Brač? Koniecznie! Nawet jesienią!

Właśnie chciałem wyrazić zdziwienie że długie spodnie ...
Ale te pelerynki to już przegięcie

sdolas napisał(a):Właśnie chciałem wyrazić zdziwienie że długie spodnie ...
Ale te pelerynki to już przegięcie

Spodnie z odpinanymi nogawkami są super. A pelerynka i w dodatku czerwona... Bracie... Jakbym ja jeszcze tam na takiego czerwonego kaptura wilka jakowegoś upolował toż to by dopiero było! Pisaliby o mnie "Ten co ocalił nasze trzody!"

Tak sobie zerkam na ta czerwcową i wrześniową pogodę z różnych relacjach, bo w końcu kiedyś podobnie jak u Was dzieciaki się zbuntują i wybiorą inną formę wakacyjnego wypoczynku ...
Czerwiec chyba jednak bardziej pogodowo stabilny

Zlewa

sdolas

bo w końcu kiedyś podobnie jak u Was dzieciaki się zbuntują i wybiorą inną formę wakacyjnego wypoczynku ...

Moi uczniowie w wieku gimnazjalnym i licealnym ,gdy słyszą,że rodzice chcą z nimi do Chorwacji jechać, to zaczynają stosować uniki...Jedna 15latka wolała 3 tygodnie z babcią w mieście zostać ,niż jechać ze starymi do Cro

O tempora, o mores..

Jaka zapłakana Pučišća

Abakus68 napisał(a):

W tym budyneczku jest WC jakby ktoś kiedyś szukał Po przygodach w Wenecji bardzo zwracam uwagę na takie rzeczy

A te beczułki ... no... pociągnęło wilka do lasu

sdolas napisał(a):... bo w końcu kiedyś podobnie jak u Was dzieciaki się zbuntują i wybiorą inną formę wakacyjnego wypoczynku ...

Aczkolwiek niekoniecznie coś o tym wiem

Katerina napisał(a):Moi uczniowie w wieku gimnazjalnym i licealnym ,gdy słyszą,że rodzice chcą z nimi do Chorwacji jechać, to zaczynają stosować uniki...Jedna 15latka wolała 3 tygodnie z babcią w mieście zostać ,niż jechać ze starymi do Cro

O tempora, o mores..

Tak miałam z synem ale córka jak rzep ... teraz już dwa rzepy bo jeszcze mąż córki ... no nie dadzą się ruszyć i nagminnie nam przypominają, żebyśmy czasem o nich zapomnieli wybierając się gdzieś

Nasza pierworodna ma 14 lat, na razie o dziwo, jak jeszcze nie trafił się żaden adorator , bardzo chętnie z nami jeździ.
Ale mam nadzieję że kiedyś się jej odmieni choćby na rok ...

To "Setaliste" to myślałem, że znaczy "siedzenie" - w sensie "krzesło/tron" i aż mi się żal zrobiło papieża (przez chwilę, aż doczytałem, że chodzi o aleję).

Puscisca, choć zawsze wydawała mi się smutna (a widziana obiektywem Twojego aparatu wydaje się jeszcze bardziej przygnębiająca), to i tak podobała mi się bardziej niż większość brockich miasteczek, może dlatego, że jest taka inna. Już samo położenie na końcu głębokiej i pozakręcanej prawie niczym fiord zatoki, pośród pagórków wyższych niż gdzie indziej na północnym wybrzeżu wyspy jest dużym atutem. Trochę czuję się tam jak w zupełnie innym miejscu, jakbym był bliżej Boki Kotorskiej, albo wręcz w Ameryce Łacińskiej...

P.S. Ostatnio się zastanawiałem, kiedy będzie o Selcy (również przeze mnie lubianej), a Ty już o Selcy pisałeś...zaraz idę sobie przypomnieć co, bo czytałem całą relację...
EDIT: Powtórzyłem sobie odcinek o Selcy. Oczywiście od razu mi się wszystko co pisałeś przypomniało. Jakoś dzisiaj podszedłem do tego odcinka bardziej refleksyjnie (może dlatego, że nie czytałem iluś stron naraz). Zdziwiłem się zdjęciem tego deptaka - nie kojarzę takiej długiej i prostej alei z własnego tam pobytu. Ciekawe, że nie pokazałeś na zdjęciach żadnych miejsc w Selcy, które mi się zapisały w pamięci (może za wyjątkiem kościelnej wieży) - ani ryneczku, ani jego c.d. w kierunku południowym. Ale w sumie to i lepiej

sdolas napisał(a):Nasza pierworodna ma 14 lat, na razie o dziwo, jak jeszcze nie trafił się żaden adorator , bardzo chętnie z nami jeździ.
Ale mam nadzieję że kiedyś się jej odmieni choćby na rok ...

