Ciao! Salve! Apulia! 10 dni na obcasie Włoch, 2019

aga_stella napisał(a):sgagliozze to polenta (potrawa z mąki kukurydzianej) smażonej na głębokim oleju w dużym garnku i przyprawionej solą.

A wiesz, że ja się jakoś nie mogłam przekonać do degustacji . Obawiam się, że to nie do końca moje klimaty .
Nie mniej uroczyście obiecuję spróbować przy najbliższej okazji, byle tylko trafiła się jak najszybciej .


Dziękuję Ci bardzo za solidną porcję Bari. Fajne jest

Baro Vecchia jest fantastycznym skupiskiem zabytków klasy 0 na małym obszarze

W Zamku mieszkała sobie Królowa Bona

piekara114 napisał(a):
Krypta mi się spodobała

Fajnie kontrastowała z surowością wnętrza świątyni. Na własny użytek nazwaliśmy ją zieloną (bo się nam myliły ).

marze_na napisał(a): A wiesz, że ja się jakoś nie mogłam przekonać do degustacji . Obawiam się, że to nie do końca moje klimaty .
Nie mniej uroczyście obiecuję spróbować przy najbliższej okazji, byle tylko trafiła się jak najszybciej .

Też miałam obawy, ale bardzo jednak chciałam polenty spróbować. Cena też zachęcał a.
Zjadłam tylko dwa kawałki, ale małżonek jakoś zmieścił 4 sztuki.
Do piwa byłoby znakomite.

marze_na napisał(a):
Dziękuję Ci bardzo za solidną porcję Bari. Fajne jest

Cała przyjemność po mojej stronie

tony montana napisał(a):Baro Vecchia jest fantastycznym skupiskiem zabytków klasy 0 na małym obszarze

W Zamku mieszkała sobie Królowa Bona

Fakt Bari zachwyca.
Bona krótko sobie na zamku pomieszkała - rok (pisałam o tym przy jej nagrobku )

La Città Bianca – Ostuni, Martina Franca i okrągłe miasteczko Locorotondo. Same perełki.
8. 10. wtorek
Po wczorajszych chmurach i szarym niebie nie ma śladu. Dzień zapowiada się słoneczny.
Bez nieprzystojnego pośpiechu, ale jednak całkiem sprawnie opuszczamy dom i przed godz. 9.30 siedzimy w aucie.
Na pierwszy ogień wyznaczamy Ostuni, bo jest najdalej. Najdalej, ale nie znaczy daleko.
Do pokonania mamy raptem 43 kilometry, co powinno nam zająć coś ok. dwóch kwadransów.
Ruszamy drogę.

Przyznam się, że na Ostuni napaliłam się strasznie. Może magia słów - La Città Bianca tak na mnie działała.
W tyle głowy pamiętałam też opinię z relacji Marzeny, że owszem podobało się, ale jakieś tam zastrzeżenia były (chyba, że nie takie białe, jak być powinno).
Niemniej moje oczekiwania były spore, aż się nieco bałam rozczarowania.
A jak było?
Zapraszam na spacer, przekonacie się sami.
Położone na wzgórzu białe miasto lśni w słońcu, dzięki czemu widać je już z kilku kilometrów. Można wręcz powiedzieć, że wybija się na tle gajów oliwnych. Posadowione jest 208 m n.p.m.
Już z okien auta miasto robi dobre wrażenie.
Nie bacząc, że nie ma gdzie stanąć, że słońce oślepia, domagam się postoju choć na kilka sekund.
Włosi stają gdzie chcą, to ja też chcę
Misiek klnąc pod nosem stanął. Komunikując mi jeszcze, że ewentualny mandat płacę ja.
Misiek tego dnia jakoś się czepiał, zwłaszcza mnie.
Może raptem pół godziny później usłyszałam od niego kolejne miłe słowa – ciebie to popier….ło (ale i tak go lubię, a nawet powiem, że trochę racji miał, ale o tym później).
Zdjęcia z racji pośpiechu i usytuowania słońca wyszły kiepsko.
Ale skoro się uparłam, to muszą być

Jedziemy dalej, mandatu nie było
Misiek postanowił zaparkować za darmo, więc wbija się na jakieś osiedle.
Nie protestowałam, bo widziałam w tym korzyść – więcej zobaczę .
Jak się okazało stanęliśmy w doskonałym miejscu, gdyż do centrum szliśmy też przez białe miasto, ale takie zwyczajne, a nie turystyczne.
Uliczka ciasna, a jeszcze trzeba na auta uważać.

