Buongiorno! Benvenuti! Zachwycający Rzym, barwna Kampania.

marze_na napisał(a):

Mikeee napisał(a):mnie tam jednak ciągnie - taka południowowłoska rzeczywistość w pigułce.

Piszą o Neapolu, że jest najbardziej włoski z włoskich miast, żywiołowy i chaotyczny.


Dla mnie Neapol to miasto różnorodne i pełne kontrastów, a przez to na swój sposób fascynujące i nie pozostawiające obojętnym. Jest żywe, gwarne, autentyczne, niewymuskane i bezpretensjonalne, przede wszystkim za sprawą swoich mieszkańców, którzy zdają się hołdować zasadzie nic nie muszę i niczym się nie przejmuję.

i właśnie dlatego mnie tam ciągnie, a im więcej piszesz i pokazujesz zdjęć - tym bardziej

Stacja Toledo piękna, ale jak bardzo kontrastuje czystością i błyskiem z chaosem na powierzchni
pozdrawiam,
Michał

marze_na napisał(a):Niejeden pewnie się zdziwi co ciekawego może być w metrze. Też się dziwiłam .
Schodzimy na stacje Dante i jedziemy do stacji Toledo.

Zadziwiająca czystość ...

FUX napisał(a):Te widoki moga szokować. I to za każdym razem, ale później już bulwers się wyłącza.

Nie wyłącza się
Trzy spalone skutery widziałem przed stacją metra przy piramidzie w Rzymie.
Jadąc od Pompeji do Sorrento oglądałem to "państwo w ruinie".
Takie i inne widoki sp...ły mi dwa tygodnie wakacji we Włoszech.
Ja się nie mogłem do tego przyzwyczaić.

marze_na napisał(a):(...)
566.

To zdjęcie, jak i kolejne są tak słodkie, że chce mi się śmiać

Ale, ale.... co tam robi nasz (mało aktywny ostatnio) Kolega FATA !?!!? (Fatamorgana)

marze_na napisał(a):Niewątpliwie Neapolitańczycy uwielbiają prać. Takich ilość wiszącego prania nie widziałam jeszcze nigdy i nigdzie. Do tego cały czas towarzyszy nam zapach proszku do prania .

Miasto kontrastów, z jednej strony zapach proszków OMO z drugiej trollownia ;0

krutom napisał(a):Jadąc od Pompeji do Sorrento oglądałem to "państwo w ruinie".
Takie i inne widoki sp...ły mi dwa tygodnie wakacji we Włoszech.
Ja się nie mogłem do tego przyzwyczaić.

W Pompejach syf?
Bez przesady. Burdel zaczynał się bliżej Neapolu.
Tak było 4 lata temu.

maslinka napisał(a):Oglądam Neapol u Ciebie i na razie mnie nie urzekł, ale dam mu jeszcze szansę

Cieszę się, że przynajmniej nie odstraszył .

Mikeee napisał(a):

marze_na napisał(a):

Mikeee napisał(a):mnie tam jednak ciągnie - taka południowowłoska rzeczywistość w pigułce.

Piszą o Neapolu, że jest najbardziej włoski z włoskich miast, żywiołowy i chaotyczny.


Dla mnie Neapol to miasto różnorodne i pełne kontrastów, a przez to na swój sposób fascynujące i nie pozostawiające obojętnym. Jest żywe, gwarne, autentyczne, niewymuskane i bezpretensjonalne, przede wszystkim za sprawą swoich mieszkańców, którzy zdają się hołdować zasadzie nic nie muszę i niczym się nie przejmuję.

i właśnie dlatego mnie tam ciągnie, a im więcej piszesz i pokazujesz zdjęć - tym bardziej

Ja polecam pojechać i samemu poczuć klimat .

Ponieważ relacja dotarła gdzie dotarła odżyły wspomnienia i od trzech dni spędzamy z mężem sporo czasu na google maps i korzystając z uprzejmości żółtego ludzika chodzimy po Neapolu. I chociaż cały ten rozgardiasz cały czas nie mieści nam się w głowie zgodnie stwierdziliśmy, że chętnie pojedziemy tam jeszcze raz .

mysza73 napisał(a):Zadziwiająca czystość ...

