Czy odkryjemy miłość nieznaną? - Hvar, wrzesień 2013

Aldonka napisał(a):... Chyba pierwszy raz tak naprawdę poczułam, że mi się ten Hvar podoba
...

Miło słyszeć.

pzdr

dangol napisał(a):Nawet jeśli dla Ciebie zaczęły się rozczarowania, to ja chętnie znów bym się na Hvarze znalazła... Zwłaszcza, że podłudniowa część wyspy licząc od nowej drogi w kierunku Hvaru po Sucuraj (a więc nie tylko ta "zatunelowa") wciąż jest mi znana tylko z Waszych relacji.

Czy zaczęły się rozczarowania? Hmmm, i tak i nie....porównuję, bo jakoś po tylu latach na Pelješacu nie umiem nie porównać. Powiedziałabym nawet, że kolejne dni przyniosły coś wręcz przeciwnego do rozczarowania

mama_Kapiszonka napisał(a):Ja nie o Humacu (którego nie odwiedziliśmy) i nie o sośnie ze SN (której nie zaszczyciliśmy naszym spojrzeniem), ale o:
1. tunelu. Największych emocji dostarczyła nam podczas pierwszego przejazdu kropla wody, która nagle spadła na przednią szybę. I poza tym nic już ich nie budziło...
2. garbusie. No cudne, przekozackie, śliczne ujęcie!!!
3. "osiole". Zazdroszczę spotkania.

Garbusy jakoś w ogóle nas prześladowały (mile) w tym roku. Spotkanie z osiołem było fajne do czasu kiedy nie włożył łba do środka i nie chciał wyjąć

mariusz_77 napisał(a):Pięknie...szutrówka i widoki z niej to Hvar jaki kocham... więcej takich zdjęć

Jeszcze troszkę będzie takich widoków. Zaryzykuję stwierdzenie, że najlepsze jeszcze przed nami

longtom napisał(a):Miło słyszeć.

W końcu aż tak źle być nie mogło

neska napisał(a):Aldonka...diabeł tkwi w szczegółach a Ty te szczegóły tak pięknie potrafisz pokazać...Pięknie u Ciebie...

Dziękuję bardzo

Aldonka napisał(a): Powiedziałabym nawet, że kolejne dni przyniosły coś wręcz przeciwnego do rozczarowania

No i świetnie .

A te fotki ośmiornicy... Macie szczęście, że nie było w pobliżu mojego Grześka, bo z pewnością szybko przestalibyście się z nia spotykać

Rozmarzyłem się podczas oglądania Waszych zdjęć wrześniowego Hvaru


Pozdrawiam
Piotr

Odcinek 16 - Czyli jak to Ilija udowodnił nam "Kto tu rządzi" - 09 września

I kto tu rządzi?? Wiadomo - Ilija Patrzymy na niego codziennie. Wdziera się na nasz taras, nie pozwala o sobie zapomnieć. Tęsknimy za Pelješacem, może nie tyle za samym Borje, które bardzo się ostatnio zmieniło, ale za samym półwyspem właśnie. Za jego klimatem jeszcze tak surowym. Tęsknimy więc postanawiamy temu jakoś zaradzić. Jako, że od rana nieco wieje i słonko chowa się za chmurki stwierdzamy, że to idealny dzień na odwiedziny Ruszamy na Pelješac

Drogę w kierunku Sućuraja pokonujemy za jasnego pierwszy raz. W tamtym kierunku jeszcze nie przemieszczaliśmy się. No, nie powiem, droga jak droga - wąska, dziurawa, ale kierowcy ciężarówek przyprawiają o szybsze bicie serca. Przez jednego z nich prawie giniemy. Do dzisiaj nie wiem jakim cudem udało nam się nie spaść w dół na krzaczki winogron. Wesoło nie było...ale co nas nie zabije to nas wzmocni, w końcu "do domu" jedziemy

W Sućuraju meldujemy się o 9:00, prom mamy o 9:30 i już wiemy, że będzie kiepsko. Nie przewiduję zmieszczenia się na najbliższy prom.
Moje obawy okazują się uzasadnione. Zostajemy na lądzie (to już jest jakby tradycja )

416.


Następny prom o 11:00. Mamy nieco czasu więc szwędamy się po Sućuraju to tu to tam. Ładnie, ale nie powala na kolana.

417.


418.


419.


420.


421.


422.


423.


424.


425.


426.


427.


Najmniejsza zacumowana łódka w porcie

428.


429.


430.


Do dzisiaj nie wiem o co tu chodziło

431.


432.


433.


434.


435.


436.


437.


438.


W końcu płyniemy

439.


Pierwsze spotkanie ze słynną latarnią, pierwsze bo kiedy płynęliśmy na Hvar kilka dni temu było ciemno jak....no wiadomo, ciemno

440.


Malowniczo położony cmentarz

441.


442.


443.


