Dolny Śląsk i nieco dalej... (Gochy)

Piotrze, kajakiem na Słupi nie pływaliśmy, więc pod tym względem rzeka też nam nieznana.

Elektrownia Strzegomino w Konradowie została zbudowana w latach 1922-1924. Po uszkodzeniu w 1945 roku, została ponownie uruchomiona w 1948 roku.





Słupia została spiętrzona zaporą długości 460 m, spiętrzenie wynosi ok. 12,5 m. Wody ze zbiornika zaporowego kierowane są do elektrowni kanałem długości 960 m.
Konradowo jest jeziorem przepływowym Słupi. Obok jazu Strzegomino, będącego wlotem do otwartego kanału derywacyjnego, znajduje się jaz Brodki na starorzeczu Słupi, pełniącym funkcję remontowego obejścia elektrowni. Po II wojnie światowej powstała odcinająca brama wodna, zlokalizowana na końcu kanału dopływowego tuż przed budynkiem elektrowni.
Moc elektrowni to 2400 kW , dzięki trzem turbozespołom (turbiny Francisa z generatorami). Maszyny główne są oryginalne z czasów powstania elektrowni, wymieniono natomiast regulatory kierownic i wzbudnice generatorów.

Ostatnią na rowerowej trasie była elektrownia Gałąźnia Mała.



To jedna z najstarszych elektrowni na Słupi, prace projektowe rozpoczęto już w 1889 roku, budowa kompleksu została zrealizowana w latach 1913 -1920. Była wówczas największym i najnowocześniejszym takim obiektem w północnej części Europy. W pierwszym etapie (1912-1914) zmieniono bieg Słupi, kierując ją do Jeziora Głębokiego. W drugim etapie odwrócono bieg rzeki Bytowy i utworzono Zbiornik Bytowej, wody Bytowy skierowano do Jeziora Głębokiego.
Jezioro Głębokie połączono z budynkiem elektrowni skomplikowanym układem derywacyjnym. Kanał derywacyjny z Jeziora Głębokiego wprowadza wodę do betonowego podziemnego syfonu pod szosą Krosnowo-Niepoględzie, dalej woda płynie otwartym kanałem do budynku „zamku wodnego”, skąd dwa rurociągi kierują ją do turbin elektrowni. Spadek wody to aż 38,5 m!























W elektrowni od wciąż pracuje pięć oryginalnych turbin Francisa z generatorami, moc każdej z turbin wynosi 700 kW. Można więc wytwarzać aż 3500 kW energii elektrycznej, niestety tylko okresowo. Naturalny przepływ połączonych nurtów Słupi i Bytowy wynosi co najwyżej 5,7 m3/s, a pięć pracujących turbin potrzebuje przepływu na poziomie 12 m3/s. Różnicę wynoszącą 6,3 m3/s elektrownia musi pobierać z zasobów Jeziora Głębokiego i Zbiornika Bytowej, kosztem obniżania poziomu wody w akwenach. Ze względów choćby biologicznych, nie może tego robić w nieskończoność, dlatego praca elektrowni ma charakter przepływowo-szczytowy. Na dodatek gromadzenie górnej wody z myślą o następnym szczycie energetycznym musi uwzględniać potrzeby przepływowe elektrowni Strzegomino i Krzynia, pracujących w kaskadzie poniżej Gałąźni. Awaryjno-remontowym obejściem Gałąźni jest szlak wodny Starej Słupi – Kamienicy, zaczynający się jazem na Zalewie Bytowy i spotykający z dolną wodą elektrowni niedaleko za jej budynkiem.

Przechlewo odwiedzamy zazwyczaj przy okazji spływów kajakowych (tu bowiem wypożyczamy kajaki ). Zdjęć miejscowości raczej nie robię , te z 2009 to chyba wyjątek.

Przechlewo znam !
Też tam kajakowalem

tony montana napisał(a):Przechlewo znam !
Też tam kajakowalem

Bo to świetne miejsce jest! Jeziora, przez które przepływa Brda, piękne trasy a samej Brdzie i mniejszych rzekach ...
W Przechlewie "od zawsze" korzystamy z wypożyczalni Superkajak

Miastko – tam bywamy bardzo rzadko, gdyż nieszczególnie przypadło nam do gustu. Mamy co prawda bliżej do Miastka, niż do Chojnic czy Bytowa, ale te miasta wolimy, jak już musimy wybrać się dalej od Gwiazdy .
Tu kilka zdjęć z wypadu w 2020 roku, bo wtedy właśnie miała dla nas znaczenie odległość od większych miejscowości.



