Dolny Śląsk i nieco dalej... (Sokołowsko)

My byliśmy twardzi i czekaliśmy do skutku, ale innego wyboru nie mieliśmy . Nie zabraliśmy ze sobą kanapek na drogę, na ciepłą strawę po powrocie na Stóg Izerski liczyć nie było co, bo bufet tam czynny tylko do 17-tej... A w Chatce Górzystów była połowa naszej trasy, więc dłuższy odpoczynek nawet był wskazany . W międzyczasie upolowaliśmy jakieś miejsca przy stolikach, aby nie wcinać naleśników na stojąco.
Jedzenia 5 minut - czekania prawie godzina...

Dawniej w tym miejscu stała drewniana konstrukcja z 1892 r., która zawaliła się w 1946 r.



Obecna 20-metrowa wieża została zbudowana w latach 2001-2003. Można z niej ogladać rozległą panoramę na Góry Łużyckie, Góry Żytawskie, Góry i Pogórze Izerskie oraz Karkonosze.
Zaraz zobaczymy, ile nam się uda dzisiaj zobaczyć . Zostawiamy narty i wchodzimy na górę.



Teraz czas na podziwianie widoków. Gdyby nie to, że wieje straszliwie, można byłoby się nimi dłużej rozkoszować.

















Jak na tę pogodę, widać całkiem sporo . Z pewnością jeszcze ładniej byłoby w słońcu i w soczystej zieleni. Trzeba tu się kiedyś wybrać o innej porze roku.....
A póki co, można sobie pooglądać panoramy wirtualne.

Zmarznięci, chowamy się na chwilę do turystycznego schronu w podstawie wieży. Oglądamy gablotki z opisem panoramek i historią szczytu i obu wież widokowych. Zostawiamy wpis w wyłożonej księdze pamiątkowej.



Wracamy tą samą drogą.









W schronisku jeszcze po piwku na podsumowanie miłego weekendu i pakujemy manele, a potem siebie do gondolek. Na dole żegnamy się z kierownikiem rajdu i kierownikową, którzy jadą prosto do domu.

Jak ktoś miałby ochotę pooglądać odwiedzone przez nas miejsca w szacie bardziej zimowej , to polecam odwiedzić STRONĘ, na której ktoś zamieścił wspaniały fotoreportaż ze swoich biegówek po Izerach jakieś 2 tygodnie przed naszą wyprawą.

Została nas piątka. Zanim zasiądziemy na dobre w aucie i wyruszymy w drogę powrotną do Wrocławia, w planie mam(y?) jeszcze leczniczy kubeczek wody zdojowej i obiad. Ponieważ nie mamy pojęcia, gdzie w Świeradowie dają dobrze zjeść, poddamy się losowi - to znaczy ulotce rozdawanej na parkingu pod wyciągiem przez Pana Rekina .



Co prawda, nazwa Świerkowa Karczma zupełnie nie pasuje do stroju naganiacza (jak się okaże, menu również ), ale decyzja i tak już zapadła, że zjemy właśnie tam.

Ponieważ wiatr cały czas szaleje (to pewnie początek tego huraganu, co nadciąga z Hiszpanii), spacer po całym uzdrowisku nie ma sensu. Pójdziemy tylko do pijalni na zdrową wodę.
Auto zostawiamy pod budynkiem Zarządu Uzdrowiska. Do celu stąd mamy bliziutko, w zasadzie wystarczy przejść na drugą stronę ulicy i już jesteśmy przy Domu Zdrojowym. Widoczny za skwerkiem kościół św. Józefa i NMP (1898, rozbudowa 1978-79) obejrzymy może kiedyś przy kolejnej wizycie w zdroju...



Symbolem uzdrowiska jest żaba jej wizerunek można zobaczyć na płaskorzeźbie na tarasie spacerowym naprzeciw wejścia do pijalni.



Dzięki żabie, a konkretnie martwej żabie, w 1933 r. odkryto że tutejsze źródła wody są radoczynne. Leżały sobie żabie zwłoki w jednym ze źródeł dość długo i nie rozkładały się zupełnie. Fakt ten zapoczątkował dokładne zbadanie właściwości wody źródła, wkrótce odkryto kolejne radoczynne ujęcia.
Świeradowskie wody mineralne i ich lecznicze właściwości znane były jednak dużo wcześniej, już w XVI w. pisali o nich ówcześni lekarze. W 1739 roku komisja powołana przez właściciela tych ziem hrabiego Schaffgotscha potwierdziła lecznicze działanie wody. W roku 1754 wybudowano nad źródłem dach, obok postawiono dom dla dozorcy. Pierwszym kuracjuszem odnotowanym z nazwiska był niejaki Kloss . Kuracjuszy przybywało, więc w 1768 r. wzniesiono pierwszy dom zdrojowy. Gdy w 1895 r. pożar zniszczył większość zdrojowej zabudowy, czym prędzej przystąpiono do odbudowy i już w 1899 r. kuracjuszy przyjmował nowy Dom Zdrojowy, który działa do dziś.



