Dolny Śląsk i nieco dalej... (Sokołowsko)

Wiosna już nadchodzi (Lidia i Jan już ją widzieli w naszych okolicach), trasy same się odśnieżą. Moje też

dangol napisał(a):Wiosna już nadchodzi (Lidia i Jan już ją widzieli w naszych okolicach), trasy same się odśnieżą. Moje też

To i dobrze, bo mnie już nosić zaczyna, pojechałabym gdzieś

Piękna relacja i wspaniałe zdjęcia...dobrze mi znane tereny gdyż są bliskie i niejednokrotnie spęddzałem tam weekendy...mam tam niespełna 60 km, pozdrawiam.

Na nartach co prawda nie jeżdżę, bo mam zbyt wysoko zawieszony środek ciężkości, a jak pamiętamy z fizyki, bardzo łatwo daje się on wtedy wyprowadzić z położenia równowagi. Czytam jednak i oglądam z przyjemnością, tym bardziej, że dawno dawno temu, jeszcze na studiach w schronisku Na Stogu Izerskim spędzaliśmy każdą przerwę międzysemestralną.

dangol napisał(a):Wiosna już nadchodzi (Lidia i Jan już ją widzieli w naszych okolicach),

Na wiosnę to ja już czekam od grudnia, więc nie ma się co dziwić, że widzę coś, czego inni jeszcze nie widzą.

alessandro1977 napisał(a): dobrze mi znane tereny gdyż są bliskie i niejednokrotnie spęddzałem tam weekendy...mam tam niespełna 60 km

Tej odległości Ci zastroszczę, bo ja (nie licząc Ślęży) mam do jakichkolwiek górek ciut dalej. No i jeszcze zazdroszczę Ci bliskości Przemkowskiego Parku Krajobrazowego - mojego ubiegłorocznego odkrycia.

jan_s1 napisał(a):Na nartach co prawda nie jeżdżę, bo mam zbyt wysoko zawieszony środek ciężkości, a jak pamiętamy z fizyki, bardzo łatwo daje się on wtedy wyprowadzić z położenia równowagi.

Ja czasem jeżdżę - pomimo tego, że mój nieco niżej zawieszony środek ciężkości, wciąż ciągnie mnie w dół i dość często szoruje po śniegu...

jan_s1 napisał(a):Na wiosnę to ja już czekam od grudnia, więc nie ma się co dziwić, że widzę coś, czego inni jeszcze nie widzą

To się czuję usprawiedliwiona, bo już myślałam, że pora zmienić okulary. No bo ja zamiast pąków na drzewie, pod oknem przedwczoraj rano zobaczyłam zamgloną śniegową pierzynkę.

dangol napisał(a):
To się czuję usprawiedliwiona, bo już myślałam, że pora zmienić okulary. No bo ja zamiast pąków na drzewie, pod oknem przedwczoraj rano zobaczyłam zamgloną śniegową pierzynkę.

A mnie wczoraj o szóstej rano obudził szuraniem łopaty odśnieżający uliczkę przed domem pan dozorca. Moich uczuć zarówno do łopaty jak i przyczyny szurania nijak nie da się nazwać ciepłymi

O właśnie dangol...z tym Przemkowskim Parkiem to jest tak, że mało kto zwraca na niego uwagę...ba, nawet nie wie o jego istnieniu...do tego to mam już niecałe 40 km i faktycznie...jest tam wspaniale...skoro już mowa o górach to jestem rozczarowany Szklarską Porębą, która praktycznie nie rozwija się i samo miasto razi wyglądem...Karpacz zawsze był na czele ale za to duży pozytyw dla Świeradowa...z odrapanej dziury robi się w ostatnich latach piękne miasteczko w którym kręci się życiem...jedno tylko tam mnie drażni - zbytnia dbałość o Niemców ...rozumiem, coraz ich tam więcej ze względu na bogatą ofertę leczniczą ale brak menu w restauracji w j. polskim to już absurd...

O Świeradowie będzie kilka słów, gdyż w drodze powrotnej właśnie tam zatrzymaliśmy się na obiad. Z tego co napisałeś wynika, że mieliśmy szczęście , bo menu w Świerkowej Karczmie dostaliśmy po polsku

dangol
Z perspektywy obserwacji z ostatnich kilku lat, ostatnio biegówki stały się bardzo popularne. Takiego tłumu w "Górzystach" jak w tym roku, to jeszcze w chatce nie widziałam. A pogoda była zdecydowanie gorsza niż ta z poprzedniego rajdu po Izerach...

(coś mi nie wychodzi cytowanie, w ramce, fragmentu wcześniejszej wypowiedzi)

W Chatce Górzystów chyba zawsze tłok


A w oddali widać schronisko na Kopie i nad stację nad Śnieżnymi Kotłami

Dla zmęczonych tłokiem, dla relaksu, zawsze można sobie zrobić kąpiel w izerskich borowinach

Dzięki za fotki .
Faktycznie - Wy też trafiliście w chatce na tłok. W takim razie, w 2005 mieliśmy szczęście niebywałe .
Pomysł z kąpielą w borowinie bezpośrednio na torfowiskach świetny po co wydawać grubą kasę w świeradowskim spa ?

