Chińskie smaki

Relacja powalająca!!

Przeczytałam od deski do deski, ale chyba wrócę do początku i przeczytam jeszcze raz, już na spokojnie i bez rozdziawionych szczęk

Ale ten łeb kurczaka....

JacYamaha napisał(a):

tadeusz2 napisał(a):Dewocjonalia jeszcze czynne?

To bardziej wygląda na spotkanie towarzyskie połączone z konsumpcją...

Fakt, może opijali dobry utarg

Kevlar napisał(a):Widać że nocą dużo luźniej niż w ciągu dnia.

To nie jest centrum Shenzhen, tam ponoć jest ul przez całą dobę.

kulka53 napisał(a):Śmieci na chodnikach jak po weekendzie we Wrocławiu

tadeusz2 napisał(a):Ce moi

C'est moi
PS Wciąż czytam i o teraźniejszych Chinach wiem znacznie więcej......
Dzięki

Dzięki za korektę Niestety nie znam tego języka, nigdy tam nie byłem i jeszcze nie wiem czy w najbliższej przyszłości tam będę. Jest to jeden z nielicznych zakątków na świecie, do którego mnie nie ciągnie, z wyjątkiem Les Trois Valées(sprawdziłem wcześniej pisownię
).
Miło, że mogę przybliżyć trochę ten rejon. Pozdrawiam

renatalato napisał(a):Na nocnych zdjęciach tak jakoś tam ładniej
Super relacja

Dzięki

sroczka66 napisał(a):Relacja powalająca!!
Przeczytałam od deski do deski, ale chyba wrócę do początku i przeczytam jeszcze raz, już na spokojnie i bez rozdziawionych szczęk
Ale ten łeb kurczaka....

Dobrze, że łba kurczaka nie połknęłaś

27. Wieczorem na wielu ruchliwych skrzyżowaniach otwierają się nocne punkty gastronomiczne. W nich odżywiają się robotnicy wracający z drugiej zmiany i ci, którzy szykują się na nocną szychtę. To co mają do zaoferowania nie jest czymś wyszukanym, ale z racji na niską cenę cieszą się sporym wzięciem. Do tej pory omijaliśmy szerokim łukiem takie jadłodajnie uważając, że na pewno jest tam przeterminowana żywność, niskogatunkowa lub w ogóle taka, która białego zabije z uwagi na miliard egzotycznych bakterii. Nie ma tam bieżącej wody, toalet, oświetlenie prowizoryczne i jakoś tak mało przekonywująco. Zapewne nasz Sanepid gdyby zobaczył taką jatkę wsadziłby całą obsługę do mamra za próbę otrucia klienteli.
Pomyśleliśmy jednak, że skoro panuje to spory ruch, to nie mogą mieć nieświeżych produktów i postanowiliśmy spróbować, czym się odżywia tutejszy proletariat.

Od czego tu zacząć?


Każdy patyczek to wydatek od 50gr do 3zł.


Ostrygi z grila to wydatek 2zł.


Rarytas dla miłośników owoców morza.


Kurczak w częściach.


Za tą większą rybkę trzeba słono zapłacić, 5zł.


Technika grilowania,


wymaga większego nakładu pracy.


W woku makaron z warzywami.


Stoisko jarskie.


Chłopina miał spory ruch.


Za 3zł porcja gotowa.


Następna porcja.


Bliskie spotkanie z grilem?


Gotowe.


Stanowisko przygotowawcze odbiegało trochę od europejskich norm, ale nam to odpowiadało.


Goście z sąsiedniego stolika dyskretnie nas obserwowali.


Zadowolenie z dobrze wykonanej pracy.


Prawdziwe chinese take away.



Proletariuszka.


Takie skrzydełko z kurczaka nie wymaga długotrwałego opiekania.


Na koniec zdjęcie do paszportu.

tadeusz2 napisał(a):[b]...Każdy patyczek to wydatek od 50gr do 3zł...

Ciekawe ile z takiego patyczka mają zysku? 10 groszy?
Muszą bardzo dużo tego sprzedać żeby zarobić.

tadeusz2 napisał(a):Rarytas dla miłośników owoców morza.

A co to jest obok skorupek na patyku?

tadeusz2 napisał(a):Bliskie spotkanie z grilem?

Może za bardzo zbliżył się do sąsiadki ze stoiska obok

tadeusz2 napisał(a):Na koniec zdjęcie do paszportu.

Mam nadzieję, że to jednak nie koniec.

Pzdr

Kevlar napisał(a):

tadeusz2 napisał(a):[b]...Każdy patyczek to wydatek od 50gr do 3zł...

Ciekawe ile z takiego patyczka mają zysku? 10 groszy?
Muszą bardzo dużo tego sprzedać żeby zarobić.

Chyba za bardzo patrzysz przez pryzmat wartości 10 gr tutaj.