Na wieży zegarowej wysokiej na 46 m znajduje się taras widokowy, który jesienią ubiegłego roku został udostępniony do zwiedzania (bilet chyba 5 zł). Nie jesteśmy jednak zainteresowani wejściem na górę, już nam na dzisiaj wystarczy wietrznych punktów widokowych .



Wejdziemy za to do Hali Spacerowej, aby poprzechadzać się po niej z kubeczkiem źródlanej wody i poczuć się jak prawdziwi kuracjusze .
Aby napić się wody z tutejszego źródła, trzeba ją sobie nabyć za drobną opłatą (50 gr za plastikowy kubeczek - gdy się ma już naczyńko, to dolanie kosztuje 30 gr) w okienku tuż przy wejściu.
Woda podawana jest w wersji zimnej lub letniej. Zgodnie z ulotką, jest to niskomineralizowana szczawa wodoroweglanowo-wapniowo-magnezowa z żelazem, fluorem i radonem, działająca korzystnie na układ hormonalny, zwiększająca wydzielanie kwasów żołądkowych, pobudzająca perystaltykę przewodu pokarmowego i obniżająca poziom cukru we krwi.

No to pijemy A także spacerujemy po świeradowskiej pijalni - najdłuższej krytej hali spacerowej na Dolnym Śląsku (80 m) .
Jest to drewniana budowla łącząca dwie części Domu Zdrojowego, z szybami i ścianami ozdobionymi namalowanymi motywami roślinnymi. Na wprost głównego wejścia, nad małą sceną, widnieje stylizowany kolorowy herb fundatorów - rodziny Schaffgotschów.













I to już koniec zimowego weekendu. Pora myśleć o kolejnym, może już w będą ślady wiosny ?

Niestety, planowany wyjazd w szerszym gronie tradycyjnie od lat kilkunastu w drugiej połowie marca, w tym roku został przesunięty na poświąteczny weekend kwietniowy...

Zanim to nastąpi, odkurzę marcowe (czasem marcowo/kwietniowe) weekendy z ostnich trzech lat.

***
Karkonosze : z Przesieki na Przełęcz Karkonoską (marzec 2008)

Ranek nie zapowiadał szczególnie atrakcyjnego dnia, z wyruszeniem na trasę trzeba więc było trochę poczekać. Wyżej na szlaku czasem zaglądnęło słoneczko, czasem wręcz przeciwnie...











Dochodzimy na Przełęcz Karkonoską.



Špindlerowa bouda:





Na Przełęczy Karkonoskiej o nadejściu wiosny nikt jeszcze nie słyszał...









Na szczęście słońce świeci już coraz mocniej i im dalej od grzbietu Karkonoszy, tym mniej śladów zimy.
Jeszcze kilka fotek z powrotu niebieskim szlakiem z Przełęczy Karkonoskiej do Przesieki.





Czasem śnieg oświetlało słoneczko , grzejące już całkiem wiosennie .

Karkonosze : Przesieka (marzec 2008)

Przesieka - malownicza i cicha (a z pewnością w marcu) wioska wśród łąk i pagórków. Białe Karkonosze tuż, tuż a w Przesiece początek wiosny .

Gdzieś w oddali majaczy Śnieżka...



Jeden z domów Przesieki to tem o prześlicznej nazwie "Danuta". Chyba nie ma wątpliwości , że musieliśmy się tu zatrzymać na weekendowe nocki, chociaż w Przesiece jest wiele domów o znacznie lepszym standardzie (ten przez nas wybrany ma w większości luksusy raczej schroniskowe z czasów FWP-PRL, ale obecni właściciele zaczęli remont i kilka pokoi zamienili w cacuszka).

