Chorwacja po raz trzeci, po długiej przerwie

piotrf napisał(a): wypatrzyłem Jeziorka Duszatyńskie i wiele znajomych miejsc . . . ten spokój . . .

Powiem Ci, że staram się wracać w Bieszczady jak tylko się da najczęściej.
Niestety w tym roku już wiem, że nie dam rady.
Jednak ciągnie mnie tam okrutnie.

Dla mnie Jeziorka Duszatyńskie a szczególnie Łopienka to są miejsca z innego świata.
Kraina łagodności jak mawiał klasyk natomiast klimat i nastrój tych miejsc jest nieporównywalny do niczego.


Pozdrawiam

Tomek

Transalp napisał(a):
Dla mnie Jeziorka Duszatyńskie a szczególnie Łopienka to są miejsca z innego świata.
Kraina łagodności jak mawiał klasyk natomiast klimat i nastrój tych miejsc jest nieporównywalny do niczego.

Takich miejsc w Bieszczadach mam całe mnóstwo dlatego kilka razy w roku muszę tam być , żeby sprawdzić , czy aby nic się tam nie zmieniło , czy wszystko jest w porządku
Szkoda tylko , że takich fotek nie umiem robić , które ( tak , jak u Ciebie ) pokazywałyby piękno tych miejsc .

Czekam cierpliwie na dalszy ciąg Twojej relacji


Pozdrawiam
Piotr

Witam,

Tym razem zapraszam na mały spacer.


Słońce jeszcze dosyć wysoko. Chmurki ładnie ścielą się nad wodą, rozdrapywane przez południowy wiatr.



Pójdziemy wzdłuż morza?




Może zejdziemy. Akurat schody.




Charakterystyczne skały, małe i duże odłamki. Często o ostrych krawędziach. Można śmiało po nich chodzić, dobrze trzymają podeszwy butów. Lekko chropowate, z charakterystycznymi deseniami i fakturą rzeźbioną przez wiatry i słoną wodę.




Półkami układającymi się w olbrzymie schody zejdźmy niżej.




Słońce wchodzi pomału do sypialni, zasuwając za sobą kotary z żółci i czerwieni.
Układają się równolegle do powierzchni schodów, podkreślając padającymi cieniami posiekaną strukturę nadbrzeżnych skał.




Drugi plan zamyka nam mała wysepka wskazując w oddali zamglone kontury wybrzeża w stronę Trogiru.




Na stopnicach schodów morze układa takie oto wapienne płytki.




Przyjemna bryza od morza porywa kropelki roztrzaskujących się o skały fal. Mgiełka schładza ciało rozgrzane przez zachodzące słońce.




Skały wystające z wody omywane przez fale, świecą prostopadle ustawionymi do słońca powierzchniami.




Oczywiście wiedziałem, że ktoś zostanie z tył. Gdzie oni są? Nigdzie ich nie ma!
Czyżby odpuścili sobie?




Jeszcze jedno spojrzenie z cypla na wysepkę naprzeciwko i wracamy.






Jakoś trzeba się przez to przedostać. Albo po skałkach albo górą.
Spróbujmy - może coś ciekawego wypatrzymy przy okazji.




Na horyzoncie wracający na noc do portu jacht.




Poczekamy aż się schowa za cypel zatoki?




O jak ładnie, jaki spokój...




Skały rozpaliły się do czerwoności.




W górze towarzyszy nam Ulotna Panienka.




I jej wierni towarzysze Wietrzne Duszki Zachodzącego Słońca.




Żeglarz bliżej domu, słońce coraz niżej.




Jeszcze chwilę...




...jeszcze moment





Dobranoc, do zobaczenia





Pozdrawiam

Tomek
www.tik.neostrada.pl

Transalp napisał(a):...Na stopnicach schodów morze układa takie oto wapienne płytki....

No i już nie trzeba jechać do TR...





















Kolor, tylko kolor...

Nie dość że widoki cieszą oczy to jeszcze te poetyckie opisy - dla mnie Bomba!!

Pięknie

Aldonka napisał(a):Nie dość że widoki cieszą oczy to jeszcze te poetyckie opisy - dla mnie Bomba!!

Popieram

Zgadzam się . Przecudnej urody są Twoje zdjęcia i mam nadzieje, ze to jeszcze nie koniec

Transalp napisał(a):Na stopnicach schodów morze układa takie oto wapienne płytki.

Takie zdjęcia lubię najbardziej
Niby nic, a jednak COŚ Gratuluję oka.

I ta faktura na białych powierzchniach, nic nie wypalone, a czernie głębokie.

Szkoda tylko, że EXIFy schowane

Dzięki serdeczne za tak uprzejme słowa.

To, że podobają się Wam zdjęcia cieszy mnie bardzo.

Postaram się przygotować jeszcze kilka.
Być może pozwolą Wam na odkurzenie wspomnień czy znajomych miejsc lub na poznanie Chorwacji w innym wydaniu.
(Na co po cichu liczę, choć wiem, że nie zawsze takie spojrzenie podoba się. Ja z kolei uwielbiam odkrywać rzeczy, które w kolorach są niewidoczne. Zobaczyć je można dopiero w B&W, sephi lub bi/tri chromiach. Gra świateł, cieni, struktury i faktury powierzchni czy też kształty, elementy krajobrazu nabierają innego wymiaru i mówią do oglądającego innym językiem lub przekazują wyraziściej emocje. Mam wrażenie, że są obrazy w których kolor "zabija" przekaz, zwłaszcza uczucia i/lub emocje.
Przepraszam rozpisałem się).

longtom napisał(a):Szkoda tylko, że EXIFy schowane

Niestety nie wiem dlaczego po zlinkowaniu EXIF'y nie są widoczne. Pisałem już o tym wcześniej.
Jeżeli ktoś jest zaintersowany szczegółami, podaję link do picasa, gdzie są posadzone zdjęcia. Tam znajdziecie EXIF'y bez problemu w Informacji o zdjęciu.

