Cypr - po obu stronach zielonej linii

Możesz powspominać, śmiało!

mahadarbi napisał(a):Możesz powspominać, śmiało!

Wezmę pod uwagę, kiedy skończę którąś z bieżących relacji.

Pozdrawiam,
Wojtek

Małe, kamienne kościółki zawsze robią na mnie kolosalne wrażenie. Twoje, te cypryjskie są monumentalne wręcz. Przepiękny był ten korsykański na samym początku relacji (ale teraz nie chce mi się go szukać). Ten, na Zante, był niepozorny, stał na ostrym łuku drogi i aż prosił się, by go polubić.

mahadarbi napisał(a):Małe, kamienne kościółki zawsze robią na mnie kolosalne wrażenie. Twoje, te cypryjskie są monumentalne wręcz.

Monumentalne - mówisz?.. Ten w ostatnim odcinku mógł mieć jakieś 6m x 8m...

mahadarbi napisał(a):Przepiękny był ten korsykański na samym początku relacji (ale teraz nie chce mi się go szukać).

Domyślam się, o który chodzi. Zacny był.

mahadarbi napisał(a):Ten, na Zante, był niepozorny, stał na ostrym łuku drogi i aż prosił się, by go polubić.

Też takie uwielbiam. Również i tu podobne się pojawią.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jesteś pewnien, że o tym samym mówimy?

mahadarbi napisał(a):Jesteś pewnien, że o tym samym mówimy?

Masz rację, nie doceniłem go. Jednak jest monumentalny - jakieś 9m x 10m.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nie no, żartujesz sobie teraz? Nie widzę proporcji, człowieka mi tam brakuje

mahadarbi napisał(a):Nie no, żartujesz sobie teraz? Nie widzę proporcji, człowieka mi tam brakuje

Wydaje mi się, że te dźwierza mogły mieć jakieś 1,2 do 1,4m szerokości. Na pewno przy wchodzeniu trzeba się było schylać.

Pozdrawiam,
Wojtek

No to faktycznie, monument to to nie był Co nie zmienia faktu, że urokliwy jest bardzo!

mahadarbi napisał(a):Ten, na Zante, był niepozorny, stał na ostrym łuku drogi i aż prosił się, by go polubić.

No i ujawnił się w twojej relacji.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mamy do przejechania bardzo krótki odcinek. Naszym kolejnym celem jest Kourion - starożytne ruiny - podobnie jak Kolossi znajdujące się na terenie brytyjskiej bazy wojskowej Akrotiri. Wracamy do głównej szosy tylko po to, by po trzech kilometrach z niej zjechać. Po lewej pokazuje się morze i kiedy dojeżdżamy do rozstajów - w prawo Kourion, w lewo plaża - decydujemy się na zjazd... w lewo. Ruiny poczekają jeszcze przez chwilę, a my w tym czasie przywitamy się z Morzem Śródziemnym. Zatrzymujemy wóz nad samą plażą, o ile pas różnokolorowych otoczaków można za takową uznać. Następuje symboliczne zanurzenie palca w wodzie: "morze, nasze morze, będziem ciebie..."





Moje oko przyciągają nieodległe klify - wprawdzie niezbyt wysokie, ale zawsze bardziej interesujące od plaskacizny. To co - króciutki spacer? Jasne!
Ruszamy w stronę spadających do wody skał. W miarę jak się zbliżamy, coraz lepiej widać ich urzeźbioną powierzchnię. To piaskowiec, w którym nie tylko woda rzeźbi z łatwością, ale również wiatr wycina swoje wzory. Tymczasem zawęża się nasz szeroki do tej pory trakt. Świeży obryw spowodowany podmyciem przez morskie fale odciął nas od ostatniego fragmentu dojścia do samych skał. Ziemia osunęła się tuż przy gęstych zaroślach, ale zachowując ostrożność udaje się nam ten odcinek przebyć, ocierając nieco o czepiające się nas gałązki. Jasnożółty piaskowiec jest już na wyciągnięcie ręki.

Ślad ścieżki tu się urywa definitywnie, jednak postanawiam pójść jeszcze odrobinę dalej. Schodzę po oderwanych głazach, robię duży krok i przylepiam się do skały. Falująca woda ochlapuje mi buty, ale pół metra wyżej znajduje się wąska, nieco obła półeczka, którą mogę dostać się do krawędzi opadającego filaru. Tu, niestety, półeczka się kończy, ale daje się zajrzeć za ostry kant skały.

Intrygująco wyglądają wystające dzioby, pod którymi woda z chlupotem uderza o ich podstawy. Ile jeszcze takich uderzeń trzeba, by skutecznie podmyć kolejny fragment wybrzeża? By nastąpił kolejny obryw, po którym fale systematycznie będą wygładzać i zmniejszać oderwane głazy i usunąwszy w ten sposób naturalny falochron, zabrać się powoli i cierpliwie do podmywania następnego kawałka wybrzeża?..







W porządku, niespokojny zmysł wzroku zaspokojony - pora wracać. Znów ostrożnie, półeczką przy samej skale, przeskok nad czyhającą w mikroskopijnej zatoczce falą i nieco odmienny wariant powrotu w stronę samochodu. By uniknąć powtórnego ocierania się o gęste krzewy, trawersujemy najpierw stromą płytę a następnie wracamy po pokrytych glonami kamieniach nad samą taflą wody. Po chwili jesteśmy przy samochodzie.

Gloniska paskudne, ale za to te skały..... piękne. Cypr będzie stał u nas w kolejce

helen napisał(a):Gloniska paskudne, ale za to te skały..... piękne. Cypr będzie stał u nas w kolejce

Miło to słyszeć. Ale...

...to jeszcze nie to. Będą tu całkiem zacne miejsca.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jeszcze kilka fotek z tego miejsca.











Wspomnialem ostatnio, że:

Schodzę po oderwanych głazach, robię duży krok i przylepiam się do skały. Falująca woda ochlapuje mi buty, ale pół metra wyżej znajduje się wąska, nieco obła półeczka, którą mogę dostać się do krawędzi opadającego filaru. Tu, niestety, półeczka się kończy, ale daje się zajrzeć za ostry kant skały.

Był ktoś, kto czujnie obserwował każdy mój krok: