Dolny Śląsk i nieco dalej... (Sokołowsko)

Koniaków

Jako że tego dnia wypadało Boże Ciało, nie mogło zabraknąć procesyjnych ołtarzy.



(fotka od którejś z pań)

Niestety, spóźniłyśmy się trochę, było już po procesji. Szkoda, bo oprócz doznań religijnych, byłoby też widowiskowo (wielu mieszkańców ubrało się tego dnia w tradycyjne stroje ). Udało się ich nieco „podpatrzyć” pod kościołem i w drodze stamtąd od domów…

(fotka od którejś z pań)

Kościół św. Bartłomieja Apostołaznajduje się w centrum Koniakowa. Świątynię zbudowano w latach 1892-1901, rozbudowano w 1956 r. oraz na początku lat 90-tych XX w.



Do wnętrza tylko zaglądnęłyśmy z przedsionka, trwała wtedy bowiem msza święta, więc z oczywistych względów dokładne oględziny nie były możliwe. Drewniany strop jest ozdobiony motywami haftu istebniańskiego, a w szczycie ołtarza głównego znajduje się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej pędzla Jana Wałacha (z jego twórczością miałyśmy okazję zapoznać się nieco później).



Odpustowe stragany na drodze w pobliżu kościoła…



(fotka od którejś z pań)

Poszłyśmy w górę, ulicą wychodzącą z Koniakowa w kierunku Milówki.



(fotka od którejś z pań)

Żętycowo - oscypkowy przystanek w Bacówce Kolyba wchodzącej w w skład Centrum Pasterskiego w Koniakowie.





(fotka od którejś z pań)

Piękne widoki i pogoda, fajnie zobaczyć mieszkańców w strojach ludowych. Aż zazdroszczę tych babskich wypadów.

Sara76 napisał(a): Aż zazdroszczę tych babskich wypadów.

Nasi mężowie męskie Bożocielneh wypady rozpoczęli sporo lat przed nami, gdy my byłyśmy jeszcze "uziemione" małoletnim potomstwem. Odgrażałyśmy się co prawda, że jak tylko dzieci podrosną, to i my ruszymy... Kilka lat jednak zeszło, zanim zamiary wprowadziłyśmy w czyn. Tradycja BBW trwa nieprzerwanie od 2007 roku.

Koniaków słynie z koronek, więc koniecznie trzeba je zobaczyć. Tyle, że Muzeum Koronki z Izbą pamięci Marii Gwarek (pierwsza koronczarka, która poważnie przyczyniła się do rozsławienia tego rękodzieła, jej wyroby trafiły m.in. do belgijskiej królowej oraz do papieża Jana XXIII) było niestety w ten świąteczny dzień niedostępne.



Na szczęście udało się zaglądnąć do Chaty na Szańcach z Galerią Sztuki Regionalnej założonej przez pana Tadeusza Ruckiego, który wyspecjalizował się w wytwarzaniu regionalnych instrumentów (m.in. rogów pasterskich i trombit).
Szczęśliwcy mogą czasem posłuchać, jak gospodarz gra swych instrumentach, tego dnia jednak był (jako członek góralskiej kapeli) na procesji w Jaworzynce.



Galerię otwarła nam jego żona (wystarczy nacisnąć dzwonek, jeśli tylko jest w domu, na pewno się pojawi) i co nieco nam opowiedziała o zgromadzonych dziełach wykonanych przez lokalnych twórców. Głównie oczywiście o instrumentach pasterskich wykonanych przez małżonka, w tym trombicie długości ponad 11 m, najprawdopodobniej najdłuższej na świecie.



W Chacie na Szańcach można podziwiać również koronki.



Jak coś przypadnie nam do gustu, kupić sobie coś z wyszydełkowanych cudeniek . Do wyboru są tu nie tylko obrusy i serwety różnorakie, ale również bluzki i słynne stringi – nici do rzyci.

