Bujanie przy wulkanie – Eolie 2017

dangol napisał(a):Widoki to się dopiero zaczną, jak opuścimy Katanię . Ale póki co, mamy godzinę mniej więcej 14-tą, więc do wieczora daleko

Znam ten klimat aż za dobrze zwiedzamy, przejmujemy jacht...a wszyscy czekają I samemu też się czeka. Ale to wszystko co potem.... Szczurkom lądowym nieznane

W tym sęk, że ja właśnie zaliczam się do tych szczurków . Rejs sam w sobie nie jest dla mnie najważniejszy, to bardziej forma przemieszczania się w fajne miejsca, niż chęć żeglowania (aczkolwiek momentami i to mi się podoba). Na ten, po latach przerwy, skusiłam się dla wyspiarskich widoków, bo zapewne nierejsowo na Eolie nigdy nie wybrałabym się... Perspektywa spaceru po Katanii od rana do nocy, jak najbardziej była po mojej myśli, minusem było tylko ponad + 30 C, co zwiedzaniu w porze około południa raczej w mieście nie sprzyja. W tym momencie zupełnie nie myślałam o przeniesieniu się na łódkę, jeszcze było tyle do zobaczenia na lądzie . Na zniecierpliwienie z powodu opóźnienia w przejmowaniu jachtu mieliśmy jeszcze dużo czasu.

Balkonowe fotki robi chyba każdy, kto odwiedza klasztor, a więc ja też nie mogłam się powstrzymać .

Nie byliśmy niestety w klasztornych ogrodach, tak po prawdzie to nawet nie wiem, którędy się tam wchodzi.
Obeszliśmy część klasztornych murów (ściany klasztoru „od tyłu” nie są niestety odrestaurowane), na wejście do ogrodu nie trafiliśmy . Ale nie tylko my …











Popatrzyliśmy na pozostałości Terme dell’Acropoli w pobliżu głównego wejścia na klasztorne tereny. Termy odkryto podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w 1989r. W tym miejscu, obok starożytnych źródeł, w 729 r. p.n.e. Grecy założyli akropol...
No a potem ruszyliśmy w dalszą drogę .
Szkoda, że nie pokręciliśmy się dłużej w uliczkach na wschód od klasztornego kompleksu, być może wówczas trafilibyśmy do Terme Romane della Rotonda z pozostałością bizantyjskich fresków (termy zaadaptowano bowiem na kościółek). Wiedziałam, że gdzieś tam są, ale żar lejący się z nieba kompletnie paraliżował załogę, w tym oczywiście także mnie .
Na dodatek nie było pewności, czy w termach też nie ma południowej przerwy? Nawet jeśli nie było daleko, poszukiwania zabytku dyplomatyczniej było odpuścić . Zwłaszcza że i tak nie było szans na to, a by w jeden dzień zobaczyć w Katanii wszystko, co bym chciała… I to wcale nie dlatego, że w dużej grupie trudniej, bo załoga była wyjątkowo zdyscyplinowania i niemarudząca , chociaż pewnie chwilami miała dość moich pomysłów (spoko, od następnego dnia dowodzenie przejął Kapitan )…

Uliczką (Via Casa Nutrizione) na wprost głównego wyjścia z klasztornego kompleksu, potem jakąś kolejną w prawo do Via Teatro Greco, którą w lewo aż do krzyżówki z Via Sant’ Agostino z widokiem „od tyłu” na ruiny odeonu.
Obok odeonu w prawo, potem znów w lewo, tym razem w znaną nam już (chociaż w innym miejscu) szeroką Via Vittorio Emanuele II…







Nie miałam pewności, czy gdy będziemy przechodzić obok Teatro Greco Romano, da się go zobaczyć ? Na szczęście dotarliśmy tam w momencie, gdy po „sjestowej” przerwie kasę (wstęp 6 euro) otworzono ponownie.
Tradycyjnie już, przed wejściem załoga się rozdzieliła. Do teatru weszliśmy w piątkę (ale w nieco innym zestawie, niż przy poprzednich wstępach), druga połowa postanowiła bowiem pójść do końca Via Vittorio Emanuele, na skwerek w pobliżu morza, czyli na Piazza dei Martiri. Potrzebowali odpoczynku (tylko po co dreptać aż tak daleko?), no i małego co nieco, czym okazały się lody w bułce .



Dziedziniec Palazzo Bruca z neoklasycystyczną fontanną …



Gdzieś w mieście, ze spaceru „grupy alternatywnej”…



A nasza połówka załogi została w teatrze.