444.


445.


Im bliżej lądu tym pogoda gorsza, zaczyna padać. Większą część drogi pokonujemy w deszczu.

446.


447.


Na granicy z BiH lekki korek, ale dość sprawnie to idzie

448.


I w końcu nasze lekko zamazane Borje

449.


450.


451.


452.


453.


454.


I.....to wszystkie zdjęcia jakie mamy z Pelješaca Padła nam karta, cudem tylko udało się w ogóle odzyskać zdjęcia. Ilija pokazał nam "kto tu rządzi" - olaliśmy go, zdradziliśmy to nam zafundował niezłą jazdę, strugi deszczu, zero słonka, koniec karty, zero zdjęć.
Wracaliśmy ze skwaszonymi minami. Zastanawiając się co tu teraz począć, czy Ilija długo się będzie gniewał?? Wrócić tam za rok? Przejdzie mu złość na nas do tego czasu? Ech.

455.


Ciemność nie tylko otuliła nas zewnętrznie, wewnętrznie też. Smutno nam jakoś tak. Nie tak sobie wyobrażaliśmy ten dzień, nie tak miało być. Jedynie Julka zadowolona, bo w Orebicu dostała zestaw lalek Monster High, a to jej do szczęścia póki co wystarczy

Taki to był kiepski dzień.

Aldonka napisał(a): To był kiepski dzień

Szkoda że tak się stało,bo cyknęliście sporo kilometrów.
Jak widać półwysep nie taki łaskawy no,ale jak się szuka miłości po innych landach to.......

Czekam na kolejne mocne przeżycia które obiecujesz

Odcinek 17 - Szutrowym szlakiem w poszukiwaniu cudów - 10 września

Dzień ucieka za dniem, już tak niewiele zostało do powrotu do domu. Mam wrażenie, że na wakacjach czas pędzi przynajmniej dwa razy szybciej.
Dzisiejszy dzień postanawiamy spędzić czynnie, a nie biernie. Jeszcze tak wiele miejsce z mojej listy "must see" zostało nie odkrytych i już zdaję sobie sprawę, że do wielu z nich nie uda mi się dotrzeć.
Zatem pakujemy koszyk z jedzeniem, sprzęt do pływania, nas samych z dobrymi humorami do Foki i ruszamy.
Najpierw kierunek Gdinj....wszak inaczej się nie da Gdinj niby nie wielki, a boisko do gry w bule ma zacne. Niestety nie udało nam się trafić na żadne miejscowe rozgrywki czego bardzo żałuję. Miłe jest to, że miejscowi już rozpoznają nasz samochód i machają nam za każdym razem Miłe to bardzo.

456.


Jak wygląda południowa strona wyspy już wiemy, tym razem chcemy zobaczyć stronę północną. Jako kierunek obieramy Pokrvenik

457.


Jak się okazuje, żeby dotrzeć do właściwego (w moim mniemaniu właściwego) Pokrvenika nie należy skręcić zgodnie z widocznym drogowskazem, a pojechać jeszcze dalej i dopiero skręcić w miejscowości Zastražišće w kierunku Glavicy.

458.


Początkowo planujemy jechać prosto do Porvenika, ale ciągnie nas w nieznane Zamiast w prawo skręcamy w lewo.
Jako pierwszy cel obieramy Uvale Kruševa
Nagle droga ostro schodzi w dół, spadek 25% Na końcu zakręt, przyznam Wam się - spękałam, chyba pierwszy raz za kierownicą spękałam. Fokę mam dość krótko, niby przeszła generalny przegląd i naprawy przed wyjazdem, ale pomyślałam sobie, że wole tutaj nie testować jej hamulców Samochód zostaje na górze, a my na dół. Mniej więcej po 5 minutach spaceru pożałowałam swojego strachu, ale wracać po auto mi się nie chciało

459.


Uvala Kruševa to malownicza zatoczka z lazurowym morzem, zaledwie dwoma domami i jednym maleńkim domkiem rybackim.

460.


461.


462.


463.


464.


465.


466.


Jakiś kiosk też się znalazł Ale chyba od kilku sezonów nieczynny

467.


Cóż, skoro się zeszło to trzeba teraz pod górkę wejść

468.


469.


cdn

jak miło zobaczyć dawne nie widziane kąty... zdjęcia nie oddają tego spadu do zatoczki nam udał się pokonać strach i zjechać... baardzo nam podpasowała ta zatoczka spotkaliśmy tam Polaków, którzy uropują tam od 14 lat. Lubię takie odludzia... domek dla 10 osób, znalazłem w necie ale na 2 najbliższe lata wszystko zajęte
pięknie tam było
dzięki

Aldonka napisał(a): Zastanawiając się co tu teraz począć, czy Ilija długo się będzie gniewał?? Wrócić tam za rok? Przejdzie mu złość na nas do tego czasu? Ech.