Nie ostatni raz . Obiecywałam przecież, że będzie lepiej .

krutom napisał(a):Jadąc od Pompeji do Sorrento oglądałem to "państwo w ruinie".
Takie i inne widoki sp...ły mi dwa tygodnie wakacji we Włoszech.

Taki urok Kampanii. Region to biedny, a ludzie mentalnie zupełnie od nas inni.
Wielu właśnie z turystów żyje.

tony montana napisał(a):

marze_na napisał(a):(...)
566.

To zdjęcie, jak i kolejne są tak słodkie, że chce mi się śmiać

Na określenie "słodki" w kontekście Neapolu w życiu bym nie wpadła .

FUX napisał(a):W Pompejach syf?
Bez przesady. Burdel zaczynał się bliżej Neapolu.
Tak było 4 lata temu.

Porównania nie mam, ale ponoć świadomość mieszkańców w tym temacie z roku na rok systematycznie się podnosi .

FUX napisał(a):

krutom napisał(a):Jadąc od Pompeji do Sorrento oglądałem to "państwo w ruinie".
Takie i inne widoki sp...ły mi dwa tygodnie wakacji we Włoszech.
Ja się nie mogłem do tego przyzwyczaić.

W Pompejach syf?
Bez przesady. Burdel zaczynał się bliżej Neapolu.
Tak było 4 lata temu.

Mam parę przypadkowych fotek z Pompeji. Nie chodzi mi o ruiny tylko miasto.
W ruinach czyściej.

patrzę na Wasz Neapol i wspominam nasz pobyt sprzed 2 lat (popełniłem nawet swego czasu relację z tego wyjazdu). Nasze odczucia po pierwszym kontakcie z tym miastem w okolicy Piazza Garibaldi były takie, że wątpiliśmy w sens wycieczki. Powiem więcej po tym jak poczytałem o trochę o Neapolu to spacery ciemnymi (bylismy w końcu listopada więc niestety szybko zapadały ciemości) wąskimi bocznymi uliczkami dodawały dreszczyku emocji , nic nas tam jednak przykrego nie spotkało, więc sam nie wiem na ile to była kwestia uprzedzenia a na ile faktycznego zagrożenia. Na szczęście na zachód od dworca jest lepiej, a dzielnice takie jak Chiaia i Vomero są naprawdę eleganckie, a w znajdujących się tam butikch wiszą zdjęcia klientów - znanych osobistości z całego świata. Neapol to miasto, które trzeba chłonąć wszystkimi zmysłami. Pizza jest tam FANTASTYCZNA i dla niej z pewnością zboczyłbym z trasy, gdybym gdzieś w pobliżu przejeżdżał. Pozwolę sobie napisać, że kto nie jadł pizzy w Neapolu nie wie jak ona powinna smakować. Atmosfera taka, jakiej próżno szukać w północnej części Włoch, via dei Tribunali i równoległa do niej San Benedetto Croce (chociaż tu nazwa zmienia się co kilka przecznic) tętnią życiem chyba bez przerwy.

_Piotrek_ napisał(a):Neapol to miasto, które trzeba chłonąć wszystkimi zmysłami.

Dobrze powiedziane .
Wywieźliśmy z Neapolu podobne wrażenia.

11.07 - Neapol, dzień II

1. Piazza Garibaldi - San Lorenzo Maggiore
2. San Lorenzo Maggiore - Castel Nuovo
3. Okolica Piazza del Plebiscito
4. Castel dell’Ovo


Hotel Cristina oferował noclegi ze śniadaniem. Mało tego śniadania i na słodko i na słono
Ależ ja się na te normalne śniadania cieszyłam . Tymczasem bufet słony lepiej pominąć milczeniem . Albo lepiej nie pomijać, bo jeszcze ktoś z czytających skusi się na miejscówkę i będzie równie rozczarowany jak ja .
Pierwszy raz miałam wątpliwą przyjemność spróbowania jajecznicy z proszku - okropieństwo. Z pokrojonymi w sześciany o boku ok. 2 cm szynką i serem nie bardzo wiedziałam co zrobić, ale problem szybko się rozwiązał - nic nie trzeba było robić, bo jedno i drugie okazało się niejadalne. Sytuację po tej stronie śniadaniowego bufetu ratował bekon, no ale cztery dni z rzędu jeść bekon .
Dla odmiany bufet na słodko to prawdziwy raj dla łasuchów. Czego tam nie było ...
To pierwsze śniadanie przeciągnęło nam się tak długo, że na Piazza Garibaldi dotarliśmy dopiero po 10tej.


