Bujanie przy wulkanie – Eolie 2017

Z Saliny na Stromboli

Przed nami spory kawałek morza do przepłynięcia, na szczęście pogoda jest (jeszcze ) OK, więc można się upajać widokami i ciepłem słoneczka , przy delikatnych podmuchach.

Oddalająca się Salina…









Widać także Lipari…





Panarea i pobliskie niewielkie wysepki (największa z nich to Basiluzzo)…







Przybliżające się Stromboli ...

Jaka odległość Was czekała do pokonania?

ciekawe te formacje skalne na Salinie, a Stromboli z tej perspektywy idealnie symetryczna
takimi kalmarami mógłbym się odżywiać codziennie
W ogóle to świetny sposób na spędzenie urlopu. Pozytywnie zazdroszczę

pozdrawiam,
M

beatabm napisał(a): Jaka odległość Was czekała do pokonania?

Odległość od bojki w Rinelli na Salinie do kolejnego miejsca noclegowego na Stromboli to około 28 Mm. Ale to nie koniec pływania na ten dzień , bo po zarezerwowaniu miejsca na spanie, zrobiliśmy dodatkowo jakieś 4 Mm.

Mikeee napisał(a): świetny sposób na spędzenie urlopu

Jak ktoś kocha żagle, to można tak co rok . Ja jednak wolę ląd, więc rejs tylko raz na jakiś czas, a wówczas jak najbardziej odpowiadają mi takie wakacje . Te na Eoliech były super!

Wyspa STROMBOLI

Stromboli w dialekcie zwana jest Struonguli, co przypomina dawne nazwy nadane wyspie przez Arabów (Strongyle – „okrągła”) i Greków (Strombos – „jedno ujście”).

Stromboli (lokalna nazwa to Iddu – „On”) to wulkan aktywny, regularnie (co 10-20 min) wyrzucający lawę i popiół wulkaniczny. Nasilenie tej aktywności jest jednak bardzo zmienne, czasem jest ona na tyle gwałtowna, że wstęp na wyspę staje się zabroniony.
Nam trafiła się aktywność raczej niska, a odpuszczając wyczerpujące podejście do krateru, pozbawiliśmy się spektakularnych ognistych widoków.
Czasami z morza można obserwować niezły spektakl, tym razem Wulkan trochę się zbuntował . Pewnie przez te pół działki trunku na początek, na spółę z Eolem, zamiast całej jak dla Neptuna .
Na razie jednak byliśmy na etapie wiary w to, iż zobaczymy znacznie więcej...










Maleńka osada na południowo-zachodnim wybrzeżu u podnóży wulkanicznego stożka to Ginostra, dostępna jedynie drogą morską. Pojazdów nie ma tam żadnych (no bo po czym niby miałyby jeździć ?), do transportu ciężarów z porciku do domów służą jedynie osiołki.
Teraz mieszkańcy (na stałe żyje tu około 30 osób) i tak mają wygodę , gdyż do Ginostry dopływają promy, kiedyś musieli liczyć jedynie na własne łódeczki. Od niedawna promy i wodoloty podpływają do samego nabrzeża, wcześniej tzw. sbarcazione następowało na morzu, a małe łodzie dowoziły ludzi i towar do nabrzeża.





Do Ginostry nie zaglądnęliśmy… Wprawdzie można tam stanąć na kotwicy (uważając na ostre skały i nierówne dno), jednak zapadła decyzja o noclegu przy północno-wschodnim wybrzeżu, gdzie znajdują się cztery osady: Piscita, Ficogrande, San Vincenzo i Scari (w zasadzie trudno określić ich granice, zlewają się ze sobą ).

Robi wrażenie złej przyczajonej góry .. lepiej nie drażnić .
A poza tym bardzo malowniczy.

Zdecydowanie lepiej nie drażnić , ale wielu ma inne zdanie
Wydaje się jednak, że Stromboli jest bardziej przewidywalny (a przez to bezpieczniejszy), niż drzemiący Vulcano, który może wystrzelić bez ostrzeżenia.

Przed nami miejsca, w których można od strony morza zobaczyć skutki częstych wulkanicznych „wystrzałów”.



Szczyt niestety coraz bardziej skrywał się w chmurach, więc całkowicie przestaliśmy marzyć o zobaczeniu aureolki dymu snującego się nad kraterem, o ognistych efektach tym bardziej .
Zostało nam jedynie podziwianie potężnych zboczy, pod którymi płynęliśmy w stosownej odległości. Ze względu na ewentualne zagrożenie zsuwaniem się lawy, nie wolno płynąć bliżej niż 400 m od brzegu.
Wysokości budzą respekt, nawet jeśli przez chmury nie przebija wierzchołek Stromboli, mierzący przecież 924 m !

