Budapeszt po japońsku

17 sierpnia (sobota): Pomniki i bardziej rozrywkowe miejsca

Z VI dzielnicy przechodzimy do VII (Erzsébetváros). Mijamy Nowy Teatr z ciekawą dekoracją na dachu:



Tuż obok jest ruin bar Anker't, który reklamuje się takim hasłem:



oraz symbolem IAI, który często zastępuje nazwę lokalu.

Wchodzimy na chwilę:



Jest tu raczej pusto:



Pewnie po prostu jesteśmy zbyt wcześnie. Z tego powodu nie ma klimatu. Prawdopodobnie również dlatego, że nikt nie szalał tu z wystrojem tak, jak w przypadku Szimpla Kert. Anker't to przede wszystkim miejsce, gdzie odbywają się koncerty i na to są tutaj warunki - duża przestrzeń na dziedzińcu.

Idziemy dalej, do kolejnego rozrywkowego miejsca. Gozsdu Udvar (Podwórze Gozsdu):



to znajdujące się pomiędzy kamienicami połączone ze sobą pasaże i podwórka. Jeszcze przed wojną, a potem w czasach, gdy utworzono tu żydowskie getto, miejsce tętniło życiem. Na wąskiej uliczce funkcjonowały liczne sklepy i punkty usługowe. Dziś jest podobnie:




Można tu nabyć takie cuda:



lub odpocząć w jednej z knajpek z ciekawym wystrojem:




Jest nawet bar całkowicie poświęcony pewnemu popularnemu napojowi :



i trochę street artu:



W VI dzielnicy (Mieście Elżbiety) sztuka otacza nas na każdym kroku. Czasami w takiej postaci:




Polski akcent:



Powoli zmierzamy w stronę cieszącej się złą sławą VIII dzielnicy - Józsefvaros (Miasto Józefa). Kiedyś było to miejsce zdominowane przez lekki przemysł, a zamieszkiwane głównie przez ubogich mieszkańców pochodzenia żydowskiego, dobrze urodzonych muzyków cygańskich, a także przez wielu pisarzy i poetów. Okolica tętniła życiem dzięki licznym kawiarniom i restauracjom i kojarzyła się przede wszystkim ze sztuką i artystami.

Sytuacja zmieniła się wraz z początkiem XX wieku, kiedy przemysł podupadł, przeniósł się do innych dzielnic, a część mieszkańców wyprowadziła się. Wiele fabryk wyburzono, a zubożenie społeczeństwa zaowocowało pojawieniem się przestępczości.

Z powodu zniszczeń wojennych (po I i II wojnie światowej) konieczne było przeprowadzenie odbudowy - domy osadzone na osuwającym się, wilgotnym gruncie znajdowały się w katastrofalnym stanie. W wielu przypadkach rekonstrukcję rozpoczęto dopiero w latach 90. Niektóre budynki nadal są w opłakanym stanie.

Po zmroku lepiej nie poruszać się w niektórych rejonach dzielnicy, bo może być nieprzyjemnie. Kartoteki policyjne codziennie notują przypadki kradzieży, bójek, a nawet napadów z bronią (najczęściej nożem) w ręku. Mówię tu przede wszystkim o centralnej części Miasta Józefa, do której jednak nie będziemy się zapuszczać, choć cała VIII dzielnica jest nieco "przykurzona".

Na pewno znajdziemy tu wiele pomników i na nich się głównie skupimy

Zaczniemy od Nándora Zichy'ego - węgierskiego polityka:



Później zobaczymy pomnik 32. regimentu im. Marii Teresy, który podczas I wojny światowej poniósł dotkliwe straty:




Ale zapuściliśmy się tutaj w konkretnym celu, którym jest znalezienie pomnika Chłopców z Placu Broni (po węgiersku: Pál utcai fiúk szobra ) - bohaterów powieści Ferenca Molnára. Lubię tę książkę, a ostatnio, po raz kolejny, ja sobie odświeżyłam i zrobiła na mnie duże wrażenie. Musieliśmy więc tu przyjść!