Takie nieoczekiwane perełki – ozdobny portal - pod drodze też się nam trafiają.


Cicha uliczka widziana z bramy

Wychodzimy obok kościoła Ducha Świętego z XVII wieku (portal z XIV w.)

I jesteśmy na Piazza della Libertà, gdzie stoi kolumna ze świętym Oronzo na szczycie. Barokowy obelisk wzniesiono w 1771 roku.

Święty, z wysokości około 21 metrów błogosławi zabytkowe centrum miasta.

Piazza della Libertà (plac Wolności), to serce Ostuni. Odnowiony w XIX wieku, tuż po zjednoczeniu Włoch.
Widoczek na prawo.

i na lewo
Widok na ratusz (niegdyś siedziba franciszkanów w latach 1304 - 1809) i przylegający do niego kościół św. Franciszka z Asyżu zbudowany w połowie XVIII wieku.



i wnętrze (nie porywające )

W kościele byliśmy krótko (z wnętrza naprawdę mam tylko to jedno zdjęcie).
Ponownie wychodzimy na zalany słońcem plac i kierujemy do centrum białego miasta.


Ludzi trochę jest, ale tłumów nie ma.
Uliczka z największą chyba ilością sklepów.

Tu oferują wyroby z kamienia i ceramiki.

Ażurowe lampy bardzo mi się podobają.

Po drodze widzimy też urokliwe podwórka

Trafia się i kościół


Docieramy do katedry pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, która znajduje się w najwyższym punkcie miasta. Budowę rozpoczęto po trzęsieniu ziemi w 1456 r., a ukończono w 1495 r. Potem rzecz jasna nie obyło się bez przekształceń. Miały miejsce w 1750 i 1898 roku.

Fasada w stylu gotyckim.

Piękna rozeta z umieszczonym centralnie Chrystusem.
Wokół niego siedem cherubinów i 24 kolumny.

Wnętrze na planie krzyża łacińskiego, przebudowane w XVIII wieku.
Robi wrażenie.

Nawę główną przykrywa strop z obrazami.
Centralnie malowidło przedstawiające scenę wypędzania przekupniów ze świątyni przez Jezusa.

Nawy boczne pokrywa taki strop

i jeszcze jedno sklepienie

Barokowy drewniany ołtarz z wizerunkami trzech patronów/opiekunów Ostuni: San Biagio , Sant'Oronzo i Sant'Agostino (w takiej są kolejności od lewej do prawej).

I zmierzamy do wyjścia podziwiając jeszcze rzeźbę Jezusa

aga_stella napisał(a):

Niesamowite, biel tego miasta aż bije po oczach.

Przepiękne Ostuni.
Nam. mimo dwukrotnego pobytu w mieście nie udało się nigdy wejść do Katedry

Z tych perełek, które masz w planach pokazać z tego dnia to właśnie Ostuni zrobiło na mnie najmniejsze wrażenie .
Nie potrafię do końca określić czego zabrakło, ale zdecydowanie szerzej uśmiecham się do wspomnień z maleńkiego Locorotondo. Natomiast Martina Franca spodobała mi się do tego stopnia, że mogłabym tam nawet zamieszkać .

tony montana napisał(a):mimo dwukrotnego pobytu w mieście nie udało się nigdy wejść do Katedry

Nie przestajesz mnie zaskakiwać .

tony montana napisał(a):mimo dwukrotnego pobytu w mieście nie udało się nigdy wejść do Katedry

marze_na napisał(a):Nie przestajesz mnie zaskakiwać .

Ano, raz bylismy tam w 2013 koło 18 - była zamknięta

A drugi raz w 2018 - wieczorem

megidh napisał(a):
Niesamowite, biel tego miasta aż bije po oczach.

Biel to zobaczysz w następnym odcinku. Możesz sobie okulary słoneczne przygotować .

tony montana napisał(a):Przepiękne Ostuni.

Tak, tak, tak

marze_na napisał(a):Z tych perełek, które masz w planach pokazać z tego dnia to właśnie Ostuni zrobiło na mnie najmniejsze wrażenie .
Nie potrafię do końca określić czego zabrakło, ale zdecydowanie szerzej uśmiecham się do wspomnień z maleńkiego Locorotondo. Natomiast Martina Franca spodobała mi się do tego stopnia, że mogłabym tam nawet zamieszkać .

