Dobrego złe początki, czyli jak Peljesac znowu wygrał.

Widoki z okien na Peljesacu są takie piękne A Julka bombowa!!!

Super, czekam na dalszy ciąg

Ale Ci ta Iskiereczka wyrosła! Śliczności

Zaglądam, a tutaj nic
Mam nadzieję, że juz nie długo się coś pojawi, bo tak fajnie tutaj jest, że żal wychodzić

cd

12 lipca, poniedziałek

Generalnie nie robimy nic co zasługiwałoby na uwagę, czyli smażymy się na plaży, snurkujemy, pływamy, usiłujemy przekonać Julkę do bardziej zdecydowanej kąpieli (bezskutecznie, dużo ciekawsza jest zabawa na plaży), czytamy książki - słowem dzień lenia





















Popołudniu jedziemy na zakupy do Orebica i OCZYWIŚCIE spóźnieni meldujemy się u maslinki w Postupie na campie

I tu muszę (jako kierowca) nisko, bardzo nisko pochylić głowę przed Łukaszem. Jak On tam zjeżdżał samochodem to ja nie wiem, tam nawet zejść ciężko tak ciągnie na dół Stromo, że hej. Także Łukasz - wielki szacun!!

Ja campingowa nie jestem, mówię szczerze, jestem, że tak powiem zupełnie nie kompatybilna z namiotem itp. Tak już mam. Ale klimacik na takim campie jest muszę przyznać fajny. Ot choćby zastanawianie się, która woda w lodówce jest nasza, hihihi. Nie, poważnie mówię, to też jest fajny sposób na wakacje. No i mają bliżej do plaży niż my
A plażę ładną mają, nie powiem
Jacek oczywiście zabrał ze sobą rurkę i maskę i hop do wody.
Baby w tym czasie plotkowały na skałkach, Jula robiła zdjęcia (niektóre nawet fajne jej wyszły ), a Łukasz...hmmm, mogę zdradzić? Pilnował kolacji











Pierwszy raz, mimo tylu pobytów w Cro, jadłam u maslinki pleskavicę (dobrze mówię?) Dobre to to było

Wieczór oczywiście minął zbyt szybko, komary cięły zbyt mocno, a Julce niewygodnie się spało w moich ramionach. Trzeba się było zbierać. trzeba było wejść na górę. Z obciążeniem w postaci Julii nie było to łatwe.
Samochód zostawiliśmy kawałek (spory) od campu, bo tam akurat było bezpieczne miejsce do zaparkowania. maslinka z Łukaszem odprowadzili nas aż do samochodu. Prawie siłą zapakowałam ich do auta i podwiozłam pod camp No co mieli wracać po ciemku, szakaliki i insze robactwo tylko czyha na samotnych spacerowiczów w ciemności

Jeszcze kieliszek winka na tarasie i pora spać.

cd

13 lipiec, wtorek

Kolejny dzień pt. dzień lenia
Wczoraj wypytałam maslinkę i Łukasza o Divną. Bardzo chciałam tam jechać. Ale tak nam się jakoś ciężko wstawało, że zdecydowaliśmy się na naszą plażę. Czyli powtórka z dnia wczorajszego, z tą różnicą, że Jula na nieco dłużej weszła do wody. I nieco głębiej, ale tylko nieco i tylko nieco była przy tym ciszej

Wieczorem jedziemy do Orebica.
O Orebicu już nie ma sensu pisać, wielu już było powiedziane, wiele jeszcze się dopowie.
Ja kocham to miasto, czasem ta miłość tylko słabnie z powodu ludzi tam przebywających.
Polski język słychać na każdym kroku. Ale jaki język. Tego już lepiej nie mówić. Czasem aż wstyd się przyznać, że się jest Polakiem. Smutne to.
Lubię Orebic właśnie nocą, ma magiczny klimat, światła Korculi, oświetlone promy, szum morza i puste plaże na których można przysiąść. To lubię najbardziej w Orebicu.











Obowiązkowa wizyta w lodziarni Oaza





I na placu zabawa My piwko, kawka, a Jula - cóż, szaleństwo







Dni mijają zdecydowanie za szybko. Zdecydowanie.

Fajnie, że dalszy ciąg nastąpił. Znowu mogłam poczuć klimat Chorwackich wakcji.

Wcale mnie nie dziwi zainteresowanie Julki plażą. Moja córcia też tak ma. Np na plaży w Zawali na Hvarze codziennie byliśmy gośćmi w zamku Misia Pandy, a ten domek to poprostu duża skała z wyżłobionym środkiem wielkości budy dla psa . Dzieci wymyślają 1000 różnych zabaw wykorzystując to co jest na plaży. Wkońcu i one rozwijają wyobraźnię na wakacjach.

cd

14 lipiec, środa


Kładliśmy się spać dość późno. Nad ranem rozbudził mnie huk, jakby coś uderzyło w dom. Wszystko drży, dotykam łóżka na którym śpi Julka, jakby wibrowało. Za chwilę kolejny delikatniejsze uderzenie i znów to drżenie. Kurcze, co jest, myślę. Śni mi się to, czy co? Jacek nawet nie drgnął, Jula śpi, z pokoju M. nie dobiegają żadne dźwięki, w całym domu cisza. Musiało mi się to śnić. Na pewno. Zasypiam.

