Chińskie smaki

tadeusz2 napisał(a):[b]
Wiadomo, że z uwagi na reżim czasowy łażenie po murze chińskim, czy placu Tiananmen raczej nam nie grozi. .

A to wielka szkoda, bo pomimo niektórych opinii, naprawdę warto, a nawet należałoby to zobaczyć. Jednak co się odwlecze to ....

Czekam niecierpliwie na cd.

I ja zasiadam i czekam niecierpliwie, przynajmniej na razie jestem na bieżąco

dudek_t napisał(a):

tadeusz2 napisał(a):

dudek_t napisał(a):Zapowiada się ciekawie...
PS. Lotnisko na wyspie jest chyba w Japonii a nie w Chinach...

W Hongkongu jest na sztucznej wyspie.

a jednak mi się dobrze wydawało:

Lotnisko na sztucznej wyspie - Japonia
http://cudaswiata.pl/azja/port_lotniczy_kansai.html

Lotnisko w Hongkongu - wyrównali tylko poziomy już istniejących wysp:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Port_lotniczy_Hongkong

http://en.wikipedia.org/wiki/Hong_Kong_ ... al_Airport

Hong Kong International Airport was built on a large

artificial island,

formed by leveling Chek Lap Kok and Lam Chau islands (3.02 km² and 0.08 km² respectively), and reclaiming 9.38 km² of the adjacent seabed. The 12.48 km² airport site added nearly 1% to Hong Kong's total surface area; it connects to the north side of Lantau Island near Tung Chung new town.[10]

usypali wyrównali - czyli nie na naturalnej ...

z prawdą jest jak z ... każdy ma swoją

pozdrav

Ania W napisał(a):Podobnie jak Jacek, myślałam, że to wątek kulinarny, a tu taka miła niespodzianka.
Chiny to kraj moim marzeń, dlatego zasiadam do czytelni i z niecierpliwością będę śledzić Twoje wrażenia.....
Pozdrawiam

Wątek kulinarny będzie bardzo widoczny, trudno go pominąć. Pozdrawiam

wojan napisał(a):Zająłem miejsce w blokach startowych i czekam na strzał ... czyli tak upragniony przez wszystkich ciąg dalszy

Za minutę odpalam. Pozdrawiam

Piotrek_B napisał(a):

tadeusz2 napisał(a):...Ojej, zaczynam mieć tremę .....

To nie miej
Jedziemy.......

Już jadę. Pozdrawiam.

mwxx napisał(a):zapowiada się ciekawa i interesująca wyprawa, następny chętny by poczytać ....pozdrawiam

Witam.

Dromader napisał(a):

tadeusz2 napisał(a):[b]
Wiadomo, że z uwagi na reżim czasowy łażenie po murze chińskim, czy placu Tiananmen raczej nam nie grozi. .

A to wielka szkoda, bo pomimo niektórych opinii, naprawdę warto, a nawet należałoby to zobaczyć. Jednak co się odwlecze to ....
Czekam niecierpliwie na cd.

I już mam kolejną część. Pozdrawiam

marsylia napisał(a):I ja zasiadam i czekam niecierpliwie, przynajmniej na razie jestem na bieżąco

Na razie to niewiele się dzieje, ale wkrótce się rozkręci. Pozdrawiam

adamk3 napisał(a):
usypali wyrównali - czyli nie na naturalnej ...
z prawdą jest jak z ... każdy ma swoją
pozdrav

Prawda, cała prawda i .... . Pozdrawiam.

2.Rankiem 9-tego listopada, w dniu wyjazdu z niepokojem spoglądałem za okno. Jesienna aura mogłaby nieźle zamieszać na lotnisku. Nieraz z powodu mgły odwoływano loty i trudno mi było sobie wyobrazić, jak bardzo skomplikowałaby się nasza wyprawa. We Frankfurcie zapewne nie czekaliby na nasz samolot. Gdyby, nie daj Boże, jakiś kataklizm sparaliżował lotnisko plan awaryjny zakładał jazdę autem. Przy sprzyjających warunkach pięć, może sześć godzin powinno nam wystarczyć na dojazd do Frankfurtu. Odlot mieliśmy zaplanowany dopiero o 17-tej.
Na szczęście, choć pochmurno i deszczowo samoloty lądowały tego dnia planowo.

Ostatnie chwile przed odprawą. Za oknem pogoda listopadowa, osiem stopni, wietrznie i deszczowo.


