Buongiorno! Benvenuti! "Słoneczna" Emilia-Romania

marze_na napisał(a):

Niebo całkiem ładne widzę ,
z tym deszczem to chyba troszkę przesadzałaś

mysza73 napisał(a):z tym deszczem to chyba troszkę przesadzałaś

Przekonasz się, jak zacznę relacjonować następny dzień .
Czyli za jakieś dwa tygodnie najprędzej .

marze_na napisał(a):Ale Due Torri to już w następnym odcinku.

... cierpliwie czekam, bo ten odcinek z palazzo bardzo miły dla oka ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... cierpliwie czekam

Mam nadzieję, że nie nadużyłam cierpliwości . Odcinek prawie gotowy .

VII. Le Due Torri

Klucząc trochę uliczkami zmierzamy w kierunku Piazza di Porta Ravegnana. Co tu dużo gadać, podoba nam się ta Bolonia .















Przy Piazza di Porta Ravegnana wznoszą się Le Due Torri, niewątpliwie najsłynniejszy symbol Bolonii.




Na przełomie XII i XIII w. takich wież w Bolonii stało ponad 180, dziś pozostało ich raptem około 20. Skąd pomysł na wieże w Bolonii? Dla średniowiecznych rodów bolońskich były symbolem bogactwa i prestiżu, więc chętnie prześcigali się w ich budowie. Jedne służyły jako wieże obronne, inne wykorzystywano w celach mieszkalnych, każda jednak była w pierwszej kolejności świadectwem potęgi rodziny, której była własnością.

W rezultacie średniowieczna Bolonia mogła wyglądać tak .


(źródło: wikipedia.org)


Dwie z wież, Asinelli i Garisenda, które swe nazwy wywodzą oczywiście od nazwisk fundatorów, stanowią dziś turystyczną atrakcję miasta.

Wyższa, prawie 98-metrowa wieża Asinelli została zbudowana pomiędzy 1109 a 1119 rokiem. Z podobnego okresu jest niższa, 47-metrowa Torre Garisenda. Odchyla się ona od pionu aż o 3,22m i jest dziś o prawie połowę krótsza niż oryginalnie. W XIV wieku trzeba ją było skrócić, ze względu na niebezpieczeństwo zawalenia.








Atrakcyjność Torre Asinelli podnosi fakt, że można się na nią wdrapać . Wystarczy zapłacić 3 euro i pokonać 498 schodów żeby cieszyć się panoramą Bolonii. Patrzymy na zegarek i zgodnie stwierdzamy, że nie tym razem. Czasu do zamknięcia pozostało niewiele, a my na tak atrakcyjnych punktach widokowych lubimy się zasiedzieć .
Ale jeszcze zdążymy. Chociaż rzutem na taśmę można powiedzieć .





Tymczasem zaglądamy na sąsiedni Piazza della Mercanzia.









Zaczynająca się w tym miejscu Via Santo Stefano zachęca do spaceru. Idziemy . Obiad jeszcze poczeka .




Ulica prowadzi nas do uroczego placyku o tej samej nazwie.









Przy placu stoi Bazylika Santo Stefano, dla mnie drugi obok Archiginnasio hit tego pierwszego dnia w Bolonii. No a skoro hit to zasługuje na swój własny odcinek w relacji .

marze_na napisał(a):Przy placu stoi Bazylika Santo Stefano, dla mnie drugi obok Archiginnasio hit tego pierwszego dnia w Bolonii. No a skoro hit to zasługuje na swój własny odcinek w relacji .

Gdy my tam byłyśmy na placu był pchli targ, ale też nam się bardzo podobało ,
a do kościoła nie weszłyśmy ... już nie pamiętam dlaczego

marze_na napisał(a):Mam nadzieję, że nie nadużyłam cierpliwości

... na takie widoczki można poczekać nawet dłużej ... ...

marze_na napisał(a):W rezultacie średniowieczna Bolonia mogła wyglądać tak .

... przecież to jest Manhattan ... ...
Pozdrawiam.

marze_na napisał(a):

Strasznie dużo maja tam tych kabli na ulicach, chociaż na tej fotce tworzą fajną siatkę geometryczną.

Pozdro.

mysza73 napisał(a):Gdy my tam byłyśmy na placu był pchli targ

Może i dalej się odbywa, ale pewnie w weekendy.

mysza73 napisał(a):a do kościoła nie weszłyśmy ...

Nie możliwe , Ty nie weszłaś do kościoła . (a w zasadzie kościołów, bo one tam są cztery )
Pokażę Ci co straciłaś .

kmichal napisał(a):

marze_na napisał(a):W rezultacie średniowieczna Bolonia mogła wyglądać tak .

