Czerwcowe kamyków szukanie na wyspie Brač i Riwierze - 2017

To zdjęcie miejscowych z pożarem w tle ...Zasługuje na pojawienie się w jakimś konkursie na fotografię reportażową.

tomekkulach napisał(a):Witam ponownie
Tak sobie czytam,oglądam zdjęcia,
oraz odcinki Ex Libris
zastanawiając się-
-gdzie Cię widziałem
Rzadko oglądam seriale
Przypominasz mi pewną Magdę
(ktoś Ci już to mówił?)

Ha! Nawet takie samo imię mamy
Przyznam, że pierwszy raz słyszę, że jestem podobna do Magdy Popławskiej. W sumie miło, bo to ładna kobieta
Cieszę się, że poświęciłeś chwilę na posłuchanie Ex Librisa. To taki mój mały wkład w popularyzowanie czytelnictwa.

Katerina napisał(a):To zdjęcie miejscowych z pożarem w tle ...Zasługuje na pojawienie się w jakimś konkursie na fotografię reportażową.

Też bardzo lubię to zdjęcie. Jest na nim jednocześnie groza i wakacyjna beztroska.

Dzień 19 – 3 lipca 2017 r. (poniedziałek)
Pierwsza połowa dnia w Trogirze, pożegnanie w Splicie

To niestety nasz ostatni dzień pobytu w Chorwacji. Postanawiamy pojechać do Trogiru. Zaczynamy od wizyty na targu, gdzie dokupujemy lokalne smakołyki, a następnie idziemy na spacer lubianymi, trogirskimi zaułkami.


Witamy Trogir

















Co chwilę nad naszymi głowami słychać huk lądujących na pobliskim lotnisku samolotów.


[img]



Któż nie ma w tym miejscu zdjęcia?











Pora zakończyć spacer po Trogirze.

Most na Čiovo w budowie.



Czułabym niedosyt, gdybym nie pożegnała się z Chorwacją w moim ukochanym Splicie. Zatem, ruszamy do miasta Dioklecjana!



Gdy spoglądam na to piękne miasto dopada mnie potworna melancholia. No dobra, zwyczajnie pociekły mi łzy… z żalu, że znów kończy się wymarzony i wyczekany wakacyjny czas, z wściekłości, że znów wrócić trzeba do szarej codzienności…





Po chwili wzruszeń, wracam na ziemię. Spacerujemy Rivą, ozłoconą promieniami zachodzącego słońca.



Przy nabrzeżu sporo ryb.



Chwilę przystajemy z Synkiem przy jego ulubionych infomatach. Wysyłamy stąd wirtualne pocztówki, gramy też w kółko i krzyżyk.





Splitskimi uliczkami idziemy do odkrytego dwa dni wcześniej baru, w którym kupujemy čevapi w bułce i słuchamy znajomego już pana.





By jeszcze, choć o chwilę, przedłużyć pobyt w Splicie kupujemy pyszne fritule i pałaszujemy je przy nabrzeżu.



Synek znów studiuje mapę.



Do zobaczenia Splicie!



W drodze do samochodu mijamy dom fana Hajduka Split.



W mieszkaniu pakujemy się i nastrajamy na powrót do domu… choć nie całkiem… bo z noclegiem po drodze.

Dzień 20 – 4 lipca 2017 r. (wtorek)
Czeskie Odmorište

Po śniadaniu pakujemy resztę rzeczy do samochodu i opuszczamy przyjemne mieszkanko w Kaštel Sućurac. Biegnę do piekarni kupić przekąski na drogę, a gdy wracam, nasza gospodyni Nikolina, czeka, by się z nami pożegnać. Przyniosła też lawendowy upominek – własnoręcznie zrobiony, podobno z lawendy z własnej uprawy. Żegnamy się serdecznie i ruszamy w drogę. Jadąc drogą do autostrady widzimy spustoszenia, które zostały po niedawnym pożarze w okolicach Trogiru. Smutne to… straszne.

Kierujemy się w stronę Zagrzebia.



Jeszcze ostatnie zdjęcie...



I wreszcie definitywne rozstanie z tą najbardziej wakacyjną częścią Chorwacji…. Jakże inaczej przejeżdża się tym tunelem, gdy jedzie się do Cro!



Robimy ostatni przystanek na chorwackiej ziemi i ruszamy do Brna, gdzie mamy rezerwację na dwa noclegi.