Wodospad Podgórnej - trzeci co do wielkości (10 m) w polskiej części Karkonoszy:





Ciekawy jest Waloński Kamień - kilka różnej wielkości skałek granitowych, a na jednej ze skał wgłębienie w kształcie przypominającym ludzką postać. Erich von Däniken doszukał się w tym działania kosmitów, lecz prawdopodobnie są to dwa kociołki wietrzeniowe, które są właśnie tak ułożone po przewróceniu się skałki na bok. Na skale wykuto znak krzyża i ludzkiej dłoni (dziś niestety słabo widoczne) - to ślad zostawiony w czasach średniowiecza przez Walonów, którzy w Karkonoszach poszukiwali złota i kamieni szlachetnych.

witaj
Świerkowa Karczma przywołuje wspomnienia z karpackiego (karpaczowskiego ) Ducha Gór


A pijalnia w Świeradowie w 2007 wyglądała bardzo podobnie



miło pokręcić się po starych kątach

Ducha Gór nie znam trzeba będzie o nim pomysleć, przy okazji następej wizyty w Karpaczu. Dawno mnie tam nie było, więc może pora najwyższa zaplanować wyjazd na jakiś wiosenny weekend?

Pozwolę sobie dodać Śnieżne Kotły i Śnieżkę z bliska.
Dawno, dawno temu w Śnieżnych Kotłach się wspinałem.
Zdjęcia są z majowej wycieczki Szrenica, Śnieżne Kotły, przełęcz pod Śmielcem, dołem wzdłuż Śnieżnych Kotłów do schroniska pod Łabskim Szczytem i pieszo do Szklarskiej bo wyciąg już nie pracował. Wracaliśmy o zmroku. A spaliśmy wtedy w zamku Czocha







I dwa widoczki ze Śnieżki

A do Ducha Gór trzeba koniecznie



Smacznego

Spróbuję się "nie wcinać' przez jakiś czas.

longtom napisał(a):Spróbuję się "nie wcinać' przez jakiś czas.

Protestuję przeciwko "nie wcinaniu" , każde wtrącki słowno-zdjęciowe mile widziane przybliżają Sudety i ich weekendowe możliwości .

Śnieżka w bieli fantastyczna

Miałam lecieć dalej z przeklejaniem wspomnień z marcowych wyjazdów, ale po tych zimowych fotach longtoma ze Śnieżki, nie mogę się powstrzymać przed wklejeniem zdjęć Zbynka w tym samym klimacie i z tego samego miejsca .

Myślę, że warto te fotki pooglądać.

I jeszcze kilka fotek (tym razem moich) ze spaceru z Karpacza przez Wang na Polanę:

Danusiu, szczęka mi opadła przy zdjęciach ze Śnieżki!

Ale ja nawiążę jeszcze do Przesieki, w której byliśmy dwa miesiące po Tobie, czyli w "długi majowy weekend" 2008 roku. Była to nasza "mini podróż poślubna" (pierwsza, bo potem jeszcze było kilka wyjazdów, które tak nazywaliśmy ), więc miejsce jest mi szczególnie bliskie.

Dom "Danuta" pamiętam A w "Kalińcu" jedliśmy domową pizzę... z majonezem Specyficzna była, ale bardzo dobra

Jeśli się nie obrazisz , to wkleję kilka fotek.

Mieszkaliśmy w "Bałtyku" (ciekawa nazwa pensjonatu w takich "okolicznościach przyrody"):



Też nie był to zbyt luksusowy budynek (mieliśmy malutki pokoik z umywalką), ale również się rozbudowywali. (Z drogi widać tylko pierwsze piętro, bo dom stoi na skarpie.) Pewnie go kojarzysz, Danusiu (?) Naprzeciwko był (ponoć słynny ) bar "Pod lipami" - dobre, ciemne czeskie piwo

A taki widok mieliśmy z balkonu:



I oczywiście Wodospad Podgórnej:





To nie były ciepłe dni, mimo że już majowe...

Kamień Chybotek, który znajduje się (chyba) naprzeciwko "Danuty":



Musiałam podeprzeć, bo się za bardzo chybotał

Przesieka to urocze miejsce. Mam do niego sentyment i na pewno tam jeszcze wrócę. Jedyny "mankament" to położenie miejscowości na zboczu - wszędzie jest pod górę

Pozdrawiam serdecznie i czekam na dalsze opisy i zdjęcia

Niestety nie wszystkie zdjecia są u mnie widoczne-niektóre tylko do połowy

Ale są tam takie dwa cudowne - zaśnieżona Śnieżka i to poniżej czyli góry i chmury - fantastiko.

Pzdr