Cypr - po obu stronach zielonej linii

Franz napisał(a):

Ha. Podobny do tego, który w enerdówku ostatnio spotkałem ...



... ale tylko podobny

Chociaż ... Przeznaczenie podobne

Pozdrawiam

weldon napisał(a):Ha. Podobny do tego, który w enerdówku ostatnio spotkałem ...

Mimo pewnych różnic - podobieństwo uderzające.

Pozdrawiam,
Wojtek

Próbujemy dotrzeć do celu najkrótszą trasą, czyli po drogach ostatniej kolejności odśnieżania. Zjeżdżamy na wąskie nitki zaznaczone na mapie, nawet na jednej z nich spotykamy stary, lekko zatarty drogowskaz. Niestety, polna dróżka wkrótce rozgałęzia się bez dalszych wskazówek. Wybieramy wariant, który wydaje się prowadzić we właściwym kierunku; wkrótce jednak lądujemy ponownie na szosie, prowadzącej z powrotem na południe. Nie ma rady - szkoda czasu na cypryjski offroad. Wracamy na główny trakt i ciągniemy jeszcze przez kilka kilometrów wzdłuż zielonej linii, by wreszcie w Kato Koutrafas ostro skręcić zgodnie z drogowskazem w lepszym stanie i po paru dalszych kilometrach wąskiego, ale przyzwoitego asfaltu, dojechać do Asinou.

Ze starożytnego miasta nie przetrwało do naszych czasów nic; nie zachował się również ani jeden z kilku tutejszych monastyrów. To, co nas tu przyciągnęło, to pozostały po jednym z nich kościół Panagia Forviotissa - Najświętszej Panienki od Pastwisk - zwany również po prostu Panagia tis Asinou. Postawiony w 1105 roku został w nietypowy sposób rozbudowany w drugiej połowie XII wieku o narteks z kopułą i bocznymi apsydami - całość zaś przykryta charakterystycznym dla Cypru dwuspadowym dachem.







Wchodzimy do środka, gdzie zastajemy siedzącego pana, sprawiającego wrażenie kustosza, słuchającego greckiego tekstu, płynącego z audio-przewodnika. Wnętrze w całości pokryte jest wspaniałymi freskami, niestety, obecność strażnika uniemożliwia ich uwiecznienie. Dopiero w przedsionku korzystam z zasłaniającego mnie muru, by skierować obiektyw na przepiękne malowidła. Personifikacje ziemi oraz słońca, dosiadających odpowiednio lwa oraz morską bestię; św. Piotr w asyście biblijnych proroków otwierający bramę raju; fundatorzy, modlący się do realistycznie przedstawionej Madonny z Dzieciątkiem, poniżej dosiadający konia św. Jerzy i Ayios Mamas na grzbiecie lwa; w kopule panujący nad wszystkim Chrystus Pantokrator - niemalże miniatura całego kościoła.

Po wyjściu na zewnątrz obchodzimy maleńką świątynię dookoła. Najzabawniej wygląda dzwonnica - ot, dzwon powieszony na gałęzi eukaliptusa. W tylnej części budowli widać po jednej stronie grubą przyporę. Tylko jedną - czyżby dlatego, że kościółek zaczął się przechylać? Możliwe.

Nasyceni widokami wspaniałych fresków wracamy do wozu. To znaczy, nie tak do końca nasyceni, byśmy nie chcieli już ich więcej oglądać. Tym bardziej, ze w drodze powrotnej na południe czeka nas podobno prawdziwy rarytas we wsi Kakopetria. Zjeżdżamy do głównej szosy, krótko jedziemy wzdłuż zielonej linii, po czym zostawiamy drogę, którą tutaj dotarliśmy i rozpoczynamy wspinaczkę na masyw Troodos. Po drodze do Kakopetrii mamy zamiar rzucić jeszcze okiem na dwa kościółki we wsi Galata. Zjazd do nich jest dobrze oznakowany, jednak już po chwili okazuje się, ze nie jest łatwo do nich trafić. Na kolejnych rozstajach wybieramy kierunek na obiekt wyglądający na zwykłą chatę - czyli to, co najprawdopodobniej może być kościołem. Odwrotnie do większości miejsc na świecie, gdzie obiekty kultu się wyraźnie odróżniają od reszty, tutaj trzeba szukać czegoś, co na świątynię nie wygląda. Niestety, droga wyprowadza z powrotem na szosę, zatem powtarzamy rundę, tym razem wybierając drugi wariant. Dojeżdżamy pod cmentarz, gdzie możliwość dalszej jazdy się kończy. Ale chata jest w zasięgu wzroku i docieramy do niej spacerkiem po jakichś łąkach i miedzach.

