Buongiorno! Benvenuti! Zachwycający Rzym, barwna Kampania.

Taki już urok Italii

W Alpach jest sterylnie czysto, Neapol jest zasyfiony, średnią jest Rzym

FUX napisał(a):Te widoki moga szokować. I to za każdym razem, ale później już bulwers się wyłącza.

My dość szybko przyjęliśmy, że tak tu już po prostu jest. Nawet jeśli na chodniku stoi rząd pustych kubłów to po tym chodniku i tak fruwają śmieci. Zaryzykuję stwierdzenie, że to bałaganiarstwo tkwi w mentalności mieszkańców Neapolu.
Taki wniosek nasunął mi się z uważnych obserwacji . Pani wyciągnęła z paczki ostatnią chusteczkę i puste opakowanie rzuciła na chodnik. Pan na stacji skończył lekturę gazety i gazeta ta wylądowała mu pod nogami. Dziecku zepsuł się plastikowy pistolet zabawka to tatuś wykonał nim efektowny rzut na drugą stronę ulicy. Autentyk, w odpowiednim czasie rozwinę tą historię .
O palaczach już nawet nie wspominam, bo niewielu rozglądało się za koszem chcąc zgasić niedopałek.

Z tej pełnej akceptacji i zrozumienia postawy potrafił mnie wyrwać tylko przebiegający chodnikiem karaluszek .

Lednice napisał(a):Taki już urok Italii

Dokładnie .

Nasz hotel znajduje się parę kroków od stacji Cavalleggeri Aosta. Zarówno google maps jak i zdecydowana większość dostępnych schematów komunikacji Neapolu wprowadzają w błąd, bo linea 2, która stąd odjeżdża, metrem jest tylko z nazwy, a wspólne ma z nim tylko tyle, że na fragmencie trasy zjeżdża pod ziemię.



Linea 2 okazuje się być zwyczajnym podmiejskim pociągiem kolei zwanej Metropolitana z wszystkimi uciążliwościami tej formy transportu. W porównaniu z metrem wypada słabo . Jeździ co kilkadziesiąt minut i niemiłosiernie się wlecze .
I co dla nas najistotniejsze nigdy nie wiadomo, o której przyjedzie .
Nie sprawdziłam dokładnie, nie doczytałam, Faktem jest, że wybrana przez nas lokalizacja straciła nieco na atrakcyjności .

Linea 2 wiezie nas prosto do centrum. Wysiadamy na Piazza Cavour i po prostu idziemy przed siebie. Mamy trochę notatek, mapkę z broszurki do artecard i drugą mapkę od pani z Muzeum Archeologicznego. Na obu zaznaczono gdzie warto się zatrzymać i co obejrzeć. Mieliśmy wprawdzie ze sobą jakiś przewodnik po południowych Włoszech, ale po przeczytaniu już w pierwszym akapicie rozdziału o Neapolu, że jedynym , naprawdę godnym uwagi miejscem jest tu National Archaeological Museum, przewodnik poleciał w kąt .
(podpadł nam zresztą już wcześniej próbując wysłać na kilkukilometrowy spacer przez pola wokół starożytnych murów Paestum)

Przeczytałam gdzieś w necie, że Neapolu się nie zwiedza, Neapol się przeżywa i odkrywa .
Postanowiliśmy więc pójść tym tropem , a efekt tego pierwszego dnia wyglądał mniej więcej tak:



Potem pojeździliśmy sobie jeszcze trochę metrem i funicularami.
No bo skoro już mamy w kieszeni te artecard, to można poszaleć .


A Więc w drogę.

541. Jedna z bram miejskich prowadząca na stare miasto.


542.


543.


544. Trochę brudno ...


545. ... lepiej popatrzeć w górę


546.


547.




Pierwszy przystanek robimy przy kościele Saint Giovanni in Carbonara.

548.


549.


550.


551.



Ten gotycki kościół wraz z kompleksem klasztornym zakonu augustianów zaczęto budować w 1343 r. W XV w. w kościele założono mauzoleum andegaweńskich władców Królestwa Neapolu.
Swój grobowiec ma tu m.in. jeden z najwybitniejszych przedstawicieli dynastii król Władysław I Andegaweński.

552.


553.


554,


555.



556.


557.


558.



Za ołtarzem znajduje się kaplica, której ozdobą jest piękna mozaika.