To nie jest tak, że On się Was gniewał... stwierdził, że jak padnie karta to na pewno jeszcze wrócicie
W taki oto podstępny sposób chciał Was zmusić do powrotu

Roxi napisał(a):

Aldonka napisał(a): Zastanawiając się co tu teraz począć, czy Ilija długo się będzie gniewał?? Wrócić tam za rok? Przejdzie mu złość na nas do tego czasu? Ech.

To nie jest tak, że On się Was gniewał... stwierdził, że jak padnie karta to na pewno jeszcze wrócicie
W taki oto podstępny sposób chciał Was zmusić do powrotu

O, to mi się bardzo podoba i tej wersji będę się trzymać

mariusz_77 faktycznie, też znalazłam ten dom w necie i cieszy się sporym zainteresowaniem. Już teraz na lipiec i sierpień wszystko zajęte....cóż, prawdę mówiąc nie dziwi to mnie .

Jeszcze kilka zdjęć z Zatoki Kruševa.

470.


471.


472.


Niektórzy drogę powrotną pokonali w komfortowych warunkach

473.


Docieramy do auta nieźle umordowani, obiecuję sobie, że następnym razem choćby spadek był i 50% to nie spękam i zjadę...nie było okazji

I teraz mnie zabijcie, ale nie powiem Wam jak się nazywały kolejne zatoki. Na pewno były to 2 z tych 3: albo Uvala Milna, albo Uvala Rosohatica, albo Uvala Smrićevica. W jednej z nich nie byliśmy, ale za diabła nie wiem w której

Jedna z zatok

473.


474.


475.


476.


I kolejna:

477.


478.


479.


480.


481.


482.


W obu nie zabawiamy długo. Jedziemy dalej wśród gai oliwnych

483.


wprost do zatoki Pokrvenik

484.


485.


486.


487.


488.


489.


490.


491.


492.


Bardzo nam się tu podoba, ale na dzisiaj obraliśmy inny cel, ale jeszcze tu wrócimy
Naszym dzisiejszym celem, przynajmniej jeśli chodzi o plażowanie, bo cel to nie jeden jest Stiniva Ciągnie tam szczególnie Jacka odkąd dowiedział się od naszych apartamentowych sąsiadów (Tomek, Zuzia, Szymek - pozdrawiamy Was serdecznie jeśli to czytacie), że są tam groty. Zatem kierunek Stiniva.

Na parkingu miejsc sporo, pewnie zasługa to września, wydaje mi się, że w typowych wakacyjnych okresach jest tam ciaśniej.

493.


494.


495.


496.


497.


498.


499.


Na plaży też tłumów nie ma

500.


501.


502.


503.


Rozkładamy się z Julą na półkach skalnych skąd zresztą szybko uciekniemy z powodu dziwnych małych gryzących, co ciekawe tylko mnie, małych robaczków. Paskudy były tak upierdliwe, że gryzły mnie wręcz do krwi. Niestety przeniesienie się na plażę niewiele pomogło. Jacek w tym czasie ruszył na podbój okolicznych grot, obie po dwóch stronach zatoki.

Najpierw w grota po lewej patrząc w kierunku morza

504.


505.


506.


507.


508.


509.


510.


511.


512.


Kolejny cel to kierunek patrząc w prawo w kierunku morza

513.


514.


Dotrzeć tam można do małej zatoczki, wg mapy to Uvala Zečija

515.


516.


517.


518.


519.


520.


521.


522.


Kiedy wraca Jacek jestem u progu mojej wytrzymałości, te małe gówna gryzą mnie jak szalone, nogi mam pogryzione, z ranek leci krew. Masakra. Jakkolwiek mi się tu podoba chcę stąd jechać, gdziekolwiek, byleby bez tych okropnych gryzoni.

Jeszcze tylko okazała palma i motylek

523.


524.


i opuszczamy Stinivę (Jacek z żalem, ja bez, Julii jest to obojętne) i kierujemy się....nie, wcale nie do domu, kierujemy się do Sveta nedjelji Choć w zasadzie to nie koniecznie całkiem do niej Ale o tym już w kolejnej części tego odcinka coby ten za długi nie wyszedł

cdn

PS. Zdecydowanie przesadzam z ilością zdjęć

Aldonka cudnie na tym Hvarze szczególnie te zatoczki bardzo urokliwe, chciałoby się tam spędzić wakacje

Na ostatnim zdjęciu w tle, morderczy, tyle razy opisywany, chorwacki poskok

Bocian napisał(a):Na ostatnim zdjęciu w tle, morderczy, tyle razy opisywany, chorwacki poskok

Taaak, potwornie się bałam zrobić mu zdjęcie, ale pokusa była silniejsza. Prawda, że dorodny okaz?

Masakryczny Sądzę, że skacze na 100 metrów
Mam zdjęcie podobnego okazu, tyle, że samca. Zielony jest