... przecież to jest Manhattan ... ...

I do tego średniowieczny

kaszubskiexpress napisał(a):Strasznie dużo maja tam tych kabli na ulicach

Rzeczywiście. I chyba nawet miastu z tym do twarzy .
Wśród starej i ciasnej zabudowy takie wiszące na linach lampy zdecydowanie bardziej mi pasują niż takie na słupach.

VIII. Bazylika Santo Stefano

Perełka Jeśli miałabym wskazać tylko jeden kościół, do którego koniecznie trzeba wejść w Bolonii to byłby to właśnie ten. Prosty i surowy, ale zaskakujący detalem. Niezatłoczony, niezwykle klimatyczny, z dyskretną zakoną muzyką dobiegającą gdzieś zza ściany.

Chyba nie jestem osamotniona w tych zachwytach, bo zarkam sobie właśnie na serwis tripadvisor i Santuario di Santo Stefano zajmuje tam pierwsze miejsce wśród bolońskich atrakcji. Zasłużenie













Bazylika Santo Stefano to w zasadzie zespół połączonych ze sobą romańskich świątyń zwany również Sette Chiese (Siedem Kościołów). Kiedyś było tych kościołów siedem, dziś kompleks sakralny tworzą już tylko cztery: Kościół Krzyża (Chiesa del Crocifisso), Kościół Grobu (Chiesa di San Sepolcro), Kościół św. Vitale i św. Agrikola (Chiesa dei Santi Vitale e Agricola) oraz Kościół Najświętszej Trójcy albo Męczeństwa (Chiesa della Trinita lub Chiesa del Martyrium).

Wejście główne do kompleksu prowadzi przez Kościół Krzyża, pochodzący z VIII w. Są tu przechowywane relikwie męczenników św. Witalisa i św. Agrykoli, ofiar prześladowań za wiarę przez cesarza Dioklecjana. Dalej przechodzimy do pochodzącego z V w. Kościoła Grobu, który budowany był na wzór jerozolimskiej Bazyliki św. Grobu, a inicjatorem tej budowy był św. Petroniusz, biskupa Bolonii w latach 431 – 450. Biskup został potem pochowany w kościele.








Kolejny jest Kościół św. Vitale i Agrikoli z podobnego okresu. Wg podań Witalis był niewolnikiem Agrykoli, któremu ten ostatni, po swoim nawróceniu, przywrócił wolność. W konsekwencji również Witalis przyjął wiarę chrześcijańską. I za tą wiarę obaj ponieśli męczeńską śmierć właśnie w Bolonii.










Kompleks Sette Chiese posiada dwa wewnętrzne dziedzińce. Pierwszy jest otoczony krużgankiem w stylu romańskim i romańsko-gotyckim. U zwieńczenia kolumn znajdują się postaci, które ponoć były dla Dantego inspiracją do opisu dusz cierpiących w czyścu w Boskiej komedii.










Na drugim dziedzińcu, zwanym Dziedzińcem Piłata, stoi zbudowaną ok. 730 r. kopia misy, w której Piłat obmywał ręce, po wydaniu wyroku na Jezusa. Niestety misa poddawana jest jakimś zabiegom konserwacyjnym w związku z tym stoi zasłonięta .

















Jeszcze ostatnie spojrzenie na piazza i opuszczamy urocze Santo Stefano. Po tej uczcie dla ducha musimy w końcu zadbać też o żołądki .







------------------------

Suplement kulinarny .

Postanawiamy, że bez zbędnego wybrzydzania usiądziemy w pierwszym miejscu, jakie wpadnie nam w oko. No i wpadła w oko Osteria dell'Orsa. Dość tłoczno w środku, prosty, bezpretensjonalny wystrój, a na koziołku przy wejściu nazwy tradycyjnych bolońskich potraw, których koniecznie chcieliśmy spróbować. Wchodzimy . Kolejny plus to tylko włoskie menu, po zapoznaniu się z którym odkrywamy plus kolejny - brak coperto . Było tak smacznie, że jeszcze tu wróciliśmy .

Czego trzeba spróbować w Bolonii Przede wszystkim spaghetti bolognese
Oczywiście żartuję . Czegoś takiego w żadnym menu nie znajdziecie .

Specjalnością Bolonii jest tagliatelle al ragu (a na spaghetti najlepiej udać się do Kampanii ).
Tradycyjne ragu powstaje na bazie marchewki, selera naciowego, cebuli i pomidorów, z mięsa wołowego i pancetty (suszony boczek), koniecznie z dodatkiem wytrawnego wina i tłustego mleka. Wiadomo, la dotta . Aha, ragu używa się tu również do przygotowania lasagne.