Do Teatro Gerco Romano wchodzi się przez XVIII-wieczny dom - Casa Pandolfo.
Teatr ma długą historię… Grecy zbudowali pierwszy teatr w tym miejscu w V-IV w. p.n.e. (w czasie wykopalisk prowadzonych w latach 1884-1919 odsłonięto duże bloki piaskowca z greckimi literami z tego okresu), wg starożytnego historyka Tukidydesa w 415 p.n.e. przemawiał tu ateński wódz i polityk Alcybiades, przekonując mieszkańców do sojuszu z Atenami przeciwko Syrakuzom. Rzymianie przebudowali teatr w I – II w.
Wyglądał być może tak…



Teatr mógł pomieścić 7 tysięcy widzów, cavea miała średnicę około 90 m. Siedziska zbudowano ze skały wulkanicznej (ale dla ważniejszych widzów pokryto marmurem), umieszczone były w 21 rzędach, podzielonych 2 przejściami poziomymi i biegnącymi promieniście 8 zejściami. Między sceną a widownią znajdowała się udekorowana mozaikami półkolista orchesta o średnicy 22 m.

Na widownię prowadziły womitoria – tunele z wejściami ozdobionymi portalami.

Do teatru przylegał półokrągły odeon, gdzie 1,5 tysiąca widzów mogło podziwiać przedstawienia muzyczne, taniec czy recytowanie poezji…

Nie jest to najładniejszy teatr, a jakim byłam (póki co, z tego co widziałam na własne oczy, nic nie może się równać z peloponeskim Epidavros ), ale i tak cieszę się, że zdecydowałam się na jego zwiedzenie. Cena za wstęp wydaje mi się jednak sporo za wysoka.











Tuż przed wyjściem, na parterze Casa Pandolfo obejrzeliśmy niewielką wystawę z fragmentami architektonicznych dekoracji z rzymskiego teatru.

Po zwiedzeniu teatru, poszliśmy dalej Via Vittorio Emanuele II.

Widok na odwiedzony wcześniej kościół św. Franciszka z Asyżu…



Jakiś kościółek w narożniku Via Vittorio Emanuele II i Via San Giuseppe al Duomo…



Ponownie Plac Katedralny .













Ponieważ w brzuchach zaczęło nam burczeć , przedzwoniliśmy do reszty z informacją, że nie pędzimy za nimi, zaczekamy (posileni, rzecz jasna ) na nich gdzieś w niewielkiej odległości od Piazza Duomo.

Nogi już nas trochę bolały, więc chociaż zdecydowaliśmy się na arancini, nie wzięliśmy ich sobie na dalszą drogę, lecz przysiedliśmy przy stoliku w jednym z lokali (? Cafe Prestipino) w zabudowaniach Palazzo Sant’ Alfano, pomiędzy Placem Katedralnym a Placem Uniwersyteckim.
Męska część wybrała nadzienie mięsne ( kształcie zdecydowanie innym, niż pozostałe), my „wylosowałyśmy” kulki serowe, szpinakowe i pistacjowe .
To ostatnie najbardziej mi smakowało, chociaż akurat ono po ugryzieniu dość szybko się rozpadło, tracąc kulisty fason…

W oczekiwaniu na spotkanie z resztą załogi postanowiliśmy troszkę odpocząć. Pod słoniem było jednak za gorąco, wszystkie miejsca w cieniu wcześniej ktoś pozajmował. Minęliśmy więc katedrę i przeszliśmy przez Porta Uzeda do pobliskiego parku – Villa Pacini.



Ogród Pacini jest jednym z najstarszych ogrodów w mieście i jednym z czterech głównych parków Katanii. Mieści się przy wiadukcie kolejowym (Archi della Marina) w pobliżu portu, zaraz za Porta Uzeda.
Na obrzeżach parku można zobaczyć fragment rzeki Amenano, płynącej obecnie głownie pod ziemią (było o tym przy okazji fontanny stojącej „na straży” wejścia na targ rybny), co nastąpiło po erupcji Etny w XVI w.

Jakimś cudem udało się znaleźć zacienioną ławeczkę (sporo osób miało podobny pomysł na ucieczkę przed skwarem), więc było miło. Na dodatek w międzyczasie nasi mężczyźni upolowali winko z kranika , więc czas oczekiwania zupełnie się nie dłużył .

W parku, oprócz fontanny, stoi kilku panów bez głów …





Gdy dołączyła reszta, posiedzieliśmy razem jeszcze trochę.

Ponieważ było już po 16-tej (16:05 – a więc grubo po 16-tej, jakby powiedział Ferdek Kiepski), a wino wypite, wyruszyliśmy na dalsze poznawanie miasta.
Bohaterowie byli już zmęczeni, więc program nie mógł być napięty. W zasadzie ograniczyliśmy cel spaceru do jednego miejsca – Castello Ursino. Nie, żeby od razu zwiedzać muzeum, obejście zamku dookoła zupełnie nam wystarczyło .

Kościół San Sebastiano (XVIII w.)…





Piazza Federico di Svevia i wspomniane Castello…



Zamek jest zbudowany na planie kwadratu, z wewnętrznym dziedzińcem. Potężne mury wzmocnione są na rogach przez okrągłe baszty.
Ponad bramą znajduje się orzeł Hohenstaufów trzymający w szponach zająca (czyli Katanię).











Nazwa Ursino pochodzi prawdopodobnie od łacińskiego Castrum Sinus (“zamek w zatoce”), a być może została nadana na cześć miejscowego władcy z 359 r. - Flaviusa Arsiniusa.

