Czerwiec 2014 – Primośten subiektywnie i niezwykłe Kuterevo.

Czekam na misie

Fajne zdjęcia. Domy z kamienia to arcydzieło jednak dachy z kamienia to było mistrzostwo świata. Mało już takich z czego kilka w Primośten.

No dobrze. Teraz zatem będzie o Kuterevie, w którym zatrzymaliśmy się po drodze na wybrzeże... ale którego opis chciałam zostawić sobie i Wam na deser. Mam nadzieję, że lepiej pójdzie mi pisanie o miejscu, do którego mam "serce", bo do Primośten jakoś niespecjalnie miałam

Wioska Kuterevo znajduje się w pobliżu miasteczka Otoćac i słynie z sierocińca dla niedźwiedzi. Sierociniec jest projektem jednej z chorwackich organizacji ekologicznych, zaś pracujący w nim (za darmo) ludzie to wolontariusze z różnych krajów. Matki ich podopiecznych tracą życie na drogach lub podczas polowań. W Chorwacji niedźwiedzi jest całkiem sporo – kilkaset, może nawet do tysiąca – i prowadzi się ich regularny odstrzał. Osierocone misie, które trafiają do Kutereva, zostają w nim już na zawsze; nie można ich wypuścić na wolność, między innymi dlatego, że przyzwyczajają się do ludzi. Ale warunki do życia mają znakomite – duże i przestronne wybiegi, drzewa, krzaki, sadzawki do kąpieli. Obserwować można je zza otaczającej wybiegi siatki.

Plan mamy taki, żeby przenocować w Otoćacu, więc po zjeździe z autostrady do miasteczka rozglądamy się za kwaterami. Są, głównie na obrzeżach miejscowości, ale w centrum również. Sam Otoćac – przyjemny, spokojny, nieduży. Jednak nie znajdujemy nic, co by nas przyciągnęło. Małżonek zarządza, że uderzamy do Kutereva – 15 kilometrów dalej. Tam też mają być kwatery.

Wjeżdżamy w wąską górską drogę. Przydaje się GPS, ustawiony na Kuterevo, ponieważ oznaczenia są takie sobie. Pięknie tutaj; rzeka Gacka malowniczo meandruje sobie pośród łąk. Jedziemy wolno, bo droga kręta, mijamy jakieś maleńkie wioski, a po drodze natrafiamy na takie oto widoczki:




Pan od owiec, jak zobaczył, że fotografuję, to nawet pomachał Z szerokim uśmiechem na twarzy.

Im dalej jedziemy tą drogą, tym bardziej wydaje nam się, że prowadzi donikąd Ale... oto jest! Tablica z napisem "Kuterevo" i znaki wskazujące drogę do misiowego sierocińca. Mijamy jakieś kwatery, skupione w jednym miejscu. Ale nie zatrzymujemy się i już za chwilę – trochę niespodziewanie – docieramy na miejsce, do niedźwiadków. Parkujemy, wysiadamy. Skoro już tu jesteśmy, noclegu poszukamy później.




Wita nas przemiła młoda dziewczyna, Chorwatka. Tak jak wspominałam, wszyscy ludzie, którzy pracują w schronisku, to wolontariusze. Są przesympatyczni i dobrze porozumiewają się po angielsku, więc dogadać się łatwo. Nasza przewodniczka opowiada nam o misiach, mieszkających w schronisku – najpierw oglądamy dwa najmłodsze – i o niedźwiedziach w ogóle; o ich zwyczajach, populacji, odstrzale. Dowiadujemy się też, że kuterevskie misie są prawie w 100% wegetarianami. Jedzą trawę, siano, owoce (uwielbiają truskawki!), a mięso dostają dwa, trzy razy w miesiącu.