Pomnik usytuowano przy ulicy Práter 11, przed wejściem do szkoły:



Dokładnie tutaj:
https://www.google.pl/maps/place/Budape ... 19.0722592

Chłopcy grają w kulki:



Ja też się z nimi trochę pobawiłam :



Scenę obserwują bracia Pastorowie (należący do grupy Czerwonych Koszul lub Czerwonoskórych - w zależności od przekładu książki):



Pomnik jest uzupełniony tablicą z fragmentem powieści:



Teraz po polsku :

A Pastorowie podchodzili i podchodzili bliżej, aż mogli ujrzeć kulki. Powiedziałem do Kolnaya:
- Słuchaj, widzisz, jak wgapiają się w nasze kulki?!
A Weisz był najmądrzejszy, bo od razu powiedział:
- Wiejmy, bo z tego będzie wielka awantura!
Ale ja pomyślałem, że nic nam nie grozi, bo przecież nie robimy im niczego złego. I rzeczywiście, najpierw tylko stali i patrzyli, jak gramy. Kolnay szepnął mi do ucha:
- Nemeczek, przestańmy.
- Akurat, właśnie teraz, kiedy kulałeś i nie trafiłeś?! – żachnąłem się. - Teraz moja kolej. Kiedy wygram, to skończymy.
W międzyczasie kulał Richter, ale on, mając drżące ze strachu ręce i patrząc kątem oka na Pastorów, oczywiście nie trafił. A Pastorowie stali bez ruchu, mając ręce schowane w kieszeniach...

To "tylko" pomnik, ale przedstawia całą scenkę i nawiązuje do bohaterów literackich, których większość z nas zna z dzieciństwa i może ma do nich coś w rodzaju sentymentu Z tego powodu warto tu przyjść!

Idziemy dalej i mijamy zaniedbane kamienice:



oraz bardzo zmęczonego pana :



Przed nami Mikszáth Kálmán tér, czyli Plac Kálmána Mikszátha - węgierskiego pisarza, polityka i dziennikarza. Na środku placu stoi mała fontanna:



a wokół niej ulokowało się kilka sympatycznie wyglądających knajpek:



Siadamy w jednej z nich i gasimy pragnienie pysznym Pilsnerem :



Obserwujemy też sympatycznego psiaka, który wygląda jak pluszak :



Bardzo podoba nam się atmosfera tego placu - miejsce tętni życiem, a jednak jest stosunkowo spokojne. Wrócimy tu jutro na kolację

Na koniec odcinka zaprezentuję się Wam w anielskiej odsłonie :

"Chłopców z Placu Broni" też bardzo lubię i w zeszłym roku odświeżyłem sobie te lekturę z prozaicznego powodu - córka omawiała ją w szkole .

Anielskie zakończenie odcinka super .

Nefer napisał(a):"Chłopców z Placu Broni" też bardzo lubię i w zeszłym roku odświeżyłem sobie te lekturę z prozaicznego powodu - córka omawiała ją w szkole .

Ja z tego samego powodu, tylko jestem po drugiej stronie (biurka)

Nefer napisał(a):Anielskie zakończenie odcinka super .

Nie wiem, czy oprócz Nefera i Kapitańskiej Baby (Beaty) ktoś tu jeszcze zagląda, ale pisanie tej relacji stało się ostatnio jedną z moich rutynowych czynności , więc raczej ją dokończę...

Może ktoś się skusi na parę nocnych zdjęć


17 sierpnia (sobota): Budapeszt by night i autobusowa przygoda

Opuszczamy Plac Kálmána Mikszátha:




Szukamy jakiegoś miejsca na miłą kolację. Czegoś na mały głód. Tymczasem, jak na złość, jak nie kebaby, to wegańskie jedzenie:



Trzeba było zjeść na placu, na którym siedzieliśmy przed chwilą...

Ta uliczka wygląda obiecująco:



Dużo tu różnych restauracji, kuchnie świata, w tym perska Trochę boimy się ryzykować i wybieramy coś bezpieczniejszego. Ostatecznie lądujemy w Claro Bisztro:



i zjadamy serki - ja mam grillowany owczy z warzywami:



a Małż coś w rodzaju czeskiego smaženego sýra. To podobno również tradycyjne danie węgierskie.