Chociaż historia Miastka sięga dawnych czasów, to podczas spaceru specjalnie tego nie zauważyliśmy. Najbardziej zabytkowy jest chyba kościół NMP Wspomożenia Wiernych stojący w centrum, na skrzyżowaniu dróg. Pierwsza świątynia stanęła w tym miejscu już w XV wieku, ale pod koniec XVI wieku rozebrano ją, gdyż groziła zawaleniem. Wybudowano kolejny kościół, który w 1628 roku strawił pożar. Został odbudowany, ale ponownie spłonął w 1719 roku. Ten co przetrwał do dziś, powstał w latach 1730-1733, ale jest zlepkiem licznych przebudów. Gdy w 1945 r. do Miastka wkroczyła Armia Czerwona, kościół ocalał jako jedna z nielicznych budowli.





Miastko leży nad rzeką Studnicą, dopływem Wieprzy.
Oglądamy stojący nad wodą okazały budynek młyna gospodarczego z początku XX wieku.





Do grekokatolickiej cerkwi św. Włodzimierza i Olgi nie chciało nam się podejść (to secesyjna kamienica z 1905 r. zaadaptowana na cerkiew w latach 1895-1987).

Danusiu , tym kościołem przechlewskim obudziłaś moją ciekawość i urodził się ciekawy pomysł na wyjazd - szlakiem tych budowli , a jak wystarczy czasu można połączyć również z tymi
Przy okazji należałoby chyba spędzić dzień na kajaku lub chociaż SUPie


Pozdrawiam
Piotr

Trasa "kościołowa" ciekawa , fajnie gdybyś to zrealizował

piotrf napisał(a):
Przy okazji należałoby chyba spędzić dzień na kajaku lub chociaż SUPie

Koniecznie na kajaku

Przeszliśmy ul. Bolesława Chrobrego obok ładnego budynku szkolnego z lat międzywojennych…







Dom przy ulicy Dworcowej…



Obiad zjedliśmy w restauracji Romanova (ul. Dworcowa 21)





Potem wróciliśmy do auta i pojechaliśmy nad „nasze” jezioro.

Do wspomnień z Gochów wrócę niebawem, teraz krótka przerwa w związku z zaglądnięciem do jednej z wrocławskich świątyń , czym chciałabym się z Wami podzielić.

Wrocław




Do bazyliki św. Elżbiety zaglądam dość często, położona jest bowiem blisko rynku, a więc na szlaku spacerowym . Z fotkami bywa jednak słabo, pomimo tego, że warto robić zdjęcia jednemu z najcenniejszych wrocławskich zabytków.



Pomiędzy Świętami Bożego Narodzenia 2023 a Sylwestrem, udało się nam zobaczyć z bliska odbudowane barokowe organy Michaela Englera młodszego, zniszczone w pożarze przed wielu laty. Świątynia płonęła dwukrotnie w krótkich odstępach czasu, najpierw we wrześniu 1975, potem w czerwcu 1976 i właśnie w tym drugim pożarze doszczętnie spaliły się cenne organy.


Instrument od stycznia 2022 znów dodaje świetności bazylice. Naszemu koledze organmistrzowi, udało się zorganizować obejrzenie ich z bliska , a nie z poziomu dostępnego wszystkim odwiedzającym kościół garnizonowy.



W kolejnych odcinkach, pokażę więc to i owo także Wam. Organy będą oczywiście główną atrakcją, ale przy okazji będzie też o samej świątyni i niektórych jej zabytkach ( fotki głównie z 2020, czasem starsze).

W miejscu, w którym stoi bazylika św. Elżbiety, dawniej znajdowała się świątynia romańska (początkowo pod wezwaniem św. Wawrzyńca) zbudowana prawdopodobnie na początku XIII w. Konsekracja pw. św. Elżbiety odbyła się w 1257 roku, aczkolwiek nadal używano równolegle wezwania św. Wawrzyńca, przeniesionego po 1387 na ołtarz główny oraz wieżę kościelną, której budowę rozpoczęto przed rokiem 1339 .
Gotycka trójnawowa bazylika została ufundowana przez Bolesława III Rozrzutnego na początku XIV wieku. Budowa świątyni trwała niemal do końca XIV wieku.

