Dolny Śląsk i nieco dalej... (Sokołowsko)

W sumie to mogłybyśmy zaglądnąć w miejsc jeszcze kilka, ale jakoś nam się nie chciało. Uznałyśmy, że wolimy posiedzieć przy winku (czy czymś innym, wedle upodobań smakowych), a skoro w plażowych barach dmuchało za bardzo, wybrałyśmy niby-taras przy naszych pokojach.
Do zachodniej części Międzyzdrojów dotarłyśmy tym razem oczywiście nie plażą, lecz bardziej osłoniętą od wiatru willową ulicą Bohaterów Warszawy.

“Stella Maris” (1905):



Dawna „Villa Meereswarte” ( 1906 r.) , przez wiele lat funkcjonowała jako dom wczasowy „Rybitwa V” (obecnie apartament „Zacisze”):





Willa „Perła” - dawniej „Brick am Meer” (ok. 1900 r.), następnie ośrodek wczasowy „Rybitwa III”:



Willa „Cecylia”, dawniej „Sedina” (ok. 1900 r.):



Dawna willa “Undine” (1900 r.) przebudowana na apartamentowiec:



Willa „Richter” (1908 r.), przez jakiś czas był tu dom wczasowy „Rybitwa I”:

W sobotni ranek pogoda była paskudna. Zimno, mokro (nie mżawka, lecz konkretny deszcz ), wietrznie… Kolejnego dnia w Międzyzdrojach mogłybyśmy już z nudów nie zdzierżyć , toteż nie zrezygnowałyśmy z planów dotarcia na Uznam. Cóż, najwyżej będziemy spacerować w kurtkach przeciwdeszczowych .

Tyle tylko, że do Świnoujścia pojechałyśmy nieco późniejszym autobusem, niż rozważany pierwotnie.
Na przystanek linii nr 10 (przy ul. Polnej przystanki są dwa) miałyśmy dość blisko, tam schroniłyśmy się pod wiatą oczekując na transport. Autobus przyjechał nieco spóźniony, no i na maksa przepełniony, ale jakoś się wcisnęłyśmy .

Końcowy przystanek znajduje się w dzielnicy Warszów koło stacji kolejowej Świnoujście (co akurat dla nas nie było istotne, bo pociągiem wracać nie zamierzałyśmy ) i miejskiej przeprawy promowej.



Po chwili byłyśmy już na „Bieliku”, a wkrótce – na wyspie Uznam.

Niestety, czasu na zwiedzanie prawie nie miałyśmy, gdyż celem były przede wszystkim cesarskie kurorty po stronie niemieckiej. No ale lepszy rydz, niż nic – zwłaszcza że padać przestało .

Zanim jednak do Niemiec dotarłyśmy, zatrzymałyśmy się na kawkę , którą postanowiłyśmy wypić na Placu Wolności, do którego z portu dochodzi się ul. Armii Krajowej, mijając po drodze dawny ratusz z 1805 r., obecnie Muzeum Rybołówstwa Morskiego (które z kawką przegrało ).



Plac Wolności…









Kawkę wypiłyśmy jednak nie w „Neptunie” (bardziej bowiem pachniało tam daniami obiadowymi, niż kawą), lecz w „Cafe Paris”, gdzie było przyjemniej . Trochę żal, że „Cafe Wieża” nie była nam po drodze ( o ile kiedyś wrócę do Świnoujścia, na pewno właśnie ją wybiorę)…

Kawka zajęła nam sooooooooro czasu - ale to dobrze, skoro wyjazd był luzacki .

Jeszcze jakiś czas przed wyjazdem rozważałyśmy opcję wycieczki rowerowej ze Świnoujścia do Bansin i z powrotem, ale ostatecznie wypadła z planów. Niepewna aura potwierdziła słuszność decyzji .
Skoro nie rower, to pociąg. A więc, dojście do stacji kolejki Świnoujście-Centrum, w pobliżu skrzyżowania ul. Wojska Polskiego z ul. 11-listopada. Ruszyłyśmy więc w tym kierunku, mijając po drodze kościół Chrystusa Króla, którego wieża była aktualnie w remoncie. Do wnętrza niestety nie weszłyśmy…

Na stację Uznamskiej Kolei Uzdrowiskowej dotarłyśmy niestety jakieś 5 minut po odjeździe pociągu, musiałyśmy więc czekać prawie pół godziny na następny. Niby krótko, ale przy ograniczonym czasie na zwiedzanie niemieckiej części Uznam, jednak stanowczo za długo... Gdyby nie to, być może wysiadłybyśmy w ostatnim z cesarskich kurortów – Bansin, a tak skończyło się na środkowym Heringsdorf
W Świnoujściu-Centrum nie ma kasy biletowej, bilety kupuje się w pociągu u konduktora – przejazd do Heingsdorfu kosztował 1,5 euro od osoby.

Obrzeżami Parku Goethego, dotarłyśmy do części uzdrowiskowej.



