Do Włoch przez Przełęcz Świętego Gotarda

piekara114 napisał(a):15min to rzeczywiscie niezły czas...

A jakie widoki z góry

tony montana napisał(a):A jakie widoki z góry...

...rewelacyjne...Pozdrawiam

ajdadi napisał(a):

tony montana napisał(a):A jakie widoki z góry...

...rewelacyjne...

Widoki, rzeczywiście piękne.
Jeżeli mówimy o wspinaczkach na włoskie kopuły, dzwonnice i podziwianiu widoków z góry, to taki, który mocno utkwił mi w pamięci,
to widok Wenecji oglądanej z dzwonnicy św. Marka. Z tym, że tam wjechaliśmy windą.

Dzień 6 - odsłona 1: Florencja c.d.

Zanim opuścimy religijne centrum Florencji, zatrzymamy się w Baptysterium św. Jana Chrzciciela.


W przeciwieństwie do katedry i dzwonnicy, baptysterium obłożono marmurami w dwóch kolorach: białym z Carrary oraz zielonym z Prato.
Ośmioboczny budynek stojący przed fasadą bazyliki powstał w XI wieku. Pozostaje otwartą kwestią ustalenie tego, czy obecny zabytek jest efektem przebudowy rzymskiej budowli, czy został wybudowany od nowa.

Przed wejściem do środka podziwiamy słynne Drzwi Wschodnie, które Michał Anioł nazwał Porta del Paradiso (Drzwiami Raju). Skrzydła podzielone zostały na tzw. kwatery, po 5 na każdym, w których florencki rzeźbiarz i architekt Lorenzo Ghiberti, umieścił płaskorzeźby przedstawiające sceny ze Starego Testamentu.

W przewodnikach można przeczytać, że wszystkie drzwi florenckiego baptysterium to kroki milowe w historii europejskiej rzeźby.
Oprócz wymienionych Drzwi Raju, znajdują się jeszcze Drzwi Północne, przez które wejdziemy. Te są autorstwa Lorenzo Ghibertiego. Trzecie wejście jest przez Drzwi Południowe - dzieło Andre Pisano.

Drzwi są odgrodzone, a ponadto międzynarodowy tłum, który znajduje się na placu, utrudnia podejście, dlatego nie udało się zrobić zdjęcia obejmującego całość.

Tutaj cztery górne kwatery przedstawiające sceny z Księgi Rodzaju. W szczegóły nie będziemy wchodzić.


Wszystkie drzwi baptysterium są kopiami (oryginały znajdują się muzeum katedralnym).

Baptysteria budowano jako budynki dość pokaźne, dodatkowo z kilkoma wejściami, także ze względów praktycznych, ponieważ w czasach kiedy one powstawały, chrzest udzielany był dwa razy w roku, więc gromadziła się całkiem spora grupa kandydatów. Wchodzimy przez Drzwi Północne.


Po wejściu, odkrywamy natychmiast, że kopuła przykrywająca budowlę, jest pokryta pięknymi bizantyjskimi mozaikami. Mozaiki są z XIII w. i przedstawiają sceny biblijne.



Od zachodu dodano półkolistą apsydę, w której umieszczono ołtarz.



Po prawej stronie ołtarza uwagę zwraca nagrobek antypapieża Jana XXIII, autorstwa Donatella.




Przemierzając ulice Florencji, nieustannie można podziwiać kunszt artystyczny budowniczych kamienic. Piazza San Giovanni również otaczają wspaniałe fasady budynków.



Teraz nastąpi pewna "powtórka z rozrywki", w tym sensie, że podobnie jak w Pizie udamy się na spacer na południe, w kierunku rzeki Arno.
Dla tych, którzy mają już dość sztuki sakralnej, obiecuję, że będzie tylko jeden kościół po drodze, ale dość ważny, więc zajrzymy.

Ci vediamo dopo, czyli si ju lejter

"Ci sara.....una storia d'amore del mondo migliore.... ci saraaaaaa" lalala

tony montana napisał(a):"Ci sara.....una storia d'amore del mondo migliore.... ci saraaaaaa" lalala

Si, amore verso l'Italia...