Wysiadamy z linea 2 i wychodzimy na plac przed dworcem.
Powiało nowoczesnością . To dopiero co oddany do użytku rozbudowany węzeł przesiadkowy.

629.


630.


631.


632.




Plac wziął swoją nazwę od nazwiska Giuseppe Garibaldiego, bohatera narodowego i bojownika o wyzwolenie narodowe i zjednoczenie Włoch.
Ktoś jednak wyraźnie miał generałowi za złe udział w Risorgimento .

633.


634.




Okolica Piazza Garibaldi uważana jest za tą, której w pierwszej kolejności należy unikać. Jeśli mają cię w Neapolu napaść i okraść to najprędzej stanie się to tutaj. Takie przynajmniej przestrogi płyną z czeluści internetu. Faktem jest, że okolice dworca Napoli Centrale są zamieszkałe przede wszystkim przez imigrantów.

Okolica rzeczywiście nie zachęca do spacerów .

635.


636.


637.


638.


639.




Może dosyć już tych klimatów ...
Kierujemy się na główną Corso Umberto I. Tu jest zdecydowanie ładniej .


640.


641.


642.


643.




Nareszcie trafia się jakiś ładny widoczek, a psuje go budowa stacji metra . Budują oczywiście za unijne.
Ilość inwestycji w infrastrukturę i remontów zabytków jakie widzieliśmy, pozwala przypuszczać, że pozyskiwanie środków z UE idzie w Neapolu bardzo sprawnie.

645.


646.


647.


648.




W te okolice przygnała nas w zasadzie wyłącznie chęć ponownego przespacerowania się Via Tribunali. Tłoczna, gwarna, fantastyczna

649.


650.


651.


652.


653.


654.


655.




656. Pomnik San Gaetano Thiene - Kajetan z Thieny


W 1547 roku w Neapolu wybuchła wojna domowa. Święty Kajetan miał prosić Pana Boga, by przyjął ofiarę jego życia dla zahamowania rozlewu krwi. Pan Bóg miał przyjąć ofiarę, ponieważ 7 sierpnia tego roku Kajetan zmarł.

Relikwie św. Kajetana złożono w grobowcu w kościele San Paolo Maggiore, przed którym stoi pomnik i spoczywają tu do dzisiaj.

(...)

(...)

Po sąsiedzku mamy kościół San Lorenzo Maggiore. Tu zatrzymamy się na dłużej.

To co mnie zaskoczyło w neapolitanskich kościołach to duże tabliczki "no photo" przy wejściach. Stały w zasadzie wszędzie z wyjątkiem duomo.
Z zewnątrz tez nie ma tu co fotografować, bo cała fasada zastawiona jest rusztowaniem i przykryta szmatą.
W stojącym na przeciwko San Paolo Maggiore to samo .

Jednak to co tu najciekawsze na szczęście znajduje się pod ziemią.
Pod kościołem San Lorenzo odsłonięto pozostałości rzymskiego forum, które powstało na miejscu wcześniejszej greckiej agory.
Wykopaliska udostępniono do zwiedzania. Cena za bilet 9 euro, z artecard 7 euro. Skusiliśmy się .

Wejście do wykopalisk prowadzi przez przylegający do kościoła klasztor.

657.


658.


659.


660.




Schodzimy schodami w dół do miasta sprzed 2000 lat. Są sklepy, piekarnia, warsztat... tak przynajmniej wynika z rozmieszczonych tabliczek . Całość jest charakterystycznym dla czasów Cesarstwa Rzymskiego macellum (kryte hale targowe).

661.


662.


663.


664.


665.


666.


667.


668.


669.


670.


A wszystko to na ruinach greckiego Neapolis sięgających V wieku p.n.e.