Strandidyll Heringsdorf przy Delbrückstraße:



Historia kąpieliska zaczęła się w 1819 r., gdy właściciel okolicznych ziem Georg Bernard von Bülow, zbudował w pobliżu wioski rybackiej Neukrug willę dla gości. Nieco później, w pobliżu powstało willowe osiedle, które połączyło się z miejscowością Neukrug. W 1820 r. podczas inspekcji budowy falochronu w Świnoujściu, przybył tu król Prus Fryderyk Wilhelm III z synem (późniejszym królem Fryderykiem Wilhelmem IV).
Wg legendy, von Bülow (który towarzyszył młodemu księciu na polowaniu) zaprosił księcia na posiłek do rybackiej chaty (gdzie podano dania ze śledzi), a następnie poprosił księcia o nadanie nazwy nowo powstałemu osiedlu. Z uwagi na silny zapach śledzi w całej osadzie, książę wybrał nazwę Heringsdorf (wieś śledzi).
W godle Heringsdorfu od 1905 r. aż do 2005 r. (tj. do czasu połączenia z dwoma sąsiednimi miejscowościami) były trzy śledzie…

Od 1825 Heringsdorf był już znanym kąpieliskiem, bywał tu niemiecki cesarz oraz przedstawiciele szlachty i burżuazji, chętnie wypoczywali tu znani muzycy (np. Johann Strauss) i pisarze (Maxim Gorki, Lew Tołstoj, Thomas Mann…)
Pod koniec XIX w. miejscowość uzyskała połączenie kolejowe ze Świnoujściem, a w1927 r. odkryto w Heringsdorfie solanki, co przyczyniło się do szybkiego zwiększenia u popularności uzdrowiska. Po II światowej było tu sanatorium dla oficerów sowieckich, a potem kąpielisko dla niemieckich robotników.



Villa Staudt - wejście od Delbrückstraße:



Villa Staudt została zbudowana w 1873 r. przez bankiera Oppenheima (lokował swe miliony w renesansowe rzeźby, w jego kolekcji były m.in. Wita Stwosza ; zgromadzone przez niego dzieła sztuki znajdują się obecnie w Bawarskim Muzeum Narodowym).
Po 1880 r. dom kupił Wilhelma Staudt , jego rodzina nazwała willę „Miramar”. Po śmierci Wilhelma w 1906 r. , majątek odziedziczyła wdowa Elżbieta Staudt. Jej córka Augusta Viktoria wyszła za mąż za rotmistrza Wilhelma von Kummer, którego ojcem chrzestnym był cesarz Wilhelm II. Cesarz w latach 1909-1912 bywał tu co rok, przy okazji inspekcji floty, zaglądając do pani Staudt na herbatę.
W 1938 r. willę kupił Theodor Morell (osobisty lekarz Hitlera) i założył tu prywatne sanatorium. Pod koniec 1943 r. willę skonfiskowano na oddział szpitala ze Świnoujścia . W czasach NRD willa była ośrodkiem wypoczynkowym „Wilhelm Pieck I“.
Po zjednoczeniu Niemiec willę odrestaurowano, ponoć obecnie mieści się tam kilkanaście mieszkań.

Villa Staudt - wygląd od strony nadmorskiej promenady:



W 2003 r. w ogrodzie stanął pomnik cesarza Wilhelma I (dziadka Wilhelma II) .

Villa Oechsler (zbudowana w 1883 r.) przy Delbrückstraße …

Pogoda plażowa nie była…





… więc spacer ograniczyłyśmy tylko do molo.



Kiedyś było to najpiękniejsze i najdłuższe molo na Bałtyku. Wybudowano je w latach 1891-1893, całkowicie z elementów drewnianych, nosiło nazwę „Molo Cesarza Wilhelma” (Kaiser-Wilhelm-Brücke).
W 1946 r. pożar zniszczył przyczółek molo, a w kolejnym (1957 r.) molo spłonęło całkowicie .
Budowę obecnego rozpoczęto w 1994 r., około 50 m od poprzedniego. Ma długość 508 m, od strony lądu jest to pasaż handlowy z usytuowanymi nad nim kilkoma pawilonami hotelowymi. Przechodzi później w część spacerową, dalej znajduje się restauracja z widokiem na morze, a na o końcu jest przystań statków pasażerskich żeglugi przybrzeżnej.



Widok w kierunku ewangelickiego Kirche in Walde z połowy XIX w. (nie poszłyśmy)...



Widok na Bansin (tam też nie dotarłyśmy)…



Granice sąsiadujących ze sobą „Cesarskich Kąpielisk” (Bansin, Hernigsdorf, Ahlbeck) są prawie niezauważalne, zresztą od 2005 połączyły się one tworząc nową miejscowość o nazwie „Seebad Heringsdorf”.

Kosze plażowe pojawiły się nad Bałtykiem po raz pierwszy właśnie w Herinhsdorfie, gdy w 1882 r. pewna starsza dama (cierpiąca na artretyzm) zamówiła u mistrza koszykarskiego zadaszone siedzisko, chroniące ją przed zimnym wiatrem.
Plażowy kosz tak się spodobał plażowiczom, że wkrótce pojawiły się kolejne zamówienia, niebawem w Heringsdorfie powstała produkująca je fabryka...

dangol napisał(a):Pogoda plażowa nie była…

… więc spacer ograniczyłyśmy tylko do molo.

