Bujanie przy wulkanie – Eolie 2017

Wieża dla księżniczki

ALe fajne te foty "Strombolowe"!

Zazdroszczę! (tak jak Michał - pozytywnie!)

Gdyby jeszcze na "naszej" Drodze Ognia było chociaż troszkę czerwono, albo przynajmniej jakieś dymki, to wtedy fotki byłyby naprawdę fajne .

Pojawił się widok na zaludnioną część wyspy.
Wprawdzie zamierzaliśmy na chwilkę dotrzeć na brzeg, jednak nie dysponowaliśmy taką ilością czasu (a może też chęci? ), aby obejść wszystkie stromboliański osady. Tak więc, Piscita tylko od strony wody, tak samo położona nad nią San Bartolo…





Plaże oczywiście czarne . W tej części Stromboli plaże są długie, od północy pierwsza „wita” żeglarzy Spiaggia Lunga. Kolejna długa czarna plaża jest tuż przy linii zabudowy osady Piscita. Grzbietami lawy jest ona podzielona na mniejsze części, na jednej z nich znajduje się widoczna od strony morza duża skalna wnęka – Grotta di Eolo (płynęliśmy za szybko , nie mam fotki).

Na niewielkim wzgórzu stoi kościół San Bartolomeo. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1801 r., mieszkańcy wyspy rozbudowali świątynię w latach 1891-1893. Trzęsienia ziemi spowodowały konieczność renowacji kościoła (1928 – po terremoto z 1908 r., 2010-2013 po trzęsieniu ziemi z 2002 r.)



Piscita w niezauważalny sposób przechodzi w osadę Ficogrande. Znakiem rozpoznawczym, że to ona właśnie, jest stare molo zarezerwowane dla tankowców dostarczających wodę na całą wyspę. Mogą tu cumować łódki rybaków. Do Ficogrande prowadzi od portu promowego (znajdującego się w osadzie Scari) szeroka nadbrzeżna droga, po której jeżdżą małe meleksy przewożące z portu towary do sklepików, restauracji i pensjonatów.





Wokół Stromboli jest bardzo głęboko, stąd niewiele miejsc nadających się na zrzucenie kotwicy . Ponoć da się to zrobić właśnie w pobliżu plaży Ficogrande ( konkretnie naprzeciwko widocznej z morza restauracji Tartana), ale pod warunkiem, że morze jest spokojne, a ewentualny delikatny wietrzyk ma kierunek południowy. My na takie warunki nie trafiliśmy, stąd próba zakotwiczenia w innym miejscu (o czym za chwilę). Żadne z tych miejsc nie daje jednak bezpiecznego mocowania kotwicy, nawet gdy morze jest spokojne.

Widok na San Vincenzo czyli główną osadę wyspy, położoną nieco powyżej morskiego brzegu. Tam byliśmy na spacerze, więc pojawią się także foty „lądowe” .







Próbę zakotwiczenia podjęliśmy naprzeciwko czarnej plaży, nieco za molo dla promów w osadzie Scari. Stał tam wprawdzie jakiś jacht, ale my nie znaleźliśmy bezpiecznego miejsca na odpowiedniej głębokości. Jeśli już udało nam się ominąć „bezdenną” głębinę, to coraz bardziej falujące morze spychało nas wprost na przyplażowe mielizny.
Daliśmy za wygraną i czym prędzej popłynęliśmy do bojek, jakie minęliśmy przed molo. Trzeba było jakąś zająć, zanim zrobi to inna łódka.





Za postój zapłaciliśmy 50 euro. Oczywiście, poza bojką nic w tej cenie nie ma.

Przez całe wieki na Stromboli nikt nie mieszkał na stałe, na kolonię (należącą do wyspy Lipari) przybywano jedynie na czas siewów i zbiorów. Dopiero w XVI wieku powstała pierwsza osada, w rejonie kościoła San Vincenzo.