Po odprawie kierujemy sie do Baltony po Jasia Wędrowniczka. Nabywamy go w pojemnikach plastikowych, które nie obciążą zbytnio bagażu podręcznego i nie stworzą zagrożenia dla ruchu lotniczego. W trakcie lotu w każdej chwili będą w zasięgu ręki służąc na przykład, jako środek nasenny.
Sam lot z Wrocławia do Frankfurtu przebiegł bez zakłóceń i nie spotkała nas żadna nieprzyjemność ze strony niemieckiej obsługi. Być może limit szarpanych incydentów w liniach Lufthansy został już wyczerpany na ten rok. Jedyną rzeczą, jaką odnotowałem na tym odcinku naszej podróży był brak oklasków po wylądowaniu.

We Frankfurcie pogoda jak we Wrocławiu. Wyjście z samolotu mieliśmy schodowe a nie rękawowe. Widocznie jak się wsiada tak się i wysiada.


Czasu nie mieliśmy za wiele na przesiadkę jednak nie aż tak mało aby nie wyjść na zewnątrz. Była to moja już druga wizyta w tym roku w tym mieście, choć słowo wizyta to lekkie nadużycie, bardziej obecność. Ślad z poprzedniego pobytu zostawiłem na forum narciarskim, gdzie zamieściłem wiosną obszerną relację z Dolomitów.


Nasz Jumbo Jet szykuje się do odlotu

Pisz Pisz i wklejaj , czekam na c.d z wielką niecierpliwością

tadeusz2 napisał(a):... Jedyną rzeczą, jaką odnotowałem na tym odcinku naszej podróży był brak oklasków po wylądowaniu...

I dobrze. A te oklaski to niby po co? Że normalnie dotarliśmy na miejsce?
No tak podczas katastrofy nie ma czasu na klaskanie.
Jak dla mnie to dziwny zwyczaj. Ale chyba to normalne że skoro korzystamy ze środka komunikacji to mamy dotrzeć z punktu A do punktu B więc o co chodzi z tymi oklaskami to nie mam pojęcia. Może to ja dziwny jestem ale nigdy nie klaszczę.
Wysiadający na przystanku pasażerowie z autobusu też nie klaszczą kierowcy i to dla mnie jest normalne.

Nie mogę się rozkręcić, bowiem gro materiału fotograficznego mającego być inspiracją dla tej relacji jest w rękach Mirka. Niestety, dzień po przylocie do Wrocławia trafił do szpitala zakaźnego z podejrzeniami eboli, salmonelli, malarii, czerwonki, tyfusu i diabli wiedzą, czego tam jeszcze. Bakteria, która go zaatakowała nie została rozpoznana. Wczoraj, po tygodniu kuracji antybiotykowej podobno utłuczono gadzinę i został wypisany już na wolność. Niestety co najmniej pięć kilo jego masy zostało w szpitalu.
Tymczasem wklejam kolejną porcję, choć wcześniej :

Adam.B napisał(a):Pisz Pisz i wklejaj , czekam na c.d z wielką niecierpliwością

Pozdrawiam

Kevlar napisał(a):A te oklaski to niby po co? ….
Może to ja dziwny jestem ale nigdy nie klaszczę.

Ja też nie klaszczę!!!

3.Kolejny odcinek, jaki mieliśmy do pokonania trwał sporo dłużej. Zajęliśmy miejsca w ogromnym Boeingu 747, bodaj jedynym samolocie z dwoma poziomami pokładów. Górny dla pasażerów z grubszym portfelem, wiadomo, że siedząc wyżej będą mieć lepszy widok. Niestety my musimy zadowolić się klasą ekonomiczną, która w porównaniu z pierwszą klasą różni się tym, czym maluch od Merca. Dla porównania, dla każdego pasażera naszej klasy przypada jakieś pół metra kwadratowego powierzchni, w jedynce jakieś dwa metry a przy takim progresie można jedynie domniemywać, jaką przestrzeń mają do dyspozycji w biznesowej klasie. Na pocieszenie pozostaje świadomość, że jak będziemy spadać to zawsze z mniejszej wysokości niż oni.

Mimo wszystko, nasze fotele nie stwarzały poczucia jakiegoś specjalnego dyskomfortu. Siedziało się w miarę wygodnie, oparcia działały, można je było odchylić i pobyć chwilę w ćwierćleżącej pozycji. Trochę się obawiałem tego lotu z uwagi na moje ostanie doświadczenia z jakimiś zapyziałymi liniami arabskimi. Tam miałem do dyspozycji ćwierć metra kwadratowego, akurat tyle, aby można było pokiwać palcem w bucie, a tu, luzik.

