Cel - Dubrovnik - nie ważne jak...cz. 2

Może jednak zostaniemy tu, w Parku? Skorzystamy, przecież i tak mamy tu przyjechać...
Jednostajnie miło szemrze strumyk, kusi woda i przyjemny cień/chłodek.

Chwilę się zastanawiamy czy nie skorzystać z okazji, ale Maja niedawno zasnęła więc może lepiej niech się porządnie wyśpi...
jeszcze tu wrócimy...

Droga teraz prowadzi stromym podjazdem. Jesteśmy gdzieś w tej okolicy.



Podjazd się skończył, krajobraz znowu wypełnia wielka, pusta równina.

Na własne oczy i uszy mogłem się przekonać jak wielki w dalszym ciągu problem stanowią
"pamiątki" po ostatniej wojnie.



A dlaczego na własne uszy?
Bo jak zatrzymałem auto żeby zrobić zdjęcie to spadła na mnie lawina zakazów ze strony Marty
abym w żadnym to wypadku, kategorycznie, bezapelacyjnie i bezwarunkowo nie schodził z asfaltowej drogi.



Dobrze, że miałem drugi obiektyw w plecaku.



Istnieje projekt rządowy oddające te ziemie obywatelom chorwackim prawie za bezcen,
pod warunkiem rozminowania na własny koszt terenu, który się nabyło.

Głównym problemem w ostatecznym rozwiązaniu minowego problemu są oczywiście pieniądze.
Według ambitnych planów, Chorwacja powinna być ostatecznie rozminowana do 2019 r., niestety obecne fundusze,
ilość osób zaangażowanych w sprawę i posiadany sprzęt nie dają raczej nadziei na tak szybkie uporanie się z tym problemem.

Scope of the Problem

Locations of minefields

Ot taka huśtawka nastrojów wraz z pokonywanymi kilometrami i zmianami za oknem. Od pięknych krajobrazów, gór, rzek, roślinności po riuny spalonych domostw i duchy wojny uśpione gdzieś głębowo w ziemi...

Znam ten widok, czytałem też o tym nie raz ale...w aucie zapanowała cisza, smutek.
Nasze oczy wyrażały ten sam ból.
Nigdziem już nie stawałem, nie robiłem zdjęć, aż do samego Klisu.


Ogromna pusta przestrzeń.



Wreszcie zajeżdżamy na parking przed twierdzą, na którym witają nas Rodacy.
Patrzą z nieukrywanym podziwem na rejestrację.
I jak zwykle w takich sytuacjach słyszymy: chciało się Wam?





Słońce wprost parzy niemiłosiernie.
Tutaj piękna pogoda, u nas pewnie dalej pada i wieje.

Troszkę sił kosztuje podejście w tym upale pod bramę twierdzy.
A w autku było tak przyjemnie...klimatyzowanie...

Twierdza Klucz

W połowie drogi odpoczynek z widokiem na Split i okolicę.
Takie ubogie 360 stopni w kawałkach.

Świeżutkie flagie zawiesili na wasz widok.

Za mojej wizyty była bardziej szara i kończyła się na wysokości tarczy herbowej

Jacek S napisał(a):Troszkę sił kosztuje podejście w tym upale pod bramę twierdzy.

Widać, że ciepło !

... podejścia w upale ... coś na ten temat wiem po ostatnich wakacjach !

weldon napisał(a):Świeżutkie flagie zawiesili na wasz widok.

Za mojej wizyty była bardziej szara i kończyła się na wysokości tarczy herbowej

Tak się wita znamienitych gości...




Za Twojej wizyty wszystko było bardziej szare...(to właśnie u Ciebie tego Gwidona widziałem a później na papierze dostałem).

mariusz-w napisał(a):Widać, że ciepło !

... podejścia w upale ... coś na ten temat wiem po ostatnich wakacjach !

Toż to masochizm w czystej postaci...




Pozdrawiam

Fajna ta Twoja relacja Jacku , odkąd zakończyłam swoją , mam czas na podczytywanie innych . Pozdrawiam serdecznie...

