Cypr - po obu stronach zielonej linii

Może któryś z Berzeviczich ich nauczył?

weldon napisał(a):Może któryś z Berzeviczich ich nauczył?

To nazwisko mi się tylko z ekonomią kojarzy. Jakichś agronomów też się dochowali?

Pozdrawiam,
Wojtek

Agronomów to nie, ale Sebastian Berzeviczy z peruwiańską księżniczką ożeniony, nie jeden skarb do nas przywiózł i w podziemiach Nidzicy, podobno, ukrył.

A że z Nidzicy do Siedmiogrodu blisko, to kto wie, czy nie przekazał informacji jak tarasy inkaskie na zboczach gór robić, kto wie ...

weldon napisał(a):Agronomów to nie, ale Sebastian Berzeviczy z peruwiańską księżniczką ożeniony, nie jeden skarb do nas przywiózł i w podziemiach Nidzicy, podobno, ukrył.

A że z Nidzicy do Siedmiogrodu blisko, to kto wie, czy nie przekazał informacji jak tarasy inkaskie na zboczach gór robić, kto wie ...

A z Siedmiogrodu na Cypr to już tylko rzut beretem.

To dlatego nie mogłem skojarzyć.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):A z Siedmiogrodu na Cypr to już tylko rzut beretem.

Kurcze, niech to tylko świadczy o tym, że staram się nie uronić nic z każdej relacji, a że mi się niektóre mylą ...


Przed chwilą byłem w Rumunii i wydawało mi się, że jestem nadal












I tak mnie nie zniechęcisz

weldon napisał(a):Kurcze, niech to tylko świadczy o tym, że staram się nie uronić nic z każdej relacji, a że mi się niektóre mylą ...

Świadczy.

weldon napisał(a):Przed chwilą byłem w Rumunii i wydawało mi się, że jestem nadal

Dobrze, że mnie się jeszcze wszystko nie pomieszało.

Pozdrawiam,
Wojtek

Już po chwili zatrzymujemy się w położonej tylko nieco niżej wiosce Kalopanagiotis. Bez trudu odnajdujemy klasztor Agios Ioannis Lampadistis. Wprawdzie tekst w przewodniku straszy jakimś mało sympatycznym księdzem, trzymającym klucze do obiektu, rzeczywistość jednak okazuje się zupełnie inna. Na szczęście, gdyż klasztor jest wyjątkowym zabytkiem, który przetrwał do naszych czasów praktycznie w stanie niezmienionym. A to, co jest w nim najcenniejszego, to trzy w jednym - konkretnie, dwa kościoły prawosławne i kaplica katolicka pod jednym dachem.

Zostawiamy wóz na małym parkingu pod murami klasztoru i zapuszczamy się w wąskie przejście pomiędzy nieregularną bryłą kościołów, a zabudowaniami klasztornymi. Mijający nas zakonnik wita słowami: "Inside no photos", po czym udaje się do samochodu, a my wchodzimy pod bogato ozdobione roślinami w donicach zadaszenie kompleksu kościelnego. Skręt w lewo i stajemy w drzwiach. Możemy wejść? Możemy - na nasz widok szybkim krokiem podchodzi długobrody mnich i zaprasza gestem dłoni do środka. Po chwili zostawia nas samych, więc bez wahania sięgam po aparat. A tu niespodzianka! Mnich wpada ponownie, charakterystycznym ruchem dłoni uderzającej w głowę daje do zrozumienia, że o czymś zapomniał i włącza reflektory wycelowane w naścienne malowidła, po czym dyskretnie wycofuje się na werandę.

Franz napisał(a):Wprawdzie tekst w przewodniku straszy jakimś mało sympatycznym księdzem, trzymającym klucze do obiektu, rzeczywistość jednak okazuje się zupełnie inna.

Znaczy się, czas na suplement, ewentualnie wydanie drugie, poprawione

weldon napisał(a):Znaczy się, czas na suplement, ewentualnie wydanie drugie, poprawione

A i relacje na forum czytywać warto.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): "Inside no photos"

Jak w Rumunii . . .