(fotka od którejś z pań)











Pomimo szczerych chęci, w czasie tego długiego weekendu nie dotarłyśmy do Gminnego Ośrodka Kultury w Istebnej, w którym od 2013 roku można oglądnąć największą koronkową serwetę na świecie, mającą średnicę 5 m, ważącą 5 kg. Wykonało ją pięć koronczarek, które pracowały pięć miesięcy, zużywając 50 km nici.

W piwnicach Chaty na Szańcach mieści się karczma „Kopyrtołka”, tam właśnie zdecydowałyśmy się na piwny przystanek.



Piwko wypiłyśmy jednak nie wewnątrz karczmy, lecz na jej widokowym tarasie.

Ochodzita (895 m)

Odsapka w Kopyrtołce bardzo się przydała przed następnym etapem naszego spaceru, czyli podejściem na Ochodzitą (895 m n.p.m.).

Od drogi 953 odbiłyśmy na boczną wiodącą do osiedla Legiery. Doszłyśmy do dolnej stacji wyciągu, wzdłuż którego mozolnie wspięłyśmy się na szczyt Ochodzitej.









(fotka od którejś z pań)

(fotka od którejś z pań)



(fotka od którejś z pań)

Zgodnie z legendą, na widokowym wierzchołku Ochodzitej znajdowała się kiedyś siedziba zbójników, skąd obserwowali biegnący stokami góry trakt handlowy. Kupcy, aby uniknąć napadu, zamiast przemierzać tym traktem musieli nadkładać drogi o okrążać górę. Od obchodzenie góry wzięła się jej nazwa Obchodzita, obecnie Ochodzita.

Widoki ze szczytu są wprost bajeczne , obejmują znaczną część Beskidu Śląskiego z Czantorią i Baranią Górą, wschodnią część Beskidu Małego, Beskid Żywiecki z Romanką i Pilskiem, Beskidy Kisuckie, Jaworniki i Beskid Śląsko-Morawski z najwyższą Łysą Górą. Jak się trafi na dobrą widoczność, można w oddali dostrzec Tatry i Małą Fatrę. Nam się to nie trafiło, ale i tak było pięknie



Dla tych, którzy koniecznie muszą wiedzieć, co dokładnie widzą, postawiono tablicę z opisem do panoramicznego widoku ze szczytu.



Widoki można podziwiać z ustawionej na szczycie ławeczki . Ławeczka jest tylko jedna, ale siedzenie na trawie też jest przecież fajne.

Panoramka z opisem: (fotka z netu: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ochodzita ... a360PB.jpg)

Na szczycie Ochodzitej znajduje się stacja przekaźnikowa telewizyjna, radiowa oraz telefonii komórkowej. Wprawdzie nie zdobi ona wierzchołka, lecz wręcz przeciwnie, ale dzięki temu góra jest rozpoznawalna z daleka.
Nieco poniżej szczytu znajduje się kamienny obelisk z tablicą upamiętniającą Jana Pawła II, ustawiony tu w 2010 r. w X Rocznicę Światowego Zjazdu Górali Polskich.

(fotka z netu: http://www.turystycznie-forum.pl/viewtopic.php?t=2828)

Całkiem niedawno, obok postawiono piękną drewnianą bramę, typową dla architektury wołoskiej.

(fotka od którejś z pań)

(fotka od którejś z pań)

Jeszcze niżej stoi niewielka kapliczka Matki Boskiej Beskidzkiej – Królowej Gór, dzieło twórców z Koniakowa. Obok niej znajduje się metalowy krzyż z figurą Ukrzyżowanego.

(fotka z netu: http://mapio.net/pic/p-120402041/ )

Mogłybyśmy długo siedzieć i podziwiać widoki , ale niestety nad górami pociemniało, od strony słowackiej szła burza. Trzeba więc było ruszyć pupy…

Widoki z zejścia (na stronę jeszcze nie burzową - Tyniok, w tle Barania Góra)







Zeszłyśmy do pobliskiej Karczmy Ochodzita(i tak było to w planie, chociaż miało być nieco później) usytuowanej nieco pod szczytem, przy szosie.