Cześć Iwona75.

Dziękuję ...i będzie mi bardzo miło jak będziesz podczytywała dalej.


Pozdrawiam

Będę....będę....

Widoki z Twierdzy piękne

Upał . . . to chyba sandard i gdyby nie lekki wiaterek na szczycie , trzeba by się z tego miejsa ewakuować bardzo szybko

Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Upał . . . to chyba sandard i gdyby nie lekki wiaterek ...

Jasne.
A flaga się od temperatury rozpuściła

Za to urywające głowę wiatrzysko na szczycie, to dwa razy dostałem zjebke: najpierw od dziecka, potem od żony, jakbym to ja był winny, że tam tak wieje

Szczerze mówiąc to podziwiałem żyjących tu na tym wzgórzu przez tyle lat,
że wytrzymywali w takich wietrznych warunkach.
Zimą to pewnie tam straszny mróz jest.

weldon napisał(a):

piotrf napisał(a):Upał . . . to chyba sandard i gdyby nie lekki wiaterek ...

Jasne.
A flaga się od temperatury rozpuściła

Wyłopotały się na wietrze.
(Jak to ktoś w protokole za czasów PRL napisał kiedy po święcie państwowym ktoś zaiwanił wszystkie flagi bo materiał był dobry).

Czas na zwiedzanie wnętrza warowni.
Na pierwszym planie widać twierdzę wejściową wybudowaną przez Wenecjan w pierwszej połowie XVIII wieku
oraz basztę Oprah, o której jeszcze tu będzie czas wspomnieć.



Miało być ładne zdjęcie bramy ale nim doszedłem to podjechała Pani w Punto...



...więc brama i Klis z trochę innej perspektywy.



Ależ tu wysoko...a to dopiero dolny taras.

Klis (wł. Clissa) - wieś w środkowej Dalmacji



W oddali widać kawałek głównej drogi do Splitu.





Pani z Punto sprzedaje nam bilety.



Split przez dziurkę od klucza w bramie.



Zaraz za bramą znajduje się kasa.



Kiedyś jednak było tu trochę inaczej.
Pierwsza brama i obecnie główne wejście zostało zbudowane przez Austryjaków w latach dwudziestych XIX wieku.
Wcześniej zostało usunięte starsze wejście z czasów weneckich.

Twierdza Klis (wł. Clisso) - forteca...

Scena, krzesełka, lampy...amfiteatr na wolnym powietrzu.



Tablica pamiątkowa - wychwala dzielnego obrońcę - Petar Kružić podczas oblężenia prawie 20 lat
skutecznie kierował obroną chorwackiej twierdzy Klis. Gdy zmarł 12 marca 1537 roku, jego załoga
poddała się Turkom. Po 400 latach wmurowano tablicę (1937) wspominającą tego dzielnego woja.



Wspinamy się brukowanymi dróżkami coraz to wyżej i wyżej - jesteśmy tu smażeni promieniami
słońca niczym kiełbaski na ogniu. Jest naprawdę gorąco.



Od czasu do czasu chowamy się w przyjaznym cieniu starych korytarzy...







...by po chwili znowu trafić na otwartą przestrzeń.



Jak w jakimś Peru albo innej Boliwii.

Jeszcze kawałek cienia...



...motylek też tu odpoczywa.



Przed nami kolejna brama - wejście na "zamek wysoki".
Drugie wejście - wczesnośredniowieczne wejście do twierdzy, które zostało poważnie uszkodzone podczas oblężenia
w roku 1648. Wenecjanie w całości poprawili to wejście.
Dziesiejszy wygląd otrzymało za czasów Austryjaków w latach dwudziestych XIX wieku.







Koszary armatnie (ten budynek po lewej) - wybudowane przez Austryjaków w latach dwudziestych XIX wieku.
W roku 1931 zostało zniszczone ich górne piętro, także został zachowany tylko parter.



Przy koszarowym budynku stanowiska artylerii.



Widok "z góry" na widziany wcześniej "amfiteatr".