Bujanie przy wulkanie – Eolie 2017

dangol napisał(a):Z autem jak najbardziej na Vulcano, Lipari i Salinę, pojazdy zabiera Siremar. Nie mam pewności, co z wyspami Panarea i Filicudi? Na Stromboli auta nie jeżdżą, tylko meleksy, więc nie sądzę żeby dało się zjechać autem z promu. Na Alicudi też bez szans.
Tak jak wspomniała Marzena, z własnym autem najlepiej z Neapolu, a potem między wyspami to już sporo promów krąży z macierzystego portu w Milazzo na Sycylii. Wydaje mi się jednak, choć pewności nie mam, że promy z Neapolu pływają na Eolskie tylko w sezonie, od czerwca bodajże do połowy września.

Tak na pierwszy poranny rzut oka na Filicudi zjechać też by się dało (o ile wolno) - nawet jakieś ciężarówki na zdjęciach widać.
Ale to nie o to chodzi by wszędzie pchać się autem, zawsze z bazowej wyspy można popłynąć na inne tylko na jednodniowe wycieczki.

Cena promu z Neapolu lekko powala, ale w sumie można się takiej we Włoszech spodziewać. Promy - o ile dobrze zrozumiałem - pływają przez cały rok na trasie Neapol-Eolie-Milazzo. Z Milazzo cena już jest znacznie bardziej zachęcająca , ale trzeba przejechać jeszcze ponad 500km i zapłacić za przeprawę na Sycylię. Nie wiem czy jeszcze jakieś dodatkowe opłaty przy tej przeprawie występują, jeśli nie to z Milazzo wyszłoby jednak kilkadziesiąt euro taniej.

Póki co to tylko takie luźne dywagacje , z przyjemnością oglądam to co się Wam udało zobaczyć

kulka53 napisał(a):... , z przyjemnością oglądam to co się Wam udało zobaczyć

I ja też

pzdr

Zaraz przycumujemy łódkę i pójdziemy na wycieczkę . Właśnie na Vulcano wypadł nam najbardziej "lądowy" dzień na Eoliech.

Grecy sądzili, że na Vulcano ma siedzibę bóg wiatrów Eol, a wyspa jest kominem kuźni boga ognia Hefajstosa, który swym pomocnikom Cyklopom kazał od czasu do czasu czyścić palenisko kuźni, wykorzystywanej przy wykuwaniu broni dla armii boga wojny.

W zamierzchłych czasach wyspa nosiła nazwę Termessa lub Terrasia, potem Grecy na cześć boga Hefajstosa nazwali ją Hiera (Święta), a Rzymianie - Vulcania (na cześć rzymskiego miana boga ognia – Wulkana)…

Do XVIII wieku Vulcano praktycznie nie była zamieszkana, a i później ludzie kilkukrotnie opuszczali ją w panice… Ostatnia erupcja wulkanu miała miejsce w latach 1888-1890, ale wulkan nigdy nie przestał udowadniać swej żywotności, o czym już wkrótce mieliśmy się przekonać .

Na razie jednak trzeba było „zaparkować” Mohito. Najlepiej w miejscu, z którego moglibyśmy wydostać się na brzeg bez używania pontonu.
Dwa takie miejsca znajdują się we wschodniej części Porto Vulcano, czyli w Porto di Levante. Było nam w zasadzie obojętne, w którym staniemy, ale w sumie to chyba lepiej, że padło na „Marinę di Vulcanello” (wyłapał nas na morzu tamtejszy marinero ). Druga marina „Baia Levante” jest bowiem położona niedaleko od molo dla promów i wodolotów, więc huśtawka na pontonowych pomostach mariny byłaby znaczniejsza, niż w Vulcanello.

Plaża przy marinie…





Za naszą łódkę zapłaciliśmy 70 euro. Mieliśmy zapewniony dostęp do wody i prądu, były prysznice (tu akurat były nam bardzo przydatne ) i WC (w domku naprzeciwko pryszniców), więc byliśmy zadowoleni .
Po śniadaniu mogliśmy przystąpić do „lądowej” części rejsowego programu.

Najważniejszym punktem programu całego rejsu była właśnie wycieczka lądowa, na Wielki Krater na Vulcano. Aby dojść do wiodącego tam szlaku, z mariny mieliśmy dość daleko. Musieliśmy okrążyć całą zatokę.



Niestety nad samym brzegiem przejścia nie ma… Musieliśmy pójść asfaltem (ruch znikomy) wiodącym od ośrodków w pd. części Vulcanello do centrum Porto di Levante (więcej o miejscowości będzie w kolejnych odcinkach relacji), a potem jeszcze trochę (ok. 800 m) główną szosą, po sezonie niespecjalnie ruchliwą.
Szlak zaczyna się kawalątek za Porto di Levante, odchodzi w lewo na wulkaniczne zbocze.
Wulkan z daleka wygląda jak ścięty w połowie, nie ma charakterystycznego stożka (fotka z następnego ranka, więc zbocze jeszcze w cieniu ).



Wspinaczkę najlepiej zaplanować (no i plan zrealizować ) z samego rana, kiedy upał na trasie nie doskwiera. My wyruszyliśmy ciut za późno, ale cóż począć? W grę wchodziła jeszcze opcja popołudniowa, ale istniały uzasadnione obawy, że później odechciałoby nam się spaceru…

Czas podejścia do krawędzi krateru? Trudno jednoznacznie ocenić, każdy ma własne tempo, więc zapewne od 40 minut do 1,5 godziny. Nam (w tempie stosownym do wieku , a i tak z rozbiciem na podgrupy) od wyjścia z mariny zajęło to około 1 godziny 15 minut, w tym właściwego szlaku około 55 minut. Zejście oczywiście sporo mniej, bo dystans nieduży.