Dzień 6 - odsłona 1: Florencja c.d.

Przed nami una passeggiata da Piazza del Duomo a Ponte Vecchio, czyli spacerem z miejsca, w którym utknęliśmy, do Starego Mostu.
Poruszanie się po Florencji pieszo, nie jest skomplikowane, warto jednak korzystać z mapy, aby nie zgubić się w wąskich uliczkach.
My takiej nie mieliśmy, a navi właśnie w trybie pieszym czasami zawodziła. Mimo to, poruszaliśmy się dość sprawnie.

Nasz spacer po Florencji pokazuje poniższa mapka. Zaznaczyłem trasę od Santa Maria Novella, bowiem tam zaczęliśmy.


Ruszamy zatem w dalszą drogę, w celu poznawania miasta. Idąc prosto na południe Via Roma, już po 200 metrach dotarliśmy do Piazza della Repubblica.
Jest to plac w centrum Florencji, który został zbudowany w latach 80. XIX wieku w ramach planu przebudowy miasta, po ustanowieniu Florencji stolicą Królestwa Włoch.
W tym miejscu dominuje łuk triumfalny Arcone, inspirowany architekturą renesansową.



Znajduje się tutaj karuzela o nazwie Carousel Antica Giostra Toscana, która moim zdaniem nie pasuje do tego miejsca.


Na placu stoi Kolumna Obfitości, (wł. La Colonna dell'Abbondanza), która wyznacza środek miasta. Kolumna została wzniesiona w roku 1431
i początkowo na szczycie umieszczono posąg autorstwa Donatello, przedstawiający alegorię la Dovizia (obfitość), posiadającą róg obfitości - symbol dostatku
i dobrobytu. Plac był bowiem miejskim targowiskiem.

W styczniu 2012 r. część głowicy kolumny upadła na ziemię. Wypadek, który miał miejsce w deszczowe popołudnie, na szczęście nie spowodował strat wśród turystów i obywateli, którzy zwykle siedzą w pobliżu.



Przy Piazza della Repubblica odbywają się imprezy, spektakle i różnego rodzaju występy artystyczne.


Zostawiamy Plac Republiki i trzymając kurs na południe, idziemy dalej Via Calimala. Mijamy Loggia del Mercato Nuovo. Było to tradycyjne miejsce handlu tkaninami i ośrodek spotkań finansistów. Dziś sprzedaje się tu głównie pamiątki.




Skręcamy w lewo, w ulicę Via Vacchereccia i naszym oczom ukazuje się Palazzo Vecchio.

Palazzo Vecchio (Stary Pałac) góruje nad budynkami przy Piazza della Signoria. Jest to zabytkowy pałac w centrum Florencji, który dawniej stanowił siedzibę rady miejskiej. Ma kształt czworokąta, trzy kondygnacje z blankami i wysoką na 94 m wieżę z tarasem widokowym, który jest dostępny dla turystów.
Bilety normalny 10 euro, ulgowy 8. Nie wchodziliśmy.

Piazza della Signoria to jeden z piękniejszych placów Florencji. Jego budowa trwała od XII do XIV wieku i aby mogła mieć miejsce, zburzono istniejące tu domy. Plac otaczają zabytkowe budynki, są tu również liczne rzeźby i fontanna. Od stuleci koncentruje się w tym miejscu życie polityczne i społeczne miasta.




Z lewej strony Dawid - kopia rzeźby Michała Anioła; z prawej Herkules i Kakus – rzeźba Bandinellego.


Niektórzy rozkładają parasole, więc przyspieszamy kroku i udajemy się dalej.



Przechodzimy przez mały Piazza San Firenze i tu konsternacja, Plac św. Florencji, czy jak?
Otóż to miejsce swoją nazwę bierze od kompleksu San Filippo Neri, znanego również jako San Firenze, od kościoła poświęconego San Fiorenzo. Nazwa została celowo zniekształcona i pozostało San Firence. (Tak wyczytałem na jednym z włoskich portali, jeśli coś źle zrozumiałem, to może ktoś skoryguje).