Dojeżdżamy, gdy jest już ciemno, dlatego zwiedzanie miasta dopiero jutro. Śpimy w kamienicy, która chyba w większości należy do maksymalnie zakręconego młodego chłopaka, który kuśtyka do nas o kulach i mówi, że w lodówce czeka na nas piwo, jedzenie i co tam tylko chcemy. Cennik jest na stole – ceny marketowe, bo nie będzie z ludzi zdzierał. Kaskę za pobyt zostawić mamy na stole. Życzy nam miłego pobytu. Luzak

Brawo Synek - ma zadatki na podróżnika My z premedytacją jeździmy bez GPSa i polegamy tylko na mapach..Chociaż czasem powoduje to problemy

Mam wciąż w pamięci uczucie sprzed ponad miesiąca, gdy opuszczaliśmy " najbardziej wakacyjną część Cro" i po drugiej stronie tunelu - bardzo szarej - było tylko 12 stopni Jak dobrze,że możemy czytać i pisać relacje, a poza tym...czas szybko leci.. Ja mam tylko 40 weekendów do wyjazdu

Katerina napisał(a):Brawo Synek - ma zadatki na podróżnika My z premedytacją jeździmy bez GPSa i polegamy tylko na mapach..Chociaż czasem powoduje to problemy

Podziwiam Was! Dla nas gps to niezbędnik podróży.... może gdybyśmy podróżowali sami byłoby inaczej, ale z dzieciakami jest spory problem, gdy człowiek zbłądzi a one znudzone i marzą tylko o tym, aby być już na miejscu.
Ale przyznam, że gps wyprowadził nas nie raz na manowce...

Katerina napisał(a): Jak dobrze,że możemy czytać i pisać relacje, a poza tym...czas szybko leci.. Ja mam tylko 40 weekendów do wyjazdu

Te 40 weekendów brzmi naprawdę optymistycznie! Też muszę policzyć ile zostało nam do wyjazdu

A skoro o relacjach mowa, to pora kończyć niniejszą. Mam w zanadrzu jeszcze opis jesiennego wypadu. Cuuuudowny był! Ale to zobaczę, jak z czasem będzie.

Dzień 21 – 5 lipca 2017 r. (środa)
Odkrywamy Brno

Budzimy się nie do końca wypoczęci, a to przez okropnie niewygodne poduszki, których silikonowe, wypełnienie zbite w kupę uniemożliwiało wygodne ułożenie się do snu. Po śniadaniu wyruszamy na zwiedzanie miasta, ale chcąc uniknąć problemów z parkowaniem w centrum, chcemy dojechać tam komunikacja miejską.

Brno jakieś dziś takie uśpione... do tego nigdzie nie sprzedają biletów tramwajowych...
Coś nam się nie zgadza... i nagle olśnienie! – Który dziś jest? – pyta Mąż. My na wakacjach tracimy rachubę czasu.
Chwilę potem obydwojgu nam zapala się w głowie światełko.... i przypomina sytuacja, jak się okazuje, dokładnie sprzed roku, gdy ostatnim punktem naszej wakacyjnej wyprawy [opisanej tutaj: https://www.cro.pl/gdzie-te-mlyny-w-mlini-wakacje-2016-t51688.html] był Ołomuniec i tam właśnie trafiliśmy na dwa dni czeskich świąt.

Po zerknięciu do Internetu potwierdza się nasze przypuszczenie, a to oznacza, że Czesi mają dziś wolne, czyli szansa na parkingi większa, a do tego będą darmowe. Wracamy po samochód i jedziemy do centrum Brna.
Centrum miasta rozkopane, są liczne objazdy, ale jakoś udaje się nam dojechać i rozpoczynamy spacer ulicami z zachwycającymi obiektami.



Niespiesznym krokiem idziemy deptakiem do Rynku, czyli centralnego miejsca starego miasta.







Podziwiamy Dom pod Czterema Gburami - podtrzymywany przez czterech Atlantów.





Szczególnie do gustu przypadł mi ów jegomość.



Następnie kierujemy się do katedry św. Piotra i Pawła. Wspinamy się na wzgórze, z którego roztacza się widok na miasto.




W drodze do katedry podziwiamy rozległe widoki na miasto


Katedra św. Piotra i Pawła





Wnętrze katedry.





Obchodzimy teren dookoła katedry.



Schodzimy znów na stare miasto i przystajemy chwilę na Targu zielnym, przy Fontannie Parnas.







Dochodzimy do Ratusza, który jest najstarszym w Brnie budynkiem o charakterze świeckim. Początki tego miejsca sięgają połowy XIII wieku. Ratusz wyróżnia 63-metrowa wieża.


Widok na wieżę Ratusza z dziedzińca

W bramie, prowadzącej na dziedziniec ratusza wiszą symbole miasta – krokodyl, zwany smokiem i koło.