To mówicie, że to już ? Moje dziewczę też w tym roku kończy 14 lat. Syn 9. To ja myślałam że jeszcze z dychę z nami podjeżdżą.

Abakus68 napisał(a):Doszliśmy do szkoły
o której wiele już napisano w różnych relacjach. Pučišća od wielu lat jest uznawana za kolebkę wielu mistrzów kamieniarstwa i światowej sławy rzeźbiarzy. Zatem tylko tu mogła powstać szkoła z prawdziwego zdarzenia ucząca trudnej sztuki obrabiania kamieniołomów skalnych. Tutaj co roku stu młodych mężczyzn i kilka dziewcząt uczy się tej umiejętności. Trening rzeźbiarza trwa trzy lata, a po kolejnych trzech latach praktyki odbywa się egzamin magisterski.

Taka szkoła mnie zaciekawiła. I weź tu człowieku przyjdź na świat na wyspie Brač, a prawie na pewno zostaniesz adeptem sztuki kamieniarskiej.

Marsallah

Puscisca, choć zawsze wydawała mi się smutna

gusia-s

Jaka zapłakana Pučišća

To musielibyście widzieć w jakich warunkach ja zwiedzałam Pučišćię...nie wiem ,czy zdjęcia to oddadzą...

Załamanie pogody z takim wichrem,że jedynie na speedboat'cie w Komiży bardziej mnie wywiało

Abakus68 napisał(a): Pelerynki, pelerynki, dla chłopczyka i dziewczynki

Ooooo nam w tym roku też przydały się pelerynki noszone w plecaku

pomorzanka zachodnia napisał(a):

sdolas napisał(a):Nasza pierworodna ma 14 lat, na razie o dziwo, jak jeszcze nie trafił się żaden adorator , bardzo chętnie z nami jeździ.

To mówicie, że to już ? Moje dziewczę też w tym roku kończy 14 lat. Syn 9. To ja myślałam że jeszcze z dychę z nami podjeżdżą.

Moja 7-latka potrafi powiedzieć tak: "może wam się podoba np. w Chorwacji (dowolne słowo, muzyka, film itp.), a może ja nie chcę, może mi się coś innego podoba".
I nie gloryfikujcie tak bardzo "starych czasów", bo też się tłukli na ulicach (różne subkultury) i narkotyzowali kompotem (kilku chłopaków już dawno nie ma). Jednak oczywiście zaliczam się do sentymentalistów i nostalgików i uwielbiam wspomnienia z lat 80-tych. Zauważyłem jedną prawidłowość odnośnie spędzania czasu przez dzieci obecnie. Te do 10 roku życia mogą być na dworzu od rana do wieczora (widzę u mnie pod blokiem), natomiast te starsze to już niekoniecznie (chyba, że na boisku).

sdolas napisał(a):Tak sobie zerkam na ta czerwcową i wrześniową pogodę z różnych relacjach, bo w końcu kiedyś podobnie jak u Was dzieciaki się zbuntują i wybiorą inną formę wakacyjnego wypoczynku ...
Czerwiec chyba jednak bardziej pogodowo stabilny

Nie będę ukrywał, że niektóre wrześniowe momenty mnie nieco denerwowały.

beatabm napisał(a):Zlewa

Chyba za dużo cyca - no nie rozumiem!

Katerina napisał(a):...Jedna 15latka wolała 3 tygodnie z babcią w mieście zostać ,niż jechać ze starymi do Cro

O tempora, o mores..

Widocznie ma wspaniałą babcię. Miałem taką, a dla przeciwwagi moja córa ma ino jedną i to gderliwą nieco...O dziwo też już z nami jeździć nie chce. Sam się zastanawiam czy lepiej wysłuchiwać na urlopie, jaka nuda, czy lepiej się nie denerwować, że sama cholera a nie odbiera

gusia-s napisał(a):ale córka jak rzep ... teraz już dwa rzepy bo jeszcze mąż córki ... no nie dadzą się ruszyć i nagminnie nam przypominają, żebyśmy czasem o nich zapomnieli wybierając się gdzieś

Jak się ma super teściową to zięć da radę córkę namówić na wszystko - jak odwrotnie nie da rady namówić na nic

sdolas napisał(a):Nasza pierworodna ma 14 lat, na razie o dziwo, jak jeszcze nie trafił się żaden adorator , bardzo chętnie z nami jeździ.
Ale mam nadzieję że kiedyś się jej odmieni choćby na rok ...

Na praktyce integracyjnej przed studiami pewien profesor rzekł - nie proście, żeby nie było wam dane

Marsallah napisał(a):To "Setaliste" to myślałem, że znaczy "siedzenie" - w sensie "krzesło/tron" i aż mi się żal zrobiło papieża (przez chwilę, aż doczytałem, że chodzi o aleję).