Mijamy to miejsce i dochodzimy do większego placu, na którym zabawimy trochę dłużej. Ktoś poznaje

walp napisał(a):Dziś sprzedaje się tu głównie pamiątki.

Ja miałam wrażenie, że w całej Florencji próbuje się opchnąć turystom przede wszystkim torebki . Na każdym placu, na każdej głównej ulicy wózki z tą samą chińszczyzną .

walp napisał(a):Ktoś poznaje

Piazza di Santa Croce. Też tam trochę zabawiliśmy .

marze_na napisał(a):Ja miałam wrażenie, że w całej Florencji próbuje się opchnąć turystom przede wszystkim torebki . Na każdym placu, na każdej głównej ulicy wózki z tą samą chińszczyzną .

Na Piazza di Santa Croce, dziewczyna wyglądająca na Hinduskę, próbowała wcisnąć mi jakieś bransoletki.
Niestety, Florencja to nie tylko Duomo, zabytkowe pałace i wspaniałe muzea. Ilość imigrantów tworzących napływową siłę roboczą jest tam znacznie większa niż w mniejszych miastach regionu. Targowiska opanowane są przez ciemnoskórych i śniadych handlarzy, którzy oferują pasmanterię, galanterię i odzież.
Wystarczy, że spadnie kilka kropel deszczu, a sprzedawcy oferujący parasole bądź płaszcze przeciwdeszczowe, wyrastają jak spod ziemi. To wszystko jest wpisane w krajobraz miasta, ale czasami potrafią być irytujący.

marze_na napisał(a):

walp napisał(a):Ktoś poznaje

Piazza di Santa Croce.

Oczywiście, to poprawna odpowiedź.

Doszliśmy na Piazza Santa Croce. To jeden z głównych placów centro storico Florencji. W dawnych czasach obszar ten był wyspą utworzoną przez dwa ramiona rzeki Arno. W XIII wieku Franciszkanie, którzy przybyli do Florencji, wybrali ten odizolowany teren do osiedlenia się. Obecnie, w grudniu odbywa się tutaj targ bożonarodzeniowy.






Będąc na tym placu, nie sposób pominąć bazyliki Santa Croce (św. Krzyża). W czasie wielkiego rozkwitu Florencji, a była to końcówka XIII wieku, rozpoczęto budowę tego kościoła na ruinach pierwszego florenckiego kościoła pod wezwaniem św. Franciszka. Jest to druga co do wielkości świątynia we Florencji.




No to wejdziemy. Cena 8 euro. Zniżki też są zgodnie z cennikiem, ale nie dla nas.
Trójnawowa, gotycka bazylika została zaprojektowana na planie krzyża egipskiego (w kształcie litery T). W środku zobaczymy piękne rzeźby
i zdobienia oraz freski Giotta, jego uczniów i naśladowców.







Bazylika Santa Croce jest najważniejszą nekropolią dawnych obywateli miasta. Przez 500 lat była miejscem pochówku słynnych mieszkańców.
Spoczywa tu ponad 300 przedstawicieli literatury, nauki, sztuki i polityki. Warto zwrócić uwagę chociaż na niektóre z nagrobków.

W prawej nawie znajduje się nagrobek Michała Anioła.

Tuż obok grobowca artysty jest cenotaf (symboliczny grobowiec) Dantego, spoczywa on bowiem w Rawennie.

Kawałek dalej spotkamy nagrobek sławnego myśliciela i dyplomaty Machiavellego.

W lewej nawie uwagę zwraca nagrobek Galileusza.

Notabene, to w tym kościele, 19 X b.r. miał miejsce nieszczęśliwy wypadek, kiedy na głowę hiszpańskiego turysty, spadł fragment sklepienia, śmiertelnie go raniąc.

Z placu idziemy prosto na południe i po kilkuset metrach docieramy do starożytnego mostu o nazwie Ponte alle Grazie nad rzeką Arno.