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):

Franz napisał(a): "Inside no photos"

Jak w Rumunii . . .

I nie wszędzie dałem radę zakaz obejść...

A w Rumunii - różnie z tym bywało. Tu i ówdzie zupełnie legalnie się fotografuje.

Pozdrawiam,
Wojtek

Trudno sobie wymarzyć lepsze warunki. Przyglądamy się zatem uważnie - zarówno wzrokiem, jaki i okiem obiektywu - a zanim skierujemy się do wyjścia, przeglądam zawartość swojego trzosiku. Postanawiamy wrzucić wolny datek. Poprzedniego dnia w sklepie pani w kasie wydarła mi prawie wszystkie drobne, więc ledwo udaje mi się uzbierać półtora euro – brzęk uderzeń o dno skarbonki głośnym echem odbija się od ścian połączonych kościołów. Chcemy jeszcze kupić dwie tutejsze kartki z malowidłami - Bea wybiera, a ja wręczam zakonnikowi banknot o nominale 50 euro, ciesząc się że mając resztę, będziemy znów mogli jakieś wolne datki w kolejnych kościołach ofiarować. Mnich jednak rozkłada bezradnie ręce, nie przyjmując pieniędzy, a w zamian zachęcając do wybrania kolejnych kartek. Wahamy się, więc sam dokonuje wyboru za nas, wyciągając kilka z co ciekawszymi malowidłami i daje nam je, nadal odmawiając przyjęcia gotówki. Jesteśmy nieco zakłopotani sytuacją, ale z drugiej strony ośmiela mnie to do zapytania, czy możemy zrobić zdjęcie temu niezwykle sympatycznemu zakonnikowi. Nie ma przeszkód i powstaje fotka, na którym Bea stoi obok uśmiechniętego brodacza w habicie.

Franz napisał(a):... w zamian zachęcając do wybrania kolejnych kartek.

Wzięliście kartek za 50 euro?









Wychodzi na to, że nie każdy mnich straszny, jak go malują
Jakieś mam wrażenie, że zapałaliście do siebie sympatią, wynikająca choćby z pewnego podobieństwa?

weldon napisał(a):Wzięliście kartek za 50 euro?

Wzięliśmy kilka kartek za... zero euro.

weldon napisał(a):Jakieś mam wrażenie, że zapałaliście do siebie sympatią, wynikająca choćby z pewnego podobieństwa?

Z dziesięć lat temu nosiłem znacznie dłuższą brodę niż teraz, ale nawet wtedy to ona taka bardziej marksistowska była - nie sięgała połowy długości brody tego braciszka.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zostawiamy klasztor Agios Ioannis Lampadistis i zanim wrócimy do samochodu, przechodzimy kawałek dalej, gdzie naszą uwagę zwrócił ciekawy, zielony autobus w takiej nieco archaicznej formie, z trąbką na zewnątrz, osiągalną przez okno kierowcy. Z tego miejsca mamy jeszcze dobry widok na rozlokowaną na zboczu, przez które przebiega główna szosa, wioskę Kalopanagiotis. Na moment zapuszczamy się pośród ciasno ustawione domostwa z nadwieszonymi balkonami, po czym wracamy do wozu.









Zjeżdżamy w dolinkę, podjeżdżamy do szosy i obieramy kurs na północ. Naszym następnym zaplanowanym punktem na mapie dzisiejszych atrakcji jest najdalej od nas postawiony bizantyjski kościół. Znajduje się już praktycznie poza masywem Troodos, tam gdzie lekko pofalowane wzgórza przechodzą stopniowo w równinę nadmorską, leżącą już w strefie tureckiej. Wciąż jednak pozostaniemy w południowej, greckiej części Cypru. Ruszamy zatem na północ, zatrzymując się tylko na kilka fotek w miejscu, gdzie szosa zmienia kierunek na wschodni, około trzech kilometrów przed zieloną linią.