559.


560.


561.


562.


(...)

(...) Z kościoła Saint Giovanni wychodzimy z powrotem na Via Carbonara.

563.



Na prawo mamy historyczne centrum Neapolu, Centro Storico. Ale, że podoba nam się też zabudowa na lewo to tam kierujemy się najpierw .
Klimat panujący wśród tych wąskich uliczek jest trudny do opisania. Mam wrażenie, że wchodzę ludziom butami w życie, bo życie toczy się tu na ulicy. Drzwi mieszkań na parterze pootwierane na oścież, widać prosto urządzone wnętrza łączące przeważnie funkcję kuchni, salonu i sypialni. Ludzie siedzą na wystawionych wprost na ulice krzesłach, sofach, fotelach. Głośno rozmawiają, żywo gestykulują. Raz po raz ktoś pokrzykuje wychylając się okna czy balkonu.

564.


565.


566.


567.



Niewątpliwie Neapolitańczycy uwielbiają prać. Takich ilość wiszącego prania nie widziałam jeszcze nigdy i nigdzie. Do tego cały czas towarzyszy nam zapach proszku do prania .

568.


569.


570.


571.


572.


573.


574.


575.


576.


577.



Jak nie piorą to rozwijają rodzinne biznesy chodnikowe .

578.


579.


580.


581.



Powinni jednak wystąpić o zwiększenie częstotliwości wywozu odpadów. I o podstawienie kontenerów na gabaryty (że posłużę się terminologią branżową )

582.


583.




Kierowcy z Neapolitańczyków są raczej nie najlepsi . Chyba nie widzieliśmy auta z całym zderzakiem albo niepoobijaną blachą . Ten ma do tego jakieś konkretne zabezpieczenie przed kradzieżą .

584.



Szczerze mówiąc, to czuję się w tej okolicy nieswojo, trochę jak intruz. Tym bardziej, że wzbudzamy jednak pewne zainteresowanie mieszkańców. Tymczasem mój mąż ze stoickim spokojem zmienia obiektyw w aparacie .
Po szybkiej wymianie zdań postanawiamy udać się jednak bez zbędnej zwłoki w stronę bardziej turystycznego Centro Storico.

Z wizyty na Via Carbonara mieliśmy poza mnóstwem wrażeń również bardziej wymierną korzyść. Nareszcie natrafiliśmy na sklep, gdzie udało nam się kupić sznurek do związania naszej torby podróżnej, mocno nadwyrężonej na rzymskich chodnikach.
Nagestykulowaliśmy się przy tym nie mniej niż rodowity Włoch . No bo sami spróbujcie kupić tam sznurek nie znając po włosku ani liczebników ani jednostek miary .
Wiem, wiem, ignorancja. Następnym razem zabierzemy ze sobą rozmówki polsko-włoskie .


Tak sobie spacerując mijamy m.in. Museo Diocesano, gdzie Paweł poszukiwał artecard , a gdzie mimo reklamowej tabliczki przy wejściu nawet o niej nie słyszeli .

585.


586.


587. Museo Diocesano



W końcu skręcamy w Via Duomo, gdzie jak wskazuje nazwa powinna wznosić się neapolitańska katedra.
Jest i katedra .

588.


CDN

marze_na napisał(a):

Hmmmm ...
u mnie Neapol "numero uno" raczej nie zostanie ,
ale dawaj dalej, może coś się zmieni ...

mysza73 napisał(a):u mnie Neapol "numero uno" raczej nie zostanie ,

mnie tam jednak ciągnie - taka południowowłoska rzeczywistość w pigułce.
Pięknie pokazany barłóg
pozdrawiam,
Michał

Zniszczone fasady budynków, życie na ulicy - na tak - mają swój urok .
Pranie i wszechobecny proszek ...- + / - .
Śmieci ... everywhere - .

Czekam na dalsze ciekawostki .

Dość egzotycznie to wszystko wygląda jak dla mnie i bardzo ciekawie. Ten bałagan w realu musi trochę szokować.

mysza73 napisał(a):ale dawaj dalej, może coś się zmieni ...

zmieni się, zmieni .

Mikeee napisał(a):mnie tam jednak ciągnie - taka południowowłoska rzeczywistość w pigułce.