Mogłyście sobie poskakać. Akurat wolne było

pzdr

Dlaczego na to nie wpadłyśmy ?

Ze względu na wiatr, na spacer morskim brzegiem zupełnie nas nie ciągnęło, wybrałyśmy nadmorską promenadę, a konkretnie jej odcinek pomiędzy molo w Heringsdorf i molo w Ahlbeck.

Hugo Delbrück był radcą komercyjnym, dzięki niemu kąpielisko zyskało niemal światowy rozgłos – nic więc dziwnego, że zasłużył na pomnik przy promenadzie.



Willa Augusta wyglądała na opuszczoną – a może we wnętrzach był jakiś remoncik?



Promenada przechodziła przez część uzdrowiskową, obowiązuje tam opłata klimatyczna, także dla osób nie nocujących w cesarskich kurortach. Stosowne tablice (i automat do pobierania opłaty ) zauważyłyśmy dopiero opuszczając „płatną strefę” od strony Ahlbeck… Ponoć opłata obowiązuje nie tylko na terenie uzdrowiskowym, ale wszędzie na terenie cesarskich uzdrowisk, a więc także w Ahlbeck, co również nam umknęło …
Na szczęście na kontrolerów nie trafiłyśmy .





Tak więc, pospacerowałyśmy za free . No ale Kurpark i plażę przecież opuściłyśmy, więc chyba aż tak bardzo nie zawiniłyśmy? Kilka fotek jednak "nielegalnie" zrobiłam.

Willa Saphira…





Willa Caprivi…



Willa Odin ( 1900 r.)

Dawna willa rodziny żydowskiej, przekształcona po wojnie na sanatorium dla Armii Czerwonej, a w 1953 w schronisko młodzieżowe ...



Willa Oasis…



Aurelia Hotel Sanct Hubertus (z pochodzącym z 2 połowy XIX w. odlewem rzeźby Wilhelma Röscha „Knabe im Gefahr” przedstawiającej chłopca, który przed chwilą wyszedł z kąpieli i opędza się od atakującego go owada).

Strandpromenade zmieniła się w ulicę Wydmową -Dünenstrasse należącą już Ahlbeck (w tym właśnie miejscu stał automat do opłacania kurtaxe)





To miejsce wybrałyśmy na małe co nieco w wersji płynnej …



Kawka była w Świnoujściu, tu wolałyśmy piwko . Fajnie podawane na desce, cztery różne smaki po 0,1 l.





Taka forma serwowania zestawu degustacyjnego jest mi znana już od jakiegoś czasu. We Wrocławiu na desce podaje się w minibrowarze „Prost” (pięć piwek po 0,2 l), ostatnio lubimy tam zaglądać .

Ahlbeck jest super, zupełnie inny klimat niż w miejscowościach po polskiej stronie. A tego automatu do opłat też nie widziałam, zobaczyliśmy go dopiero przed odjazdem do domu Czyli wychodzi na to, że oddychaliśmy niemieckim powietrzem nielegalnie Ciekawe ile wynosi mandat?

Danusiu , z przyjemnością śledzę Wasze wycieczki "nieco dalej" - pięknie tam i ciekawie a dodatkowo mało mi znana część Polski . . . zapewne z powodu odległości ( mam bliżej do Zagrzebia ) . . .


Pozdrawiam
Piotr

ruzica napisał(a): Ciekawe ile wynosi mandat?

No właśnie, ciekawe ile "zaoszczędziłyśmy" ?

piotrf napisał(a): mam bliżej do Zagrzebia

To raczej nieźle ?

Kolejne wille…



Haus Seeblick…



W Ahlbeck jest sporo zabudowań z przełomu XIX i XX wieku, większość została odnowiona w latach 90-tych.





Hotel Ahlbecker Hof gościł wielu znakomitych gości ( m.in. cesarz Franciszek Józef I, szwedzka królowa Silwia Sommerlath, duńska królowa Małgorzata II)…



Muszla koncertowa przy promenadzie…



Dotarłyśmy na placyk naprzeciwko wejścia na molo, ale nie miałyśmy już czasu na oglądnięcie go z bliska. Szkoda że nie wyjechałyśmy z Międzyzdrojów wcześniejszym autobusem... Co zapewne uczyniłybyśmy, gdybyśmy wiedziały, że deszcz szybko minie, a nawet zaświeci słońce.





Molo nie jest wprawdzie tak długie jak w Heringsdorf (tylko 280 m), ale tutejszy pawilon wejściowy prezentuje się wg mnie znacznie lepiej (od tego w Międzyzdrojach również)…
Secesyjny zegar szafkowy widoczny na fotkach został ufundowany w 1911 r. przez kuracjuszkę z Berlina. Zegar odrestaurowano w 1990 r., ręczny naciąg zamieniając na mechanizm elektryczny.





Ostseehotel Ahlbeck…