Punta Chiappe…








Majestatyczna szaro-zielona góra wystaje z intensywnie granatowego morza, momentami przybierającego barwę ultramaryny, farbki kiedyś używanej do nadawania pościeli intensywnej bieli po praniu. Zawsze mnie wtedy dziwiło, jak taki intensywny niebieski kolor przemienia się w śnieżną biel?

Sciara del Fuoco – droga ognia…

Po wybuchach Stromboli, właśnie tędy osuwa się do morza gorąca lawa.
A że wulkan (aktywny od 20 tysięcy lat) wystrzela regularnie, z obecną częstotliwością praktycznie co najmniej od 2 tysięcy lat, to zjeżdżająca w dół lawa wyżłobiła sobie szeroo…ooooooooooooką drogę.

Absolutnie nie chciałabym mieszkać na takiej wyspie

Dla mnie również absolutnie NIE do mieszkania tam na stałe, ale jeden dzień więcej niż byliśmy, przydałby się na pewno . A tak w ogóle, to trochę żałuję, że aktywność wulkanu była znikoma...

Stromboli to najmłodsza wyspa archipelagu, wynurzyła się z morza około 115 tysięcy lat temu. Składa się niemalże w całości z wystającego z wody potężnego (około 920 m n.p.m.) stożka wulkanicznego, większość wulkanu jest oczywiście poniżej poziomu morza (w głąb około 2,3 km).

Odmiennie od tego, co może się wydawać patrząc na Stromboli z pewnej odległości , wulkan jest bardzo skomplikowany w swojej strukturze.
Około 150 metrów poniżej szczytu znajdują się trzy główne kratery: jeden wysunięty na północny-wschód, drugi w centrum, trzeci w części południowo-zachodniej. Każdy z tych kraterów zawiera kilka otworów erupcyjnych, których ilość i wielkość różni się w zależności od poziomu aktywności. W okresach wzmożonej aktywności ilość czynnych otworów sięga dziesięciu. Nieprzerwanie wydostają się z nich wulkaniczne gazy, a w czasie eksplozji (mniej więcej co 20-30 minut) na wysokość około 20 m (czasem nawet 50–100 m) wyrzucane są rozżarzone odłamki lawy i rozpalone kamienie. Eksplozje przeważnie trwają kilka sekund do dziesięciu sekund.
Materiał zazwyczaj w większości wraca do krateru, część spływa zboczem Sciara del Fuoco.
Podczas silniejszych wybuchów, na stoku pojawia się wrząca lawa czerwona lawa i mnóstwo dymu… Rozpalona lawa zsuwa się do morza, które wrze i wznieca kłęby pary wodnej.
My trafiliśmy na spokój, ale czasem może wyglądać to zdecydowanie inaczej...

Rankiem 11 września 1930 r. (bez wyraźnego ostrzeżenia, po kilku tygodniach niezwykłego spokoju) dwie silne eksplozje, a następnie wysoka chmura popiołu, zapoczątkowały katastrofalną, chociaż krótkotrwałą (krócej niż doba) erupcję. Z kolumny erupcyjnej przez 40 minut spadały bomby wulkaniczne, na odległość 2 – 3 km, docierając do wiosek na wyspie. Eksplozje zniszczyły skalne fragmenty nad północną i południowo-zachodnią częścią wyspy. Zginęło 6 osób (wskutek uduszenia popiołem lub uderzenia bombą), a co najmniej 20 zostało rannych. Spalona została cała roślinność wyspy, w tym winnice stanowiące jedne z niewielu zasobów gospodarczych na wyspie. Duże bloki skalne zniszczyły 14 domów w Ginostrze oraz budynek Semaforo na Punta Labronzo. Po tym wybuchu wielu mieszkańców opuściło wyspę na stałe, populacja spadła z 2500 do 800 osób.

Pod koniec 2002 i w pierwszej połowie 2003 miały miejsce jedne z najbardziej gwałtownych erupcji ostatnich dziesięcioleci. Większej tragedii uniknięto tylko dzięki sezonowi zimowemu i nieobecności kąpiących się wzdłuż wybrzeża. Od tego czasu na wyspie działa specjalny system ostrzegania zarządzany przez obronę cywilną. Wysokość ognistych wystrzałów sięgała 200 m… Całkowitą objętość skał zrzuconych do morza oszacowano na około 20 milionów m3. Trzy strumienie lawy spływającej do morza wywołało lokalne tsunami, powodując uszkodzenie budynków i raniąc wielu ludzi. Fala była w stanie przetransportować betonowe bloki o objętości 3 m3 na około 20 m oraz rozbić kamień i beton o grubości 30-40 cm.
Fale dotarły również do Panarei, Liparii Vulcano, na sycylijskie wybrzeże Milazzo i wybrzeże Kalabrii, a nawet do sporo dalej położonej wysepki Ustica.