Locorotondo jest przepiękne, ale jak wyjęte z pudełka. Wszędzie pięknie .
Ostuni jest większe, więc można się zgubić, co uwielbiam (nawet jak jest to trochę pozorne) i ma te akcenty piękne, ale ma też jakąś autentyczność w sobie.

tony montana napisał(a):Nam. mimo dwukrotnego pobytu w mieście nie udało się nigdy wejść do Katedry
raz bylismy tam w 2013 koło 18 - była zamknięta

A drugi raz w 2018 - wieczorem

Organizacja się coś kłania

Jak to dobrze zrobić przerwę w relacji. Tak miła niespodzianka mnie spotkała
Przed chwilą miałam ogromną przyjemność rozmawiać z Miśkiem (niestety tylko przez telefon).
I nareszcie dowiedziałam się, że jednak tu zagląda (wcześniej twierdził, że nie).
Mało tego kolegę zachęcił.
I co wynikło z naszej rozmowy?
Oczywiście opierdul i twarde słowa:
- No kiedy napiszesz dalej?
Zatem wyjaśnię Wam, o czym pisałam przy wjeździe do Ostuni.
Jeśli pamiętacie, to napisałam, że Misiek był łaskaw powiedzieć do mnie – popierdol…ło cię.
Jemu chodziło o ilość robionych zdjęć.
Wtedy kazałam mu spadać na drzewo, ale sama widzę, że zdrowo przegięłam, co obecnie mam jak na dłoni
Niby zdjęcia wybrałam do relacji, niby mogę wstawiać, ale jak patrzę na ilość to stwierdzam, że to jednak za dużo.
Więc siedzę, ślepię w kompa, przebieram, selekcjonuję i dalej jest za dużo.
Efekt osiągnęłam marny (no musicie jakoś to przeżyć).
Ale obiecałam Miśkowi, że dziś coś wrzucę.
A zatem....
Wychodzimy z katedry i mamy widoczek na sympatyczny placyk.

Od tego momentu robię się nieco męcząca

Gdzieś w necie widziałam fotki przy niebieskich drzwiach, które wpadły mi w oko i koniecznie chciałam je zobaczyć.
Wiedziałam, że są gdzieś w pobliżu, więc jak osioł w Shreku w lesie mówił -niebieski kwiat i kolce, tak ja jak mantrę powtarzałam – niebieskie drzwi i biała ściana.
po drodze podwórko opuncjowe

i dalej swoje ... niebieskie drzwi
Ponieważ zaglądałam tu i tam, więc zazwyczaj zamykałam naszą grupę.
Naraz Iwona krzyczy.
- No chodź tu. Masz te niebieskie drzwi

I to jest jedyne zdjęcie, które wyszło.
Jakieś fatum nastało, z okolic drzwi mam tylko zamaziane zdjęcia (nic to muszę tam wrócić).
Obok jest też miły tarasik z knajpką i widokiem na morze.

Ostuni to fascynująca plątanina wąskich i krętych uliczek, szereg dziedzińców, małych placów i alejek.
No jest super, więc idziemy dalej.


Wąskie przejścia

Jest też co bardzo lubię - graciarnia

Uliczka z akcentami kwiatowymi


I tak sobie spacerując i wyszliśmy poza mury miasta.
I biel nas poraziła .



cdn.

Są i drzwi, na które w ogóle nie zwróciłam uwagi
A musiałam przechodzić obok, bo knajpkę doskonale pamiętam.
No nic, trzeba wracać .

marze_na napisał(a):Są i drzwi, na które w ogóle nie zwróciłam uwagi
A musiałam przechodzić obok, bo knajpkę doskonale pamiętam.
No nic, trzeba wracać .

Krzycz tylko kiedy.
Wypijemy kawę pod drzwiami

Biel plus mocno burzowe niebo ;]

aga_stella napisał(a):Krzycz tylko kiedy.
Wypijemy kawę pod drzwiami

Będziemy chcieli polecieć w najbliższym możliwym terminie, kiedykolwiek to będzie . Liczyłam na wypad sylwestrowo-noworoczny, ale WHO straszy drugą falą epidemii jesienią .
Wczoraj wizzair skasował nasz majowy lot. Przygarnęliśmy zwrot 120% na konto wizz do bezterminowego wykorzystania w lepszych czasach .