Chorwacja na starych widokówkach

Lovran, po włosku Lovrana jest małym miastem na Opatijskiej Riwierze,

mieszkał tu przez wiele lat aż do śmierci Stanisław Witkiewicz, twórca stylu zakopiańskiego.

W willi Frappart, tej drugiej na obrazku, tej gdzie nie są damy,
przebywał na wczasach przed wojną prezydent Ignacy Mościcki

Jeszcze raz willa Mościckiego, teraz od strony morza


Lovran to też malutkie stare miasto

Stare miasto:






Wille i hotele:

Dzisiaj Lovran w czasach Tito

Trochę zaniedbany, nie było tylu bogatych turystów co dawniej,
ale swojego uroku nie stracił

Witkiewicz nazywał Lovran przepięknym miastem i coś w tym jest







A to kapelusze w czasach Austro-Węgier i ich właścicielki

Dzisiaj będzie zwiedzanie Opatiji i Medveji

Pozdrawia wszystkich cesarsko-królewski listonosz


No to lecimy nad Jadran




Najpierw Medveja, 100 lat temu prawie bez turystów, potem za Tito ożywiła się dzięki wielkiemu kempingowi
Odludzie

1972

1969



Dzielnica Opatiji Ika
Cyprysy

Idyllicznie

A to już Ika w czasach Tito




Dzielnica Opatiji Icici w czasach Austro-Węgier i Włoch



i w czasach Tito



Opatija już przeszło 100 lat temu była pełna kąpiących się turystów




A to już rok 1925


Na tej widokówce góry Ucka przypominają Alpy



Opatija i śnieg, widok bardzo rzadki



Sokoły ( chorwackie ) z Opatiji



Opatija była w czasach Austro-Węgier sławnym kurortem, najbardziej znanym wtedy kąpieliskiem Chorwacji








W czasach Mussoliniego straciła sporo gości, choć nadal prezentowała się nieźle.




Po II wojnie światowej przestali dominować bogaci turyści, hotele przejęło państwo. Turystów przybyło, bo na wczasy nad Jadranem mogło sobie pozwolić coraz więcej ludzi

Na szczęście w Opatiji nie wyburzono starych willi, aby zbudować na ich miejscu hotelowe klocki. Powstało tylko kilka nowych hoteli, np. Ambasador

Zapraszam do Volosko, dawniej miasto rybaków, teraz dzielnica Opatiji


Najpierw mapka Kvarneru



Widoczki z Volosko




Widok z tarasu



Volosko w 1963




Volosko w 1975

Gdy oglądam widokówki z lat 60-tych i 70-tych, to wydaje mi się, że jedyne co się zmieniło to... wygląd samochodów
Bo nawet łódki takie same...

Rijeka, po włosku Fiume,
ma bardzo ciekawą historię.


W czasach Austro-Węgier Rijeka należała do węgierskiej części monarchii.





Była wtedy odrębną prowincją, na jej czele stał gubernator mianowany przez cesarza. Rezydował w okazałym pałacu




Rozwijał się port i przemysł stoczniowy.




Dwie główne narodowości miasta wtedy to Chorwaci

i Włosi



Po rozpadzie A-W Jugosławia i Włochy zgłaszały chęć przyłączenia Rijeki. Do Jugosławii przyłączono dzielnicę Sušak.

Większa część Rijeki została w 1920 Wolnym Miastem, gdzie obie narodowości miały żyć w zgodzie i wspólnie zarządzać portem.Według włoskich danych statystycznych Włosi stanowili tam 2/3 mieszkańców, ale w wyborach lokalnych w 1922
2/3 głosów zdobyli Chorwaci
Mussolini przejął władzę w Rijece w 1922 i 3000 Chorwatów wypędzono z miasta. Resztę poddano przymusowej italienizacji.
W 1924 Rijekę wcielono do Włoch.