Kościół Archangelos wyglądem przypomina mi domek smerfa. Jest zamknięty, a kartka na drzwiach informuje, w jaki sposób znaleźć klucznika. Darujemy to sobie - jedynie obchodzimy go dookoła, podziwiając białe zakrzywione ściany.











Widać stąd i ten drugi kościół, będący jedyną pozostałością po niegdysiejszych zabudowaniach klasztornych. Z bliska wygląda na sporej wielkości stodołę. Niestety, taka sama kartka z takim samym napisem - i tutaj również do środka nie zajrzymy, chociaż staram się przeniknąć ciemności wnętrza, zapuszczając żurawia przez niewielkie otworki, składające się na ażurowe kamienne okno. Starszy od poprzedniego o kilka lat - oba pochodzą z początku XVI wieku - kościół Panagia Podhitou kryje podobno interesujące wewnętrzne gargulce, pełniące role uchwytów do oświetlenia. Cóż, będziemy się musieli obejść smakiem. Pozostaje nam nadzieja, że Kakopetria zrekompensuje nam to chwilowe ograniczenie w odbiorze wrażeń.

Mapka do ostatnich kilku odcinków.



A - Pedoulas
B - Kalopanagiotis
C - Asinou
D - Galata

W górnej części kolorem szarym zaznaczona jest tak zwana zielona linia.

Jako, że jest to sąsiednia wioska, to już po chwili skręcamy do niej z głównej drogi. Nazwa w tłumaczeniu na język polski oznacza coś w rodzaju: Przeklęte Spadające Głazy. Pochodzi z czasów zakładania osady, kiedy to w pierwszym rzędzie musiano oczyścić teren z mnóstwa zalegających, mniejszych i większych głazów. Utarł się zwyczaj, że na jeden z największych, które pozostawiono - Skałę Młodej Pary -wchodzili nowożeńcy, co miało im zapewnić szczęście na nowej drodze. Nie wszystkim - któregoś dnia skała nieco się przechyliła, a młoda para spadła, ponosząc śmierć.

Przejeżdżamy powoli pomiędzy zabudowaniami, jednak ani Skała Młodej Pary, ani poszukiwany przez nas kościół, nie rzucają się w oczy. Boczna droga doprowadza do główniejszej i wtedy tuż powyżej widzimy coś podejrzanego. I to właśnie jest to! Agios Nikolaos tis Stegis - kościół św. Mikołaja od Dachu. Parkujemy pod bramą. Zamknięta? Nie, można spokojnie wejść. Tyle tylko, ze z budki przy bramie wychodzi pan i rusza przodem, informując od razu, że zdjęć w środku robić nie wolno. Obchodzimy wpierw kościół dokoła - jak na tutejsze stodołowe z zewnątrz świątynie ma kształt dosyć urozmaicony - pan jednak czeka cierpliwie. Wchodzimy do środka i… wnętrze przechodzi wszelkie oczekiwania. To bez wątpienia najpiękniejszy z dotychczas widzianych przez nas kościołów. Z monastyru, postawionego w XI wieku pozostał tylko on; najstarsze freski w głównej części w formie krzyża greckiego pochodzą właśnie z tego okresu. W dobudowanym później narteksie ściany ozdobione są freskami z cypryjskiego odrodzenia bizantyjskiego. Zachwycają mnie niższe kopuły, rozmieszczone krzyżowo wokół najwyższej, oddzielone łukami w kształcie półokręgu - wszystko pokryte malowidłami zgodnie z tradycyjną konwencją. Fragment sklepienia zdobi Madonna Karmiąca - naga pierś Matki Boskiej przedstawiona jest jednak nader symbolicznie i zupełnie niezgodnie z anatomią, jako że jej ostry trójkąt wyrasta z okolic obojczyka.

Korci mnie bardzo, by cokolwiek uwiecznić obiektywem, niestety - jesteśmy cały czas pod obserwacją. Nawet, kiedy Bea próbuje zająć pilnującego pana wyborem kartek, ten raz po raz zagląda do mnie. Nie ma rady - musimy obejść się smakiem. Tutaj żadnego zdjęcia zrobić nie dam rady.