Podoba nam się obramienie wejścia na dziedziniec, autorstwa Antona Pilgrama, który zażartował z gotyckiej sztuki, nakazując środkowej ze zdobiących go wieżyczek (zwanych fachowo pinaklami) przechylić się na „sąsiadkę”.



Robimy się głodni więc pora poszukać miejsca, w którym zjemy, ale nim to nastąpi, jeszcze po drodze mijamy kilka ładnych miejsc.





W księgarniach, których jest tu mnóstwo (w końcu Czesi przodują w wynikach czytelnictwa) króluje „Pragnienie” Jo Nesbø. Gorąco polecam ten tytuł!









Kościół św. Tomasza, w tle Moravska Galeria.



Obok kościoła stoi pomnik margrabiego morawskiego w zbroi na koniu. Koń ma zadziwiająco wysokie nogi, zupełnie nieproporcjonalne do reszty ciała.





Trudno nam zdecydować się na któryś z lokali, ale w końcu udaje nam się wypatrzeć całkiem miłe miejsce. Lokal nazywa się U Třech Čertů.



Pragnienie gasimy pysznym piwem i lemoniadą. Zamawiamy tradycyjne, czeskie specjały.





Po późnym obiedzie ponownie ruszamy na spacer po Brnie.







Krokodyla spotkać można na wielu tutejszych dziedzińcach.







Pomimo tego, że robi się późno, zdążymy jeszcze wejść na zamkowe wzgórze Špilberk z XIII w. Sam zamek zamykają za 5 minut, ale my podziwiamy widoki ze wzgórza.





Po zejściu ze wzgórza kierujemy się do samochodu, ale naszą uwagę, a właściwie naszego Synka, przykuwa pewien różowy szczegół przy jednym z kościołów. Zaintrygowani nadrabiamy drogi, by przyjrzeć mu się z bliska.



Po drodze mijamy Akademię Muzyczną z damskimi odpowiednikami Atlantów.



Wreszcie docieramy do rozkosznie różowego czołgu. Dowiadujemy się, że to słynny radziecki czołg nr 23, przemalowany przez czeskiego artystę Davida Czernego w 1991 roku na różowo. Czołg stanowił pamiątkę po wyzwoleniu Pragi przez Armię Czerwoną. Obecnie przypominać ma 20. rocznicę wycofania się wojsk radzieckich z Czechosłowacji.



Okazuje się, że czołg „wędruje” po całych Czechach, a jego transport stanowi nie lada sensację (aby móc oglądać go w Pradze, transportowano go na wielkiej pływającej po Wełtawie platformie pontonowej, zacumowanej między Mostem Karola a Mostem Legii).



No to mamy farta, że odkryliśmy go będąc w Brnie.

Czas płynie nieubłaganie...



Żegnamy się powoli z miastem...





.... i jego osobliwymi mieszkańcami....



... i aby osłodzić sobie to pożegnanie, zjadamy ulubiony deser, czyli trdelnika, koniecznie poprószonego cukrem waniliowym.



Wracamy do mieszkania i pakujemy walizki. Jutro przywitamy własne mieszkanko.

Ale niezmordowani jesteście w tym zwiedzaniu...Tyle kątów w Brnie odwiedziliście.
Fajny klimat w tym mieście, i rzeczywiście trochę wyludnione..Ja też tak lubię odroczyć sobie wyrok, czyli powrót zaglądając w drodze powrotnej w rozmaite miejsca...

Koń margrabiego morawskiego zapatrzył się na te , które tworzył Salvador Dali

Różowy czołg - jeszcze jedno potwierdzenie specyficznego poczucia humoru naszych południowych sąsiadów


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Koń margrabiego morawskiego zapatrzył się na te , które tworzył Salvador Dali

Różowy czołg - jeszcze jedno potwierdzenie specyficznego poczucia humoru naszych południowych sąsiadów


Pozdrawiam
Piotr

Koń kojarzy mi się z Don Kichotem, a w kwestii humoru Czechów - zgadzam się

Świetna relacja - przeczytałam jednym tchem. Zdjęcia piękne - tak wiele miejsc, które pokazałaś widziałam na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat i wspomnienia wróciły. Niesamowite zdjęcia roślin - pierwszy raz widziałam kwitnące kapary (mam w swojej kolekcji zdjęcie kaparów z Szybenika, ale bez kwiatów). I te cudowne miasteczka ... i domy z kamienia...

Katerina napisał(a):Ale niezmordowani jesteście w tym zwiedzaniu...Tyle kątów w Brnie odwiedziliście.
Fajny klimat w tym mieście, i rzeczywiście trochę wyludnione..Ja też tak lubię odroczyć sobie wyrok, czyli powrót zaglądając w drodze powrotnej w rozmaite miejsca...