Zamek powstał w latach 1239-1250 na zlecenie cesarza Fryderyka II Hohenstaufa (stąd inna nazwa Castello di Svevia – „zamek szwabski”) na fundamentach twierdzy normańskiej. Miał kontrolować miasto, które zbuntowało się w 1232 r. W 1295 r. zamek był siedzibą sycylijskiego parlamentu, który zawiązał się po nieszporach sycylijskich (mieszkańcy wyspy zbuntowali się przeciwko rządom Andegawenów). Pomiędzy końcem XIV w. i początkiem XV w. zamek Ursino był często oficjalną rezydencją władców Sycylii i ich sądów. W 1460 r.miała miejsce renesansowa przebudowa, powstał wówczas bastion San Giorgio. Znaczenie zamku osłabło w XVI w., gdy zaczęto używać prochu strzelniczego, castello straciło wówczas opinię twierdzy nie do zdobycia. Przez czas jakiś było tu tymczasowe mieszkanie wicekróla, a część budynku zaadaptowano na więzienie.

Pierwotnie zamek stał na klifie, wysoko ponad brzegiem morza. Otoczony był fosą z mostem zwodzonym, z miastem łączył go wąski przesmyk.
W 1669 r. z nowo powstałego krateru bocznego Etny nad Nicolasi zaczęła wypływać lawa, zniszczyła ogrodu i zabudowania na stokach wulkanu i dotarła do murów miejskich, następnie dopłynęła do zamku i zalała fosę, otoczyła baszty, przesunęła linię wybrzeża, ale nie naruszyła struktury fortecy. Oddaliła jednak znacznie (około 1 km!) twierdzę od brzegu morza. Lawa podniosła poziom terenu o 9 m, zamek przestał dominować nad okolicą.
Po pd.zach. stronie castello nadal można zobaczyć zastygłe jęzory lawy...
Aby zobaczyć pierwotny poziom terenu wokół zamku, trzeba przejść na jego tył i spojrzeć w dół. Obecny parter znajduje się na wysokości II piętra.















W 1714 r. w castello umieszczono garnizon wojskowy. Burbonowie przebudowali zamek w latach 1837-1838, po 1860 znów były w nim koszary. W 1932 r. miasto kupiło zamek i odrestaurowano, od 1934 r. jest tu muzeum miejskie. Ostatnie renowacje zamku miały miejsce kilka lat temu.

Zmęczenie pętelkami w upale dawało nam coraz bardziej w kość, konieczny był dłuższy odpoczynek. Tyle, że nie pod Castello…

Gdybym wcześniej wyczytała o studni Gammazity, zapewne zaglądnęłabym do niej, skoro przechodziliśmy niemalże obok (przez Via San Calogero). Szkoda, że przegapiłam .
Studnia pokryta jest lawą z erupcji erupcji 1669 r., są czerwonawe magnezowo-żelaziste ślady po tym wydarzeniu. Wg jednej z katańskich legend (zobrazowanych przy lampach oświetlających Plac Uniwersytecki), to krew pięknej i cnotliwej Grammazity, w której zakochał się francuski żołnierz (a ona żywiła wręcz przeciwne uczucia) i zmusił rodziców dziewczyny do wyrażenia zgody na małżeństwo. Dziewczyna poszła w dniu swego ślubu do źródła , gdzie „narzeczony” ją zgwałcił. Dziewczyna nie chcąc zhańbić rodziny, wybrała śmierć i wskoczyła do studni…





Wróciliśmy pod słonia, po drodze zaopatrując się w taką ilość winka, aby zbyt szybko nie wyparowała .





Czerwone (merlot w różnych wariantach) jakoś nam nie podeszło. Białe było OK, oczywiście jak na vino della casa, bo jednak nie aż tak, aby się zachwycić. Z kranika do wyboru była insolia i cataratto, zdania co do tego, które lepsze, były podzielone, więc trzeba było kupić oba .





Wersje butelkowe odpuściliśmy, bo były jak dla nas zupełnie nie z tej półki (cenowej, rzecz jasna).



Przez moment wahaliśmy się co do flaszeczki bardziej procentowego trunku (był smaczny, chociaż ciut za słodki), ale zaniechaliśmy…

Pod słoniem spędziliśmy naprawdę sporo czasu, o tej porze dnia było tam super . No i była odpowiednia pora na brioche con gelato (dla tych, co jeszcze tego nie jedli) z Cafe Duomo.



Poza tym, to samo co z rana, tyle że w innym świetle.



Przede wszystkim katedra…











A ponadto Badia di Sant’Agata…



Palazzo degli Elefanti budowany od 1696 r. w miejscu średniowiecznej loggii, po (wielokrotnie wspominanym) trzęsieniu ziemi, przebudowany od 1732 r. przez Vaccariniego (przy okazji także zmiany w stosunku do pierwotnego projektu) oraz pod koniec XVIII w. Po zniszczeniach w pożarze z 1944 r., wyremontowany w 1952, od 1953 r. jest tu ratusz.