Wreszcie wychodzimy i wracamy do samochodu. Ruszamy w górę, w najwyższe partie Troodos. Po około dwudziestu minutach jazdy bardzo krętą szosą zatrzymujemy się na punkcie widokowym. Próbuję się zorientować w terenie, jednak nie potrafię się odnaleźć. Coś mi tutaj nie gra. A może jeszcze w najmniejszym nawet stopniu nie opanowałem topografii Cypru? Cóż, jeszcze trochę czasu tu spędzimy - może za kilka dni lepiej mi to pójdzie.

Byłam na Cyprze w 2003 r. i chociaż wypożyczyliśmy samochód na 3 dni i "zobaczyliśmy" większość pkt-ów obowiązkowych z przewodników to teraz widzę, że g....o widzieliśmy .
Niecierpliwie czekam na dalszy ciąg ... Przy okazji po raz kolejny szacun za zdjęcia .

Potter napisał(a):Byłam na Cyprze w 2003 r. i chociaż wypożyczyliśmy samochód na 3 dni i "zobaczyliśmy" większość pkt-ów obowiązkowych z przewodników to teraz widzę, że g....o widzieliśmy .

Mieliśmy wóz na cały czas pobytu i zobaczyliśmy około połowy z tego, o czym wiedzieliśmy, ze zobaczyć warto.
Byłaś po tureckiej stronie?

Potter napisał(a):Niecierpliwie czekam na dalszy ciąg ... Przy okazji po raz kolejny szacun za zdjęcia .

Jedne wyszły lepiej, inne gorzej - cieszę się, że Ci się podobają.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Potter napisał(a):Byłaś po tureckiej stronie?

Tak, ale tylko w Kyrenii. Wypożyczony samochód został w Nikozji. Piechotką przekroczyliśmy granicę w jedynym wtedy możliwym miejscu i busikiem pojechaliśmy do portu. Pamiętam, ze kierowca miał oryginalny sposób otwierania i zamykania przesuwnych drzwi. Kiedy ktoś zamachał, że chce wsiąść wyhamowywał po czym gwałtownie na chwilę ruszał. Drzwi pod wpływem siły bezwładności otwierały się i gościu stawał. Zamykanie podczas ruszania było "odwrotne" - powoli ruszał potem gwałtownie hamował - drzwi się zamykały i jechaliśmy dalej .
Nigdy nie zapomnę też wielu tureckich flag ułożonych na zboczach gór z pomalowanych kamieni ... I widoku opuszczonych miast oglądanych przez lornetę z jakiegoś pkt-u widokowego na dachu domu w Nikozji ...
To było okropnie przygnębiające ... Te puste olbrzymie blokowiska niedawnych kurortów turystycznych.
Gdy my byliśmy nie można było odwiedzić np. Famagusty .... Może Tobie się to udało ?

Potter napisał(a):Pamiętam, ze kierowca miał oryginalny sposób otwierania i zamykania przesuwnych drzwi. Kiedy ktoś zamachał, że chce wsiąść wyhamowywał po czym gwałtownie na chwilę ruszał. Drzwi pod wpływem siły bezwładności otwierały się i gościu stawał. Zamykanie podczas ruszania było "odwrotne" - powoli ruszał potem gwałtownie hamował - drzwi się zamykały i jechaliśmy dalej .

Świetna metoda!

Potter napisał(a):Nigdy nie zapomnę też wielu tureckich flag ułożonych na zboczach gór z pomalowanych kamieni ...

Nawet sobie z tą największą fotkę samowyzwalaczem zrobiliśmy.

Potter napisał(a):Gdy my byliśmy nie można było odwiedzić np. Famagusty .... Może Tobie się to udało ?

Tak. Kilka razy przekroczyliśmy zieloną linię. Famagusta bardzo nam się podobała.

Pozdrawiam,
Wojtek

Może nie od rzeczy będzie zamieszczenie trzech kartek, które Bea zakupiła podczas moich nieskutecznych prób wykonania własnego zdjęcia.

Franz napisał(a):Może nie od rzeczy będzie zamieszczenie trzech kartek, które Bea zakupiła podczas moich nieskutecznych prób wykonania własnego zdjęcia.

... o i to jest jakieś rozwiązanie !

Nie wiem ile czasu poświęcasz na przygotowanie takiego wypadu, ale jestem pod wrażeniem . Tyle miejsc ... tyle szczegółów ... ŁOOOŁ