Po kolacji spacerujemy naddunajskim bulwarem:



w okolicach Uniwersytetu Korwina:



Podziwiamy bajecznie podświetlony Most Wolności:



i Pomnik Wolności na Górze Gellerta:



Detalicznie:



Grupka turystów leży sobie na moście:



Jedzie tramwaj:



Zwyczajna noc w Budapeszcie

Pomnik gościa jadącego na hulajnodze stał kiedyś gdzie indziej:



Też w okolicach Mostu Elżbiety, ale trochę go przesunęli.
Sierpień 2009:



Zimno wtedy było wieczorami... A teraz mamy niekończące się upały.

Gdyby komuś było za gorąco, może skorzystać z oferty ice baru :



Dalej spacerujemy po nocnym Budapeszcie:




Niestety, zdjęcia są trochę poruszone Żałuję, że nie wzięliśmy statywu, ale chodzenie z nim przez cały dzień byłoby mało komfortowe.

Elegancki hotel Párisi Udvar:



Kopuła bazyliki św. Stefana:



Zapomniałam napisać (kiedy opisywałam poranek/południe), że mamy utrudniony dojazd do centrum i powrót "do domu" z powodu wyłączenia kilka kluczowych dla nas stacji metra. Dzisiaj na Węgrzech rozpoczął się "długi weekend" (w poniedziałek mają święto narodowe), większość ludzi nie pracuje przez kilka dni, więc nie ma codziennego ruchu w metrze i będą wykonywać jakieś prace na paru dworcach.

Z tego powodu tak późno zaczęliśmy dzisiaj zwiedzać - musieliśmy wysiąść z metra i dokulać się do centrum autobusem, stojąc w okropnych korkach Teraz też czeka nas "kombinowany" powrót. Z tym że korków już raczej nie przewiduję. Ale zatłoczone autobusy i owszem!
Do jednego się nie mieścimy, kolejny też odpuszczamy - nie chcę jechać jak sardynki w puszce

I wtedy wpadam na genialny pomysł - wsiądziemy do autobusu linii, która nam pasuje, ale jadącego w przeciwnym kierunku Oczywiście w stronę Budy nikt nie chce jechać, więc będzie pusto, a potem, nawet jak się dosiądą ludzie, będziemy mieli miejsca siedzące

Nie pomyślałam tylko o tym, że takie rewolucyjne pomysły należałoby przedyskutować z Małżem. Niestety, nie ma na to czasu. Autobus podjeżdża, ja wskakuję, Małż za mną (bo co ma biedny zrobić? ) z krzykiem, że to nie w tę stronę, a ja mu na to z rozbrajającą miną, że wiem o tym

Przedstawiam mu moją koncepcję już w trasie. Obstaje za tym, żeby wysiąść na najbliższym przystanku, ale jestem uparta. Nieraz w Gliwicach (kiedy miałam dużo czasu ) jeździłam komunikacją miejską na końcowy przystanek, siedziałam w busie chwilę, zanim zaczął trasę w przeciwnym kierunku i było ok. Tutaj też powinno to zadziałać. Mamy przecież bilety w wersji unlimited.

W każdym razie Małż zły, że jedziemy na drugą stronę Dunaju. Ja jestem zachwycona, bo to przecież przygoda , chociaż też trochę zła na niego, bo takie piękne widoki za oknem, a my "ostro dyskutujemy", zamiast je podziwiać:



Biegam od jednej otwartej szyby do drugiej, w końcu autobus jest pusty. Jak na zdjęcie zrobione w jadącym busie, aż tak bardzo się nie rozmazało :



Jedziemy baaardzo długo. Kierowca wywozi nas niemal na wzgórza budańskie Jest ciemno, wszyscy pasażerowie wysiedli, nie mamy pojęcia, gdzie jesteśmy, a on gasi silnik i wychodzi z autobusu Pojawia się myśl, że Małż miał rację, ale szybko ją odganiam Pytam kierowcy, czy będzie jechał z powrotem. Tak, za pięć minut, tylko sobie zapali papierosa na przystanku.

Ufff! Jednak mamy szczęście! Ale trochę gorąco mi się zrobiło Małż w sumie mógł mieć rację, że kurs skończy się w Budzie, a nie w Peszcie, co wynikało ze strony internetowej (na szybko sprawdziłam), ale informacje mogły być przecież nieaktualne albo nie dotyczyć świątecznych weekendów.