A co do cytowania bardzo dobra instrukcja, jak to robić aby wyszło, jest przygotowana TUTAJ.

dangol napisał(a):Dzięki za fotki .
Faktycznie - Wy też trafiliście w chatce na tłok. W takim razie, w 2005 mieliśmy szczęście niebywałe

Nawet działa, dzięki

longtom napisał(a): Nawet działa

Z Polany Izerskiej podążamy znanym - chociaż przez tych kilka lat trochę zapomnianym - niebieskim szlakiem na Halę Izerską do Chatki Górzystów.
Suniemy w dół leśną drogą, urozmaiconą od czasu do czasu widoczkiem na Wysoką Kopę najwyższy szczyt Gór Izerskich.



Hala Izerska:









Poprzednim razem w Chatce Górzystów u był luzik. Teraz kolejka po jagodowe naleśniki długa jak tasiemiec...



W dół było miło, ale teraz trzeba wrócić na Polanę Izerską, a pod górkę po takim ogromniastym naleśniku wcale nie jest łatwo.



Tym razem odpoczywamy przy wiacie stojącej jeszcze ciut przed polaną...





Z polany czerwonym szlakiem wolno suniemy pod górę (na szczęście stromizna nie jest aż taka, żeby ściągać dechy) na Świeradowiec. Dalej też pod górkę, ale bardzo łagodnie, grzbietem Łużca. Pod sam koniec stokiem Stogu Izerskiego do górnej stacji kolejki i schroniska.



A wieczorem emocje i wzruszenia z powodu olimpijskich medali . Ale to tylko dla tych, którzy po dzisiejszej trasie mają jeszcze siłę na oglądanie transmisji...

W nocy nadeszła wichura i pojawiło się zagrożenie, że gondolki nie zostaną uruchomione i do Świeradowa trzeba będzie schodzić na piechotę. Sama perspektywa spaceru nie przeraża, ale konieczność niesienia nart - już tak. Na biegówkach za stromo na zjazd do zdroju, nie mam zamiaru się połamać .

Na szczęście rano okazuje się, że aż tak źle nie jest i wagoniki krążą po linie, chociaż te puste kiwają się tak, że już na sam widok przewraca się w żołądku. Skoro jednak zjazd kolejką jest bardzo prawdopodobny, można zrealizować zaplanowany wariant narciarski . Dużo krótszy niż wczoraj, ale na dziś wystarczy, zwłaszcza jak czasami będziemy sunąć po odkrytym terenie przecinając wiatr urywający głowę.



W trasę ruszymy w okrojonym składzie, bo Iwona i Jędrek postanowili, że już teraz zjeżdżają na dół i wracają do domu.

Słońca dziś nie ma, ale widoczność cały czas jak trzeba . No i dobrze, bo inaczej jaki sens miałaby wyprawa na wieżę widokową?



Najgorzej wieje na przy podejściu na Stóg Izerski i już na górze, zwłaszcza że podążamy pod wiatr.
Na szczycie stała kiedyś drewniana wieża widokowa z 1892. Słaba była, bo przetrwała tylko do 1907 r. Na jej miejscu wkrótce pojawiła się druga, bardziej wytrzymała - widoki z niej można było podziwiać jeszcze w latach 70-tych XX w. Stała co prawda jeszcze około 20 lat dłużej, ale wejście na spróchniałą konstrukcję było więcej niż ryzykowne. Teraz na szczycie od 2004 roku zamiast widokowej wieży stoi metalowe szkaradztwo służące zupełnie innym celom...



Żeby sobie pooglądać "wieżowe" panoramy, musimy odwiedzić Smrek. Aby tam dotrzeć, zjeżdżamy na przełęcz Łącznik, tą samą drogą co wczoraj. Dalej powiedzie nas zielony szlak, wspinający się łagodnie na Smrek poprzez świerkowe lasy, wciąż jeszcze dochodzące do siebie po tym, co im zgotowały kwaśne deszcze w latach 80-tych ubiegłego wieku.



Smrek to góra o dwóch wierzchołkach różniących się między sobą wysokością tylko o jeden metr. Polski szczyt (w zasadzie to jest on na samej granicy) jest niższy i zalesiony, wieża widokowa stoi w pobliżu wyższego czeskiego wierzchołka Smrk, będącego jednocześnie najwyższym wzniesieniem czeskiej części Gór Izerskich. Jest on o dwa metry niższy od najwyższego szczytu całego pasma, Wysokiej Kopy leżącej po polskiej stronie.

Dawne turystyczne przejście graniczne:



Wieżę już stąd widać.



Na Smreku w pobliżu wieży znajduje się pomnik postawiony w 1909 r. dla upamiętnienia niemieckiego poety Theodora Körnera, który sto lat wcześniej odwiedził tę górę.



Obok jest krzyż. A od pomnika mamy taki widok na wieżę.

My naleśników z jagodami się nie doczekaliśmy. Na ostatnich 200m przed schroniskiem wyprzedził nas rajd rowerowy. Poprzestaliśmy na własnych skibeczkach i herbatce