Puscisca, choć zawsze wydawała mi się smutna (a widziana obiektywem Twojego aparatu wydaje się jeszcze bardziej przygnębiająca), to i tak podobała mi się bardziej niż większość brockich miasteczek, może dlatego, że jest taka inna. Już samo położenie na końcu głębokiej i pozakręcanej prawie niczym fiord zatoki, pośród pagórków wyższych niż gdzie indziej na północnym wybrzeżu wyspy jest dużym atutem. Trochę czuję się tam jak w zupełnie innym miejscu, jakbym był bliżej Boki Kotorskiej, albo wręcz w Ameryce Łacińskiej...

A ja Tobie powiem, że chętnie tam wrócę, nie tylko dla kamieniołomu, do któego w końcu nie pojechaliśmy, nie tylko aby przetelepać się potem do Pražnicy i Gornjego Humaca, ale po to, żeby pospacerować górą wzgórz iz tej perspektywy spojrzeć na
Pučišćę

Marsallah napisał(a):P.S. Ostatnio się zastanawiałem, kiedy będzie o Selcy (również przeze mnie lubianej), a Ty już o Selcy pisałeś...zaraz idę sobie przypomnieć co, bo czytałem całą relację...

Wiesz, ja sobie cały czas przygotowywałem spis treści, żeby go po zakończeniu relacji wkleić na pierwszą stronę - ale zrobię to zaraz. Jakoś napuchła ta relacja - dziwne...

Marsallah napisał(a):EDIT: Powtórzyłem sobie odcinek o Selcy. Oczywiście od razu mi się wszystko co pisałeś przypomniało. Jakoś dzisiaj podszedłem do tego odcinka bardziej refleksyjnie (może dlatego, że nie czytałem iluś stron naraz). Zdziwiłem się zdjęciem tego deptaka - nie kojarzę takiej długiej i prostej alei z własnego tam pobytu. Ciekawe, że nie pokazałeś na zdjęciach żadnych miejsc w Selcy, które mi się zapisały w pamięci (może za wyjątkiem kościelnej wieży) - ani ryneczku, ani jego c.d. w kierunku południowym. Ale w sumie to i lepiej

Dzisiaj zupełnie jeszcze inaczej zabrałbym się za zwiedzanie tych wiosek. Z każdym dniem bowiem pisania o wyspie pęcznieje w serduchu miejsce na odczucia z jej zwiedzania. Gdy wróciłem wydawało mi się, że co tam. Euforia przejdzie i zacznę szukać kolejnych destynacji. Nie ma jednak co ukrywać. Jestem taką sentymentalną cholerą.

Trajgul napisał(a):...I nie gloryfikujcie tak bardzo "starych czasów", bo też się tłukli na ulicach (różne subkultury) i narkotyzowali kompotem (kilku chłopaków już dawno nie ma). Jednak oczywiście zaliczam się do sentymentalistów i nostalgików i uwielbiam wspomnienia z lat 80-tych.

Coś w tym jest. Z pokolenia równolatków z podstawówki nie żyje już sześcioro. Ale sam powiedz! Dobry reportaż umiera, dobre słowa piosenki również. Obyczajowość i szacunek tracą na wartości. Wzorców i mentorów nie ma. Liczy się tylko to co na pokaz. Nie mój to świat - może stąd ideologizowanie "The 80's"

Trajgul napisał(a):Zauważyłem jedną prawidłowość odnośnie spędzania czasu przez dzieci obecnie. Te do 10 roku życia mogą być na dworzu od rana do wieczora (widzę u mnie pod blokiem), natomiast te starsze to już niekoniecznie (chyba, że na boisku).

Te młodsze zaczynają odczuwać przesyt elektroniką??? A może niedosyt zainteresowania... Masz rację.

Odcinek dwunasty, część trzecia: 2017-09-12 – Pučišća - szamanie, zacieranie i odjeżdżanie

Czekaliśmy na wypłakanie się większej chmury krótko, po czym cofnęliśmy się do widzianego chwilę wcześniej bistro Fontana zlokalizowanego przy ul. Branka Deškovića 4. Usiedliśmy pod parasolami i patrząc na zegarek stwierdziliśmy… Skoro Marsallah wydał nienajlepszą opinię o polecanej konobie w miejscu do którego pojedziemy po Pučišćy - zatem tam nie zajdziemy. Wydał za to bardzo dobrą opinię o kaštelu, ale ten może być zamknięty o tej porze roku. Może nas więc tam spotkać sytuacja, że nic nie zjemy. Zatem pożywmy się tu. Kawę też sobie zamówmy bo naszą termosową lepiej zatrzymać na dalszą część dnia. Kto wie, może będzie dalej padać.
W oczekiwaniu na jedzenie spoglądaliśmy dookoła, na naprawdę ładnie komponującą się z okolicznymi wzgórzami i zadbaną zabudowę


