Bujanie przy wulkanie – Eolie 2017

Już w komplecie, zeszliśmy do baru na naprawdę zimne piwko (do tego jeszcze zimniejszą cytrynową granitę ).













Cała wycieczka w niezbyt intensywnym (a może nawet leniwym ) tempie, od startu w marinie do powrotu do centrum Porto di Levante (oczywiście wliczając postoje ), trwała około 3,5 godziny.

dangol napisał(a):Tam gdzie najgoręcej, kolor jest wściekle żółty, pełno jest siarkowych kryształków. No i gorąc tam bije jak z piekła…

Chyba by nas się nie dało odciągnąć od poszukiwania najdłuższej igły. Widać bez zbliżania jak piękne kryształy urosły.

dangol napisał(a):Do krateru wybraliśmy się w dziewiątkę (jednemu z załogantów lekarz zakazał intensywnych spacerów, umówiliśmy się z nim w miasteczku o późniejszej porze), na obejście krateru całego krateru zdecydowała się tylko trójka . Mnie w niej nie było …

Zawsze w takiej sytuacji przemawia do mnie przekonanie, że to jest moja jedyna okazja w życiu, że nie będzie takiej już nigdy więcej. Lepszej mobilizacji do pokonania przemożnej niemożności nie muszę szukać. Owszem zdarzało się, że odpuszczałam z powodu zmęczenia, wtedy gdy nie było dostatecznie dużo czasu i warunków np. żeby trochę poleżeć albo polać się wodą w celu ochłody.


Twój wulkan i Stromboli sprowokował nas do rozważania w naszych całkiem nie dalekich planach włoskiego kierunku.

Lidia K napisał(a): Zawsze w takiej sytuacji przemawia do mnie przekonanie, że to jest moja jedyna okazja w życiu, że nie będzie takiej już nigdy więcej. Lepszej mobilizacji do pokonania przemożnej niemożności nie muszę szukać.

Sposób na mobilizację bardzo dobry , jakiś czas temu u mnie też działał . Niestety, im jestem starsza, tym jakoś mniej... Zwłaszcza wtedy, gdy jestem w grupie, gdzie większość odpuszcza jeszcze szybciej ode mnie.
W przypadku wejścia na najwyższy punkt nad kraterem, tak właśnie było, a zimnie piwko było dodatkowym pretekstem, żeby jednak nie iść.
Jest jednak pomysł, aby za czas jakiś wrócić na kilka dni na Eolie (tyle, że bez jachtu), zwłąszcza na „kurację” na Vulcano – o ile chęci nam nie przejdą (a sporo pomysłów już przecież odeszło w niebyt ), a „przyziemne” warunki nie przeszkodzą. Jeśli tak się zdarzy, to Wielki Krater zdobędziemy ponownie , tym razem pełną trasą. Tyle, że wyjdziemy na wycieczkę wtedy, gdy szlak podejściowy będzie jeszcze w cieniu .

Lidia K napisał(a): do rozważania w naszych całkiem nie dalekich planach włoskiego kierunku

Trzymam kciuki za realizację planu .

Porto di Levante (czyli Wschodni Port) to główna miejscowość na Vulcano, z portem dla promów i wodolotów.
Jak na stolicę wyspy przystało, jest tu sporo barów i restauracji, miejsca noclegowe, sklepiki, nawet supermarket ( sieci Conad - ulubionej przez nas w ubiegłym roku na Sardynii).
Na małym placyku (Piazza Faraglione), od którego skręca się w uliczkę wiodącą do marketu (dosłownie kilka kroków), a w drugą stronę do portu (przy tej uliczce najwięcej restauracji i sklepików z pamiątkami), rano zazwyczaj stoi ktoś z owocami i warzywami , ktoś inny ze świeżą rybą lub innym stworem (raz widzieliśmy sporego tuńczyka, innym razem ogromne kalmary o „murzyńskim” zabarwieniu).

Idąc dalej szosą w kierunku początku szlaku na Wielki Krater, po lewej mija się kościół Maria Santissima del Rosario.