Przy śniadaniu M. pyta mi się, czy czułam takie dziwne drżenie nad ranem. Kurcze, nam obu nie mogło się to samo śnić. Nie ma mowy. Co się działo. Jacek rzuca mimo chodem, że tu bywają trzęsienia ziemi. Jasne.
Biegnę do naszych, do drugiego domu i pytam czy coś czuli. Patrzą się na mnie lekko nieprzytomnie, kładli się spać po 3, lekko znieczuleni, nie było siły żeby cokolwiek poczuli. Trudno.

Ale zjawia się Ivo, właściciel naszego domu (mieszka w Orebicu). Pytamy się go co to mogło być. A Ivo: no jak to co, po 6 rano były dwa wstrząsy sejsmiczne, trzęsienie ziemi kochana, trzęsienie ziemi

Mało zawału nie dostałam. Przeżyłam swoje pierwsze trzęsienie ziemi i myślałam, że to mi się śni.
Jacek niepocieszony, że go nie obudziłam

Na dowód tego, że mówię prawdę:
http://translate.googleusercontent.com/ ... TBTFSrpilw

Normalnie nie mogę dojść do siebie Z tego wszystkiego nie idę na plażę Leniuchuję na tarasie
Jacek idzie nurkować, a my z M. i Julką na plażę portową (jak ją nazywam). Poznaliście już ją u maslinki
Plaża jest fajna, szczególnie skałki, ale tam jest zimna woda no i czasem śmierdzi rybami



Może by tak zaadoptować te ruinki

























A wieczorem - PEKA. Mniam. Zawsze podpatrywałam Aidę jak nam ją robiła i choć nie wiem jakie zioła tam dodawała (jej peka zawsze była lepsza) to i tak uwielbiam ją. Pychotka.

Przygotowanie:


Rozpalenie pieca:





I peka się robi.



Pozostaje czekać, około 1,5 godziny, podziwiając piękne widoki





A potem już tylko delektować się smakiem przy świetle księżyca i w towarzystwie naszego sąsiada z palmy obok, który jednak nadal nie chce się ujawnić...a może to i lepie , mniam

Co za tempo,
To w sumie oprócz morza, płaży wi widoków jeszcze poznaliście trzęsienie ziemi, to się nazywa pochłonąć wszystko co daje Chorwacja.

Ładnie ładnie ta godzina i takie zdjęcia z peką oglądam to teraz już pewnie muszę otworzyć lodówkę.

bardzo podoba mi się, jak piszesz, fajnie się czyta:)
podczas naszego pobytu w Chorwacji też było trzęsienie ziemi,
pozdrawiam

Aldonka napisał(a):cd

13 lipiec, wtorek


Wieczorem jedziemy do Orebica.
... Ja kocham to miasto, czasem ta miłość tylko słabnie z powodu ludzi tam przebywających.
Polski język słychać na każdym kroku. Ale jaki język. Tego już lepiej nie mówić. Czasem aż wstyd się przyznać, że się jest Polakiem. Smutne to.

Obowiązkowa wizyta w lodziarni Oaza

Co do "polskich turystów" to powoli zaczynam myśleć o zaniechaniu promowania jakiejkolwiek mieściny.
W Pakostane w tym roku widok palantów łażących po mieścinie rankiem z puszkami polskiego piwa, z lekka zataczających się nie należał do rzadkości..

Cieszę się, że w Orebicu lodziarze ci sami, co wiele lat temu i zapewne witają tekstem: jak się masz...

FUX mam te same odczucia - czy warto polecać, zachwalać, opisywać. Czasem myślę, że nie. Kiedy kilka lat temu po raz pierwszy trafiłam do Orebica to była spokojna, w miarę cicha mieścinka, teraz...niestety czasem się czuję jak w nielubianych przez mnie Międzyzdrojach. Niestety.
Kiedy w Konzumie będąc prawie na drugim końcu sklepu słyszę: Janek, kur....które piwsko będzie lepsze? wstyd mi. Ale co zrobić? Nic.

Tak, lodziarnia ta sama, bracia Ci sami, jak się masz też oczywiście jest A lody nadal przepyszne.

Ndrangheta na szczęście Polak Polakowi nie równy i mam nadzieję, że Chorwaci nie mierzą wszystkich jedną, tą gorszą, miarą.

Aldonka napisał(a):...na szczęście Polak Polakowi nie równy i mam nadzieję, że Chorwaci nie mierzą wszystkich jedną, tą gorszą, miarą.

Już cię kocham ...

No dobra, przesadziłem, ale duszę mamy bratnią