Link do galerii


Pozdrawiam i mam nadzieję do zobaczenia w kolejnym długo oczekiwanym ciągu dalszym.

Tomek

Czekam

Witam serdecznie,


Tak więc nadszedł czas na żelazny punkt programu wizyty w Chorwacji czyli wodospady Krka.

Pisać nie pisać. Przecież wszyscy Chromaniacy wiedzą o co chodzi. Więc, nie ... nie będę strzępił języka (klawiatury). Ostatecznie klawisze też mają swoją wytrzymałość, czytający również.

W związku z powyższym zapraszam Was na kolejny spacer.

A więc Szanowne Panie, Szanowni Panowie, wodospady Krka czyli woda, woda, woda przedstawia Transalp.


1.




2.




3.




4.




5.




6.




7.




8.




9.




10.




11. Dla odmiany Junior z mamą




12.




13.




14.




15.




16.




17.




18.





W następny, długo oczekiwanym odcinku zapraszam Was na kilka fotograficznych impresji z morzem i skałami w tle.



Pozdrawiam

Tomek
www.tik.neostrada.pl

Witam ponownie,

Dzisiaj zamiast spacerów po Chorwackich traktach, ulicach i zaułkach, chciałbym zaprosić Was na opowieść, których wiele niesie wiatr z nad morza.
Wystarczy wyjść wcześniej rano, kiedy jeszcze wszyscy pogrążeni są w upojnych snach po równie upojnych nocach. Poszukać Swojego Miejsca na plaży czy skale i posłuchać...

Spróbujcie, naprawdę wiele można usłyszeć a zobaczyć - jeszcze więcej.


Zapraszam serdecznie na opowieść, którą tym razem opowiedział mi


K w i a t.







Kiedy Kwiat spojrzał kolejny raz w górę, Słońce przepływało ponad Wyspą Dalekiego Zachodu.





Dziwna była to pora. Nad Wyspą zapadał mrok. Wyraźnie wyczuwał w powietrzu wzmagający się Wiatr.
Zaniepokoił się.





Bliskość wybrzeża u stóp Kwiatu, na którym przyszło mu żyć, dawała poczucie wolności i przestrzeni.





Skały poniżej matowiały z każdą chwilą. Złowieszczo tracąc żółcie i pomarańcze w promieniach tego mrocznego Światła.





Wnętrze Nieba nad zatoką pokrywały wietrzne obłoki pędzone przez Wiatr od morza.
Niezwykle rzadko takie kształty obłoków na Niebie pojawiały się w Jego okolicach.





Spojrzawszy jeszcze raz na zachód Kwiat zadrżał. Pomyślał o nadchodzących już niedługo zimnych dniach i jeszcze chłodniejszych nocach.





Zaczął wspominać okolice z których przybył. Turkusy i szmaragdy wody stron skąd Czarny Ptak porwał go i przez tajemnicze Krainy przyniósł aż Tutaj. Krainy których nie znał i nic o nich nie wiedział.




W pamięci z tamtych chwil pozostał mu smak wody i wiatr. Wiatr jakby cieplejszy ale bardziej żywy, niespokojny wręcz niepokorny ale przyjazny. Pamiętał również poszarpane i dziwnie niecierpliwe skały. Koloru żółto-brązowego i pomarańczowo-brązowego, wpadające do morza w brunatną czerń nadwyrężonych przez Ostre Fale krawędzi.




Wieczór schodził Mu na wspomnieniach. Na chwilę spojrzał na Wyspę. Tutejszy Wiatr napędził Dzikich Chmur aby skrócić Czas Słońca.



Kwiat widział skutek siłowania się tych dwóch potężnych mocy. Przypuszczał, że nie dzieje się tutaj nic dobrego.





Oglądała to również dziwna, samotna Postać stojąca na krawędzi urwiska.





Postać, którą już znał. Widział ją o poranku, kiedy wyszła z wody i płynnymi ruchami długich jak fala dłoni układała na skale tajemnicze Kamienie, których przeznaczenia nie znał.





Podążył za wzrokiem Postaci. Słońce ostatnim tchnieniem jak wybuch supernowej pogrążało się w otchłani. Skazane przez Wiatr na zagładę.





Coraz cięższy i szczelniejszy tuman Dzikich Chmur przygniatał Słońce. Blask dogasającego pióropusza płomieni lśnił jeszcze przez kilka podmuchów Wiatru wygwizdującego epitafium na pobliskich ostrych jak nadmorskie trawy krawędziach skał.





Blask z utraconych Świateł uciekał w poszukiwaniu schronienia, pozostawiając Kwiat w nastroju samotnej świadomości wszechogarniającej Ciemności.




Z daleka już tylko Postać widziała blednące kolory Kwiatu i zanikającego Światła.





Pozdrawiam

Tomek
www.tik.neostrada.pl

Transalp napisał(a):
K w i a t.

Prawdziwe poranne cuda, kwiat amarylisa z liściami pelargonii .
Chyba się skuszę i też kiedyś wstanę takim rankiem.

jestem pod wrażeniem,
też
tomek