Wracamy! Jest koło 23:00, podróż w nieznane zajęła nam prawie godzinę... Żółta taksówka:



To mogłaby być nasza ostatnia deska ratunku. Na szczęście się udało! W centrum do autobusu pakuje się sporo ludzi, ale po pierwsze: już nie tyle, co godzinę temu, a po drugie - siedzimy sobie komfortowo Podjeżdżamy prawie pod kwaterę, wszystko dobrze się skończyło, a Małż znowu zaczyna się do mnie odzywać

Taką przejażdzką autobusem to bym nie pogardziła - ja już nawet nie pamiętam ile lat temu ostatnio jechałam komunikacją miejską
Pomnik Chłopców z placu broni świetny - muszę pokazać go mojej Ewie, podobała jej się ta książka.
A Ty ze skrzydłami - cudo

maslinka napisał(a):Nie wiem, czy oprócz Nefera i Kapitańskiej Baby (Beaty) ktoś tu jeszcze zagląda, ale pisanie tej relacji stało się ostatnio jedną z moich rutynowych czynności , więc raczej ją dokończę...

elka21 napisał(a):Będę czytać bardzo uważnie, niekoniecznie często się udzielać

Tak jak pisałam na początku, ciągle tu jestem
Patrzę tylko, podziwiam i żałuję, że raczej w tym roku wszelkie plany odnośnie Budapesztu i nie tylko, wezmą w łeb

Spróbuj nie dokończyć.... Nie tylko Nefer, nie tylko Beata i Ela. Obserwuję i ja , choć czasu mało na komenty, bo praca zdalna z racji branży mnie nie dotyczy. Fajnie się z Tobą wędruje po znajomych zakątkach. Zwłaszcza nocą.
Pamiętam mój pierwszy Budapeszt, 85 lub 86 rok. Razem z przyszłą małżonką przespacerowaliśmy całą noc, zahaczając o knajpki i bary. Coś pięknego. Od tego wyjazdu datuje się moje zauroczenie Budapesztem.
Szkoda, że nie zawędrowałaś ponownie nocą na Górę Gellerta. A tu na dowód:


A ze skrzydłami wyglądasz odlotowo

Czekam, co przyniesie następny ranek.

Kapitańska Baba napisał(a):Taką przejażdzką autobusem to bym nie pogardziła - ja już nawet nie pamiętam ile lat temu ostatnio jechałam komunikacją miejską
Pomnik Chłopców z placu broni świetny - muszę pokazać go mojej Ewie, podobała jej się ta książka.
A Ty ze skrzydłami - cudo

Najlepszy sposób na zwiedzanie, Jak najmniej metra, jak najwięcej tramwai, autobusów. Im wolniejsze, tym lepsze.

Kapitańska Baba napisał(a):Taką przejażdzką autobusem to bym nie pogardziła - ja już nawet nie pamiętam ile lat temu ostatnio jechałam komunikacją miejską

Ja też ciągle samochodem. Autobusem tylko z moją klasą , do kina/teatru, ale teraz to nieprędko pojadę

Przejażdżka była super, mimo obrażonej miny Małża Wiatr wpadający przez okno, ciemność, widoki na podświetlone zabytki... Szkoda, że nie zrobiłam więcej zdjęć, ale wrażenia świetne!

Kapitańska Baba napisał(a):Pomnik Chłopców z placu broni świetny - muszę pokazać go mojej Ewie, podobała jej się ta książka.

Fajnie się można było ustawić z chłopakami. Tak naprawdę mam więcej zdjęć Wstydziłam się pokazać, ale niech będzie
Wygłupy :

Kapitańska Baba napisał(a):A Ty ze skrzydłami - cudo

Dzięki!

elka21 napisał(a):Patrzę tylko, podziwiam i żałuję, że raczej w tym roku wszelkie plany odnośnie Budapesztu i nie tylko, wezmą w łeb

Mam nadzieję, że przynajmniej lato będzie wolne od wirusa... Wiem, że są większe problemy niż to, że się nie pojedzie na wakacje (np. brak kasy ), ale ja tak uwielbiam podróżować

Bravik napisał(a):Spróbuj nie dokończyć.... Nie tylko Nefer, nie tylko Beata i Ela. Obserwuję i ja , choć czasu mało na komenty, bo praca zdalna z racji branży mnie nie dotyczy. Fajnie się z Tobą wędruje po znajomych zakątkach. Zwłaszcza nocą.