WC Marina di Wulcanello?

Widoki mieliście przednie, podziwiam

Prysznice , WC (obszerny i czyściutki kibelek, przystosowany dla osób niepełnosprawnych) jest w murowanym domku , naprzeciwko pryszniców (które służą także korzystającym z plaży).

Z widokami się udało , w zasadzie przez cały rejs (z krótkotrwałym wyjątkiem kaprysu pogody).

Pierwszy odcinek podejścia i mijamy bar (skorzystaliśmy przy zejściu ) - w sezonie kasują tu ponoć po 3 euro od osoby za wejście na szlak, teraz było za free.

Buty… mieliśmy adidaski, ale widzieliśmy i takich w traperach, i takich w sandałkach.
Jedna z naszych dziewczyn po zejściu do baru zamieniła sobie adidasy na japonki , ostatnią prostą do szosy pokonując w nich właśnie. Wzbudziła niezłe zainteresowanie tych, którzy właśnie zaczynali podejście w traperach. Zapewne potem opowiadali sobie o tym, jak blondynki wchodzą na wulkan .
Pozostali załoganci (chociaż nie wszyscy) również od baru schodzili w sandałach…



Faktem jest, że w japonkach po fumarolach nie byłoby fajnie…

Trasa nie jest trudna, ale nieco skalista i pokryta szarym popiołem wulkanicznym lub miałkim wulkanicznym żużlem, miejscami dość stroma (gradient około 20°).
Idzie się zygzakami, więc stromizna aż tak bardzo nie daje w kość. Zresztą, widoki rekompensują wszelkie niedogodności.









Na archipelagu fajne jest to, że zarówno z lądu, jak z morza, widać jednocześnie inne wyspy (a czasami nawet wszystkie ).

Mniej więcej co 200 m przy szlaku umieszczono tablice informujące, jaki dystans jeszcze został do krateru.







Około połowy podejścia trasa staje się przyjemniejsza , idzie się nie po sypkim żużlu, lecz po stabilnym (lekko czerwonawym) gruncie z głębokimi rowkami. Pod koniec tego odcinka mamy fajny punkt widokowy , świetnie nadający się na zrobienie pamiątkowych fotek (także z lokalizacją naszej łódki ).







Po chwili trasa łagodnieje, wkracza w księżycowy krajobraz, pojawia się siarkowy zapaszek . Do krawędzi krateru stąd już naprawdę niedaleko .

Pod nami rozległy (szerokość ok. 460 m) i głęboki (175 m) Gran Cratere .














Pierwszy zapis o wulkanicznej działalności wyspy pochodzi z końca V wieku p.n.e., autorem wzmianki był Tukidydes. W połowie IV w. p.n.e. odnotowano silną erupcję, wybuchy powtarzały się co jakiś czas w kolejnych stuleciach.
W 1771 r. miał miejsce wypływ ryolitowego obsydianu, a ostatnia erupcja wulkanu Fossa (która zniszczyła dużą część wyspy, w tym plantacje winorośli i kopalnie obsydianu i pumeksu) trwała od 3 sierpnia 1888 r. do 22 marca 1890 r.

Wulkan Fossa uważany jest za jeden z najbardziej niebezpiecznych na świecie, może wybuchnąć w każdej chwili, bez sygnałów poprzedzających zagrożenie.
Gazy zebrane wewnątrz wulkanu (na głębokości około kilometra) na pewno kiedyś wypchną w powietrze z dużą siłą zaczopowane ujście krateru... Na razie, chociaż niepewnie (od 1985 r. notuje się zwiększoną temperaturę i emisję z fumaroli oraz aktywność sejsmiczną), jest tu chyba bezpiecznie . Wulkan jest dobrze monitorowany, centrum badawcze przez całą dobę rejestruje wszelkie zmiany i zachodzące zjawiska. Mając jednak na uwadze to, że wcześniej wulkan wybuchał średnio co 100 lat, kolejna erupcja faktycznie może wkrótce nastąpić

dangol napisał(a): ... Wulkan Fossa uważany jest za jeden z najbardziej niebezpiecznych na świecie, może wybuchnąć w każdej chwili, bez sygnałów poprzedzających zagrożenie ...

To już uciekajmy z nad krateru ... mimo, że piękne widoczki

gusia-s napisał(a):

dangol napisał(a): ... Wulkan Fossa uważany jest za jeden z najbardziej niebezpiecznych na świecie, może wybuchnąć w każdej chwili, bez sygnałów poprzedzających zagrożenie ...

To już uciekajmy z nad krateru ... mimo, że piękne widoczki

Tak, też się boję...bo jeśli jednak wybuchnie?? Odpływajmy stąd

No co Wy?
Nie panikujemy i na górze jeszcze zostajemy . Na dole zresztą też czekają nas miłe chwile, więc odpłyniemy dnia następnego.

Ze względu na trujące gazy zbierające się na dnie krateru, zejście na dół jest zabronione (ale widoczne na dole napisy – było je widać na jakieś z wcześniej pokazanych fotek - świadczą o tym, że niektórzy lubią ryzyko ).



Po lewej dymią siarkowe fumarole .













Wydobywające się ze szczelin gorące opary snują się po zboczu i krawędzi krateru wśród głazów pokrytych żółtawym nalotem.