Bujanie przy wulkanie – Eolie 2017

Danusiu , z dobrym winem kromka zwykłego chleba smakuje jak wykwintne danie a stworzone przez żywioły naturalne ozdoby tych wysp jak i same wyspy są na tyle ciekawe , że brak zabytków stworzonych przez człowieka zupełnie mi nie przeszkadza


Pozdrawiam
Piotr

Najlepsze (jak dla mnie ) winko na Eoliech, piłam właśnie w miasteczku Lipari. Zacny napój pojawi się w kolejnym odcinku.

Kościółek Anime del Purgatorio…














Przy nabrzeżu Marina Corta jest trochę restauracji, w których mogliśmy przysiąść na obiadokolację (mocno wszak zgłodnieliśmy podczas morskiej huśtawki, w czasie której nie było ani warunków, ani chęci na jedzenie), zdecydowaliśmy się jednak na powrót na bardziej kameralną Via Garibaldi.

Ale nie tu



Los padł na to dość skromne miejsce…



Wyglądające ciut gorzej niż poprzednie, ale skusiło nas miecznikiem .



Wybraliśmy także caponatę, pamiętając niebiański smak tej z Vulcano... Niestety, tym razem była znacznie gorsza, także w konsystencji i wyglądzie.



Za mocno naoliwiona, za dużo cebuli, bakłażan i seler naciowy „znikał” gdzieś w tej cebulowej masie...

Próbowaliśmy caponatę jeszcze w innym miejscu w Lipari, tam gdzie dołączyliśmy do reszty załogi i załapaliśmy się na kęsk iz ich dania (w La Cambusa byliśmy w czwórkę, my dwoje i Kapitanowa z Kapitanem). Niestety, też nijak nie dało jej się porównać z daniem z Vulcano. Nawet moja caponata dangolana wychodzi znacznie lepiej , niż ta skosztowana w mieście Lipari (ale do Vulcano jeszcze nie dorównałam ).
No cóż, z polskim bigosem też można źle trafić…

Wino za to było super , jak dla mnie numer jeden na tym rejsie.

Po zaspokojeniu wilczego głodu, ucięliśmy sobie jeszcze krótki spacer, tyle że nie po zaułkach Marina Corta, ale przez Corso Vittorio Emanuele w kierunku Pignataro.





Spacer nie był długi, gdyż już wkrótce przysiedliśmy w kolejnym miejscu , do kompletu z resztą załogi, która tam właśnie się rozgościła.



Miało być tylko winko …



… ale ostatecznie doszło jeszcze pane cunzatu do podziału na czworo.



Prodotto tipico eoliano kusiły , ale zakupy „do domu” odłożyliśmy na następny dzień.



Gdy dochodziliśmy do naszej mariny, padał lekki deszcz.



Na szczęście zimno nie było, wiatr nie dokuczał, więc reszta wieczoru (już na łódce) minęła całkiem miło .

Mimo, że dopiero po świątecznych przysmakach to ślinka pociekła

Pesce spada zamiast karpia na wigilijnym stole bardzo by mi odpowiadał , ale nie udało mi się nań trafić w żadnym sklepie. Na Eoliech (a zapewne także całej Sycylii) w każdym markecie są mrożone filety z miecznika, świeżynki na targowiskach też są czymś oczywistym. Nadrobimy w lutym

Czwartek, 21 września

Zapowiadał się ładny dzień .



Jeszcze wieczorem, w trójkę (bo dołączyła Kapitanowa ) postanowiliśmy chociaż troszkę nadrobić to, czego zdecydowanie brakowało nam na tym rejsie. Cały czas marzyła nam się poranna kawka-srawka nie na łódce, lecz przy jakimś sympatycznym stoliczku w ładnym miejscu portu.

Skoro kawka, to może połączona ze śniadaniem? Trzykrotne TAK, ruszyliśmy więc plan zamienić w czyn.

Kapary to chyba najważniejszy z prodotto tipico eoliano (równorzędnym jest malvasia ). Uprawia się je głównie na Salinie, ale na pozostałych wysepkach też, a w sklepikach i na straganach wszędzie wybór jest przebogaty. Akurat na Lipari mieliśmy najlepszą sposobność zaopatrzenia się w kaparki i suszone na słońcu pomidorki, ceny też właśnie tu były najbardziej przyjazne (szczególnie w porównaniu z nastawionymi na turystów sklepikami na Stromboli).

Fikuśne pieczywko korzystnych cen nie miało…





Na kawkowo-śniadaniowy stoliczek zdecydowaliśmy się gdzieś przy nabrzeżu Marina Corta, poniższe fotki z są z uliczek dojściowych do morza.

Szkoda, że nie mieliśmy czasu na dłuższe włóczenie się po zaułkach tej części miasteczka, wówczas może natknęlibyśmy się na tutejsze murale …
Nad wodą z widokiem na Castello też było fajnie , więc nie ma co marudzić .



Do kawki wzięliśmy po cieplej brioszce i śniadanko było z głowy.

Statua św. Bartolomeo…



XVII-wieczny kościół San Giuseppe …







Poranna Marina Corta to bardzo sympatyczne miejsce, zwłaszcza przy fajnej pogodzie, na jaką trafiliśmy. Trochę czasu więc tu spędziliśmy (głównie przy kawkowym stoliczku , zaglądania do wnętrza kościołów).

Czas jednak gonił, trzeba było wracać na łódkę, robiąc po drodze zaopatrzenie dla załogi (a prywatnie nabywając lokalne produkty nadające się do zabrania do domu) oraz łapiąc gapie.








Frutta di martorana odpuściliśmy, w lutym będzie jednak okazja skosztowania (bo objadać się takimi słodkościami raczej nie zamierzamy) marcepanowych cudeniek „u źródła”, w Palermo .





Ulegliśmy jednak pistacjowym babeczkom .

Ulegliśmy jednak pistacjowym babeczkom .

Patrząc na nie myślę że również bym uległa

Warto było ulec pokusie. Sycylijskie pistacje (uprawia się je wokół Bronte, na stokach Etny) są przepyszne , ponoć najlepsze na świecie!

Kościół Madonna dell Riposo al Pozzo ( Madonna del Rosario) przy Via Vittorio Emanuele…



Takich pamiątek nie kupujemy…







Pora pożegnać centrum Lipari…