Silne erupcje zdarzają się co jakiś czas, na przykład w pierwszych miesiącach 2007 r., gdy na Stromboli ogłoszono stan pogotowia i z obawy przed tsunami wydano polecenie, aby ludzie nie zbliżali się do wybrzeża z obawy przed tsunami. Lawa i skały wyrzucone przez wulkan zniszczyły wówczas kilka domów w Ginostra.

Wzmożoną aktywność wulkanu odnotowano od czerwca do sierpnia 2014 r. Pojawiło się dudnienie i wysokie fontanny lawy, a słup dymu nad Stromboli był dobrze widoczny ze wszystkich wysp archipelagu oraz z południowej i centralnej Kalabrii. Odwołano wówczas wszelkie wycieczki na wulkan.
Podczas erupcji w sierpniu 2014 roku zawaliła się część krawędzi jednego z kraterów, wskutek czego bardzo duży strumień lawy spłynął żlebem wprost do morza.

Poziom aktywności wulkanu można sprawdzać na tej stronie: https://www.stromboliadventures.it/?lang=envolcano

My trafiliśmy na okres słabej aktywności Stromboli, ale w połowie czerwca tego roku było zupełnie inaczej. Wulkan się zmęczył, nam pokazał więc swe łagodne oblicze.

Ciekawe fotki zobaczyć można TU

Wycieczka do krateru od 2005 r. możliwa jest jedynie z przewodnikiem (od kwietnia do końca października : http://magmatrek.it/en/excursions/ albo http://www.stromboliadventures.it/en/excursions ), samemu można podejść oznakowanymi szlakami jedynie na wysokość 400 m.

Na zorganizowane wejścia w szczycie sezonu (a być może nie tylko wtedy) trzeba się wcześniej zapisywać. Ponieważ z dużym wyprzedzeniem nie da się przewidzieć aktywności wulkanu, może zaistnieć konieczność odwołania zarezerwowanej wycieczki.

W najwyższym punkcie obserwacji ponad kraterem wulkanu, jednocześnie przebywać może do 80 osób, czyli 4 grupy (grupa z jednym przewodnikiem nie może liczyć więcej niż 20 osób). Przewodnicy utrzymują stałą łączność radiową z wulkanologami monitorującymi aktywność wulkanu, oraz pomiędzy sobą.

Uczestnicy wycieczek są rejestrowani i ubezpieczani, muszą być odpowiednio ubrani i wyposażeni (jest to skrupulatnie sprawdzane przed wyruszeniem w drogę).
Kask zapewnia organizator wycieczki (cena za udział w niej wynosiła we wrześniu 28 euro + jakaś lokalna opłata „wulkanologiczna” ustalona przez gminę). Całą wymaganą resztę należy mieć własną, albo wypożyczyć ją w jednym z licznych punktów w miasteczku, co oczywiście znacznie zwiększy koszt wycieczki. Wspomniana wyżej cena obowiązuje przy grupach 10-20 osób, jeśli grupa jest mniej liczna, kwota do zapłaty odpowiednio wzrasta, zgodnie z indywidualnymi negocjacjami z przewodnikiem.
Trzeba mieć KONIECZNIE : buty trekkingowe ponad kostkę (za wypożyczenie 5 euro), czołówkę z zapasowymi bateriami (2 euro), ciepłą odzież ( na górze nawet latem jest zimno i wietrznie – wypożyczenie 5 euro za sztukę) , co najmniej litr wody i prowiant wzmacniający siły.
Można też wypożyczyć kijki (3 euro), plecak (5 euro), lornetkę (5 euro) …

Wychodzi się zazwyczaj między 16-tą a 17:30 (przy krótszym dniu już o 15-tej), aby na szczycie być już po ciemku, żeby obserwacje były ciekawsze .
Wycieczka jest wyczerpująca (znaczne przewyższenie!), trwa około 5 – 6 godzin (w tym oczywiście najwięcej czasu zajmuje strome podejście), kończy się około północy. Dochodzi się do punktu obserwacyjnego około 150 m ponad kraterem, przebywa się tam od 15 do 45 minut, w zależności od aktywności wulkanu.

ciekawie muszą mieć Ci mieszkańcy wyspy. Śpią chyba w ubraniach...

pozdrawiam,
M