Dokończę, dokończę
Cieszę się, że jest Ci fajnie

Bravik napisał(a):Szkoda, że nie zawędrowałaś ponownie nocą na Górę Gellerta. A tu na dowód:

Cudnie! Przepiękne zdjęcie!
Żałuję, że nie byłam tam nocą, ale kiedyś nadrobię

Bravik napisał(a):A ze skrzydłami wyglądasz odlotowo

Bravik napisał(a):Czekam, co przyniesie następny ranek.

Przyniesie wycieczkę "za miasto"

Przejażdżki autobusem czy tramwajem tak w ogóle są super, a tym bardziej w takim uroczym miejscu jak Budapeszt.

Ja też cały czas śledzę Twoją relację i naprawdę doceniam to co robisz. Często wracam do Twoich wcześniejszych relacji, bo są przygotowane super.

Nefer napisał(a):Przejażdżki autobusem czy tramwajem tak w ogóle są super, a tym bardziej w takim uroczym miejscu jak Budapeszt.

Jakoś tramwaje nam nie pasowały do zaplanowanych tras, ale kolejnego dnia pojeździmy trochę autobusami

Sara76 napisał(a):Ja też cały czas śledzę Twoją relację i naprawdę doceniam to co robisz. Często wracam do Twoich wcześniejszych relacji, bo są przygotowane super.

Justyna, dzięki za miłe słowa Dobrze wiedzieć, że relacje się przydają

Ja też mimo że się nie odzywam śledzę uważnie Twoją relację. Z każdym postem nachodzi mnie ochota żeby tam wrócić tym bardziej, że Jest to miasto dla mnie bardzo szczególne. To Budapeszt był naszym (z moją przyszłą małżonką) celem pierwszego wspólnego wyjazdu. Trochę już od tego czasu minęło (2003) a Węgry tylko tranzytem. Trzeba będzie wrócić.

maslinka napisał(a):Nie wiem, czy oprócz Nefera i Kapitańskiej Baby (Beaty) ktoś tu jeszcze zagląda, ale pisanie tej relacji stało się ostatnio jedną z moich rutynowych czynności , więc raczej ją dokończę...

Ja jestem nie codziennie, ale tutaj zaglądam zawsze, kiedy tylko zaloguję się na croplę

maslinka napisał(a):I wtedy wpadam na genialny pomysł - wsiądziemy do autobusu linii, która nam pasuje, ale jadącego w przeciwnym kierunku Oczywiście w stronę Budy nikt nie chce jechać, więc będzie pusto, a potem, nawet jak się dosiądą ludzie, będziemy mieli miejsca siedzące

Dokładnie to samo zrobiliśmy trzy lata temu w Rzymie - metro było rano koszmarnie zatłoczone, więc pojechaliśmy parę stacji w przeciwnym kierunku

mchrob napisał(a):Ja też mimo że się nie odzywam śledzę uważnie Twoją relację. Z każdym postem nachodzi mnie ochota żeby tam wrócić tym bardziej, że Jest to miasto dla mnie bardzo szczególne. To Budapeszt był naszym (z moją przyszłą małżonką) celem pierwszego wspólnego wyjazdu. Trochę już od tego czasu minęło (2003) a Węgry tylko tranzytem. Trzeba będzie wrócić.

Dla mnie też jest to miasto szczególne - mój pierwszy raz za granicą ( nie licząc jakichś krótkich wypadów na Słowację czy do Czechosłowacji w dzieciństwie).

mchrob napisał(a):Ja też mimo że się nie odzywam śledzę uważnie Twoją relację. Z każdym postem nachodzi mnie ochota żeby tam wrócić tym bardziej, że Jest to miasto dla mnie bardzo szczególne. To Budapeszt był naszym (z moją przyszłą małżonką) celem pierwszego wspólnego wyjazdu. Trochę już od tego czasu minęło (2003) a Węgry tylko tranzytem. Trzeba będzie wrócić.

Widzę, że Budapeszt jest dla wielu osób miastem, do którego mają sentyment

Magda O. napisał(a):Ja jestem nie codziennie, ale tutaj zaglądam zawsze, kiedy tylko zaloguję się na croplę

Bardzo się cieszę