W 1525 roku katolicki kościół parafialny przejęli ewangelicy. Ponoć nastąpiło to w wyniku wygranej wrocławskiego patrycjusza i podskarbiego królewskiego Heinricha von Rybischa w grze w kości nad mistrzem krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą Erhardem Scultetusem.
Niedługo po przejęciu świątyni przez ewangelików, 24 lutego 1529 roku, podczas silnej wichury runął wysoki hełm wieży, a jego szczątki upadły na otaczający kościół cmentarz. Na szczęście zginął wówczas jedynie kot, przygnieciony szczątkami wieży. Dziś na południowej ścianie kościelnej wieży, niedaleko wejścia do niej, można zobaczyć płaskorzeźbę ukazującą tę katastrofę (ponoć dwóch aniołów, widząc co się dzieje, chwyciło upadającą wieżę).





Zwieńczenie wieży odbudowano wkrótce (1531-1535), nadając hełmowi kształt renesansowy. Taki ma to dziś, tyle że nie XVI-wieczny, ale o wiele niższy, odbudowany już po pożarze wieży w 1975 roku.
Dziś wieża ma prawie 92 metry (można schodami wejść na taras widokowy), ale wieki temu była zdecydowanie wyższa, najwyższa na całym Śląsku.



W 1598 roku podczas remontu dachu położono dachówkę tworzącą wzór czerwonej-zielonej szachownicy.

W 1649 zawaliła się część więźby dachowej. Kolejny raz poważnych zniszczeń kościół doznał w czasie oblężenia miasta przez wojska napoleońskie w latach 1806/1807 ( uszkodzony został hełm na wieży oraz dach ). W latach 1856–1857 prowadzono renowację kościoła w związku z obchodami 600-lecia kościoła. Główne uroczystości miały się odbyć 19 listopada 1857 r., lecz w czasie prac 29 października 1857 r. zawaliły się dwa filary nawy południowej, a wraz z nimi część sklepień. Po odbudowie i wzmocnieniach konstrukcji kościół ponownie konsekrowano 19 listopada 1858.
II wojnę światową kościół przetrwał bez większych uszkodzeń.
O katastrofalnych pożarach w katach 1975 i 1976 już wcześniej wspomniałam, lecz już wcześniej - w 1962 roku – od uderzenia piorunem spłonęła latarnia hełmu wieży.
Odbudowa po ostatnim pożarze rozpoczęła się w 1981 roku. Przy rekonstrukcji wykorzystano współczesne techniki budowlane, hełm w dawnych formach wykonano z żelbetu, zaś stalową kratownicową więźbę dachową przykryto dla zapewnienia pełnej szczelności wpierw blachą, na nią kładąc dachówkę (przywrócono przy tym szachownicowy wzór). Zrekonstruowana wieża ma wysokość 91,46 m – pierwotnie wraz z hełmem mierzyła 130,5 m.

Kościół jest trójnawową bazyliką. Bryła kościoła ma długość 68,2 m i szerokość 34,47 m. Nawa główna ma wysokość 29,7 m, długość 66 m, szerokość 10,2 m. Nawy boczne mają szerokość 5,5 metrów, wysokość – 13 metrów. Nawy pokryte są sklepieniami krzyżowymi.













W kościele z biegiem czasu znalazło się bogate wyposażenie ufundowane przez zamożnych mieszczan, a także liczne epitafia (w sumie około 370 – niektóre pokażę w dalszej części relacji z tej świątyni).
Wewnątrz kościoła znajdują się cenne dzieła sztuki, jednakże znacznie mniej, niż przed II wojną światową. Wówczas bowiem wywieziono wiele cennych ołtarzy, obrazów i rzeźb.



W barokowym ołtarzu głównym z 1543 r. znajduje się współczesny obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Są tu także rzeźby Ewangelistów, Mojżesza i św. Jana Chrzciciela, a w zwieńczeniu figura Chrystusa Zmartwychwstałego.