas zwanej Goztech ) pochodzą z bulli papieskiej 1156 r. Goztech czyli Gościec, bo władający wsią biskup wrocławski zapraszał tu na wypoczynek swych gości. Kolejne wzmianki i nieco zmieniona nazwa: Gostech (1245 r.), Goschec (1301 r.). Goszcz był własnością kościelną do XVI w., potem stał się dobrami książęcymi. W 2 poł. XVII w. stał tu dwór hrabiego on Dohna. Na miejscu tego zameczku w latach 1730-40 wybudowano (za czasów Heinricha Leopolda von Reichenbach) pałac.
Zniszczył go jednak ogromny pożar w 1749 r. Nowy rokokowy pałac, obecna ruina, powstał w latach 1749-1755 Dwukrotnie go przebudowywano: w latach 1886-88 oraz 1934-35 (dodano instalacje wodno-kanalizacyjne, centralne ogrzewanie i elektryczność).
Pałac był własnością hrabiowskiej rodziny Reichenbach aż do stycznia 1945 r. Reichenbachowie to ród o długiej i ciekawej historii. Pewnie nie wszystkie informacje o przeszłości rodu są prawdziwe , ale nawet to tylko legendy, to warto o nich wspomnieć .













Cytat z książki Joanny Lamparskiej:

VII-wieczny historyk uważał za protoplastę rodu frankońskiego rycerza Fryderyka von Funkensteina (Funkenstein - iskrzący kamień), który walczył z Hunami w armii Henryka Ptasznika. Pewnego dnia Fryderyk poszedł nad potok żeby obmyć rany, i w wodzie zobaczył porzucony przez Hunów skarb. Jako lojalny poddany natychmiast powiadomił o złocie cesarza, ten zaś mianował go rycerzem, podarował sporo ziemi i nadał nazwisko Reichenbach, co oznacza "bogaty potok".
Fryderyk wkrótce się ożenił, zaś jego dzieci poszły w ślady ojca i dokonywały wielu mężnych czynów. Bernard osobiście pokonał w pojedynku syna sułtana Egiptu i Syrii Saladyna podczas wyprawy krzyżowej w 1188 roku, zaś Konrad czterdzieści lat później jako pierwszy zatknął chrześcijański sztandar na murach Ascalonu. Takie początki rodu, choć pewnie nie do końca prawdziwe, sprawiły, że Reichenbachowie byli powszechnie szanowani.

W 1945 r. pałac zajęły wojska radzieckie, potem przejęła go lokalna administracja. W wigilię Bożego Narodzenia w 1947 r. (niektóre źródła podają rok następny) wybuchł pożar (raczej nieprzypadkowo) i pałac płonął przez dwa tygodnie, pomimo ratowania go przez kilkanaście jednostek straży pożarnej. W latach 1957-65 zrównano z ziemią część walących się pałacowych zabudowań, w tym oranżerię łączącą pałac z kościołem dworskim. Ocalałą rzeźbę Herkulesa, zdobiącą niegdyś oranżerię, pokazywałam na początku tej relacji na fotce z Twardogóry.

Całość zespołu dworsko-pałacowego zgrupowano wokół prostokątnego dziedzińca, którego oś główną stanowił budynek pałacu zabudowany na planie podkowy z półkolistymi łącznikami przechodzącymi po bokach w oficyny mieszkalne i budynki gospodarskie. Dziedziniec zamykał budynek bramny wozowni. Do pałacu prowadziły trzy bramy wjazdowe.

Ciekawostka: na krużganku pałacu miała miejsce scena uzdrawiania chorych przez Jancia Wodnika (film Jana Jakuba Kolskiego z 1993 r.). W całym filmie jest trochę scen na tle pałacu.

Na zakończenie kilka słów o dworskim kościele ewangelickim.



Za rządów Reichenbachów nabożeństwa odbywały się najpierw w jednej z sal pałacu, w języku niemieckim i polskim (do końca XIX w.). W 1741 roku Fryderyk II wydał formalne zezwolenie na odprawianie niezależnych nabożeństw ewangelickich i budowę kościoła. W 1743 położono kamień węgielny, a poświęcenie kościoła (późnobarokowy z elementami rokoko) miało miejsce w 1749. W 1752 zawieszenie na wieży dwa dzwony. kościół odnowiono krótko przed 1939, po 1945 nie był już użytkowany.
Ponoć jeszcze nie tak dawno znajdowały się tu cenne sarkofag ozdobione herbami Reichenbachów, niestety zniszczone...

dangol napisał(a):

Fajny ten korkowy pałacyk, szkoda, że niszczeje.
Ale za to polski jeżowiec w świetnej formie.
pzdr

longtom napisał(a): Fajny ten korkowy pałacyk, szkoda, że niszczeje.

Opuszczonych i niszczejących pałacyków i kościołów sporo, niestety.

longtom napisał(a): Ale za to polski jeżowiec w świetnej formie.

Tylko takiego jeżowca mam szansę w tym roku zobaczyć na żywo...

Jako cichy wielbiciel twoich podróży, Danusiu, stwierdziłem, że się ujawnię
przy tak znamienitej okazji okrągłego, dwudziestosześciotysięcznego wyświetlenia

I życzę (sobie też ) więcej ...