Z tarasu karczmy roztaczają się piękne widoki, no ale wszystkie miejsca przy stolikach były już zajęte. Wewnątrz też panował tłok, ale jakimś cudem udało nam się zająć ostatni (a może przedostatni? ) stół z odpowiednią ilością siedzisk. W sumie to nawet dobrze się stało, że siedziałyśmy w środku a nie na tarasie, gdyż po chwili zaczęło lać jak z cebra, a grzmoty przewalały się nad górami.



(fotka z netu: http://istebna.eu/turysta/gastronomia/175)

W karczmie byłam teraz drugi raz, poprzednio wpadliśmy tam kilka lat temu na małe co nieco (kierowcy kawka, panie miodula prezydencka ) w drodze do Rumunii. No ale wtedy zastaliśmy tam pustki, bo godzina była wczesna, na dodatek była to zwykła sobota wrześniowa, a nie święto rozpoczynające długi weekend . Miodula bardzo mi wtedy smakowała , więc teraz po obiedzie też wzięłam ją sobie na lepsze trawienie .

Miałyśmy wracać bardziej okrężną trasą, przez Zimną Wodę, Gronik , Rastokę i Jasiówkę, ale po burzy zrobił się taki skwar, że ochota na dłuższy spacer minęła. W rezultacie, do Koniakowa zeszłyśmy wzdłuż szosy, a dopiero potem dotarłyśmy do Jasiówki.

Zanim jednak to nastąpiło, zaglądnęłyśmy do prywatnej koniakowskiej Izby Twórczości Rodziny Kamieniarz-Kubaszczyk. Oprócz wyrobów jednej z najsłynniejszych koniakowskich koronczarek, nieżyjącej już pani Heleny Kamieniarz, są tu także prace jej córki, synowej i wnuczek (można coś z tego sobie kupić ), a także obrazy, rzeźby i regionalne maski obrzędowe wykonane przez innych członków rodziny.

(fotka z netu: https://beskidy.slaskie.travel/Poi/Poka ... zczyk-w-ko)









A to już należąca do Koniakowa osada Jasiówka…



… i niespodziewane (aczkolwiek pojawiło się w dobrym momencie ) piwko w tutejszym barze, o którego istnieniu wcześniej nie wiedziałyśmy.

A to już z trasy Jasiówka – Istebna…





Popołudniowy widok z naszego domu

Piątek, 1 czerwca 2018

Poranny widok na Ochodzitą





Jaworzynka

Na ten dzień zaplanowałam spacer z Jaworzynki na trójstyk, następnie piwko w Czechach i powrót przez lasy i opłotki do centrum Istebnej. Do Jaworzynki miałyśmy dojechać autobusem i pewnie tak by się stało, gdyby piątek nie był wolny od szkolnych zajęć. Wówczas autobusów byłoby więcej... Do wyboru były jednak tylko dwa – z centrum Istebnej o 10:00 (za wcześnie, zwłaszcza że z naszego domu trochę do przystanku było) oraz o 12:00 ( za późno). W obie strony na piechotę, zwłaszcza w upale, to jakoś nie bardzo nam się uśmiechało… Nasz rodzynek zlitował się jednak nad nami , dowożąc autem na Trzycatek (skąd z nami poszedł tylko na trójstyk, chyba miał dosyć terkotania tylu bab ).

Obok przystanku autobusowego jest mały parking. W pobliżu znajduje się kościół Matki Bożej Frydeckiej zbudowany po tym, jak stojącą w tym miejscu drewnianą kaplicę (zbudowaną 1948 w miejscu starszej z 1866 r.) rozebrano w 1997 r. i przeniesiono do Mlaskawki (obecnie jest to filialny kościół św. Józefa parafii Matki Bożej Fatimskiej w Stecówce). Patronką jest Matka Boska Frydecka od czasu, gdy w latach 70-tych XIX w. pielgrzymi przywieźli do Jaworzynki kopię obrazu z kościoła we Frydku-Mistku (ob. Czechy).

Kościół był zamknięty, więc obejrzałyśmy tylko znajdującą się kapliczkę z rzeźbą Chrystusa.



Pomimo cierniowej korony na głowie, Chrystus jakiś taki mało frasobliwy… Nóżka założona na nóżkę , raczej wyluzowany jest, no nie ?