Drugie sztandarowe bolońskie danie to tortellini czyli małe pierożki z rozmaitymi nadzieniami. Albo nieco większe od nich tortelloni .
Tortellini można zamówić z wybranym sosem (popularny jest sos serowy z orzechami laskowymi) albo in brodo czyli w rosole. In brodo akurat mniej przypadło nam do gustu, bo to bardziej przypominało lekko tłustą wodę niż rosół w staropolskim rozumieniu .

W Osterii dell'Orsa próbowaliśmy jeszcze ravioli z riccotą i szpinakiem i zuppa di fagioli coś tam coś tam czyli gęstej zupy z fasolą, soczewicą, ciecierzycą i ziemnikami.
Smacznie i za rozsądne pieniądze. Polecamy .

(fotek nie ma, bo jakoś ciągle mam opory przed wznoszeniem obiektywu nad talerzem )

marze_na napisał(a):

To był błąd, że nie weszłyśmy ...

marze_na napisał(a): ravioli z riccotą i szpinakiem

Moje ulubione danie

Ładna ta Bolonia Przez te włoskie relacje mam coraz większą chęć zdradzić Chorwację w tym roku (i kto wie, jeżeli plan A nie wypali, może będą Włochy) tymczasem będę napawać oczy i radować duszę oglądając i czytając relację Twoją, Myszy with Potter i Kmichala

marze_na napisał(a):Bazylika Santo Stefano

Fakt, wnętrze robi spore wrażenie

W deszczu i chmurach wszystko jest ponure, ale te ceglane, średniowieczne włoskie miasta jak dla mnie - wyjątkowo.
Bolonia w przebłyskach słońca i na tle błękitu nieba (i na Waszych fotkach) wygląda naprawdę zachęcająco

mysza73 napisał(a):

marze_na napisał(a): ravioli z riccotą i szpinakiem

Moje ulubione danie

Naprawdę obłędne z sosem balsamico jedliśmy w Modenie, w tej restauracji, którą Ci polecałam .

Sara76 napisał(a):Ładna ta Bolonia Przez te włoskie relacje mam coraz większą chęć zdradzić Chorwację w tym roku (i kto wie, jeżeli plan A nie wypali, może będą Włochy) tymczasem będę napawać oczy i radować duszę oglądając i czytając relację Twoją, Myszy with Potter i Kmichala

Relacje mają moc .
Michał narobił mi apetytu na Wenecję (te widoki z wieży ). I kto wie czy nie poodkrywamy Wenecji Euganejskiej, ale konkurencja jest duża . Bo Tony namieszał w głowie Portugalią, a drugi Michał Kanarkami .

kulka53 napisał(a):W deszczu i chmurach wszystko jest ponure, ale te ceglane, średniowieczne włoskie miasta jak dla mnie - wyjątkowo.

Przejrzałam trochę zdjęć Modeny, która niebawem pojawi się w relacji i chyba muszę przyznać Ci rację.
Ciemno, leje jak z cebra, uroczo .
(Tak bardzo, że mąż chce pojechać jeszcze raz, żeby jednak mieć te fotki z niebieskim niebem )

IX. Bolonia by night


Po kolacji udajemy się oczywiście na mały spacer . Skoro już cały dzień nosimy statyw ... (znaczy się Paweł nosi )

Kierujemy się w stronę dzielnicy uniwersyteckiej.




Przed nami Piazza Giuseppe Verdi. Wygląda na to, że to tu znajduje się centrum życia studenckiego .










Skręcamy w Via Zamboni, przy której mieszczą się wydziały uniwersytetu oraz kilka muzeów.








Mijamy jakiś studencki protest. Hasła na transparentach i wznoszone okrzyki niestety mocno wykraczały poza zakres naszych rozmówek polsko-włoskich




Trochę rażą te mazaje na portykach ...




... ale jest też twórczość trochę bardziej ambitna








Przemierzamy ulicę tam i z powrotem docierając w końcu do Due Torri, przy których Via Zamboni ma swój początek.










Obowiązkowa nocna sesja Due Torri. Nie ostatnia .








A to już stojący w sąsiedztwie wież Palazzo della Mercanzia. Wieczorem bardziej rzucił się w oczy niz w ciągu dnia .




Nie możemy sobie jeszcze odmówić przyjemności ponownego zajrzenia na Piazza Santo Stefano.










Tym akcentem kończymy drugi dzień w Bolonii. Pozostaje złapać autobus 25 i wracać do hotelu.
Na następny dzień zaplanowane mamy pierwsze spotkanie z trenitalią .