Bardzo nam się tutaj podoba. Niestety, sielankę zakłóca wypadek, który przydarza się jednej z naszych córek, i wygląda bardzo, bardzo poważnie. I wtedy przekonujemy się, że wolontariusze z Kutereva to naprawdę wspaniali ludzie. Pomagają nam ratować dziecko (jest wśród nich studentka medycyny), bardzo się przejmują. Na szczęście nie trzeba szukać bardziej profesjonalnej pomocy, młoda dochodzi do siebie i wszystko dobrze się kończy. Poznajemy wolontariuszkę z Polski, bardzo sympatyczną Adę, która radzi nam szukać noclegu w restauracji, znajdującej się ok. 800 metrów przed misiami i to tam właśnie się udajemy (przestraszeni i przygnębieni wypadkiem córki nawet nie oglądamy całego sierocińca).

Docieramy do restauracji i pytamy o kwatery. Gospodarz mówi tylko po chorwacku, ale zaraz zaczepia jakąś przechodzącą obok panią, miejscową, która służy nam za tłumacza. Dogadujemy się i dostajemy pokój z łazienką, aneksem kuchennym i balkonem. Jest małżeńskie łóżko i sofa, na której będą spać dziewczynki. Okno wychodzi na drogę (pustą, bo jesteśmy na końcu świata), pod naszym balkonem jest wejście do restauracji.



Zjadamy kanapki z zapasów na drogę i ponownie udajemy się, tym razem spacerkiem, do misiów. Nasza wcześniejsza przewodniczka-Chorwatka wita nas z otwartymi ramionami i wyściskuje naszą córkę. Zwiedzamy pozostałą część sierocińca, przyglądamy się starszym misiom. Trafiamy akurat na porę karmienia – niedźwiedzie wsuwają trawę aż miło



Z każdym z wolontariuszy można zamienić słowo, każdy ma do opowiedzenia coś ciekawego. Cudowni ludzie Spędzamy w sierocińcu sporo czasu – nie chce się wychodzić. Na koniec kupujemy w miejscowym sklepiku jakieś drobiazgi: pocztówki, breloczki z miśkami. Nie mają określonych cen, każdy daje tyle, ile uzna za stosowne. Wszystko idzie "na niedźwiedzie".







Powrót od misiów:



Panie siedzące po prawej były bardzo zaciekawione naszymi dziećmi i próbowały wciągnąć nas w rozmowę. Załapaliśmy tyle, że pytają czy to bliźniaczki. Naprawdę nic nie rozumiemy po chorwacku... niby bracia Słowianie, a my głąby jakieś, czy co?

CDN

misie bardzo sympatyczne nawet nie wiedziałam że w Chorwacji jest takie miejsce ale teraz już wiem dzięki Twojej relacji

Po powrocie do naszej restauracji usiłujemy przekazać gospodarzom, że chętnie zjedlibyśmy jakąś kolację. Gospodarze są przemili, choć nasz dialog znowu można porównać do rozmowy gęsi z prosięciem Może pora bliżej zapoznać się z językiem...? Kolację oczywiście dostajemy, i to przepyszną. Mięso z grilla, wyśmienicie przyprawione, chleb, surówki. Coś mocniejszego do popicia też Gospodarz pije z nami, i znów usiłujemy pogadać. Aż wreszcie zmęczeni udajemy się na spoczynek.

Rano mamy okazję rozejrzeć się po miejscu, w którym spędziliśmy noc. Widoki z okna są takie...






Niespiesznie zjadamy śniadanie – kasza (kuskus?) ze skwarkami, warzywa, do popicia coś a la zsiadłe mleko – i podziwiamy gospodarstwo naszych państwa.





Małżonek gada coś o filmach Kusturicy... tak, tak, to jest właśnie taka wioska jak z filmów Kusturicy... zafascynowany totalnie Kury, gęsi, kozy... pies, który tych kóz pilnuje... Takiej Chorwacji jeszcze nie widzieliśmy. Takiej pięknej wsi nie widzieliśmy u nas w Polsce! Sielsko, anielsko.








Jesteśmy zachwyceni i bardzo nie chce nam się stąd ruszać.