Nazywam to zdjęcie dwuwieżowym. Kiedy dostaliśmy kawę – a właściwie lurę podobną do tej, jaką przychodzi wypić w prawie każdym przyrynkowym ogródku w Krakowie nie odczuliśmy dyskomfortu, bowiem żona wpatrywała się w zieleń rozweselającą posiłek,


A ja. Cóż. Ja lubię również obserwować ludzi. Tę panią, której buzię zakrywam,


obwołałem w myślach lokalną Violettę Villas. Co prawda nie strzeliła żadnej arii, ale dreptała to w jedną stronę, to w drugą. To składała parasolkę, to ją rozkładała. I ciągle ze sobą prowadziła jakiś dysput. W sumie to bardzo ciekawa umiejętność – rozmawianie ze sobą samym. Gdy się osiągnie w tym wysoki poziom można dochodzić w dyskusjach do niesamowitych granic. Trzeba tylko pamiętać, że wadą rozmowy jest to, że właściwie nie istnieje możliwość jej powtórzenia słowo w słowo. Zatem nie ma co przygotowywać w ten sposób rozmowy z kimś, bo jak ona nadejdzie, to już nie będzie taka sama
W końcu otrzymaliśmy dania



Częściowe przypalenia mięs odbierały całą radość z jedzenia. Szkoda. Bo pominąwszy to, to ich smak, świeżość i cena były jak na bistro całkiem przyzwoite.

Przypomnijcie sobie, gdy opisywałem kościół w Supetarze mówiłem o grobach, których płyty znajdowały się w podłodze. Gdy zrobiłem wówczas tamte zdjęcia nie miałem jeszcze pojęcia czym są te tablice. Wiedząc, że gdzieś w Pučišćy znajdują się groby znanych kamieniarzy z Braču: Ciprijana Źuvetića, Radojkovića, Akvila i Bokanića postanowiłem zapytać obsługi, w którym kościele je znajdę. Wszedłem do środka lokalu. Wewnątrz, przy kasie, stały dwie kobiety łudząco do siebie podobne pomijając wiek. To z pewnością były babcia i wnuczka (obsługiwała nas). Dopytałem o interesującą mnie rzecz, uzyskałem odpowiedź – wszystko po angielsku – jednak cały czas wyławiałem takie symptomatyczne spojrzenia jej babci. Co prawda nie noszę obrączki od czasu kiedy pewien nomen omen grób „zdjął” mi ją z palca i przepadła (historia nie na to forum), ale przecież babciu! Stary już jestem - pomyślałem sobie. Daj tej wnuczce żyć po swojemu! Ech te babcie. Wydawały by wnuczki jak najszybciej, aby tylko zdążyć… Może zrozumiem to za 30 lat…

Groby miały być w kościele, w którym chwilę już byliśmy. I rzeczywiście, tylko… O ile na niektórych można jeszcze wyczytać nazwisko pochowanego


Może dlatego, że były między ławkami, o tyle te pod przejściami głównymi wyglądają już głównie tak:


Po raz kolejny powiem, co prawda każda nacja ma prawo do swoich zwyczajów, ale nawet jeśli nie wspomnimy tu o szarganiu świętości, to jednak dla historii, a może bardziej historyka sztuki takie zacieranie śladów to zawsze strata – no ale to by się ówże historyk wypowiedzieć musiał – może kiedyś tu zaglądnie.
Na koniec pobytu w wyczekiwałem, aż małżonka przeglądnie kramy z wyrobami z kamienia i wydaje mi się, że w tym czasie ustrzeliłem kolejną, dawną wieżę obronną


ale ta wygląda już na przerobioną co najwyżej na obronę przed teściową
Idąc w kierunku samochodu przyglądaliśmy się walce pewnego ojca o uspokojenie syna lub podopiecznego – wykazywał objawy typowe dla choroby Downa – czy wy też tak macie, że gdzieś jednak nogi kierują człowieka na odleglejszy chodnik?
Historia samej osady jest tak bogata w szczegóły, że trudno ją tu przytaczać, może będę czasem komentując czyjś wpis coś dopisywał...
Obraliśmy kurs na Dol. A z drogą, która wiedzie od Pučišćy do Postiry, z miejscem zapuszczonej uprawy winogron, ciekawymi widokami na wzgórzach i końmi, które nie wiadomo skąd znalazły się na drodze zostawiam już Was sam na sam.

















Widzimy się w następnym odcinku na początku pięknej eko-etno osady.