Ten most opierał się wszystkim wielkim powodziom, również tej w roku 1333, kiedy to zostały zniszczone mosty Ponte Vecchio i Santa Trinita. Na Ponte Vecchio, na który mamy widok, dojdziemy za kilkadziesiąt minut.



Jak dobrze wiemy, zanim Arno wpadnie do Morza Liguryjskiego, przepływa przez Pizę. Kiedy byliśmy w Pizie nad Arno, obiecałem napisać o ciekawej historii, która wiąże się z tą rzeką.

Pięć wieków temu Leonardo da Vinci opracował projekt zmiany biegu rzeki Arno, by uratować Toskanię przed powodziami i usprawnić transport. Zmiana biegu rzeki w kierunku Prato i Pistoii była wielkim marzeniem Leonarda i jego największym projektem, nad którym pracował 40 lat. Leonardo rozważał również możliwość budowy kanału żeglownego, alternatywnego dla naturalnego biegu rzeki między Florencją a Pizą, gdzie transport drogą rzeczną utrudniało niskie natężenie przepływu wody.

O tym genialnym, aczkolwiek niezrealizowanym projekcie, przypomniano sobie w ubiegłym roku, w 50. rocznicę ostatniej wielkiej powodzi we Florencji, która miała miejsce w listopadzie 1966 roku. (muzeum Leonardo Da Vinci przygotowało ekspozycję).
W wyniku powodzi zniszczeniu uległo wiele bezcennych zabytków w historycznym centrum miasta. Zginęło ponad 35 osób.

Być może powódź we Florencji była pierwszą wielką powodzią oglądaną przez miliony ludzi na ekranach telewizorów. Relacje z tej katastrofy pokazała brytyjska BBC a także telewizja w Nowym Jorku.

Ewa Bieńkowska w swoim świetnym przewodniku po stolicy Toskanii p.t. "Historie florenckie" tak pisała o powodzi i walce o zachowanie dóbr kultury:

„Najbardziej ucierpiały miejsca w bliskości wybrzeża – pomyślmy: Ognissanti, Trinitá zalane już w pierwszych godzinach. (…) Przede wszystkim quartier Santa Croce, jedna z dzielnic najbiedniejszych, i jej kościół, bazylika św. Krzyża, z grobowcami wielkich florentczyków i bezcennymi freskami z XIII i XIV w. Ale i w sercu miasta stały się rzeczy straszne: woda wlała się do Duomo i baptysterium, gdzie w słynnych Drzwiach Raju wyrwała pięć brązowych płyt z płaskorzeźbami Ghilbertiego: dwóch nigdy nie odnaleziono.”

Straty były ogromne. Kilkanaście tysięcy uszkodzonych lub zniszczonych dzieł sztuki, kilka zawalonych domów, Biblioteka Narodowa utraciła 20 procent swoich zbiorów.

Na zdjęciu poniżej, ten wysoki budynek z prawej strony to skrzydło Uffizi. Z lewej, widać wsparty na arkadach korytarz Vasariego, łączący Palazzo Pitti z kompleksem Uffizi. W listopadzie 1966 r. przez arkady przelewała się woda


Na tej stronie można zobaczyć zdjęcia dokumentujące powódź z 1966: http://www.florence-flood.com/photos/
Specjaliści wypowiadający się w mediach w związku z rocznicą powodzi, zwracali uwagę, że Florencja wciąż nie jest dostatecznie chroniona.

Teraz zrobimy podejście na plac, z którego jeszcze raz, z wysoka zobaczymy Florencję.

Ci vediamo presto, czyli see you soon.

Ta powódź.... słów brak... a rzeczka taka nie pozorna...

Cześć Walp

nadrobiłem zaległości w Twojej relacji i to był bardzo przyjemnie spędzony czas. Piza, Lukka, Florencja - miło powspominać te piękne miejsca
Ładne kadry i ciekawy tekst. Czekam na dalszy ciąg

pozdrawiam,
M

Komentarz moderacji:
Treść posta zablokowana ze względu na problemy z prawami autorskimi do zdjęć użytkownika altezza.