Miejscowość nie jest zabytkowa, no bo nawet nie było okazji, żeby jakieś zabytkowe budowle powstały - życie pod często wybuchającym wulkanem jakoś ludzi nie pociągało. Jeśli ktoś tu musiał mieszkać, to byli to głównie skazańcy pracujący w nieludzkich warunkach przy eksploatacji ałunu i siarki. Wydobycie rozpoczęli Rzymianie, rozwinęło się w czasach władania Sycylią przez burbońskiego generała Nunziante (wówczas powstały na Vulcano pierwsze drogi), do końca XIX w. była to w zasadzie jedyna działalność na wyspie.
Po upadku Burbonów w 1860 r. , północną część wyspy kupił Szkot James Stevenson, który powiększył kopalnie oraz założył pierwsze winnice i sady. Sam zamieszkał w wybudowanym w tym celu Castello – willi obok rozdroża w centrum miejscowości. Gdy w 1888 r. wybuchł wulkan, Stevenson uciekł z wyspy przerażony, nigdy już tu nie powrócił, swe ziemie sprzedał lokalnej ludności (obecnie liczącej około 470 stałych mieszkańców).
Rozwój współczesnej turystycznej miejscowości nastąpił dopiero około 1950 r.

dangol napisał(a):Po lewej dymią siarkowe fumarole .

Ale fajnie, jak na Nisyrosie

pzdr

Fakt, bardzo fajnie .
Fumarole miloskie (bo do tej pory tylko z nimi mieliśmy do czynienia osobiście, a nie tylko wirtualnie) to przy nich nędza . A przecież nawet na skromnych miloskich oparach wodę w czajniczku zagrzaliśmy i herbatkę zaparzyliśmy . Szkoda że na Wielki Krater nie zabraliśmy patelni i jajek, tu jajecznica ścięłaby się migusiem , temperatura niektórych fumaroli dochodzi bowiem nawet do 300 C.

Castello Stevenson jest najstarszym budynkiem na Vulcano, obok funkcjonuje Ristorante Il Castello (mają menu po polsku ), w której przysiedliśmy, aby coś przekąsić (jajecznicy na fumarolach przecież nie było) przed realizacją kolejnego „obowiązkowego” punktu programu”.





Różnorodność wybranych dań była spora, no bo upodobania w 10-osobowej grupie siłą rzeczy różne bywają. Generalnie jednak, postawiliśmy na kuchnię lokalną . Może niekoniecznie typowo eolską, lecz ogólnosycylijską...
Przykładowo:

Panino con tonno



Parmiggiana…



Moja caponata (najlepsza z tych, jaką próbowałam na wyspach)…



Pane cunzato…



Spaghetti z owocami morza…



Pizza, najfajniej wyglądała taka w postaci wielgachnego pieroga .



No i oczywiście winko .

Generalnie, białe wino podawane w lokalach wszelakich zawsze było OK . Ze sklepowymi bywało różnie, ale też nie za bardzo mieliśmy chęć (i odpowiednie zasoby ) żeby zainwestować w „górną półkę”. Nie trafiliśmy na żadne wino w butelce (z tych w akceptowalnych cenach ), które by nas jakoś szczególnie urzekło. Absolutnie nie mieliśmy takiego farta, jak z sardyńskim cannonau z Jerzu. Na Eolie bardziej od markowych butelkowych (ale tych w średniej cenie) , smakowało nam tanie kartonowe.

Smakowitości tu pokazujesz takie, ze hej.
Ta caponata bardzo mi się podoba ..
Dobra kuchnia na takim wyjeździe bywa równie ważna jak widoki, osobliwości i inne cuda.
Lubię pochodzić zagranicą po knajpkach - to też rodzaj zwiedzania.

Buber napisał(a): Dobra kuchnia na takim wyjeździe bywa równie ważna jak widoki, osobliwości i inne cuda (...)Lubię pochodzić zagranicą po knajpkach - to też rodzaj zwiedzania

Dokładnie TAK Wyznajemy zasadę, że czasem warto zrezygnować z oglądania kolejnego zabytku na rzecz jakieś tawerny, trattorii, hospody...
W czasie każdego wyjazdu wpadamy (częściej lub rzadziej, w zależności od aktualnych zasobów finansowych) do jakiegoś lokalnego przybytku gastronomicznego, a gdy przyrządzamy coś sami, to zawsze (o ile jesteśmy tylko we dwoje, bo w grupie czasem trzeba iść na ustępstwa) z produktów kupionych na miejscu . Przed wyjazdem za każdym razem oglądamy programy kulinarne z danego regionu, żeby chociaż trochę wpasować się w lokalne dania.

Po biesiadzie, przyszedł czas na relaks .

Byliśmy do tego odpowiednio przygotowani , mieliśmy ze sobą stroje kąpielowe nadające się do wyrzucenia bez żalu , nie musieliśmy inwestować w „jednorazówki” oferowane do zakupu za 3 euro.

(takie oferty wywieszone były w różnych językach)

Zapewne to złoty interes jakiegoś spryciarza, który wybiera ze śmieci wyrzucone stroje, pierze je i sprzedaje, i tak w kółko (czasem odświeżając kolekcję o nowe fasony, w zależności kto czego się pozbywa ).