Relacja uciekła na 2 stronę tematu.
Proszę o cd

Witam forumowiczów po świątecznej przerwie. Pora rozpocząć w nowym już roku kontynuacje rozpoczętych relacji. O nowych nie wspominam, bo tegoroczne ukażą się dopiero za jakiś czas.

Kevlar napisał(a):

tadeusz2 napisał(a):[b]...Każdy patyczek to wydatek od 50gr do 3zł...

Ciekawe ile z takiego patyczka mają zysku? 10 groszy?
Muszą bardzo dużo tego sprzedać żeby zarobić.

Gdyby od każdego chińczyka dostać 10groszy uzbierałaby się pokaźna fortuna.

JacYamaha napisał(a):

tadeusz2 napisał(a):Rarytas dla miłośników owoców morza.

A co to jest obok skorupek na patyku?

tadeusz2 napisał(a):Bliskie spotkanie z grilem?

Może za bardzo zbliżył się do sąsiadki ze stoiska obok

tadeusz2 napisał(a):Na koniec zdjęcie do paszportu.

Mam nadzieję, że to jednak nie koniec.
Pzdr

Nie próbowaliśmy, choć korciło. Nazwy nie znam, bo, po jakiemu miałbym się tego dowiedzieć, po chińskiemu?
Oczywiście to jeszcze nie koniec, choć on nieuchronnie zbliża się

mutiaq napisał(a):Relacja uciekła na 2 stronę tematu.
Proszę o cd

Proszę bardzo

28. Co tu pisać? Wracamy do hotelu, ale klimat najlepiej oddadzą zdjęcia.

Żegnamy uliczny snack bar.


Jesteśmy przed hotelem. Dziura w płocie z przejściem na drugą stronę ulicy jest pół kilometra dalej.


Otwarty jest jeszcze Tabak. Z tego, co zauważyłem to chyba wszyscy chińczycy są palaczami. Pali się dosłownie wszędzie, w sklepie w knajpach, nawet w windzie zmuszony byłem wąchać dymiący się papieros. Czasem miałem ochotę powiedzieć, że mi to przeszkadza, ale kto by mnie tu zrozumiał?


Obok monopolowego czynny sklep z herbatą. Widocznie bez niej jak i bez papierosów nie ma tutaj życia, muszą być dostępne o każdej porze dnia i nocy.


Otrzymaliśmy kolejną lekcję parzenia zielonej herbaty.


Najpierw zalewanie świeżych liści.


Oczywiście wylewa się herbatę z pierwszego zaparzenia.


Znad filiżanki uniósł się aromatyczny zapach.


Trzeba było się trochę potargować zwłaszcza, że kupowaliśmy trzy zestawy do zaparzania herbaty. Stanęło na 70 zł za jeden komplet.


Ta podstawka to połowa ceny zestawu.


Jeszcze tylko zamrożone świeże liście zielonej herbaty. Niestety sprzedawca nie miał dla nas najlepszych, bowiem te zostały dostarczone na przyjęcie Obamy, który bawił akurat w Pekinie.


Ponoć kilogram wyselekcjonowanych liści, zrywanych przez wyszkolone małpy kosztuje milion dolarów. Trudno, może następnym razem zostawi dla nas porcję.


Wracając do hotelu robimy małą sesję zdjęciową.


Następca welocypeda.


Bicykl?


Można by coś jeszcze kupić tylko wiedzieć co tu sprzedają?


Karaoke.


I jeszcze tylko zdjęcie naszych recepcjonistek.


Uśmiech proszę.


Dobranoc.

O ile w sklepie z alkoholem widać znane marki to w tabaku kompletna dezinformacja.
Widać kto pstryka a kto odwala czarną robotę
Na koniec trzeba było iść grzecznie poprosić tych co spać nie dają po nocach...

Ale fajnie - wraca sobie człowiek z przerwy świątecznej, a tu ma do przeczytania na raz cztery odcinki Bardzo smaczne zresztą

pozdrawiam

JacYamaha napisał(a):O ile w sklepie z alkoholem widać znane marki to w tabaku kompletna dezinformacja.
Widać kto pstryka a kto odwala czarną robotę
Na koniec trzeba było iść grzecznie poprosić tych co spać nie dają po nocach...

Może dlatego wydało mi się, że tu wszystkie papierosy identycznie "pachną" :
Mieliśmy nawet zamiar zobaczyć od środka lokal z karaoke, ale zabrakło odwagi. Może gdyby był z nami Ashui przełamalibyśmy lody, ale bez niego i znajomości języka to cienko byśmy tam śpiewali.