Granica między Włochami i Jugosławią przebiegała przez centrum miasta




W Jugosławii cała Rijeka znalazła się oficjalnie w 1947, praktycznie w 1945.
Tak wyglądał w 1969 dworzec autobusowy pod kościołem

Split





Villa Seherezada w Dubrovniku

Lednice napisał(a):Rijeka, po włosku Fiume...

Dawniej...

2010.

Dawniej...

2010.

Dawniej...

2010.

Dawniej... było chyba bardziej malowniczo.
BTW Lednice, nie masz jakiej dawnej pocztówki z poniższym Teatro Fenice - Rijeka

Wielkie dzięki za Wasze fotki


Pasują jak ulał
Teatru w Rijece szukam


Ruszamy z Rijeki na południe

Jesteśmy w Bakar, małym miasteczku, dawniej znanym z portu rybackiego, teraz z wielkiej rafinerii ropy naftowej







Czasy Tito, 1972 rok

Kastav to małe miasteczko na północ od Rijeki,
zamieszkałe w czasach Austro-Węgier przez Chorwatów.






Największą osobliwością miasta jest niedokończony kościół. Podobno w czasie jego budowy jezuici zmuszali ludność do pracy za darmo oraz do oddawania pieniędzy. Zakonnicy zabrali ostatni grosz biednej wdowie z dziećmi i Pan Bóg ich za to ukarał. Budowla została obłożona klątwą i nigdy jej nie ukończono




Z miejscowości Kastav pochodził Vladimir Nazor, znany chorwacki pisarz i partyzant , po 1945
szef chorwackiego parlamentu, był po stronie Tito, choć do partii komunistycznej nigdy nie wstąpił.
Zapewne ten pomnik na widokówce z czasów Tito to pomnik partyzanta

Kraljevica jest małym miasteczkiem za Bakar.






W czasach Austro-Węgier obok stoczni powstało kąpielisko





Tu wyraźnie przegięli z phoshopem



W czasach Tito podkreślano, że w miejscowej stoczni pracował przed wojną Tito
Ale raczej tu go nie ma wśród tłumu turystów



Ne bojte se



Kraljevica w latach 70-tych

Wjeżdżamy na wyspę Krk

W 1980 roku, w lipcu, został otwarty most, który połączył wyspę ze stałym lądem.

Oczywiście most nazwano na cześć zmarłego w tym samym roku prezydenta Tito

Most jest zarąbisty

Teraz to po prostu Krčki most


No to kilka fotek, z czasów, kiedy most był nówką








Teraz most ma już 30 lat z hakiem, jest w wieku dojrzałym,
dla wielu małolatów to stary dziad

Teraz zwiedzamy wyspę Krk

Potem będą Cres i Lošinj, a potem wracamy na stały ląd

No to jedziemy

Pierwsza miejscowość Omišalj

Zanim zbudowano most na wyspę Krk, turystów nie było tam za dużo.
Przybyło ich jeszcze przed 1980 po zbudowaniu niedaleko Omišalj lotniska

1901

1905

Po 1918

1931

1936

Urocze


Po 1945

1973, było już wtedy lotnisko

Njivice to niewielka miejscowość na południe od Omišalj



Przed 1941 zbudowano w niej kilka hoteli, w czasach Tito hotel Beli Kamik






Malinska ma kilka razy więcej mieszkańców niż Njivice , ale też trudno nazwać miejscowość wielkim kurortem. Żyje tam na stałe 3000 ludzi.


Malinska w czasach Austro-Węgier:




Kieszonkowy parowiec



Po 1918



1961



W czasach Tito zbudowano wielki hotel Palace, taki na 2500 łóżek , który dziś jest ruiną. Kupił go rosyjski inwestor i nic z nim nie robi.
Hotel był wypasiony




W 1972 personel hotelu wyglądał na zadowolony

Bardzo ciekawe to zestawienie starych i nowych fotografii, szczególnie jak są to miejsca które miałem szczęście odwiedzić