Wracamy na ulice współczesnego Napoli.
Bezpośrednio do kompleksu San Lorenzo przylega Via San Gregorio Armeno - uliczka bożonarodzeniowej szopki .

671.


672.



Przy Via San Gregorio Armeno swoje warsztaty i sklepiki mają rzemieślnicy trudniący się sztuką wyrobu szopek bożonarodzeniowych.
Ale że jest lipiec? Nic nie szkodzi . Warsztaty pracują przez cały rok i są zawsze otwarte dla turystów.

Tradycję budowania szopek zawdzięczamy świętemu Franciszkowi z Asyżu, który postanowił odtworzyć we Włoszech miejsce narodzin dzieciątka i w grocie w Greccio umieścił żywe niemowlę wraz z rodzicami, aby uczcić w ten sposób narodziny Chrystusa. Pomysł spotkał się z uznaniem mieszkańców, a zwyczaj tworzenia żywych szopek błyskawicznie przyjął się w całych Włoszech.
W 1286 r. zbudowano pierwszą szopkę z użyciem figur. Początkowo figurki przedstawiały wyłącznie Świętą Rodzinę, potem także trzech króli i pasterzy. Dopiero pod koniec XV w. neapolitańscy rzemieślnicy zaczęli dołączać do szopek figury zwykłych ludzi, mieszczan, przedstawiecieli różnych zawodów podczas ich codziennych czynności. Precyzją, dbaniem o detale i starannym doborem materiałów uczynili ze swojego rzemiosła sztukę. Największy rozkwit szopek przypada na wiek XVIII, kiedy to nad szopkami bożonarodzeniowymi pracowali najlepsi architekci, krawcy, rzeźbiarze i złotnicy.

673.


674.


675.



Urok, popularność i wyjątkowość szopek neapolitańskich bierze się stąd, że przedstawiają przede wszystkim codzienne życie mieszkańców. Żłobek oraz typowe elementy sakralne są zazwyczaj umieszczone gdzieś z boku i stanowią tylko tło dla całej palety barwnych postaci. Znajdziemy wśród nich figurki rolników, rzemieślników różnej maści, piekarzy, kramarzy, rzeźników, tkaczy i garncarzy w ich miejscu pracy oraz z typowymi dla nich rekwizytami. Obowiązkowym elementem umieszczanym w szopce jest też jedzenie – kiełbasy, sery, ryby, talerze makaronów, bochny chleba, kosze owoców, worki mąki i gąsiory wina. Niektóre elementy szopki bywają ruchome, jak chociażby płynąca woda napędzająca koło młyńskie lub piekarz wkładający do rozżarzonego pieca bochny chleba.
(źródło: http://writeandtravel.blox.pl/2013/02/U ... nikow.html)

676.



Dzisiaj w neapolitańskich szopkach wystawianych przy Via San Gregorio Armeno rozpoznać można także postacie znane ze świata kultury, polityki czy sportu. Przyglądając się tym figurkom i zainteresowaniu, jakie wzbudzają można odnieść wrażenie, że same cieszą się już nie mniejszą sławą niż bożonarodzeniowe szopki.

677.


678.


679.



Równie popularna jest tu Pulcinella, postać z włoskiej commedia dell'arte, która jest ubrana na biało i nosi czarną maskę z charakterystycznym haczykowatym nosem. Sądząc po liczbie Pulcinelli w witrynach, na półkach i na wystawach musi być najpopularniejszą pamiątką przywożoną z Neapolu .

680.


681.


682.


683.



Uliczka jest fantastyczna
Oglądając te cudeńka (NO CHINA obiecują ustawione w witrynach kartoniki) przechodzimy Via San Gregorio Armeno kilka razy .

Cały czas mnie ten Neapol nie przekonuje ,

pozwolę sobie tak nieśmiało zapytać, kiedy popłyniemy TAM

Fajny ten Neapol. I potrafi zaskoczyć, jak tą gwarną uliczką, ruinami pod kościołem czy szopkami..

mysza73 napisał(a):Cały czas mnie ten Neapol nie przekonuje ,
pozwolę sobie tak nieśmiało zapytać, kiedy popłyniemy TAM

Ale jesteś upie....wa...

Via Tribunali... mega .... SŁODKA ;P