W XVIII wieku wyspa przeżywała okres rozkwitu, tu właśnie cumowały statki pływające z Neapolu na Sycylię. Liczba mieszkańców wzrosła wówczas do około 4 tysięcy, wyspiarze dorobili się aż 65 żaglowców…
Znaczenie morskich przewozów spadło, gdy powstała kolej z Neapolu do Reggio Calabria, mieszkańcy wyspy stracili wówczas podstawowe źródło dochodów.
Po erupcji wulkanu w 1930 r., sporo ludzi wyemigrowało do Ameryki i Australii.

Morze falowało coraz mocniej, a nasz ponton do specjalnie bezpiecznych nie należał .
Postanowiliśmy, że na ląd dostaniemy się drogą mieszaną
Nasi panowie popłyną sobie tym pontonem (przed powrotem dopompowując go na brzegu).
Panie wykorzystają wygodny i bezpieczny ponton z silnikiem, transport którym oferował marinero od bojek. Fakt, za pieniądze … Ale przy naszej czwórce (piąta z wyprawy na ląd zrezygnowała) nie była to jakaś kolosalna kwota: do podziału 10 euro za przeprawę w obie strony (dostałyśmy numer telefonu, na który miałyśmy zadzwonić, gdy już znudzi nam się łażenie po miasteczku).
Wysiadłyśmy przy molo, do którego przybijają promy i wodoloty (główny port wyspy jest narażony na wszystkie wiatry, więc czasem promy nie przypływają tu wcale).

Jednodniowych turystów (tacy zdecydowanie tu przeważają ) było jeszcze wielu, ale zanim wróciliśmy na jacht, wycieczkowe statki już odpłynęły.

Co jakiś czas w zaułkach można spotkać znaki drogi ewakuacyjnej, gdyby wulkan przegiął ze swą zwykłą aktywnością.
Na sygnał wulkanologów, trzeba wówczas czym prędzej zejść nad wodę, do czekających „w pogotowiu” łódek.



Zabudowa (króluje biel kontrastująca z barwą wulkanicznych stoków) jest na Stromboli całkiem fajna .
Wąskie uliczki (jak przejeżdża meleks, czasem trzeba się „przykleić” do ściany ), sporo kwiatów i rozmaitych dekoracji… Oczywiście mnóstwo sklepików z pamiątkami wszelakimi, albo z eoliańskimi prodotti locali tipici o mocno wygórowanych cenach. To samo w marketach na Lipari można kupić znacznie taniej ... Na Stromboli większy sklep jest tylko jeden i za wiele w nim nie było (wykupili ci, co odpłynęli? ).

Kościół św. Wincentego – obok powstała pierwsza stała osada na wyspie.

Widoki z tarasu przed kościołem.







Obok jest sklep ze sprzętem turystycznym i wypożyczalnia , z której mogą skorzystać idący na wulkan. Wycieczki wyruszają właśnie z przykościelnego placu, byliśmy świadkami zbiórki kilku osób umówionych z przewodnikiem.



Przed rejsem czytałam co prawda o tym, że na Stromboli można zobaczyć dom, w którym mieszkała aktorka Ingrid Bergman, gdy w latach 1949-1950 na stokach wulkanu kręcono film „ Stromboli terra di Dio” (Stromboli, ziemia Boga)...
Na miejscu jakoś mi to umknęło, a że doszliśmy tylko do kościoła San Vincenzo, domu Ingrid nie zobaczyłam. Znajduje się dosłownie niedaleko za kościołem, przy Via Vittorio Emanule III, dalej biegnącej do świątyni San Bartolomeo.
Wspomniany wyżej dom był miejscem ognistego romansu Ingrid z reżyserem Roberto Rosselinim (ostatecznie zakończonym ślubem, gdy obojgu udało się uzyskać rozwody z poprzednimi małżonkami ). W tym samym czasie na Vulcano i Salinie (a więc całkiem blisko ) mieszkała poprzednia kochanka Rosseliniego, aktorka Anna Mangani (tam kręcono film z jej udziałem - wspominałam o tym przy okazji postoju w Rinelli), która jeszcze nie do końca pogodziła się z utratą Roberta. Złość Anny była ponadto uzasadniona złamaną obietnicą Rosseliniego, iż to właśnie ona będzie grała główną rolę w filmie „ Stromboli terra di Dio”. Jednakże gdy scenariusz został ukończony, rolę dostała Ingrid, nowa miłość reżysera… Film z Anną, kręcony jakieś 40 km od filmu z Ingrid, powstawał więc w atmosferze „wybuchowej” rywalizacji.