Dla odprężenia można sobie pospacerować.


Leciło z nami różnokulturowe towarzystwo.


Na kliku monitorach zawieszonych w przedziale można było śledzić wizualizację lotu. Wyświetlano co jakiś czas aktualne położenie naszego samolotu, jego prędkość, wysokość i odległość jaka nam pozostała do celu. Też od czasu do czasu emitowano to chińskim alfabetem. Napis Wrocław w ich alfabecie złożony był z kilku robaków, ale była też miejscowość opisana tylko dwoma robakami. Z położenia na mapie wydedukowałem, że to pewnie po ichniemu Uć.
Prędkość tysiąc km/h, wysokość 10tys., za oknem minus 70stopni chłodu. Jeśli dobrze zapamiętałem to lot nasz miał trwać 11godzin i mieliśmy do pokonania, coś ponad dziewięć tysięcy kilometrów. Trasa prowadziła korytarzem przez, Wrocław, Uć, Białą Ruś, dalej za Uralem zwrot na prawo i prosto nad Himalajami do Hongkongu.
Na pokładzie zaserwowano dwa ciepłe posiłki o smaku, który odbiegał od tych, które miały nam wkrótce towarzyszyć. Zjadło się i na tym należy poprzestać. Najlepszą rzeczą była zimna woda mineralna i cola użyte, jako popitka do łyka łyskacza, który chętnie był rozlewany przesz stewardesy.

Przelotu nad Himalajami nie udało się udokumentować zdjęciem z uwagi na grubą warstwę chmur. W miarę zbliżania się do celu zachmurzenie na szczęście stopniowo malało.

Czyżby to nasze lądowisko na usypisku?


Pokazało się i miasto.


Wytracanie wysokości następowało bardzo łagodnie, bezboleśnie


Za chwilę kolejny odcinek będziemy mieli za sobą.

No to Mirek przywiózł sobie niezłą pamiątkę...
Życz mu zdrówka i odbierz zdjęcia.

No nareszcie i ja tu dotarłam i czekam z Wami na odlot

Kurde szybki jesteś

tadeusz2 napisał(a):Nie mogę się rozkręcić, bowiem gro materiału fotograficznego mającego być inspiracją dla tej relacji jest w rękach Mirka. Niestety, dzień po przylocie do Wrocławia trafił do szpitala zakaźnego z podejrzeniami eboli, salmonelli, malarii, czerwonki, tyfusu i diabli wiedzą, czego tam jeszcze. Bakteria, która go zaatakowała nie została rozpoznana. Wczoraj, po tygodniu kuracji antybiotykowej podobno utłuczono gadzinę i został wypisany już na wolność. Niestety co najmniej pięć kilo jego masy zostało w szpitalu.
Tymczasem wklejam kolejną porcję, choć wcześniej :

Adam.B napisał(a):Pisz Pisz i wklejaj , czekam na c.d z wielką niecierpliwością

Pozdrawiam

Kevlar napisał(a):A te oklaski to niby po co? ….
Może to ja dziwny jestem ale nigdy nie klaszczę.

Ja też nie klaszczę!!!

A ja zawsze! jak pilot ładnie posadzi maszynę

JacYamaha napisał(a):No to Mirek przywiózł sobie niezłą pamiątkę...
Życz mu zdrówka i odbierz zdjęcia.

Może za mało:





i również zdrówka

JacYamaha napisał(a):No to Mirek przywiózł sobie niezłą pamiątkę...
Życz mu zdrówka i odbierz zdjęcia.

Jak się później okazało, żonie i małej córeczce też.

renatalato napisał(a):No nareszcie i ja tu dotarłam i czekam z Wami na odlot
Kurde szybki jesteś

A to dobrze czy źle?

adamk3 napisał(a):
A ja zawsze! jak pilot ładnie posadzi maszynę

Nie potrafię oceniać czy ładnie, ważne aby było skutecznie.

4.Do Hongkongu przylecieliśmy, krótko po jedenastej czasu miejscowego. Zaraz po opuszczeniu samolotu udaliśmy się w stronę wyjścia. Znakomicie oznakowany kierunek poruszania się po lotnisku został tak opracowany, aby pasażerowie przylatujący z trzeciego świata nie czuli się zbytnio zagubieni, więc udało nam się bez żadnych problemów przejść przez wszelkie szlabany, kontrole, odprawy. Mieliśmy jeden tylko moment krótkiego zawahania, kiedy trzeba było wsiąść do metra, aby dostać się po odbiór naszych bagaży.
Po przekroczeniu ostatniej barierki znaleźliśmy się w zupełnie innym świecie.