Piszą o Neapolu, że jest najbardziej włoski z włoskich miast, żywiołowy i chaotyczny.

Buber napisał(a):Śmieci ... everywhere - .

Są też ulice odpicowane, gdzie śmieci trudno wypatrzeć .

slawas napisał(a):Ten bałagan w realu musi trochę szokować.

Na początku. Potem już tylko razi .
A po powrocie jest w głowie takie mnóstwo wrażeń, że te śmieci zepchnięte zostają na dalszy plan.



Zastanawiałam się jak się do tego Neapolu zabrać w relacji, żeby nie wyszło jak zawsze, że pierwszym skojarzeniem z tym miastem będą śmieci . Stwierdziłam jednak, że nie ma co świrować i polecimy z tematem chronologicznie. A chronologicznie było tak, że najpierw uderzył nas bałagan, a potem zaczęliśmy dostrzegać więcej . Bo Neapol to nie tylko śmieci .

Przeczytałam w internecie setki komentarzy na temat tego miasta, zarówno przed wyjazdem jak i po powrocie i uważam, że jest traktowany stereotypowo jako niebezpieczny, biedny i brudny.
Zdaję sobie sprawę, że tym co pokazałam do tej pory również ten stereotyp potwierdzam . Tylko, że nie wyszliśmy jeszcze poza Centro Storico. To tak jaby oceniać Wrocław wyłącznie przez pryzmat "Trójkąta". Skala może nie ta, ale chodzi mi o analogię.

Na obraz współczesnego Neapolu mocno wpływają dwa czynniki: po pierwsze obecność i działalność camorry (więcej tutaj), po drugie ogromna liczba imigrantów (więcej tutaj).
Patrząc na miasto nie zapominajmy też, że wskaźniki ubóstwa, bezrobocia czy analfabetyzmu są tu jednymi z najwyższych w całej Italii. Z drugiej strony muszę się zgodzić z moim mężem, który patrząc na Neapol powtarza, że bieda nie usprawiedliwia brudactwa.

Dla mnie Neapol to miasto różnorodne i pełne kontrastów, a przez to na swój sposób fascynujące i nie pozostawiające obojętnym. Jest żywe, gwarne, autentyczne, niewymuskane i bezpretensjonalne, przede wszystkim za sprawą swoich mieszkańców, którzy zdają się hołdować zasadzie nic nie muszę i niczym się nie przejmuję.
Mam nadzieję, że wyjdzie to w dalszej części relacji.

No to chętnie poczytam i popatrzę dalej . Nawiasem mówiąc to pochodzę z tego "wrocławskiego trójkąta", ale Neapol "zwiedzę" tylko dzięki Twojej relacji, siedząc bezpiecznie w fotelu .
pzdr.

Wjeżdżaliśmy do Neapolu w okolicach sjesty drogą SS 18 od strony Pompejów i Wezuwio.
Wracaliśmy po pauzie autostradą. Wrażenia bezcenne.

FUX napisał(a):Wjeżdżaliśmy do Neapolu w okolicach sjesty drogą SS 18 od strony Pompejów i Wezuwio.
Wracaliśmy po pauzie autostradą. Wrażenia bezcenne.

Autem do Neapolu . Odważny .

tiwa napisał(a):No to chętnie poczytam i popatrzę dalej .

No to zapraszam.
Na trójkącie chodziłam do liceum .

marze_na napisał(a):Na trójkącie chodziłam do liceum .

Do XIII czy do IV, bo ja do XIII
pzdr.

Katedra św. Januarego (Duomo di San Gennaro) pochodzi z XIII w., natomiast jej neogotycka fasada powstała w XIX w.

589.


590.


591.




W katedrze prowadzone są akurat prace renowacyjne i znaczną część wnętrza zasłaniają rusztowania.
Na remonty i rusztowania będziemy się zresztą natykać w Neapolu co krok.

592.


593.


594.




Wewnątrz katedry uwagę zwraca przede wszystkim siedemnastowieczna Cappella di S. Gennaro (kaplica Św. Januarego). Powstała ona jako wotum wdzięczności mieszkańców Neapolu, za ocalenie ich od epidemii dżumy w 1526-1529 r.
W katedrze znajduje się także gotycka kaplica Minutolo oraz renesansowa krypta Succoro, gdzie od 1497 roku znajdują się relikwie św. Januarego.