Właściwie to nie wiem czemu nie zostajemy dłużej. Można było obejrzeć jeszcze młyny u źródeł Gacki, połazić po okolicy... a może chcemy zostawić sobie coś na następny raz? Było cudnie i chyba tam wrócimy



Miało być jeszcze coś niecoś o Wiedniu, ale za mało czytelników... i weny już brak. Poza tym Austria to nie Cro...

Tak więc dziękuję wszystkim czytającym za uwagę i za komentarze, a na koniec mocniejszy akcent, bo nie umiem się powstrzymać

Mogę teraz napisać, że nasze tegoroczne wakacje...


...przeminęły z wiatrem

I niecierpliwie czekamy na kolejne!

A powyższe zdjęcie zrobiłam na poczcie w Primośten, czekając w kolejce do okienka.
Tytuł chorwackiego przekładu tej powieści dla Polaka brzmi... co najmniej zabawnie

Nie martw się o czytelników - są, choć może nie często się ujawniają... W tym roku odwiedziliśmy Primosten, bo to po sąsiedzku z naszą Rogoznicą. Miło powspominać ... Zgadzam się z Tobą, że Primosten to tak jak nasze Międzyzdroje - tłoczny i komercyjny. Za to Rogoznica tak mnie urzekła, że w przyszłym roku będzie powtórka...

Vesna fajnie zobaczyć "inna" Chorwację nie tylko plaże i morze. Jak daleko było do tego schroniska dla misiów z Primostenu? bo może w przyszłym roku się tam wybierzemy z dzieciakami

Vesna, kurka, chyba właśnie podsunęłaś mi pomysł na przyszłoroczny nocleg powrotny .
Bartek1977, cieszę się, że Rogoźnica urzekła .

jestem jednym z tych "ukrytych" czytelników, czytam relacje z zaciekawieniem nie komentując na bieżąco wpisów. Ale zauważyłem że autorzy czekają żeby zostawiać ślad po swojej obecności, więc jestem. Prześledziłem relację z zainteresowaniem, szkoda że taka krótka, lubię takie rzeczowe opisy a nie cukierkowe zachwyty nad wszystkim. wiedza poszerzona, informacja o schronisku dla misiów bezcenna, już widzę minę dwuletniej córki jak zobaczy misia w realu pozdrawiam i życzę kolejnych udanych wakacji w Cro...

morgana napisał(a):Vesna, kurka, chyba właśnie podsunęłaś mi pomysł na przyszłoroczny nocleg powrotny

Miło mi Naprawdę warto.

Auriś napisał(a):zauważyłem że autorzy czekają żeby zostawiać ślad po swojej obecności, więc jestem.

Dziękuję za ujawnienie się Przyjemniej pisać, jak wiadomo że ktoś podczytuje - chyba o to chodzi. A nie tak sobie a muzom.

Również życzę udanych wakacji w Cro i samych pozytywnych wrażeń u misiów Moje dziewczyny wpadły w zachwyt jak jeden z młodych niedźwiadków wszedł do wody i zaczął się pluskać... bo same go wcześniej do tego zachęcały. I miś posłuchał, ku uciesze dzieci

Pozdrawiam

Kuterevo i okolice chodziły mi po głowie w tym roku jako ciekawe miejsce na nocleg tranzytowy. Ostatecznie jednak wygrało Rastoke. Skoro jednak przetarłaś te szlaki, na przyszły rok będzie jak znalazł. Wielkie dzięki za piękną relację.

P.S. Moja pięcioletnia córka właśnie obejrzała Twoje zdjęcia miśków - no i przechlapane, musimy tam pojechać.

nie jest tak że mało czytających ale wielu tak jak ja tylko czyta i zbiera info. na kolejny rok wielkie dzięki i pozdrawiam

Mikomir, misiek7003 - bardzo proszę I dziękuję za komentarze. Cieszę się, że mogłam podzielić się wrażeniami z miejsca, które wcześniej na forum nie zostało opisane. Naprawdę przetarłam szlaki