My ociągamy się z powrotem z wakacji także ze względu na dzieci, które coraz gorzej niestety znoszą jazdę samochodem. Na szczęście nie marudzą podczas zwiedzania

piotrf napisał(a): Różowy czołg - jeszcze jedno potwierdzenie specyficznego poczucia humoru naszych południowych sąsiadów

Zgadzam się!

Sara76 napisał(a):Świetna relacja - przeczytałam jednym tchem. Zdjęcia piękne - tak wiele miejsc, które pokazałaś widziałam na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat i wspomnienia wróciły. Niesamowite zdjęcia roślin - pierwszy raz widziałam kwitnące kapary (mam w swojej kolekcji zdjęcie kaparów z Szybenika, ale bez kwiatów). I te cudowne miasteczka ... i domy z kamienia...

Uwielbiam chorwacką przyrodę, dlatego fotografuję te wszystkie roślinki, kwiatki, krzaczki, drzewka. W tym roku udało mi się porównać roślinność i z początku lata i z początku jesieni. Utwierdziło mnie to tylko w przekonaniu, że Chorwacja to mój raj na ziemi. Dzięki za miłe słowa odnośnie relacji

Dzień 22 – 6 lipca 2017 r. (czwartek)
Powrót do domu

Podróż upływa nam pod znakiem znudzonych i marudzących dzieciaków. Są już zmęczone długą podróżą i wcale im się nie dziwimy. W domu, tradycyjnie, z ciepłym obiadem czeka na nas Mama-Babcia.
A ja zabieram się za rozpakowanie walizek.

Przywiezione przysmaki umilają nam pourlopowy czas.



Na koniec krótka tegoroczna refleksja...

Zauważyłam, że z roku na rok, niestety, coraz mniej jest Chorwacji w Chorwacji. Pokochałam ten kraj m.in. za to, że niemal w każdej knajpce sączyła się chorwacka muzyka, na każdym kroku były koncerty, przedstawienia promujące lokalną kulturę. Tak było na początku lat 2000... Teraz rzadkością jest usłyszeć chorwacką muzykę w knajpkach, lub graną przez pojedynczych grajków zbierających kuny do kapelusza czy futerału skrzypiec. Teraz grane i śpiewane są głównie globalne hity, które zna każdy turysta lub szlagiery muzyki światowej. Nie usłyszeliśmy chorwackich melodii ani śpiewanych przez ulicznego grajka w Splicie, ani podczas wieczornych występów na placu w Makarskiej, gdzie zatrzymaliśmy się, aby posłuchać żeńskiego chóru (panie śpiewały hity muzyki filmowej) i koncertu folkowej kapeli (muzycy śpiewali po angielsku).
Szczytem wszystkiego było, gdy spacerując nad morzem w Bolu na wyspie Brač usłyszeliśmy pewnego dnia muzykę dobiegającą z jednego z fish-picnikowych statków... grano „Jesteś szalona”...
Rozumiem, że dla Chorwatów okres wakacji to czas żniw i zbierania pieniędzy, by żyć poza sezonem... ale to zatracenie własnej kultury, którą kiedyś tak promowali, to nie jest dobre rozwiązanie. Warto zachować swoją tożsamość i nie poddawać się tylko temu, czego oczekuje masowy turysta. A może to ja jestem bardziej wymagającą turystką, interesującą się kulturą, historią, obyczajami...? Wierzę jednak, że jest nas więcej i jadąc do innego kraju chce się to wszystko chłonąć. Właśnie za te klimaty tak kocham Chorwację..., ale zdecydowanie z każdym rokiem jest tego mniej, zaczyna mi tego brakować.

Dzięki za uwagę!!!

KONIEC

Dzięki za relację. Niestety muszę z przykrością zgodzić się z Twoimi spostrzeżeniami w podsumowaniu.

Jednak Makarską Rivierę i Brač oblegają największe tłumy turystów, dlatego tam najbardziej widać te zmiany trzeba jeździć na Lastovo chyba...Bo mój Vis też już się zmienia niestety.

Igłą pinii napisał(a): ... Teraz rzadkością jest usłyszeć chorwacką muzykę w knajpkach

Nie do końca się zgodzę- my w tym roku w każdej(prawie) knajpce słyszeliśmy Dalmacijo Moja czy jakoś tak, nawet zdarzało się, że jakąś klapę puścili, tyle, że rzadko( a szkoda), więc z jednej strony nie jest wcale tak źle , z drugiej- byliśmy grubo już po sezonie- może wtedy jest więcej muzyki dla lokalsów, a nie sieczka trafiająca w masowe gusta

Btw. dzięki za fajną relację