Pierwsze nasze kroki w Hongkongu stawiamy po lśniących posadzkach.


Nie ma problem z wymianą, zamianą, kupnem ichniejszej waluty, działają też bankomaty



Ogromne lotnisko. Według liczby pasażerów plasuje się w pierwszej dwudziestce na świecie, natomiast wielkością niewiele ustępuje największym europejskim gigantom jak Heathrow, czy Frankfurt. Moje pierwsze wrażenia po przylocie to niesamowity porządek. Czysto, niemal sterylnie, przestronnie. Ludzie jacyś pogodni, życzliwi, wyluzowani. Sądziłem, że znajdę się w otoczeniu karłowatych, krzywonogich i skośnookich chińczyków a tu niespodzianka. Oglądam się za smukłymi i wysokimi chińskimi stewardesami o delikatnych rysach twarzy, dostojnie przechadzającymi się po halach. Zjazd modelek? Zastanawiam się.
Chińczycy, w nienagannie skrojonych garniturach i nie tak niscy jak przypuszczałem prezentowali się równie okazale. Cóż, to tylko moje pierwsze spostrzeżenia, na jakie zwróciłem wtedy uwagę, jak będzie dalej, zobaczymy.


Nim wyszliśmy na miasto usiedliśmy w jednej z licznych tu jadłodajni. Jak przystało na piwoszy trzeba było sprawdzić, jakość tutejszego piwa. Na stole menu z kolorowymi zdjęciami egzotycznych potraw kusiło, kusiło aż złamaliśmy postanowienie o niejedzeniu, wszak w ustach mieliśmy jeszcze niesmak lufthansowego śniadania.
Do potraw podano pałeczki. Wcześniej kelner zapytał czy przypadkiem nie chciałbym sztućców, ale postanowiłem okiełznać ichniejszy sposób jedzenia. Przyznam się, że nie szło mi dobrze, umęczyłem się okrutnie. Kątem oka widziałem jak obserwuje mnie skośnooka rodzina, jak się okazało później, tubylcy z Kanady. Mieli niezły ubaw widząc, z jaką nieporadnością zmagam się z jedzeniem. Nie poddałem się, kiedy ofiarowali się z pomocą chcąc załatwić mi normalny zestaw. Albo się nauczę albo umrę z głodu. Wypaćkałem koszulkę wyślizgującymi się i skaczącymi kawałkami potraw. Po lunchu niezbędna była wymiana koszulki w toalecie.


Jedziemy do hotelu autobusem. Nie mamy rezerwacji i jeszcze nie wiemy gdzie mamy się zatrzymać. Z informacji, jakie uzyskaliśmy trzeba się udać do Kowloon, na stały ląd. Mamy dzisiaj czas, więc żadnego pośpiechu ani nerwowych ruchów nie zamierzmy wykonywać.
A poniżej parę zdjęć z naszej autobusowej podróży.

Wychodzimy na zewnątrz i czujemy uderzenie wilgotnego, parnego powietrza. Temperatura 29st.C, oj gorąco


Zajmujemy miejsce z przodu, na górnym pomoście.


Wyjazd z Lotniska.


Przejeżdżamy obok jakiegoś osiedla na wyspie Lantau


Chyba pobierają tu myto za przejazd mostem.


Opuszczamy Lantau.


Na lewo most, na prawo most a w dole coś tam płynie.


Chyba dobrze jedziemy.


Jakby kto pytał to jedziemy przez Cheung Tsing Tunnel.


Wjeżdżamy na kontynent. Przed nami Azja.


Nie mam koncepcji na podpis zdjęcia, ot, jedzie się.


Wjeżdżamy w coraz gęstszą zabudowę.


Jeżeli istnieje pojęcie wielkomiejskiej zabudowy to tu odpowiedniejszym pojęciem będzie bardzowielkomiejska zabudowa.


Kowloon.


Wysiadamy gdzieś w centrum, jeśli istnieje tutaj takie pojęcie.


Tubylcy są tutaj bardzo życzliwi i skorzy do pomocy. Ten poradził gdzie możemy znaleźć jakiś hotel.


A ten tylko nam się przyglądał.


Ślad tutejszej masonerii.