595.


596.


597.


598.


599.




Patron katedry, Święty January jest jednocześnie opiekunem i patronem Neapolu. Zginął on śmiercią męczeńską w 305 r. w amfiteatrze w Pozzuoli jako ofiara prześladowań chrześcijan przez cesarza Dioklecjana.

Według tradycji jedna z kobiet obecna podczas egzekucji świętego zebrała do flakonika pewną ilość jego krwi, która jest przechowywana w specjalnym relikwiarzu w neapolitańskiej katedrze.
Krew ta jest przedmiotem cudu zawsze w dzień pamięci męczeństwa św. Januarego - 19 września (a czasami również w pierwszą niedzielę maja lub 16 grudnia). Podczas podniosłych uroczystości z udziałem wiernych, przechowywana w szklanej ampułce krew zmienia swą postać na płynną.
Mówi się, że gdy cud nie zachodzi, to na miasto spadnie nieszczęście. Historia zdaje się tą teorię potwierdzać . Krew nie zmieniła swojej konsystencji m.in. w czasie obchodów w 1944 r. i doszło do wybuchu Wezuwiusza oraz w 1980 r. – miało miejsce trzęsienie ziemi. Przypadek
Neapolitańczycy wiedzą swoje , a San Genaro jest dla nich najważniejszym świętym.
Kościół katolicki nigdy nie ustosunkował się oficjalnie co do cudu, władze kościelne nie zezwoliły na zbadanie cieczy z ampułki. Więcej o Cud Świętego Januarego przeczytacie na wiki.


Można powiedzieć, że Neapol kościołami stoi .
Nasz spacer to w zasadzie wędrówka od chiesa do chiesa. Często ledwo dostrzegalne, bo wciśnięte w zwartą zabudowę mieszkalną, niektóre bardzo zaniedbane, inne zamknięte na głucho ...

600.


601.


602.


603.


604.


605.


606.


607.


608.


609.



Wspominałam już, że miejscowi to świetni kierowcy

610.


611.




Że pora późna, czas najwyższy rozejrzeć się jakąś kolacją. Ponieważ Neapol pizzą stoi wybór może być tylko jeden .

Najbardziej polecane pizzerie znajdują się akurat przy Via dei Tribunali. Problemem są jednak ścisk i ogromne kolejki. Opowieści o godzinie - dwóch oczekiwania zdają się nie być ani trochę przesadzone .

Postanowiliśmy poszukać pizzeri, gdzie nakarmią nas od ręki. W stolicy pizzy żaden to problem . Dlaczego piszę stolicy? Bo pierwsza współczesna pizza powstała właśnie Neapolu w 1889 dla królowej Włoch Margherity Sabaudzkiej. Piekarz, niejaki Raffaele Esposito, przygotował na cześć królowej specjalną potrawę – pizzę, w której podstawowymi składnikami były: pomidory, ser mozzarella i bazylia, reprezentujące narodowe barwy Włoch. Pizzę tą nazwano margherita .

W poszukiwaniach pizzerii docieramy na Piazza San Domenico Maggiore.

612.


613.


614.



Od razu w oko wpada nam pizzeria z tarasem bezpośrednio przylegającym do kościoła San Domenico Maggiore. Fajne miejsce .

615.


616.


617.




Stąd mamy już tylko parę kroków na Via Toledo.
Piszą, że to jedna z bardziej reprezentacyjnych ulic Neapolu przy której znajdują się eleganckie sklepy i drogie hotele.
Tej reprezentacyjności nie zamierzamy jednak sprawdzać, bo interesuje nas metro .

618.


619.


620.



Niejeden pewnie się zdziwi co ciekawego może być w metrze. Też się dziwiłam .
Schodzimy na stacje Dante i jedziemy do stacji Toledo.

622.


623.


624.



Stacja metra Toledo seryjnie łapie się na podium rankingów na najpiękniejszą stację metra na świecie .
Chyba załużenie .

625.


626.


627.


628.



Ale sobie pojeździliśmy po tych schodach .

Jak w końcu wyszliśmy ze stacji było już całkiem ciemno. Dwa funiculary pozwalają nam dostać się do naszego metra linea 2 .
Cali i zdrowi, z portfelem i aparatem docieramy do hotelu. Dzień pierwszy w mieście grozy bez strat .