Tymona napisał(a):Ale fajnie - wraca sobie człowiek z przerwy świątecznej, a tu ma do przeczytania na raz cztery odcinki Bardzo smaczne zresztą
pozdrawiam

Witam i pozdrawiam
Nie było czasu rozpędzić się, byłoby tych odcinków więcej

29. Miasteczko malarzy, jak w obiegowej mowie się o nim mówi leży dosłownie po drugiej stronie ulicy. Da Fen w języku chińskim oznacza obraz olejny. Znajduje się tam kilkaset galerii, sklepów ze sprzętem do malowania z pędzlami, płótnami czy farbami. Wszędzie widać pracownie malarskie z wystawionymi obrazami na sprzedaż. Można tu kupić ręcznie malowane płótna wszystkich, najbardziej znanych mistrzów malarstwa światowego. Nie trzeba jechać do Paryża, Londynu czy Amsterdamu, aby poobcować ze sztuką przez duże es. Gdzież pozwolą wziąć do ręki Giocondę czy niemal nosem dotknąć perły z znanego obrazu Vermeera. Tu jak najbardziej można, pozwolą brać ją niemal garściami. Zwykło się mówić, że pewne dzieła są bezcenne, ale tutaj chińscy mistrzowie zadają kłam takim stwierdzeniom. Wszystko ma swoją cenę i wcale nie jakąś niebotyczną, choć też i niemałą. Zdradzę tylko, że jeden kolega kupił kilogram słoneczników za 20zł a drugi długo rozważał kupno ambasadorów Holbeina, tylko, że nie mieli małych zbliżonych do rozmiarów walizki. Zadowolił się dwoma Giocondami.

Mieszkają tu malarze, rzeźbiarze, ceramicy i wszelkiej maści artyści. Według naszego chińskiego znajomego Ashuina, który jest zaliczany do tego grona, jest tu ich ponad 10tys. Tworzą największą fabrykę na świecie do produkcji obrazów. Wszędzie reklamują, że są w stanie namalować wszystko na zamówienie. Przypuszczam, że gdybym im zlecił Bitwę pod Grunwaldem w kilku egzemplarzach otrzymałbym ją za zaliczeniem bardzo szybko. Klient nasz pan.

Wizytówka Dafen


Pejzaże, martwa natura, portrety itp.


Esy floresy.


Główna ulica a w zasadzie uliczka, ruch samochodowy w niej bardzo ograniczony. W ogóle na teren miasteczka autem można wjechać tylko za okazaniem specjalnej przepustki.


Stosy obrazów na wagę.


Bez ramy też można kupić.


Do wyboru i do koloru.


W kilku galeriach nie pozwolono mi robić zdjęć, więc mijając je naciskałem niepostrzeżenie spust migawki głośno kaszląc dla zagłuszenia jej dźwięk.


Numer 13.


Numer 15.


Następny.


Setny.


Można odpocząć.


Tu też.


Sprzęt malarski.


Spacerujemy wąskimi uliczkami, które dwadzieścia lat temu były polami uprawnymi. Mieszkało tutaj kilkaset osób pasąc kozy czy uprawiając warzywa. Nowa polityka władz u schyłku lat siedemdziesiątych sprawiła, że dokonał się w tym rejonie ogromny przełom. Z wiochy zabitej dechami wyrosło dynamicznie rozwijające się miasto. Podstawą jego rozwoju była produkcja obrazów olejnych z całą galanterią konieczną do ich wytwarzania.
Gro tutejszej produkcji to kopie uznanych na świecie artystów, jednak coraz większą część stanowią dzieła tutejszej bohemy. Pokazywał nam wcześniej swoje obrazy Ashuin, które może nie prezentują szczególnych walorów artystycznych, ale służą do poszukiwań własnej tożsamości, własnego warsztatu. Jak twierdzi jego dzieła wiszą na ścianach w wielu krajach Europy, Australii i Ameryki. W takiej masie malarzy być może tworzy już jakiś geniusz XXI wieku i czeka teraz na swoje odkrycie. Nam się tym razem nie udało go spotkać, plan tego wyjazdu nie przewidywał takiego punktu.


Uliczki przed południem puste, ponoć wieczorem jest tu spory ruch.


Sztuka wyszła na ulice.


Abstrakcjoniści,


impresjoniści,


dengxiaopingiści i


i maoiści mają tu swoje galerie.


Błądzimy wąskimi uliczkami szukając czegoś, co można by przywieźć jako pamiątkę z Chin.


Witraże gdyby nie były tak ciężkie można by nabyć, ale kwota za nadbagaż odstrasza.


Te ogromne wazony również nie nadają sie do transport lotniczego.


Ostatni na naszej drodze.


Opuszczamy Dafen z drobnymi zakupami. Zapewne uda nam się następnym razem zawitać tu na odrobinę dłużej aby poszperać w bogactwie tych galerii.

Muszę przyznać, że jestem coraz bardziej przerażony - przerażony potencjałem, który tam drzemie...

JacYamaha napisał(a):Muszę przyznać, że jestem coraz bardziej przerażony - przerażony potencjałem, który tam drzemie...

Nostradamus przepowiadał: "żółta rasa zaleje świat.."