Szkoda, że Stromboli Wam nie "strzelił", ale i tak super

pzdr

Coś tam jednak wystrzeliło , skoro Stromboli zieje ogniem co 2-30 minut. Tyle, że nie było to tak widowiskowe, jak nam się marzyło.
Ci, co poszli do krateru, na pewno byli zadowoleni z widoku , a przy okazji w 100 % bezpieczni.

Zanim wróciliśmy na jacht, przysiedliśmy na winko i piwko na tarasie „Da Luciano” (jednym z kelnerów był nasz młody krajan).





Uliczkami w dół do portu…













Z pomocą z marinero szybko dopłynęłyśmy na naszą łódkę, panowie dotarli tam pontonem ciut później.

Gdy się ściemniło, popłynęliśmy ponownie w stronę Sciara del Fuoco, z nadzieją na obserwację wulkanicznych fajerwerków .
Przy opłaconej bojce zostawiliśmy, tak jak kazał nam marinero, nasz ponton. Nie musieliśmy obawiać się więc, że ktoś się na tę bojkę nam wciśnie .











Płynąc, obserwowaliśmy tu i ówdzie na stoku światełka tych, którzy zdecydowali się na podejście do krateru. Grup kilka było, ale liczebnie raczej nie wyczerpywały limitu dziennych zezwoleń na wejście. Gdyby wśród nas byli chętni na taką wycieczkę, z pewnością mogliby pójść bez wcześniejszej rezerwacji .



Ponieważ tego dnia kapryśny wulkan był mało aktywny, na nie wiadomo jakie widoki liczyć nie mogliśmy. Dobrze, że wiatr trochę przegonił chmurzyska ze szczytu, bo wśród nich małych erupcji zupełnie nie byłoby widać. Minusem nasilającego się wiatru było to, że w kokpicie było zimno, nawet w czapkach i windstoperach. Na dodatek fale zaczęły wariować, łódką kołysało stanowczo za mocno.

Nie za bardzo chciało nam się bujać w takich warunkach przez dłuższy czas, w oczekiwaniu na kolejne nikłe wystrzały, a przy słabej aktywności Stromboli, były one nie co 20, lecz raczej co 30 minut. Na zobaczone trzy fajerwerki, dwa byłyby całkiem niezłe , gdyby nie jednak dość znaczna odległość. Cóż, jednak trzeba było wdrapać się na krater !

Oczy bolały od ich wytrzeszczania w oczekiwaniu na jakiś fajerwerk, o trafieniu aparatem na odpowiedni moment można było tylko pomarzyć . Nie mówiąc o tym, że trzeba byłoby mieć naprawdę dobry sprzęt, a nie to, czym dysponowaliśmy. Idiot-kamery z tej odległości nie byłyby w stanie fajnie uchwycić nawet sporego słupa ognia bijącego w niebo, a co dopiero mizernych wytrysków.
Ale i tak wyglądało to fajnie , nawet jeśli w efekcie mamy jedynie taką mizerną pamiątkę...



Przecież mało brakowało, a nie zobaczylibyśmy kompletnie nic!

Może jednak dobrze, że intensywniej nie było Przynajmniej było bezpiecznie . No bo w sumie nie wiem, czy chciałabym być tuż obok, gdy cały wulkan zionie ogniem, wystrzela w powietrze płonące bomby wulkaniczne, a wrząca lawa spada do morza nie tak daleko od nas…

Gdy wróciliśmy do bojki (razem tego dnia pokonaliśmy około 32 Mm), panowie musieli zamienić przy niej ponton (rezerwował nam opłacone miejsce) na jacht. Poszło sprawnie, więc należała się nagroda .



Nero d’Avola to kolejne wino typowe dla Sycylii - tym razem czerwone.



Jak dla mnie, za ciężkie (w każdym bądź razie to, które kupiliśmy), z wyraźnym „czarnym piaskiem”.

Połowa rejsu za nami .