Wstęp do naturalnego siarkowego termalnego błotka Pozza dei Fanghi (Il Fanghi di Vulcano) kosztuje 3 euro, jak ktoś chce się potem umyć pod prysznicem, płaci jeszcze 1 euro (my wybraliśmy opcję dokładniejszego płukania w marinie ).



Błotko wulkaniczne jest cieplutkie . Temperatura ciała jest minimalną normą, a jak trafi się na siarkowodorowego gorącego bąbla, to trzeba odskoczyć, żeby nie poparzył. Generalnie chociaż bulgotów jest sporo, ich ciepełko jest akceptowalne . Do zapaszku (nie czarujmy się, jest paskudny i już!) można się szybko przyzwyczaić .

Podczas kąpieli w takim siarkowym jacuzzi, dobrze jest wysmarować się błotkiem i zostawić na kilkanaście minut do podeschnięcia. Siarka ma bowiem dobroczynne działanie na skórę (ale na oczy trzeba uważać!), która po takiej kąpieli jest jędrna i gładka jak pupcia niemowlaka .
Ciepłe siarczane błotko korzystnie działa też na choroby stawów, nerwobóle, reumatyzm… Fakt, przez cały rejs mój kręgosłup zupełnie mi nie doskwierał , co na co dzień w domu nie jest niestety regułą…
A jednemu z załogantów w trakcie kąpieli wyszła z palca drzazga , tkwiąca tam od kilku miesięcy, bezskutecznie do tej pory usuwana.
Oczywiście, są też przeciwwskazania do kąpieli - przykładowo u osób z wysokim nadciśnieniem, z otwartymi ranami, w czasie ciąży… No i jak ktoś ma drogi kostium kąpielowy, którego bez żalu nie chciałby się pozbyć (stąd te oferty za 3 euro ). Biżuterię też lepiej zdjąć przed wejściem do błocka, bo inaczej straci swój efektowny wygląd.











Większość naszych strojów trafiła od razu do kosza, bo spłukanie siarczanego błotka łatwe nie jest. No ale na straty byliśmy przygotowani , zabierając z polski kostiumy marki „tani Armani”.
Trójka (w tym ja i Grześ) tymczasowo jednak zachowaliśmy nasze błotne odzienie, spłukując je na tyle, ile się dało – kąpiel w termalnym błotku zamierzaliśmy bowiem powtórzyć . Stroje nie trafiły oczywiście do jaskółek w kabinach, znalazły odpowiednią lokalizację w skrzyniach na odbijacze .

Otoczenie siarkowego bajorka też jest mocno cieplutkie , z otaczających go skał dymią fumarole (przy jednej ze skalnych wnęk jest ławeczka, można przysiąść i wysuszyć się, albo przynajmniej poinhalować).
Z chodzeniem po skałach bez klapek trzeba uważać, o oparzenie stopy wcale nietrudno.

Gdy już błotka ma się dość i chcemy opuścić kąpielisko, dobrze jest - po wstępnym spłukaniu zaschniętych maseczek - wejść tuż obok do morza i spłukać się lepiej . Kąpiel w tym miejscu jest bowiem przyjemnością, a nie tylko koniecznością , gdyż w morzu również są podwodne bąbelki , oczywiście cieplutkie (czasem aż za bardzo ).

Na północ od siarkowych basenów jest zresztą bezpłatna plaża z termalnymi bąbelkami (może ciut mniej ciepłymi, niż przy skale nad błotkiem, ale jednak też grzeją) - Spiaggia “Acque calde”.

o, i to jest idealne miejsce dla mnie - ciepło

Podgrzewana morska woda - super wiadomość
Świetne miejsce , a do tego jak czytam jeszcze nie ostatnie tego typu podczas tych wakacji.
Mają swoje zalety te wysepki

Kąpiele w błocie były tylko tutaj, tyle że z powtórką (w w przypadku Grześka - z "potrójką").

Zanim wróciliśmy na łódkę, zaglądnęliśmy jeszcze na czarną plażę – Sabbie Nere w północnej zatoce Baia di Ponente.
Nie chcieliśmy jednak chłodzić się w wodzie (w zasadzie ciepłej , ale po termalnej kąpieli odczucie byłoby odmienne ), więc popatrzyliśmy tylko na ewentualne miejsce do zakotwiczenia w drodze powrotnej, no i opróżniliśmy butelkę (plastikową) wina nabytego w jednym z tutejszych sklepików. Było naprawdę smaczne , chyba że to urok miejsca tak podziałał na nasze zmysły?